Het huis van de Familie Yorke.

'Dan zullen er vast mensen jaloers op je zijn, als je jong blijft.' grinnikte hij en ging weer op zijn bed zitten. 'Dus, je bent net als ons, maar dan anders?' vroeg hij verbaast. 'En je verouderd niet?' Het verhaal werd steeds leuker.

Eli keek naar de twee jonge mensen en zuchtte onhoorbaar. Hij was opgelucht dat Joe het geen afschuwwekkend idee vond. Hij liet de twee maar met elkaar praten terwijl hij zelf door Joe's kamer rondliep en stopte bij de gitaar die tegen een muur stond. Afwezig sloeg hij een snaar aan en keek om naar Joe en Ariel. Hij hoopte dat ze vrienden zouden worden, zoals hij ok vrienden was met Ariel.

Ze hield haar hoofd schuin en haalde lachend haar schouders op. 'Je vader misschien wel,' lachte ze en keek even plagerig naar Eli. 'Ja, net iets anders. Je noemt het een hybrid, een kruising tussen een weerwolf en vampier, wat ook weer verklaart dat ik niet ouder word. Ik ben dus een soort ondode weerwolf die zich voedt met bloed.' Ze keek Eli vragend aan, zou ze het wel goed gezegd hebben?

Joe keek om naar zijn vader die zijn gitaar aansloeg en keek daarna weer naar Ariel. 'Dat was het? Je bent een Hybrid? Oké.' mompelde hij en zette de tv weer aan. Was dat nou zo speciaal? Moest hij daar nou zijn dag voor vrijhouden?

Eli verbaasde zich over de onverschillige reactie van Joe en wreef over zijn voorhoofd. Hij had het kunnen weten, Joe was soms een echte puber, dat had hij ook al gemerkt in zijn tijd hier. Hij wist niet of hij Ariel nu weer mee naar beneden moest nemen of haar misschien nog met Joe moest laten praten. Ongemakkelijk bleef hij midden in de kamer staan en wreef zijn handen over elkaar.

'Dat ehm, ja, dat was het,' fluisterde ze zachtjes, nogal ontredderd van zijn reactie. Na even getwijfeld te hebben, stond ze van het bed op en liep naar Eli toe. Ze draaide zich nog om naar Joe en keek hem hoopvol aan. 'Wil je er misschien meer over weten? Of over de vriendschap van Eli en mij. Hoe we elkaar hebben leren kennen. Want ik ken je moeder ook.' Ze hoopte zo zijn aandacht een beetje te krijgen.

Joe schudde zijn hoofd bij de vragen en keek abrupt op toen hij hoorde dat ze zijn moeder ook kende. 'En ze weet ook dat je hier bent op dit moment? En dat je nog omgaat met mijn vader?' vroeg hij scherp en keek bij zijn laatste vraag naar zijn vader. Zoals al eerder was gebeurd ebde het vertrouwen af en toe weer weg.

Eli legde een hand op Ariel's schouder en keek naar Joe die pas geïnteresseerd was bij het horen van Meg's naam. 'Nee, dat weet ze nog niet. Daarom is Ariel hier, omdat ik je aan haar wilde voorstellen omdat ik Meg en haar wilde laten praten.' Hierbij keek Eli naar Ariel en glimlachte zwakjes. Hij hoopte dat het voor haar ook een goed idee was, want ze wisten beiden niet hoe Meg zou gaan reageren.

Ze liet Eli voor haar antwoorden en keek hem dankbaar aan. Toen richtte ze zich weer op Joe. 'Ik hoop dat ze het net zo makkelijk oppakt als jij,' zei ze vriendelijk en hoopvol. Opeens realiseerde ze zich iets en graaide in haar tas. 'Toen jij geboren werd, ben je een keer meegegaan met je vader net voor zijn concert. Jullie zagen er zo lief uit dat ik er een foto van heb gemaakt en altijd bewaard heb.' Ariël gaf het fotolijstje aan hem en keek er nieuwsgierig naar. 'Zelfs ik heb je toen vastgehouden. Je was zo klein en lief.'

