Het huis van de Familie Yorke.

Meg knikte. 'De tijd gaat veel te snel. Je hebt veel te veel van hem gemist. Zijn eerste stapjes, zijn eerste woordjes... Papa was het eerste woord dat hij kon zeggen, daarna zei hij ineens uit het niets "boterham". Ik heb in een deuk gelegen.' Ze dacht eraan terug en begon te lachen. 'Zijn eerste zwemdiploma, zijn eerste schoolfoto - wat ie overigens vreselijk vond. Hij lijkt veel te veel op zijn vader, die heeft ook een hekel aan foto's.' De foto die ze ooit hadden gemaakt op de brug lag nog steeds in haar nachtkastje.

Eli had een treurige lach op zijn gezicht terwijl Meg die herinneringen oprakelde. Hij had inderdaad te veel van zijn zoon gemist. 'Het is maar goed dat jij al die herinneringen hebt, Meg.' Hij sloeg een arm om haar middel en drukte zijn lippen op haar slaap. Hopelijk kon hij nu nog herinneringen maken. En niet alleen slechte zoals de transformatie samen. Dat was nogal vreselijk uit de hand gelopen.

Meg glimlachte naar hem en kuste hem teder. Ze vond het zelf ook vreselijk dat haar man, de vader van haar zoon die herinneringen niet met haar kon delen, maar er was nog genoeg tijd om andere mooie herinneringen te maken. 'Wil je misschien iets te drinken? Koffie?' Zelf was ze wel toe aan een goede bak cafeïne.

Eli lachte en legde zijn voorhoofd tegen het hare aan. 'Jij met je koffie. Dat lied deed echt recht aan wie je bent, geloof ik.' Zacht neuriede hij de melodie van The Cappucino Girl terwijl hij naar de keuken liep om hun uitgebreide koffiezetapparaat aan te zetten. Dat lied was één van de weinige nummers dat hij nooit uitgebracht had. Zelfs niet op een of andere b-side. Het was te persoonlijk. Het had te veel herinneringen voor hem. Hij deelde veel met zijn publiek, maar niet dat.

Ze lachte. 'Ik ben dol op cappuccino, dat weet je.' Meg liep achter hem aan en sloot haar armen van achteren om hem heen. 'Meg the cappuccino girl,' zei ze met een glimlach rond haar mond en drukte een kus op zijn rug. 'Ik hou van je Eli,' Ze wist niet wanneer ze dit voor het laatste had gezegd, maar ze meende het.

Eli drukte op het knopje om twee cappuccino's in één keer te laten zetten en draaide zich toen snel om om haar te omhelzen en kusjes op haar neus en wangen te drukken, 'Ik houd ook van jou, Meg, ontzettend veel. En je moet weten dat ik nooit gestopt ben met van je te houden. Ik weet dat dat soms anders leek.' Hij glimlachte zwakjes naar haar en hield haar liefdevol tegen zijn lichaam.

Zijn woorden deden haar echt heel erg veel. Zelfs zoveel dat ze er tranen van in haar ogen kreeg. Ze had talloze keren aan zijn liefde getwijfeld en om te weten dat hij nooit was gestopt om van haar te houden, raakte haar. 'Sorry, ik ben gewoon blij om dat te horen.' zei ze zachtjes en verborg haar gezicht tegen hem aan.

Eli hield haar gezicht tussen zijn grote handen en glimlachte met een frons. Hij vond het altijd vervelend om anderen te zien huilen. Hij was altijd al erg emotioneel geweest, dus hij huilde zo met anderen mee. 'Gelukkig maar.' Hij kuste haar weer en schrok toen van het gepiep van het koffie zet apparaat.

Meg moest lachen toen hij schrok van het koffiezetapparaat. Ze veegde de tranen van haar wangen af. 'Kom hier,' Ze ging zelf op het aanrecht zitten, zodat ze niet op haar tenen hoefde te gaan staan om hem te kunnen zoenen. Haar armen vonden zich een weg om zijn schouders heen. Het voelde geweldig om hem weer bij haar te hebben.

