Het huis van de Familie Yorke.

'Het is niet? Het is een gigantische snee in je - lichaam!' riep ze gefrustreerd uit en haalde zijn shirt weer omhoog. 'Jullie zetten beide geen stap voordat jullie me hebben verteld wat er aan de hand is en hoe je hieraan komt! En waag het niet om tegen me te liegen Elijah!' De enige keren wanneer Meg haar man Elijah noemde was als ze serieus boos was. Dit keer was ze nog niet zo zeer boos, eerder geschrokken en bezorgd.

Joe keek zijn vader aan en keek daarna naar zijn moeder. Wat moest hij hierop zeggen? Hij had geen idee wat hij moest doen, maar gelukkig redde zijn moeder hem hieruit. 'Joe, zou je alsjeblieft even naar boven willen gaan? Ik denk dat dit iets is tussen je vader en mij, maar denk niet dat je er zonder problemen onderuit komt.' Hij knikte enkel, keek nog even naar zijn vader en verdween toen naar boven.

Eli had door dat hij het nu toch echt aan haar moest vertellen en dat frustreerde hem. Zeker nu ze zo boos was, had hij geen idee hoe dit ging vallen. Eli keek nog kort naar Joe voor deze naar boven ging. 'Meg, kunnen we gaan zitten voor ik je dit vertel?' Dit was geen geheim dat je in de gang kon vertellen. Hij wachte niet op antwoord, maar liep of slenterde naar de keuken om op een stoel te gaan zitten.

Meg keek haar man aan, sloot de voordeur en liep achter hem aan de keuken in. Ze ademde diep in en uit en keek hem aan. 'Wat is er gebeurd Eli?' Ze keek hem bezorgd aan en haalde haar hand langs zijn gezicht. 'En ik wil de waarheid horen, weetje hoeveel zorgen ik me maakte toen ik erachter kwam dat jullie beiden weg waren?'

Eli pakte haar hand voorzichtig vast, maar legde deze terug op haar schoot. Met een donkere blik keek hij naar zijn eigen handen en probeerden niet te veel in te beelden hoe veel zorgen Meg zich gemaakt zou hebben. 'Je kent de mythes, toch?' Het kwam er erg direct en abrupt uit, wat ELi zelf niet verwacht had. Hij had een moeizaam gesprek verwacht met veel gestotter van zijn kant.

Meg keek hem aan en knikte, maar snapte niet waar het gesprek heen ging. 'Ja, ja natuurlijk ken ik die.' zei ze en keek hem aan. 'Waar gaat dit naartoe Eli?' vroeg ze licht geschrokken en wiebelde met haar voeten op en neer: iets wat ze deed als ze nerveus werd en nerveus was ze nu zeker.

'Ik weet dat dit heel vreemd klinkt. Maar ik, ik ben een weerwolf.' Eli was opeens zo kalm, dat het bijna normaal voelde omdit aan de keukentafel met haar te delen. 'En Joe ook.' Dit scheelde Joe ook weer een hoop gedoe als Eli het gewoon op tafel gooide. Eigenlijk had hij het al jaren eerder moeten doen op het moment dat hij en Meg serieus werden. Dat had Joe in ieder geval een hoop moeite bespaard. Afwachtend keek Eli zijn vrouw aan.

Meg fronste haar wenkbrauwen en staarde Eli een tijd lang aan. Ze moest de woorden die hij zei verwerken, maar toen ze doorkreeg wat hij nou tegen haar zei, geloofde ze er geen woord van. 'Heel grappig Eli, ik zei dat je eerlijk tegen me moest zijn! Het gaat hier wel om Joe, Eli. Dus ga me niet wijs maken dat je een of ander gek monster wordt!'

'Meg, verdomme, ik lieg helemaal niet!' De vermoeiende nacht en nog steeds aanwezige invloed van de maan maakten hem ongeduldig en opvliegend. 'Denk je dat ik zoiets zieks zou verzínnen. Het slechte humeur iedere maand, de pijn bij de volle maan en dan de transformatie in een beest? Denk je dat ik dít voor de lol heb gedaan.' Eli trok zijn shirt weer omhoog en was niet verrast te zien dat de wond al weer minder erg was geworden.

