Het huis van de Familie Yorke.

Joe deed wat er van hem gevraagd werd en pakte twee borden uit de kast. De glazen waar ze eerder al uit hadden gedronken, haalde hij uit de woonkamer en ook deze zette hij neer. Ook ging er nog een onderzetter op tafel, een opscheplepel en natuurlijk een mes, een vork en een lepel.

Alex zette de pannen op tafel toen alles helemaal klaar was en ging toen zelf achter een bord zitten. Ze glimlachte naar Joe en boog naar voren om voor hem op te scheppen. 'Nou, proefkonijn, laat maar eens horen wat je er van vind.' Ze schepte ook voor zichzelf op nadat Joe's bord bomvol lag en begon al snel met eten. Niet haar beste werk, maar het smaakte wel.

Joe draaide wat pasta om zijn vork heen en nam er een hap van. 'Het smaakt goed,' zei hij met een klein glimlachje, toen hij zijn mond leeg had en nam nog een paar happen. Hij at altijd ontzettend veel en blijkbaar had Alex daar rekening mee gehouden: Ze had zijn hele bord vol geschept.

Alex glimlachte terug en at rustig verder. Ze ging verzitten en trok haar been op de stoel en steunde met haar elleboog op tafel. Ze at meestal veel, maar langzaam, dus ook nu nam ze de tijd. Maar toen er nog een hoopje resteerde, schoof ze het slechts lusteloos op en neer. Ze keek naar Joe en legde haar vork toen weg. 'Joe, zou je, denk je dat ik bij jou kan zijn met de volgende volle maan? Als je dat oke vind? Ik- Mijn ouders-' Ze wist niet hoe ze het uit moest leggen, maar ze voelde zich ongemakkelijk om met haar ouders te transformeren. En ze dacht dat het misschien goed was om het eens zonder hun steun te doen.

Joe dacht even na bij haar vraag en legde zijn vork neer, om vervolgens te knikken. 'Ja, ja natuurlijk kan dat.' zei hij en glimlachte kort. 'Ik weet het, het voelt ongemakkelijker dan dat je in eerste instantie zou denken.' Kort grijnsde hij en keek haar daarna weer serieus aan. Zo had hij zich ook gevoeld toen hij bij zijn vader was, en al helemaal bij Ariel in de buurt.

Alex knikte. Hij begreep het. Waarschijnlijk was Joe de enige die haar op dit gebied begreep. Ze glimlachte en schoof haar bord toen aan de kant. 'Ik weet alleen niet wat mijn ouders er van vinden.' Ze legde haar armen op de tafel en zuchte. 'Mijn vader was boos, omdat ik het je al verteld had. Hij vond dat ik het voor me had moeten houden.' Ze was nog steeds niet vergeten hoe haar vader gereageerd had.

'Dat komt wel goed. Dit is.iets waar je je eigen keuzes over moet maken. Ook al denken je ouders dat ze er alles over weten.' Zijn vader dacht ook dat hij wist hoe hij Joe kon helpen, maar niets was minder waar geweest. 'Je vader vergeeft het je wel als je hem verteld dat ik je ermee help en dat het goed gaat, toch?'

'Ik weet niet of hij me vergeeft. Hij zal vooral heel teleurgesteld zijn. Ik hoop alleen dat het niet te erg is..' Alex tikte met haar vingers op de tafel en streek langs haar haar. 'Maar ik denk dat het nodig is dat ik niet met ze transformeer. Ik kan niet altijd met hen transformeren, toch?' Ze wierp haar blik op Joe en hoopte dat hij haar zou steunen in deze gedachte, maar eigenlijk wist ze wel dat hij dat zou doen.

'Als hij ht beste voor jou wil, dan zou hij het je moeten vergeven.' Het was aan haar vader of hij dat werkelijk zou doen. 'Nee, je wordt ouder, wordt zelfstandig. Je moet het ook leren te doen zonder hen.' Iedereen had steun nodig, maar Joe was van mening dat je het ook op de harde manier moest leren.

