Het huis van de Familie Yorke.

Toen ze helemaal ingepakt was, hoorde ze Eli aan komen en keek ze op. Ze wist niet wat ze moest doen; moest ze boos worden of... 'Nou, als je weer eens zo'n goed plan hebt, mag je eerst wel eens uitzoeken of mijn hulp wel gewaardeerd wordt.' Ze trok haar muts nog verder omlaag, zodat hij haar tranen niet kon zien. 'Ik heb mijn geheim nu aan je zoon en vrouw vertelt en beiden lijken het vreselijk te vinden. Ik voel me raar en stom en overbodig in je leven. Je mag het weleens voor mij op nemen, Eli, want ik stel mezelf ook bloot aan gevaar als ik Joe ga helpen. Er was geen enkele goede reden dat ze boos op mij werd.'

Eli keek toe hoe Ariel zich inpakte en toen ze klaar was met praten trok hij haar naar zich toe en omhelsde haar stevig. 'Sst, Ariel.' Hij legde haar zo het zwijgen op of hij hoopte in ieder geval dat even niets zou zeggen en hem toeliet haar te knuffelen. Na een tijdje verbrak hij zelf de stilte. 'Je bent zo dapper geweest vandaag, Ariel. Dat je het twee mensen hebt kunnen vertellen die je eigenlijk niet echt kent is bewonderenswaardig en ik stel het zo ongelooflijk op prijs dat je me wilt helpen terwijl je dat niet hóeft te doen. Als ik teveel van je vraag, dan moet je het zeggen, maar ik doe dit niet alleen voor mij, maar ook voor jou, ik wil dat je bij de familie hoort, Ariel.'

Ariël sputterde even tegen zijn armen die haar wilde knuffelen, maar al snel gaf ze zich over en verborg haar gezicht in zijn shirt. 'Maar Eli, dat is het hele probleem. Jij wil mij bij de familie hebben, maar Meg en Joe niet, en dat begrijp ik.' Ze hield zijn gezicht zacht tussen haar handen en glimlachte naar hem. 'Ik zal altijd een deel van jouw familie zijn. Maar nooit op de echte manier waarop jij wil en jij zal nooit de persoon voor mij zijn op de manier die ik het liefst zou wensen.' Ze drukte speelse kusjes op zijn neus en wangen, zoals een moeder bij haar zoon zou doen, en liet hem toen los. 'Don't be a stranger,' giechelde ze. 'En bezoek me alsjeblieft heel erg vaak, oké?'

Eli zuchtte en begreep dat ze gelijk had, hoe graag hij het ontkende. 'Misschien raken ze wel aan je gewend.' Hij glimlachte naar Ariel en toen ze hem los liet, legde hij zijn handen op haar schouders en drukte een kus op haar kruin zoals een grote broer. Hun vriendschap zat soms zo vreemd in elkaar. Maar hoe kon het ook anders? 'Natuurlijk, ik kan niet zonder je.' Eli glimlachte nog een laatste keer en liet haar toen op zijn beurt los. 'Hoe ben je hier gekomen? Moet ik je misschien met de auto terugbrengen?'

'Misschien,' zei ze hoopvol en sloeg nogmaals haar armen om het slanke, lange lichaam van Eli. 'Ik wil niet weg, Eli.' Ze fluisterde het in zijn shirt en keek zo naar hem omhoog. 'Ik wil niet naar het hotel. Het is er vies en stom, en er zitten allemaal vieze mannen in die altijd dingen roepen en op mijn deur kloppen. Ik vind het eng.' Ze liet hem weer los en realiseerde ze zich dat ze wel naar het hotel moest. Hier blijven zouden ze vast niet goed keuren. 'Ik ga wel lopend,' stelde ze hem gerust.

Eli keek Ariel aan en pakte haar hand vast. 'Ariel, je hoeft niet in dat hotel te blijven. Als je wil kan ik een mooi appartement voor je regelen. Ik weet dat het klinkt als omkopen, maar ik heb toch geen idee wat ik met al dat geld moet. Staat het huis waar je woonde niet weer vrij? Ik kan het niet aanzien dat je in dat smerige hotel blijft.' Hij hield haar tegen zodat ze niet weg zou gaan voor hij een antwoord had.