Meg keek hem niet begrijpend aan en verborg haar gezicht in haar handen. 'Oh mijn god..' mompelde ze verward en keek hem aan. Ze kon er niets aan doen maar de tranen schoten in haar ogen. Ze was bang, maar ook verward en het speet haar. Het speet haar dat ze hem soms zo vreselijk behandeld had, terwijl hij er eigenlijk niets aan kon doen. Die vermoeidheid, de irritaties.

Eli had nu pas door dat hij was gaan staan en dat hij boven Meg uittorende. Hij nam weer plaats en keek naar Meg die er net zo hopeloos uitzag als dat hij zich voelde. 'Meg, ik ben het al jaren, maar ik dacht dat ik het verborgen kon houden. Ik kwam terug omdat ik vreesde dat Joe het van mij had geërfd, maar ik was al te laat. Hij had zijn eerste transformatie allang gehad.' Dat deed Eli nog het meeste pijn. Joe had het allemaal moeten doorstaan zonder hem. 'Het spijt me, Meg.'

Meg keek hem nog steeds sprakeloos aan en geloofde ergens zijn woorden nog steeds niet. Nou ja, ze geloofde hem wel - maar ze had geen idee wat ze ervan moest vinden, hoe ze erop moest reageren en wat ze tegen hem moest zeggen, dus zei ze maar helemaal niets. Het enige wat ze deed was haar armen voorzichtig om hem heen en trok zich naar hem toe.

Eli zag het gezicht van Meg en vreesde het ergste. Het verraste hem daarom des te meer dat zij haar armen om hem heen sloeg. Gewillig liet hij zich naar haar toetrekken en ook zijn armen vonden een weg om haar heen. Voor Eli was het alsof er een muur tussen hen opgebroken was. Dat vreselijke geheim was er eindelijk uit en ze was niet eens boos. Zwijgend hield haar vast en streek over haar haar.

Meg haar tranen bleven maar komen en hoezeer ze ze ook wilde stoppen, het lukte niet. Er viel zoveel spanning tussen hen weg, er werden zoveel onverklaarbare dingen verklaard - dat Meg aan de ene kant opgelucht was, maar aan de andere kant boos: waarom had hij dit niet eerder aan haar verteld? Het het hen zoveel moeite gekost in hun huwelijk.

Eli suste Meg en streek de tranen van haar wangen. Oke, misschien had hij liever gehad dat ze boos was geworden. Dit was velen malen erger. Eli vond het verschrikkelijk Meg te zien huilen. 'Meg, ik heb het voor je verzwegen omdat ik bang was dat je weg zou gaan en nooit meer terug zou komen.' Zijn woorden klonken hem zwak in de oren, maar hij wist niet welke woorden anders de schade konden herstellen.

Meg keek hem aan. 'Je realiseert je wel dat dit niet iets is wat je voor altijd had kunnen verzwijgen. Weetje wat voor een rare ideeën ik kreeg als je weer eens weg was? Ik dacht dat je bij een andere vrouw was, of weet ik veel - aan de drugs zat ofzo!' zei ze, toen de meeste tranen waren verdwenen. 'Weetje hoe frustrerend het wel niet was om nachten wakker te liggen?!'

Eli keek Meg met een bedroefde blik aan. Dit was precies wat Ariël hem altijd had verteld. Als hij nou gewoon de waarheid had verteld. 'Het spijt me zo erg, Meg, maar ik kon het gewoon niet vertellen. Ik verafschuw dit deel van mezelf.' Hij keek haar eveneens aan en slikte moeizaam. 'Ik heb een tijdje aan de drugs gezeten.' gaf hij schuldbewust toe. Het was weliswaar maar een maand of korter, maar toch.

'Je hebt wat?!' Dit frustreerde haar nog meer dan dat hele mythische gebeuren. 'Wat heb je me nog meer niet verteld? Heb je ook nog een wilde affaire gehad met een andere vrouw? Ben je verslaafd geweest? Heb je ergens een of ander buiten echtelijk kind?' Wat verwachtte hij van haar? Dat ze gewoon rustig zou blijven en dit alles zou accepteren alsof het niets was? Dit was zeker niet niets.

Eli had gedacht dat Meg het allemaal wel kon hebben na het mythische verhaal, maar dat viel hem toch tegen. Hij beet op zijn lip en wreef over zijn haar, waar hij het bloed nog in voelde plakken. Zo onopvallend mogelijk smeerde hij het af aan zijn broek en begon met het beantwoorden van Meg's vragen. 'Ik heb nooit, maar dan ook echt nooit een andere vrouw gehad, oke? Verslaafd zou ik niet willen zeggen, het was eerder dat ik een zenuwinzinking had die maand.' Eli was er echt niet trots op, maar Ariël was die maand weg geweest en hij had er in zijn eentje voorgestaan. Zeker in dat wereldje van muziek kon je zo snel in drugs en alcohol geraken.

