Het schoolplein

Elle zweeg ook en keek over het schoolplein heen. Hoe goed hun gesprek begon, hoe slecht het eindigde. 'Bel, het spijt me echt dat ik erover begon. Ik had het waarschijnlijk niet moeten zeggen.' Ze zuchtte en pakte haar vriendins hand vast. 'Hoeveel mensen weten het van jou?' vroeg ze zich af en keek haar benieuwd aan.

'Waarschijnlijk niet nee.' mompelde ze bijna onhoorbaar en keek haar aan. 'Niemand wist het, tot vandaag. Helemaal niemand, behalve jij.' Ze haatte het dat iemand haar geheim was, ook al was het Elle, ze vond het vreselijk dat het uit was gekomen. Isobel had altijd gezworen dat ze haar geheim aan niemand, maar dan ook echt aan niemand zou vertellen.

'Mijn ouders weten het van mij. Mijn opa en oma ook. Ook Woody en Alex. En jij. En door dat ongeluk weet Noah het ook.' Ze zuchtte en hoorde de bel gaan. Onmiddellijk stond ze op, ze was altijd bang om te laat in de klas te komen. 'Nog een fijne dag, Bel. Ik zie je zometeen weer bij je training, ik vind het echt leuk om te komen kijken.' Elle glimlachte, wreef nog even over haar knie en liep toen richting het schoolgebouw.

'Ik zie je straks.' zei ze eveneens en stond op. Nu had ze al helemaal geen zin meer in de les, maar ze zou wel moeten. Moeizaam stond ze op, pakte haar tas van de grond af en liep langzaam het gebouw binnen om naar haar volgende les te gaan.

- gone.

Tristan leunde tegen een boom aan en had zijn armen nors over elkaar heen geslagen. Hij wou naar huis en Marise was te laat - zoals altijd. Toch was het wel iets wat hij leuk aan haar vond. Ze liet zich niet door hem rond commanderen, al had hij dat toch graag gehad. Hij hield ervan als dingen gingen zoals hij wou. Terwijl hij de weg goed in de gaten hield, pakte hij een sigaret uit zijn zak en stak deze op.

Marise parkeerde de auto op een lege parkeerplek en gooide de deur achter haar dicht. Ze ritste haar leren jack dicht tegen de kou en liep zo het schoolplein op. Ze was later dan gepland, maar er waren nog wat dingen die ze had willen regelen. Er was een of andere bankrekening verlopen die zogenaamd op haar "tante's" naam stond en natuurlijk wilde de bankmedewerker niet meewerken. Maar het was nu geregeld, en Marise was blij om Tristan weer te zien.

Julian stond tegen één van de bomen geleund met een sigaret in zijn mond. Eigenlijk mocht er niet gerook worden óp het schoolplein, noch bínnen school, maar Julian was niet iemand die zich daar iets van aan trok. Hij nam niet de moeite de sigaret uit zijn mond te halen maar blies zo achteloos de rook uit zijn mond. Zijn blik schoot over het schoolplein toen hij een onbekende, maar toch zo bekende vrouw zag lopen.

Tristan drukte zijn sigaret uit tegen de boom toen hij Marise de auto zag parkeren en hij liep alvast op haar af. Zijn glimlach kon hij niet onderdrukken en hij liep dan ook met uitgestrekte armen op haar af. 'Marise,' zei hij en drukte een kus op haar lippen. Zijn handen lagen op haar heupen en hij drukte hard zijn vingers in de zachte huid. 'Je bent láát. Ik hou niet van wachten.'

Marise glimlachte eveneens en drukte haar lippen zacht op die van hem. 'Ik weet het,' zei ze grijnzend. 'Maar nu mijn zogenaamde tante is overleden en ze al haar kapitaal aan mij heeft nagelaten moest ik wat dingetjes regelen met de bank. Natuurlijk had ik weer één of andere gozer die er niets vanaf wist dus het duurde allemaal wat langer dan gepland, maar nu ben ik er.' Ze liet haar hand in die van hem glijden en kuste hem nog één keertje.

