Het huis van de Familie Yorke.

Als ze het vanaf het begin al wist, waarom was ze dan nu zo boos? Natuurlijk was dat een naïeve vraag waar hij het antwoord allang op wist, maar toch. Joe had de energie niet meer om tegen haar in te gaan, om het uit te leggen - of in ieder geval om daar een poging voor te doen - dus bleef hij staan, kijkend hoe ze in de auto stapte. Hij voelde haar advies op en strompelde langzaam weer terug richting de deur die nog open stond, naar binnen toe, waar hij zich omkleedde en met een nieuw ice-pack op zijn hoofd in bed ging liggen, nagaand wat er zojuist allemaal gebeurd was.

Nieuw

Met een goed gevoel stapte Alex van haar fiets en plaatste hem netjes aan de kant. Het was de eerste keer sinds tijden - zo leek het - dat ze weer gewoon met Joe had afgesproken. Natuurlijk zou er wel gepraat worden over al die gebeurtenissen, maar voor nu kon Alex de hoop nog op houden dat het zoals vroeger zou zijn. Als echte beste vrienden. Ze liep het pad naar het grote huis op en belde met een glimlach aan.

Joe zat op één van de banken in de woonkamer, zappend voor de tv. Soms waren er van die dagen dat er werkelijk niets op tv was. Enkel tele-winkelen en kinderprogramma's. Gefrustreerd zette hij de tv uit en stond op om in de keuken wat te drinken te pakken. Halverwege de hal klonk de bel, de draaide hij zich om en beende hij terug naar de voordeur die hij opendeed. 'Hé, Alex.' Een glimlach verscheen iedere keer als hij Alex zag, maar ook de gedachten dat hij haar pijn had gedaan kwam vrij direct boven. 'Kom binnen.'

Alex sloeg meteen haar armen om Joe's lange lichaam heen en drukte zich tegen hem aan. 'Hé Joe.' ze liet hem met een brede glimlach los. Meteen trapte ze haar schoenen uit en liep ze verder de gang door. Een jas was niet meer nodig met dit weer, gelukkig, dus hoefde ze die niet uit te doen. 'Wat was je aan het doen?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze naar hem omkeek.

Joe glimlachte bij haar omhelzing. Iedere keer moest hij erom lachen dat ze zo klein was. 'Oh, niet zoveel bijzonders. Ik was tv aan het kijken, of in ieder geval een poging ertoe wagen. Wil je misschien iets te drinken?' Nadat hij de deur achter zich dicht had gedaan, liep hij achter haar aan. 'Hoe gaat het met je schouder?' vroeg hij zich af en keek haar aan. Nog steeds had hij zichzelf niet vergeven.

'Lekker! Mag ik wat water? Ik was nogal laat, dus heb hard gefietst en het is zó warm buiten!' Alex lachte en wapperde met haar handen om te laten zien hoe warm ze het had. Ze had nu vast een rood hoofd en een bezwete huid. Maar ach. 'Het gaat prima. Ik heb alleen nog een litteken.' Ze schoof het mouwtje van haar shirt omhoog en probeerde hem het restant van haar wond te laten zien. Ze voelde het nog wel eens, maar haar moeder had gezegd dat dat niet iets fysieks was, maar eerder mentaal. Tenminste dat had Alex haar horen zeggen tegen haar vader.

Joe vulde voor Alex een glas met water en zette deze in de deur van de koelkast, om er nog een paar extra ijsklontjes in te doen. Zelf had hij meer trek in een ijskoud biertje, dus pakte hij deze en opende het flesje met een flessenopener. 'Maar je voelt er niets meer van?' vroeg hij zich af en liep met het drinken in zijn handen naar de woonkamer toe.

Alex knikte. 'Ik voel er niets meer van.' Ze had het niet fijn gevonden dat haar moeder het maar af had gedaan als iets dat in haar hoofd pijn deed. En het zou Joe alleen maar ongeruster maken en meer reden geven om zich schuldig te voelen, dus ze vertelde het niemand meer dat haar schouder haar irriteerde. Alex liep achter Joe aan naar de woonkamer en plofte in één van de grote stoelen. 'Ik ben in ieder geval blij dat ik nu het huis weer uit mag.' grinnikte ze. Die dagen huis arrest waren geen pretje geweest.