Meg keek hem aan en knikte. 'Oké.' herhaalde ze en veegde haar tranen weg van haar wangen. Ze wou dat ze gewoon weer samen konden zijn, net zoals in het begin. Natuurlijk was al dat geld en een groot huis leuk, maar als ze dat had kunnen inruilen voor een lang en gelukkig huwelijk had ze dat zeker gedaan. 'Ik ben blij dat je weer hier bent Eli, echt.' zei ze zachtjes en beet op haar onderlip.

Eli glimlachte en knikte. 'Ik ook, maar ik ben een wrak, Meg, onthoud dat alsjeblieft wel.' Eli had meer meegemaakt dan hij soms let blijken en dat kon nogal eens doorslaan in zijn gedrag. Ariël was wat dat betreft een hoop gewend, maar Meg.. Eli legde zijn hand op haar been en glimlachte nogmaals. 'Vertel me nu eens over de Dallas familie: ze hebben je uit bed gebeld?'

Meg knikte. 'Ik weet het, maar - ik wil ook dat je weet dat je altijd naar me toe kan komen als er iets is, zoals je vroeger ook altijd deed. Soms heb ik het idee of dat ik ergens buiten val, dat er dingen verzwegen worden en dat is echt vreselijk.' Eindelijk kon ze eens uitspreken wat ze werkelijk voelde en het luchtte ontzettend op. 'Hun jongste dochter, Alex, was vermist en aangezien ze veel met Joe omgaat dachten ze dat ze misschien hier was, en toen ik ging kijken.. nou ja - Joe was weg - dus ik wilde jou roepen en jij was ook weg.' legde ze uit.

Eli voelde een gewicht van zijn schouders vallen toen hij de woorden van Meg hoorde. Het luchtte werkelijk op. Een hoop problemen waren hier mee opgelost, ook al kwamen er ook een hoop bij. 'Oh, dat is vreselijk. Moeten we Joe vragen of hij iets van haar gehoord heeft?' Eli stond al op en bedacht ook om maar te douchen en het bloed uit zijn haren te wassen.

Meg knikte. 'Ik ga zo wel even naar hem toe.' zei ze zacht en keek hem aan. 'Ga jij maar douchen en ik denk dat je ook wel wat slaap kan gebruiken niet waar? Kom anders in onze slaapkamer liggen?' stelde ze voor en keek hem twijfelend aan. Misschien was ze wel te enthousiast, dat ze dacht dat alles meteen goed was - maar ze wilde het hem gewoon zo comfortabel mogelijk maken.

'Oke. En graag, heel graag zelfs.' Kort bleef Eli naar Meg staan kijken. Hij was stukje bij beetje zijn vrouw aan het terug winnen. Natuurlijk was hij haar nooit helemaal verloren, maar toch waren ze in geen tijden zo close geweest. 'Houdt Joe niet te lang wakker. Het was een zware nacht deze keer.' Eli legde kort zijn hand op Meg's wang, maar liet het daarbij. Hij was doodop zowel mentaal als fysiek. De afgelopen nacht frustreerde hem vanwege de derde wolf en het opbiechten werkte ook niet erg stimulerend. Met een laatste glimlach ging hij naar de badkamer toe en nam een warme douche.

Meg knikte met een glimlach en keek hem na hoe hij naar boven toe verdween. Ze bleef nog even aan de keukentafel zitten en volgde toen zijn voorbeeld, echter liep zij naar Joe's kamer. Eenmaal daar legde ze uit waarom ze beneden was en het was overduidelijk dat Joe schrok van het feit dat Alex weg was. Zoals Meg zelf al had verwacht zei hij dat ze nooit zoiets uit zichzelf zou doen en dat er wel iets aan de hand moest zijn. Meg stelde hem echter gerust en verzekerde hem dat hij moest gaan slapen en als er iets aan de hand was hij altijd naar haar toe kon komen. Ze sloot de deur van zijn kamer achter zich dicht en liep naar haar slaapkamer toe waar ze in het tweepersoonsbed ging liggen. Slapen zou ze waarschijnlijk niet meer doen, hoe moe ze ook was.