Alex knikte weer in overeenstemming en stond toen op om de borden op te ruimen. Ze vond het nog best spannend zoiets zelf te beslissen zonder met haar ouders te overleggen. Ze deed altijd wat ze haar vroegen. Het kwam maar zelden voor dat ze tegen hen in ging. Misschien werd het wel eens tijd dat ze dat deed. 'Is het niet ongelooflijk eenzaam om alleen te veranderen?' vroeg ze Joe toen ze de borden en het bestek in de vaatwasser had gedaan.

Joe haalde zijn schouders op. 'Ik ben niet anders gewend, dus ik vind het niet erg. Ik heb het twee jaar alleen gedaan, dus ik weet niet beter.' Het was maar net wat je altijd deed en wat je zelf wilde. 'Mijn vader bijvoorbeeld kan volgens mij niet zonder Ariel, maar ja - dat is hij gewend, ik hoef dat mens er niet bij te hebben.'

Alex ging weer zitten en vouwde haar handen tussen haar benen. Hij had het twéé jaar in zijn eentje gedaan en steeds had hij het volgehouden. Alex had ongelooflijk veel respect voor Joe. Hij was een geweldige jongen ondanks al dat gedoe in zijn leven. Ze vond het echter vervelend hem zo te horen praten over anderen, ook al kende ze die mensen niet. 'Wat is er nou zo erg aan haar, Joe? Als ze toch zo'n goede vriendin van je vader is waarom mag je haar dan niet?' vroeg ze hem.

Joe sloot zijn ogen gefrustreerd voor een enkele seconde en keek haar daarna aan. 'Weet je waar hij was als hij niet bij ons was? Hij was bij haar, hij heeft onze verjaardagen gemist omdat hij bij háár was. Ik weet niet wat hij heeft uitgespookt, maar hij was bij haar en niet bij ons. Dus ja, dat verwijt ik hém - maar ik verwijt het haar ook.' Waarom moest iedereen dat Ariel mens nou zo aardig vinden.

Alex slikte moeizaam. 'Sorry, dat wist ik niet. Ik probeer het alleen te begrijpen.' Het was moeilijk zich te verplaatsen in Joe's thuissituatie. Het was een wereld van verschil wat betreft de Yorke familie en haar eigen familie. Dat betekende niet dat het ene beter was dan het ander. Natuurlijk had Joe's vader er vaker moeten zijn, maar tegelijkertijd had hij een erg goede band met zijn moeder. En dat was ook belangrijk.

Vermoeid legde hij zijn hoofd op de tafel neer. 'Sorry, ik ben moe en chagrijnig... Ik weet ook niet wat het is..' verontschuldigde hij zich en stond op. 'Wil je misschien nog iets te drinken?' Aan de ene kant wilde Joe alleen zijn, maar aan de andere kant wilde hij niet dat ze weg zou gaan.

'Het is niet erg.' zei Alex bezorgd en bekeek haar vriend sceptisch. Ze wilde dat ze hem kon helpen. Zelf kwam ze ook overeind en schudde haar hoofd. 'Nee, dankje, ik moet echt naar huis. Ze weten niet waar ik heen ben en, eh, tjah-' Ze zou maar niet vertellen dat ze het thuis nogal bont maakte op het moment. 'Mag ik je nog een knuffel geven voor ik weg ga?' vroeg ze met een klein glimlachje.

Joe keek haar ietwat teleurgesteld aan en knikte toen. 'Ja, het is inderdaad beter als je weer gaat dan. Ik wil niet dat je ouders ongerust worden.' zei hij zacht en opende zijn armen. 'Graag zelfs.' Hij vond het vreselijk om toe te geven: maar hij was echt een wrak op dit moment, nog steeds was hij een wrak.

Alex liet zich graag in zijn armen nemen en omklemde hem met haar eigen armen. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en bleef zo een lange tijd staan, gewoon omdat ze hem niet wilde laten gaan. 'Joe, ik houd van je, niet op díe manier, maar je betekent echt veel voor me. Ik had aan het begin van het jaar toen ik nieuw was op school een vriend nodig en toen was je er. En nu heb ik weer een vriend nodig en jij bent er.' Dat was het misschien wel: ze had geen vriendje nodig, maar een vriend die haar zekerheid bood, iets om op te bouwen. Ze liet hem met tegenzin los en liep toen naar de hal om haar jas aan te doen en vervolgens nog naar hem te zwaaien met een glimlach en de deur uit te verdwijnen.