Julian kwam van zijn boom los en pakte zijn bezem weer op om zo onopvallend mogelijk dichterbij de man en vrouw te komen. Julian was er nu zeker van dat hij de vrouw nog nooit was tégen gekomen, maar hij herkende haar van de foto die hij ontvangen had van één van zijn klanten. Zijn volgende doelwit stond nu nog maar een paar meter van hem af. Niet dat hij er meteen op af zou gaan. Dat had tijd nodig. Vegend kwam hijs teeds dichterbij.

Hij grijnste naar haar en keek diep in haar ogen. Ondanks alles bleef hij zich erover verbazen wat voor uitwerking zij op hem had. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door het geluid van een bezem en benieuwd keek hij over zijn schouder. Het was enkel de nieuwe conciërge. Enkel voelde hij zich kwaad worden toen hij de blik opmerkte die hij naar Marise schoot. Tristan werd ook veel te snel jaloers. 'Kom, we gaan,' mompelde hij in haar oor.

'Waarom moeten we zo snel weg? Ik wil wel eens zien waar jij de hele dag rondhangt.' zei ze met een grijns en ook haar blik werd getrokken door de man die stond te vegen. 'En met wie.' voegde ze er nog lachend aan toe. Tristan had het niet vaak over zijn collega's en eigenlijk was Marise best nieuwsgierig.

Julian zag de twee naar hem kijken en liet zijn tanden in een vriendelijk lach aan hen zien. 'Sorry, ik wil niet overkomen als een totale gek, maar ik geloof dat ik deze bloedmooie vrouw al wel eens eerder heb gezien?' Hij was naar het paar toegelopen en keek niet de man, maar de vrouw vragend aan. Hun aura's waren overduidelijk ondoorzichtig. Julian kon er niet doorheen kijken. Vooral die van de man was een muur waar hij op stuitte. Dat betekende niet veel goeds, maar Julian moest zijn reputatie én bankrekening hoog zien te houden.

Tristan keek gefrustreerd naar Marise. 'Ik heb een rot baan en nog ergere collega's. Dus we gaan gewoon naar huis toe.' Geërgerd draaide hij zich om bij de stem van de man en liep dreigend op hem af. Ja, territoriaal was hij zeker, vooral als het om Marise ging. 'Nee, je hebt haar nog nooit gezien. En laat ons nu met rust... concierge.' Hij spuugde het vies uit en gaf hem een duw. Meteen op dat moment vergrootte zijn ogen en kreeg hij een geamuseerde glimlach. Een heks... dat kon nog wel eens interessant worden.

'Jeetje Tristan, doe niet zo geïrriteerd.' zei Marise toen hij tegen de man begon te praten. 'Al heeft hij wel gelijk, nou ja - ik heb jou nog nooit gezien, laat ik het zo brengen.' zei Marise lachend tegen de man die conciërge bleek te zijn. Ze pakte Tristan's hand stevig vast en gaf er een klein kneepje in, hopend dat hij er verder niets over zou zeggen.

Julian hield zijn lach in toen hij de heethoofd over zich heen kreeg. Hij bleef overeind staan bij de duw, maar zette een stap naar achteren om in evenwicht te blijven. 'Sorry, mij fout. Ik moet ook niet zómaar een mooie dame aanspreken. Wat onbeleefd. Ik ben Julian en als ik het me goed herinner, ben jij Marise.' Julian besloot dat het beter was de man, Tristan te negeren, en hij stak zijn linkerhand naar de vrouw uit. Hij had vernomen dat ze haar naam niet meer had aangepast sinds een lange tijd, dus hij kon haar veilig bij deze naam noemen.

Tristan bleef hem met een geërgerde, maar ook geamuseerde blik aan kijken. Hij trok zijn hand los uit de hare en sloeg in plaats daarvan beschermend zijn arm om haar heen. Hoe wist die gast in godsnaam haar naam, terwijl Marise hem niet kende? Heksen waren slinks en achterbaks, maar ook vermakelijk. Tristan was niet meer bang voor ze, al moest hij dat toch doen. Hij dacht nogal over zichzelf als onoverwinnelijk. 'Wat wil je van haar?'