'Oké, gelukkig maar.' zei hij opgelucht en grinnikte. 'Daar ben ik het helemaal mee eens.' Hij wilde het misschien niet toegeven, maar hij vond het nog steeds fijn om tijd door tebrengen met Alex. Zelfs nu hij wist dat hij absoluut geen kans bij haar maakte. 'Heb je het nog leuk gehad op Prom?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar. Zelf was hij na een half uur weer vertrokken. Hij had er absoluut niets aangevonden. Ten eerste was hij alleen, en daarbij was hij niet echt in een goede bui geweest die avond.

Alex trok haar benen op zodat ze in kleermakerszit in de stoel kon zitten. 'Super leuk!' lachte ze toen ze er aan terug dacht. Ze was toen ze thuis kwam dood op geweest van al het dansen en vooral het lachen. Ze had ontzettend veel plezier gehad met Willy. 'Maar ik miste jou wel een beetje.' vertelde ze met een klein glimlachje waarna ze van haar water dronk.

'Alex, we weten allebei dat je me niet gemist hebt. Je hebt waarschijnlijk niet eens gemerkt dat ik weg ben gegaan.' grijnsde hij. Waarom zou ze hém missen als ze Willy had? 'Heb je Willy de waarheid verteld over wat er gebeurd is met je schouder? De waarheid over... jouzelf?' vroeg hij voorzichtig. Ergens hoopte hij van niet, waarom wist hij ook niet.

'Wel! Ik zag je weggaan en wilde nog dag zeggen, maar je was zo snel weg!' protesteerde Alex. Ze had hem nog eens op willen zoeken, maar ze was hem inderdaad allang weer vergeten toen hij weg was. Het was een heerlijke avond geweest met Willy. Ze slikte bij Joe's vraag en schudde haar hoofd. 'Ik durf het niet, Joe. Maar ik vind het vreselijk tegen hem te moeten liegen. Hij weet dat ik lieg, ik zie het aan hem en toch zegt ie er niets van..' Ze zuchtte en leunde naar achteren met haar hoofd tegen de leuning.

'Het komt wel goed Alex. Zolang hij er niets van zegt is er niets aan de hand.' Hij had zelf ook twee lange jaren tegen zijn moeder moeten liegen, dus hij wist dat het geen pretje was. 'Tenzij je het hem natuurlijk zelf wilt vertellen.' Dan zou hij haar niet tegenhouden. Als ze het hem wilde vertellen moest ze dat zeker doen. Hij stond op van de bank en propte zich naast Alex op de stoel.

Alex keek Joe aan en beet twijfelend op haar lip. Ondanks haar gesprek met Isobel waaruit bleek dat Woody het goed op had genomen, was ze nog steeds niet zeker of ze het moest vertellen. 'Ik zo slecht in liegen.' mompelde ze. Ze giechelde echter toen hij bij haar kwam zitten en met een lach sloeg ze haar armen om hem heen en legde ze haar hoofd tegen zijn schouder. 'Joseph!' Ergens in haar achterhoofd wist ze dat dit misschien niet goed was om te doen, want ze wist dat Joe haar meer dan een vriendin vond. En toch was ze niet voorzichtiger.

Joe keek haar grijnzend aan en trok haar op zijn schoot zodat het wat comfortabeler zat. 'Zo , dat zit stukke beter.' zei hij keek de woonkamer in. Dat gevoel diep onderin zijn maag was er nog steeds als hij Alex zag. Het was er, maar hij gaf er niet aan toe. Hij hield zich in, want dat moest hij van zichzelf.

Alex legde haar benen over de armleuning en liet ze zo heen en weer bungelen boven de grond. Met een glimlach zat ze zo tegen Joe aan en speelde ze met het touwtje van haar shirt. 'Joe, zou jij het Willy vertellen als je mij was?' vroeg ze hem. Ze waardeerde zijn mening erg en hoopte iets met zijn advies te kunnen, want ze kon op het moment niet aan veel anders denken.

Joe haalde zijn schouders op. 'Ik weet het niet..' antwoordde hij eerlijk. 'Het is heel wat om te vertellen Alex. Ik weet dat je niet meer tegen hem wilt liegen, maar wat nou als je hem erdoor kwijtraakt?' Je kon niet weten hoe iemand daarop zou gaan reageren. Ze konden het goed opvatten, maar ook ontzettend slecht. 'Dus het is aan jou of je die kans wilt wagen.'