Ze keek naar de hand die de hare vast hield en ze vervlocht langzaam haar vingers met de zijne. 'Een appartement?' zei ze zachtjes en keek hem aan. 'Voor mij?' Ze wist niet wat ze ervan moest denken. Een huis aannemen kon ze echt niet zomaar doen! 'Dat hoeft niet, Eli. Ik heb zelf ook geld. Ik kijk wel of ik een huurwoning of kamer kan vinden. Het lukt me wel.' Ze glimlachte geruststellend naar hem en duwde een pluk achter haar oor.

'Of iets kleiners. Wat je maar wilt.' Met zijn duim streek hij over haar hand en keek haar toen weer aan. Ze was altijd zo klein gebleven, wat logisch was, maar Eli kon het nog steeds niet goed bevatten. Hij kon onderhand de tel niet meer bijhouden wat betreft zijn grijze haren en zij was nog net zo jeugdig als 25 jaar geleden. 'Mag ik je dan ten minste helpen met inrichten? En zorgen dat je goede spullen in je huis hebt staan?'

Ze beet bedenkelijk op haar lip en glimlachte toen. 'Dan is enkel de vraag of ik wel je interieur talent waardeer in mijn huis,' giechelde ze en knikte toen. 'Ja, dat is goed. Ik zorg dat ik zo snel mogelijk mijn huisje weer heb en dan help jij mij met het inrichten.' Ze deed haar muts weer goed en deed haar handschoenen aan. 'Heb nog een hele fijne avond, Eli,' zei ze en drukte een kus op zijn wang.

'Oke, nee dat wil je niet. Mijn smaak is vreselijk.' Eli had ook niets van het huis ingericht behalve de geluidsdichte kelder. En dat had er ook toe geleid dat het daar een enorme zooi was. Als je dat zag was hij nog net de nonchalante jongen van zoveel jaar geleden. Gelukkig kwam Meg daar nooit. 'Jij ook, Ariel. En je weet het hè, als er iets is dan moet je gewoon bellen.' Hij warde door haar haar en drukte een kus op haar slaap. Daarna hield hij de deur voor haar open.

Nieuw.

Eli zat naast Meg in de bank naar het nieuws te kijken. Het was zo een huiselijk en normaal tafereel dat het hem overrompelde. Zo lang was hij nog niet thuis, maar het ging goed. Tenminste met Meg. Joe accepteerde het steeds minder dat zijn vader ineens aanwezig was. Of liever gezegd accepteerde hij Ariel niet. Eli trok zijn arm die hij om Meg heen had geslagen terug en keek haar toen aan. 'Zou je Joe kunnen vragen of hij even met je komt praten. Ik geloof niet dat hij anders vrijwillig één kamer met mij wil delen. Of hij zegt dan niets.' Hij moest ze het toch maar eens vertellen.

Meg zat heerlijk tegen Eli aan en knikte toen hij vroeg of ze Joe wilde gaan halen. 'Ja, natuurlijk.' Ze wist niet precies wat er aan de hand was, maar ze kon goed merken dat de relatie tussen Joe en Eli er de laatste tijd niet beter op was geworden. Ze gaf Eli een kus en streek langs zijn wang, om op te staan van de bank en naar boven toe te lopen.

Joe zat wat te tokkelen op zijn gitaar, toen er op zijn deur geklopt werd. Abrupt stopte hij met spelen, liep ernaar toe en opende deze. Zijn moeder stond voor zijn deur en hij glimlachte naar haar. 'Hé mam,' Hij zette een stap opzij zodat ze zijn kamer binnen kon. 'Joe, wil je even mee naar beneden lopen?' Hij aarzelde eventjes, knikte toen en liep samen met haar naar beneden toe. Zijn moeder ging weer naast zijn vader zitten en hij ging zitten op de bank tegenover hen.

Eli keek Meg met een glimlach na en pakte haar hand vast toen ze weer naast hem kwam zitten. Hij keek naar Joe en haalde diep adem voor hij begon. 'Ik wil jullie wat vertellen. Allebei, maar vooral jou Joe. En ik heb nog een mededeling, maar dat komt straks wel.' Eli keek kort naar Meg voor goedkeuring of misschien alleen voor de steun die hij nodig had. 'Ik wil het over Ariel hebben.' zei hij en liet zijn blik weer terug naar zijn zoon glijden.