Marise was enigszins verbaast dat hij haar naam wist, maar trok het zich verder niet echt veel aan. 'Aangenaam kennis te maken, Julian.' Ze snapte niets van Tristan's jaloerse gedrag. Hij moest wel tegen een stootje kunnen en daarbij moest hij toch wel weten dat ze niet zomaar van hem weg zou lopen. 'Werk je hier allang Julian?' Ze was wel eens eerder op de school geweest en had hem nog niet eerder gezien.

Julian liet zijn hand weer naast zijn lichaam vallen en schudde zijn hoofd. 'Ik werk hier pas een week. Niet langer dan dat.' Onderzoekend bekeek hij haar, maar liet zijn blik niet te ver afdwalen. 'Jij werkt hier toch niet? Dat zou ik wel geweten hebben.' Zijn woorden konden op twee manieren opgevat worden en Julian was daar maar al te tevreden mee. Onwillekeurig keek hij kort naar Tristan en vervolgens weer naar de kortharige Marise.

Tristan keek met opgetrokken wenkbrauw van de ene naar de andere en kon niet geloven dat mensen zulke oppervlakkige gesprekken konden hebben. Hij keek afwezig de man nog eens aan en merkte de dubbele toon van zijn woorden op. Het irriteerde hem dat zijn vraag werd genegeerd. 'En, Julian, wat doet iemand zoals jíj hier in Mystic Falls?' Zijn woorden konden ook dubbel opgevat worden en hij keek Julian afwachtend en uitdagend aan.

Marise schudde haar hoofd. 'Nee, ik werk hier inderdaad niet, maar Tristan wel - dus vandaar dat ik hier ook wel eens te vinden ben.' legde ze aan hem uit en keek om naar Tristan die wat vijandelijke woorden afvuurde. Ze had geen idee waar deze discussie over ging en besloot dat het maar beter was om zich erbuiten te houden.

'Ik ben van mening dat iedereen zo nu en dan wat verandering nodig heeft. Ik kom uit de stad en zit nu in een dorp. Op z'n tijd is zo een drastische verandering nodig.' Julian glimlachte beleefd naar Tristan, maar wendde zich toen weer naar Marise. 'Volgens mij heb ik jou dáár gezien. In de stad. Had je toen nog lang haar?'

Hij liet zijn hand afwezig over haar rug strelen en had enkel nog oog voor Julian. Met zijn lippen tot een strakke streep geperst, moest hij zich in houden om hem niet aan te vliegen. 'Maar, als je haar inderdaad herkent, vanwaar die interesse naar haar?' Hoe kon het toch dat Marise zo dom was dat ze niets door had? Ze was zo naïef, om werkelijk gestoord van te worden.

Marise fronste haar wenkbrauwen en kreeg door dat er iets niet klopte. De laatste keer dat ze haar haren lang had was veertig jaar geleden en het was onmogelijk dat hij dat herkende. 'Nee, de laatste keer dat ik mijn haren lang had was ik 10 jaar oud, dus dat lijkt me erg onwaarschijnlijk.' zei ze met een kleine glimlach en keek om naar Tristan.

Julian lachte en sloeg zichzelf voor zijn hoofd. 'Stom. Ik haal je vast door elkaar met iemand anders. Maar ik heb je vast en zeker gezien.' Hij was nooit waterdicht. Julian vond het prima dat men doorhad dat er iets niet helemaal aan hem klopte. Het had een verhoogd risico factor, maar als vampierjager had je sowieso al niet veel overlevingskansen. Hij keek naar Tristan en haalde zijn schouders op. 'Ik ben nieuw hier. Ik leer graag wat mensen kennen. En het is makkelijker vrienden te maken met degene die je al kent dan met vreemden.'