Nieuw

Eli liep met een tas onder zijn ene arm en een koffer in zijn andere het pad richting het huis op. Het had nog nooit zo erg als thuis komen gevoeld. Met een glimlach keek hij over zijn schouder naar Meg. 'Zou Joe thuis zijn denk je?' vroeg hij haar terwijl hij even op haar wachtte. De afgelopen week was erg verrijkend geweest voor hun relatie. Ze hadden veel van de laatste kreukels glad kunnen strijken. En Eli had zijn plannen bij zijn manager weggelegd: hij zou gaan stoppen.

Meg glimlachte en sleepte ook de nodige bagage achter zich aan. 'Ik heb geen idee, we zullen wel zien. En anders hebben we als nog even wat tijd voor onszelf thuis.' Meg was blij dat ze mee was gegaan naar LA. Ze hadden een geweldige tijd gehad en het had hun relatie ook een boost gegeven. Eenmaal bij de voordeur viste ze de sleutel uit haar zak en opende ze de deur. 'Joe? Joe we zijn weer thuis?' Er kwam geen antwoord. 'Ik denk dat we alleen zijn.'

Eli ging opgewekt het huis in en was iet wat teleurgesteld uit te vinden dat zijn zoon niet thuis. Hij had uit zijn studio een aantal gitaren meegenomen die hij Joe graag wilde laten zien. Misschien moest hij Joe maar eens naar de studio nemen. Dat was nog niet eens zo'n gek idee. 'Ik denk het ook.' Eli zette de spullen in de gang weg en glimlachte naar Meg. 'Ik ben heel blij dat je mee gegaan bent, Meg.' Hij liep naar haar toe, nam de bagage van haar over en sloot haar toen in zijn armen.

'Ik ook,' Hij was altijd al een stuk groter geweest dan zij was, maar ze voelde zich altijd veilig in zijn armen. Een glimlach verscheen dan ook op haar gezicht toen hij haar in zijn armen nam en ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas aan: ze kwam nog niet eens op schouderhoogte. 'Ik ben blij dat alles weer goed is tussen ons. Voor onszelf en voor Joe.' Daarbij was ze ook blij dat hij uit die wereld was. Dat hij gewoon thuis kon zijn, bij zijn familie, in Mystic Falls waar hij hoort.

Eli drukte een kus op haar kruin en streek over haar ruggegraat. 'Het is inderdaad fijn te weten dat alles is zoals het zou moeten zijn. Tenminste: het heden dan.' Als het geweest zou zijn hoe het zou moeten dan had Eli in al die jaren afwezigheid juist thuis bij zijn gezin moeten zijn. Hij glimlachte en kuste haar teder. 'Denk je dat Joe dezelfde richting op wil? In de muziek? Ik vraag me soms af of dat wel een goed idee is.' vertelde Eli Meg terwijl hij haar weer losliet en de koffers pakte om ze naar boven te brengen.

'Ik denk het wel, al heb ik soms het idee dat hij zo aan zichzelf twijfelt. Hij is en blijft een tiener natuurlijk...' Ze vond het soms zo moeilijk om hoogte te krijgen van Joe. Meg wist dat hij nog steeds met Alex in zijn hoofd zat. Ze was op een avond naar hem toegegaan en hij had alles aan haar uitgelegd. Het was natuurlijk vreselijk voor hem, om zo afgewezen te worden, maar ze wist zeker dat hij er wel overheen zou komen.

'Dat had ik ook. Ik durfde het podium echt niet op.' lachte Eli geamuseerd. Zijn blik werd vervolgens weer serieus. Hij was nog altijd bang dat Joe meer op zijn vader zou gaan lijken, ofwel: dat hij dezelfde fouten zou gaan maken. Hij hoopte echter dat zijn zoon een hoop van het doorzettingsvermogen en het verstand van zijn moeder had gekregen. 'Joe gaat gewoon al examen doen dit jaar.' zei hij zacht en verbaasd.