Meg sloot haar arm om hem heen en keek naar Joe toe. Ze vond het idee nog steeds raar dat hij met Ariel omging, en ze moest er ook niet te vaak over nadenken, maar ze had het inmiddels geaccepteerd. Ze was tot het punt gekomen dat ze hem weer volledig vertrouwde, dus daar maakte ze zich geen zorgen meer over.

Joe fronste zijn wenkbrauwen toen hij de naam Ariel hoorde en keek zijn vader zonder enige emotie aan. 'Wat is er met haar?' mompelde hij nors en sloeg zijn armen over elkaar heen.

'Ik weet dat het voor jullie beiden moeilijk is om haar een plaats te geven in ons leven. Meg, je geeft het waarschijnlijk niet toe, maar ik weet dat je haar liever niet met mij ziet en Joe-' Eli zuchtte en ging verzitten. 'Daarom wil ik uitleggen wat ze voor me betekent en indirect ook voor jullie. Als ik hier was, zag ik er misschien altijd weer fris en fruitig en gezond en gelukkig uit, maar dat was ik maar op weinig momenten. Toen jij, Joe, net was geboren, ben ik voor het eerst een hele lange tijd weggeweest.' Hij wreef over Meg's knie en glimlachte verontschuldigend naar haar. Dit hadden ze al uitgepraat, maar Eli vond nog steeds dat hij haar nog veel verschuldigd was. Hij keek naar Joe om te peilen of hij wel luisterde.

Joe keek zijn vader aan, maar snapte nog steeds niet helemaal wat hij nou probeerde te zeggen. Door nu dit gesprek te voeren zou hij echt niet alles goed kunnen praten wat er allemaal was gebeurd.

'Joe...' verzuchtte Meg die deze bui al had zien hangen toen Eli begon met praten. 'Geef het alsjeblieft een kans en kijk niet alsof het je niets interesseert.' zei ze met een kleine glimlach naar haar zoon toe. Ze snapte wel dat Joe zich enigszins verraadde voelde en boos was op zijn vader, maar hij moest het wel een kans geven.

Eli keek dankbaar naar Meg en richtte zich toen weer op Joe. 'Daarna bleef ik steeds vaker en langer weg. Maar je moet weten dat dat nooit, maar dan ook nooit te maken heeft gehad met Ariel. Zij was niet degene die me weghield van jullie. Zij was juist degene die me terugstuurde, die me er op wees dat je bijna jarig was en me vertelde dat ik je moeder weer eens moest bellen. Ik koos er altijd zelf voor om niet naar haar te luisteren. Ik was bang, sinds dat ik je moeder kende, dat ze uit zou vinden wat ik was. Ik wilde niet dat ze bang van mij zou worden en daarom vermeed ik haar. En hoe meer ik wegbleef hoe erger ik me schaamde. Ik was te laat op je eerste verjaardag en miste je tweede. Daarna stuurde ik meestal een kaartje. En ondertussen zat ik aan de drank aan de drugs en aan het zelfmedelijden.' Met een frons keek Eli naar de grond en vouwde zijn handen samen. Hij was nog niet klaar.

Joe keek hem aan en fronste zijn wenkbrauwen bij het verhaal van zijn vader. Hij geloofde hem wel, Ariel was niet de slechte zichzelf, maar hij mocht haar gewoon niet. Het beviel hem nog steeds niet dat ze zo naar zijn vader keek, iedere keer als ze bij hem was en hij kon haar liefelijkheid niet uitstaan.

Meg pakte één van Eli's handen vast en gaf er een geruststellend kneepje in. Ze wist veel van wat hij wel en niet had gedaan en toen destijds was ze ontzettend boos geweest dat hij niet eens op de verjaardag van zijn zoon was gekomen, maar hoe meer tijd er verstreek, hoe beter ze het kon accepteren. Ze was trots op hem dat hij het eindelijk durfde te vertellen aan zijn zoon.