Eli lachte door zijn eigen tranen heen en gleed met zijn handen over Megs bovenbenen. Hij legde zijn handen uiteindelijk op haar heupen en drukte zijn lippen teder tegen de hare. Op dit soort momenten voelde hij zich even weer zo jong als toen hij Meg ontmoet had. Zijn cappuccino girl. Met een tevreden geluid liet hij haar lippen weer met rust en glimlachte. 'Ben je niet bang dat je koffie koud wordt?'

'Koude koffie heb ik hier wel voor over,' zei ze zacht, maar sloot toch haar handen om de mok die op het aanrecht stond. 'Waarom is de tijd zo snel gegaan? Ik zou willen dat we nog jong waren, jong en onbezorgd.' Onbezorgd was iets wat Meg nooit geweest was, maar ze was vroeger toch een stuk onbezorgder dan tegenwoordig.

'Ik kan mezelf niet echt onbezorgd noemen. Het ging niet over rozen toen we jong waren. Al voor ik hier kwam was het een ramp. Ik denk dat je als pleegkind altijd wel dat risico loopt. Vooral als blijkt dat je een weerwolf bent. Ik heb het ze nooit verteld, mijn ouders, wat ik was.' Eli glimlachte droevig en pakte zijn eigen koffie ook op. Het speet hem dat zijn ouders nooit echt hun kleinzoon hadden kunnen leren kennen. 'Maar dit is geen moment om jeugddrama's op te rakelen. Wat vind je er van om wat te gaan eten? Joe is nu toch niet thuis en ik rammel.' Hij glimlachte naar haar en dronk wat van zijn zwarte koffie.

Meg glimlachte treurig. 'Misschien is het ook maar beter dat ze dat niet wisten, Eli. Ik denk dat je ze werkelijk een hartaanval had bezorgd.' Eli's ouders waren nou eenmaal de meest liefhebbende adoptieouders die er bestonden - in haar ogen dan tenminste - en als ze erachter waren gekomen... Meg wist niet wat er dan gebeurd zou zijn. 'Laten we dat maar doen, zullen we iets bestellen of zal ik koken?'

Eli vond het vreselijk dat ze nooit hadden geweten waarom hun zoon ineens zo uit kon vallen en waarom er iedere maand ineens verschrikkelijk ruzies ontstonden. Hij had ze graag laten weten dat het niet aan hen had gelegen. Integendeel: ze hadden hem geholpen zonder het zelf te weten. Gelukkig wist Meg het nu en begreep zij nu waar zijn dysfunctionele gedrag vandaan kwam op sommige momenten. 'Zullen we wat af gaan halen? Dan kunnen we even wandelen. Ik kom veel te weinig in het dorp.' Hij glimlachte en stond op om hun jassen alvast te halen.

'Prima,' Zo weinig als hij in het centrum kwam, zo vaak was zij er. Vele mensen dachten altijd dat ze het rijkelui's leventje leefde, maar Meg deed iedere week nog steeds trouw haar eigen boodschappen, ze kookte zelf, ze werkte gewoon en bovenal maakte ze - het grootste deel - van het huis zelf schoon. 'Nou, kom op, waar wil je naartoe? Naar dat ene Griekse tentje waar we vroeger altijd gingen eten? Al zit er ook een nieuwe Italiaan op de hoek en een Indiër achter de Mystic Grill, zeg het maar.' Ondertussen had ze haar jas aangetrokken en haar tas gepakt.

'Ik eet alles, dus zeg jij het maar, lieverd.' Eli grinnikte naar Meg, trok zijn eigen jas aan en sloeg een arm om haar schouders heen. Hij vond het heerlijk om Meg's zelfgemaakt eten te eten, maar nu wilde hij haar niet tot last zijn. Dat afhalen deed hem denken aan al die tijd in LA. Tijdens zijn tours was er gelukkig een catering bedrijf. En nu hoefde hij dat allemaal niet meer te doorstaan. Eli hield met een grote glimlach de deur voor Meg open.

'Laten we in de nostalgie blijven en lekker Grieks gaan halen.' Ze was dol op de Griekse keuken: het was altijd al haar favoriet geweest. Met een glimlach liep ze door de voordeur heen, die Eli voor haar openhield en stopte haar handen in de zakken van haar jack. 'Het is hier toch wel wat kouder dan in LA,' lachte ze. Het weer dat ze in LA hadden gehad was werkelijk prachtig. Ze hadden zelf één dag de tijd gehad om lekker op het strand te liggen, iets wat ze al veel te lang niet meer gedaan had.