Joe keek naar de foto die ze hem gaf en keek daarna naar zijn vader. De foto zette hij naast die van Alex. 'Ik hoop ook dat mam het zo makkelijk opvat, maar ik denk het niet.' zei hij tegen haar en keek weer naar de tv toe. Kort liet hij zijn blik op de klok vallen. 'Ze komt over tien minuten thuis, dus succes.'

Eli vond het vervelend te horen dat Joe ook geen goede ideeën had bij de hereniging tussen Ariel en Meg. Het gaf hem niet meer hoop, die hij toch al niet erg veel bezat. Gelukkig leek Joe het in ieder geval geen probleem te vinden, alhoewel zijn desinteresse ook niet te begrijpen was. Eli knikte naar Joe en nam Ariel toen mee de kamer uit, de trap af en in de richting van de keuken waar hij haar aan de keukentafel zette en ontzet aankeek. 'Wil je het echt aan Meg gaan vertellen?'

Meg was wat eerder thuis dan dat ze had verwacht en reed de oprijlaan van het huis op. Ze keek er voor de eerste keer sinds tijden weer naar uit om lekker te koken en met z'n drieën aan de keukentafel te zitten. Tevreden over wat ze vandaag op haar werk had gedaan, stapte Meg tevreden uit de auto en liep richting de voordeur.

Ze stond van de stoel op en ging op de tafel zitten, zodat ze enigszins op ooghoogte was met Eli. 'Eli, het is jouw vrouw, niet de mijne. Jij hebt het laatste woord.' Ariël luisterde eens goed en hoorde met haar goede gehoor dat Meg de oprit op reed. 'En ze is er nu. Ik kan nu nog verdwijnen als je wil, maar ik denk dat het het beste is als ik haar gewoon ontmoet, niet waar?' Ze drukte een kus op zijn voorhoofd en keek hem met een schuin hoofd aan. 'Het komt allemaal wel goed.'

'Nee, Ariel. Blijf alsjeblieft.' Eli hoorde de deur al opengaan en keek nerveus naar Ariel. Hij had nooit gedacht dat het zo zenuwslopend zou zijn om op Meg's reactie te moeten wachten. 'Jij maakt net zo goed deel uit van mijn familie, Ariel. Mijn ouders zijn er niet meer en ik heb nooit echt andere familie gehad. Meg, Joe en jij zijn nu mijn familie.' Dat was echt zo. Zijn ouders waren een aantal jaar terug kort na elkaar gestorven, ze waren al ouder toen ze Eli hadden geadopteerd. Nu had hij alleen hen nog.

Meg opende met haar schouder de deur en hield een map papieren onder haar arm. Nadat ze haar jas aan de kapstok had gehangen, liep ze naar de keuken waar ze de schok van haar leven kreeg. Haar man was een weerwolf, eveneens als haar zoon - maar dit. Dit sloeg alles: Ariel zat aan de tafel, nog geen steek veranderd. Geen jaartje ouder dan dat ze zo'n twintig jaar geleden was. De papieren onder haar arm vielen van schrik op de grond. 'Wat? Hoe... Jij - Ariel?' verward pakte ze het tafelblad vast en keek naar Eli. 'Wat is dit?'

Ariël glimlachte naar hem en pakte zijn handen vast. 'Jij bent mijn enige familie,' fluisterde ze, tot opeens Meg binnen kwam lopen. Ariël had al gevreesd dat ze zo zou reageren, het was een normale manier om te reageren. 'Hé Meg,' glimlachte Ariël en sprong van de tafel af. Voorzichtig gaf ze haar een knuffel en ging toen weer naast Eli staan. 'Hoe gaat het?' Ze had geen idee wat ze moest zeggen.

Eli zag Meg binnenkomen en dus had hij ook zo door dat ze compleet overrompeld was door Ariël's aanwezigheid. Of beter gezegd door haar uiterlijk. Hij glimlachte naar Ariel en liep toen naar Meg en haar hand vast te pakken en een kus op haar wang te drukken. 'Meg, ik had je verteld dat Ariël's verhaal nog iets ingewikkelder lag, toch? En dat wilden we je graag uitleggen.' Eli keek over zijn schouder naar het jonge meisje en glimlachte nog eens, maar deze keer naar Meg.