'Ik weet dat dit nogal zwak klinkt, maar jij had je moeder, Joe en ik had niemand terwijl ik mezelf haatte en mijn eigen leven aan het verpesten was. Ariel was er steeds om me van de zoveelste verslaving af te helpen én ze was er om me iedere ochtend het bed uit te trappen.' Eli lachte maar met weinig humor. 'Ze heeft een keer een emmer met ijs over mijn hoofd heen gegooid toen ik zo ver weg was door de champagne en sterke drank.' Hij leunde met zijn onderarmen op zijn bovenbenen en keek Joe ernstig aan. 'Ik had hier nooit gezeten zonder haar. En hoewel je me waarschijnlijk niet geloofd: ik heb Ariel nooit gezien als iemand van wie ik zou kunnen houden als van je moeder. Natuurlijk, ik houd zielsveel van Ariel, maar als vriendin en dochter en zusje. Ze is voor eeuwig negentien. Misschien al alleen daarom zou ik willen dat je haar respecteerde. Ze heeft het eeuwige leven. Ze had me al lang achter kunnen laten. Dan was ik zeker ten onder gegaan aan mijn eigen daden. Maar ze bleef en zij was en is mijn steun en toeverlaat.'
_____
Jeetje, sorry voor de lange berichten xd.

Joe keek zijn vader aan. Dit had hij nooit geweten, zijn moeder had dit hem nooit verteld. Hij wist wel dat zijn vader eens aan de drank had gezeten, maar meer dan dat had hij ook echt niet geweten. Kort keek hij zijn moeder aan en keek vervolgens weer naar zijn vader. 'Oh..' Wat het enige wat hij op dit moment kon uitbrengen.

Meg keek met een triest glimlachje naar Joe en vervolgens naar Eli. Ze had Eli er nog nooit zo open over horen praten. De verhalen die hij vertelde, waren altijd maar halve verhalen zonder begin en een einde, maar ze was blij dat hij het nu eens écht vertelde.

Eli had gedacht dat die verhalen hem triest zouden maken, maar dat was juist niet het geval. Weer eens besefte hij zich hoe gelukkig hij was met wat hij nu had. Het was niet perfect, zijn leven, maar hij had het en kon het weer delen met zijn gezin. Eli legde een hand op Joe's schouder en glimlachte naar zijn zoon. 'Ik vraag je niet om spontaan beste vrienden met haar te worden, maar je moet begrijpen wat ze voor mij, maar ook voor jullie gedaan heeft. Zij heeft er voor gezorgd dat ik een vader voor je kan zijn.'

Misschien had zijn vader wel gelijk, maar nog steeds was het moeilijk voor hem om te accepteren dat zij ook zomaar in hun leven was verschenen. 'Oké..' mompelde hij en keek naar zijn moeder die geruststellend naar hem knikte. 'En welke mededeling had je?' Hij kon niet zomaar reageren alsof alles nu ineens goed was, dat kon hij gewoon niet.

Meg was inderdaad ook wel benieuwd wat Eli verder nog te vertellen had aan hen. Nieuwsgierig keek ze hem aan en streek een pluk haren achter haar oren weg.

Eli dacht dat zijn woorden wel het effect hadden dat hij gehoopt had. Het was niet dat hij verwachte dat Joe nu meteen bekeerd was, maar hij zag dat hij er over nadacht. Nu moest hij hen nog vertellen dat hij weer weg moest. Het was niet maandenlang, maar toch. 'Ik heb nog wat zaken die ik af moet handelen. Mijn manager heeft gevraagd of ik daarvoor een aantal dagen naar LA kan komen. Ik blijf liever hier, maar-' Eli haalde zijn schouders op en richtte zijn ogen op Meg. Hij vond het vervelend hen dit te moeten zeggen.

Meg had wel iets in die richting verwacht, maar als nog was het op dit moment niet leuk om te horen. Ze waren net weet samen, ze waren net weer een gezin aan het vormen. 'Hoe lang denk je dat je naar LA toe bent?' vroeg ze zich af en legde een hand op zijn bovenbeen.

'Wat moet je in LA doen?' vroeg Joe aan zijn vader aan en keek naar zijn moeder. Hij vond het erger voor haar dan voor zichzelf. Zelf was hij inmiddels toch wel aan het idee gewend dat zijn vader er niet was, dus die paar dagen konden er ook wel bij.

'Een hoop onzin, maar ook wat belangrijke dingen. Ik heb een paar media afspraken en een benefiet concert. En ik wil met hem mijn contract bespreken. Ik zit aan nog twee albums vast en eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat nog wel wil.' Eli had de laatste dagen er vaker en vaker over na gedacht om zijn carrière helemaal links te laten liggen. Hij had het geld niet nodig en aan de opkomst bij zijn concerten te zien was het publiek hem ook beu. 'Hij stelde het voor als een week, maar als het meer tijd nodig heeft..'