'Grieks wordt het!' Eli sloot de deur achter hen en stopte de sleutel in zijn jaszak. Het immense huis voelde nu eindelijk echt als zijn thuis. 'Misschien was dat wel de reden waarom ik hier nooit kwam.' grapte hij bescheiden, maar kuste haar toen snel. Hij wilde alles behalve hun bijgelegde spanning weer oprakelen. Met Meg aan zijn zij liep hij richting het oude vertrouwde dorp.

'Ja ja, geef het weer maar weer de schuld.' grapte ze en haakte haar arm in die van hem. 'Ik ben blij dat je weer thuis bent en dit keer ook thuis blíjft.' Dat laatste was natuurlijk ook niet onbelangrijk. 'Dat we weer dingen kunnen doen die we vroeger ook altijd deden. Gewoon de simpele dingen.' De simpelste dingen in het leven waren in Meg's ogen altijd het mooist.

- Nieuw?

Riley keek vanuit het raam naar Joe zijn huis. 'Wauw, dit huis noem ik nog eens prachtig.' stamelde ze. Daar kon het huisje waarin zijn woonde nooit tegenop. Ze stapte uit en nam de flesjes bier mee. 'Ben je alleen of...? Moeten we stil doen?' lachte ze en stak een arm door die van hem. De sfeer rond dit huis nam meer een inpak op haar dan het huis zelf. Ze wist dat zijn moeder een geweldig goed fotograaf was... Ze had enkele foto's kunnen bewonderen op school en zijn vader was een fantastische artiest en zanger. Zo goed dat ze wel degelijk geld had betaalt voor zijn albums.

'Oh, ze slapen aan de andere kant van het huis, ze horen ons vast niet.' verzekerde hij haar. 'Nou kom op,' hij nam haar mee naar binnen toe en hing zijn jas op. 'Mijn privé rondleiding krijg je de volgende keer als je weer eens komt, het lijkt me niet zo'n goed idee om alles om twee uur 's nachts te laten zien.' grinnikte hij en liep naar boven toe.

Riley liep rond in een topje en hield haar hoedje letterlijk vast toen ze rondkeek. Ze was namelijk bang dat deze van haar hoofd zou afgaan aangezien ze de hele ruimte probeerde te vatten. Toch volgde ze hem en keek nieuwsgierig binnen in zijn kamer. 'Maar wacht... Moet ik in mijn ondergoed gaan zwemmen?' Riley keek hem aan en begon zacht te lachen. 'Deze avond gaat nog leuk worden volgens mij?'

'Je mag ook in mijn ondergoed zwemmen, maar ik denk niet dat dát je erg charmant staat.' grapte hij en keek haar aan. 'Tenzij je er echt bezwaar tegen hebt natuurlijk, dan kunnen we een keer gaan als we ons er wél op voor hebben bereidt.' Hij snapte wel als ze zich ongemakkelijk zou voelen, hij had zijn hele kledingkast tot zijn beschikking: zij niet.

Riley liet haar hand langs zijn kast gaan en lachte. 'Was dat nu werkelijk een uitdaging?' Al snel had ze haar hoedje op zijn ladekast gelegd en deed haar topje uit. 'Joseph, je kent mijn oom nog niet. Zodra je hem kent, snap je waarom ik zo ben.' Schaamte kende Riley haast amper. Vooral als het op dit uit kwam; naaktheid. Behendig stapte ze uit haar schoenen en haar shortje waardoor ze zich omdraaide en in zwarte lingerie stond. Hij was redelijk simpel dus het zou Joe niet teveel angst bezorgen. 'Ik ondergoed, jij ondergoed. En dit is niet het zwembad, dit is je kamer.' grapte ze en stak haar tong weer uit.

'Dit is inderdaad mijn kamer, maar aangezien je zó graag wilt zwemmen, gaan we maar naar het zwembad toe.' grijnsde hij en opende de deur voor haar. 'Weer terug naar beneden en op naar het zwembad.' Hij had zowaar zin in deze avond en het beste was nog: hij had gezelschap. Vrouwelijk gezelschap. Gezelschap waar hij zich fijn bij voelde en niet ongemakkelijk, zoals de laatste tijd wel eens was gebeurd.