'Uitleggen moeten jullie het zeker.' merkte Meg sarcastisch op. Ze kon nog steeds haar ogen niet geloven. Dit klopte niet, het klopte niet dat iemand niet ouder werd. Om eerlijk te zijn had ze het idee dat ze gek werd, maar dat zei ze maar niet. Haar handen hielden die van Eli nog steeds stevig vast en ze was ook niet van plan om ze los te laten. Het verbaasde haar overigens niets dat hij nog steeds met Ariël omging, dat was te voorspellen - zelfs toen ze nog op school zaten kon je dat zien.

Ze voelde een kleine steek van jaloezie in haar buik toen ze zag dat Eli Meg kuste. Hij had haar helemaal nog niet verteld dat het weer goed was tussen hen. Ze haalde diep adem, maar merkte dat ze er moeite mee had om het te vertellen. Ze keek Eli voor hulp aan en sloeg haar armen om zichzelf heen. Zij hadden elkaar bij dit moment, maar zij niemand. Zij was de buitenstaander hier in huis en ook nog eens de raarste van dit stel.

Eli had graag ook Ariel bijgestaan en gesteund, maar hij was hier voor Meg. De keuze om terug Ariel te ondersteunen zou Meg bovendien niet erg bevallen. Dus hield hij zijn vrouw stevig vast en hielp Ariel door een begin te maken aan haar verhaal. 'Meg, Ariel is ook een weerwolf. Maar ze heeft er meer controle over dan Joe en ik hebben, omdat ze nog iets is. Het is waarschijnlijk nog moeilijk te begrijpen, maar het is nou eenmaal zo.' Hij keek weer naar Ariel om haar aan te sporen verder te gaan.

Meg fronste haar wenkbrauwen bij het begin van Eli's verhaal. Dus er waren er nog meer hier, hoeveel van die beesten liepen er rond in de bossen van Mystic Falls? Waarschijnlijk wilde ze het antwoord niet eens weten. 'Ga verder...' mompelde ze en keek Ariel met vernauwde ogen aan.

Ariel werd nerveus van Meg's blik en keek daardoor naar Eli. Meteen vloeide de woorden van haar tong. 'Naast dat ik weerwolf ben, ben ik ook vampier. Hybrid, noem je dat. Je hebt dan controle over het weerwolf zijn. Ik kan op elk moment kiezen om te transformeren, dus niet enkel tijdens de volle maan.' Ariel keek beschaamd naar haar voeten. 'Misschien kan ik Joe helpen met zijn transformaties, net zoals ik Eli heb geholpen.'

Eli pakte Meg's hand vast en keek van ariel naar haar. 'Ze heeft me zó geholpen. Het eerste jaar heb ik het alleen moeten doen. Ik kon het mijn ouders niet vertellen. En toen vond Ariel uit wat ik was en heeft ze me zó goed geholpen. Je verliest je bewustzijn als wolf, maar Ariel niet. Ze stuurt me, houdt me in het bos, zorgt dat er niets gebeurd. Dat kan ik niet beloven als ik met Joe ben.' De eerste keer dat ze samen waren getransformeerd had Joe de andere weerwolf ook niet tegen kunnen houden. Hij had de middelen niet om zijn zoon te beschermen als hij zelf ook een wolf was.

Meg keek Ariel nog steeds sprakeloos aan. 'Waarom vertellen jullie me dit?' vroeg ze en keek Eli aan. 'Ik wíl dit niet weten, ik wil niet weten hoe je -' Ze onderbrak zichzelf voordat ze dingen ging zeggen waar ze spijt van zou krijgen. 'Je blijft uit de buurt van Joe, ik kan je niet tegen houden om Eli te zien, dus dat ga ik ook niet uit. Maar je blijft uit de buurt van mijn zoon.' Ze wilde haar niet bij Joe in de buurt hebben, absoluut niet.

Ariel voelde hoe haar onderlip begon te trillen en beet er hard op om ook de aankomende tranen tegen te houden. Meg was de enige andere, naast Joe en Eli, die ze ooit had verteld over wat ze was. Joe reageerde al alsof Ariel een of andere verre, saaie tante was, en Meg deed alsof ze een beest was. Ze keek Eli aan en knipperde snel, om die stomme tranen tegen te houden. 'Maar ik kan hem helpen, Meg,' probeerde ze nogmaals.