Alex zuchtte en knikte. Ze kon niet verwachten dat Joe met een simpel antwoord zou komen. 'Maar Joe, ik vertel hem niet zomaar wat er gebeurt is die nacht. Dat is niet alleen mijn geheim.' probeerde ze hem gerust te stellen. Ze hield het ook nog steeds vol haar ouders niet het hele verhaal te vertellen, dus dat kan ze bij Willy ook wel doen. Maar ze kon hem niet nog een keer vertellen dat ze alweer ziek was geweest.

'Weet ik...' Hij wist dat ze het niet zomaar zou vertellen, niet zonder dat hij er vanaf wist tenminste. 'Je moet doen waar je je goed bij voelt. Meer kan ik er niet van maken, sorry.' Hij was altijd nogal skeptisch geweest over het vertellen van zulk soort geheimen. Naast Alex en zijn ouders wist niemand het, en dat wilde hij graag zo houden.

Alex besloot maar tevreden te zijn met het advies dat ze kreeg. Bovendien was ze blij dat Joe het niet erg vond dat ze haar geheim misschien met Willy wilde delen. 'Dankje, Joe.' Met een glimlach keek ze hem aan en warde door zijn haar. 'Zeg, heb je je gitaar alweer opgeraapt en wat nieuwe muziek gemaakt?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze was nog altijd benieuwd naar zijn muziek en ze snapte nog steeds niet waarom hij niet eens echt voor publiek ging spelen. Volgens haar zou hij meteen erkenning krijgen.

Joe schudde zijn hoofd. 'Ook al probeer ik het, er komt niets uit.' Alles wat hij schreef of componeerde vond hij een en al bagger. Hij had geen idde waar hij over moest schrijven, dus probeerde hij altijd maar wat. 'Ik denk dat ik maar eens een tijdje van mn gitaar af moet blijven,' mompelde hij. Misschien als er meer tijd verstreek, zou hij weer inspiratie krijgen.

Alex bestudeerde zijn gezicht en glimlachte bemoedigend. 'Het komt vast wel terug. Dat kan niet anders.' Ze moest toegeven dat het haar zorgen baarde dat hij een tijdje zijn muziek met rust wilde laten. Normaal zocht hij juist zijn heil in die muziek. Ze probeerde haar bezorgdheid maar niet te veel te laten zien. Dat zou hij toch niet op prijs stellen of hij zou het onnodig vinden. Met een zucht stond ze op en pakte ze haar lege glas op om die te gaan vullen. 'En hoe gaat het met je ouders? Al gewend aan je vader?' vroeg ze ondertussen.

'Vast wel' beaamde hij, maar geloofde er zelf weinig van. 'Oh het gaat goed met ze. Nu pap is gesopt, brengt hij veel meer tijd met mam door. Ze lijkt veel gelukkiger, en ze leeft weer helemaal op.' Hij glimlachte bij de gedachten aan zijn moeder. Als er een iemand was die hij vertrouwde, was zij het wel. Al had hij dat haar de laatste tijd niet echt laten merken. Hij sloot zich af, van iedereen inclusief zijn ouders. Nadat gedoe met Alex en Riley voelde hij zich zacht gezegd gewoon zwaar kut. Natuurlijk had hij dit aan niemand laten merken, maar daardoor merkte hij het zelf des de meer.

Alex kwam met een vol glas terug en glimlachte opgelucht. Joe's moeder verdiende het zeer zeker dat ze een man had die er voor haar was. Alex was helemaal weg van mevrouw Yorke. Ze had veel bewondering voor de sterke vrouw. 'En hebben ze ook nog wel een beetje tijd voor jou? Of zijn ze hun talentvolle zoon zo snel al weer vergeten.' plaagde ze waarna ze weer bij hem op de stoel ging zitten, maar deze keer op één van de armleuningen.

'Ik heb liever dat ze tijd aan elkaar besteden dan aan mij.' mompelde hij en keek haar aan. 'Nu hebben ze daar tenminste de kans voor. Ze kunnen alle verloren uren inhalen.' Natuurlijk schonk zijn moeder hem net zoveel aandacht als voorheen, enkel accepteerde hij deze niet als tevoren. Waarom wist hij zelf ook niet. Waarschijnlijk wilde hij zijn moeder niet laten zien hoe hij zich voelde om dit moment. Hij wilde niemand laten zien hoe hij zich voelde.