Het schoolplein

Tristan luisterde aandachtig naar de woorden en beetje bij beetje begonnen de puzzel stukjes in elkaar te vallen. Iemand zoals hij had hij al heel vaak ontmoet. Hij sloeg zijn arm strak en hard om Marise heen en begon zo met haar naar achteren te lopen. 'Julian, ik meen het, laat ons met rust. Laat Marise met rust of ik kom achter je aan.' Intens en dreigend bekeek hij Julian en maakte niet de fout om hem de rug toe te keren.

Marise fronste haar wenkbrauwen bij de woorden van Tristan, maar zei er niets van. Ze kende die toon en ze wist dat ze daar niet tegenin moest gaan. Ze zette net als hem een paar stappen naar achteren en keek naar eveneens naar Julian. Ze wist nog steeds niet waarom Tristan zo raar tegen hem deed, maar ze was er zeker van dat hij er een goede reden voor had.

Julian zag de donkere blik van Tristan, maar in plaats van dat hij er van terugschrok, lachte hij juist. Geamuseerd bekeek hij Marise en Tristan. 'Oke, rustig, ik wil alleen vrienden maken. Geen vijanden, dat is niets voor mij.' Met een grijns op zijn gezicht steunde hij op zijn bezem. 'Vertel eens: waar komen jullie vandaan? Jullie zien er zo veel wereldlijker uit dan de rest van de bevolking van dit dorp.' merkte hij met enig sarcasme op.

Hij was blij dat Marise deed wat hij wilde, want als zij ook nog eens niet naar hem luisterde, wist hij niet wat hij had gedaan. Vast iets ergs. 'Nee, voordat iemand al door heeft dat je intenties zó ''vriendelijk'' zijn, heb jij ze inderdaad al gedood.' Beetje bij beetje ging hij voor Marise staan en trok een wenkbrauw naar Julian op. Het liefst had hij hem hier aangevlogen, midden op dit plein, om er meteen een einde aan te maken. 'Waarschijnlijk net zo wereldlijk als jij, Julian. Jij houdt toch zo van opjagen? Een verhuizing of twee is niets voor jou.'

Marise begon langzaam maar zeker door te krijgen wat hier aan de hand was. Een jager was waar ze mee te maken hadden. Ze had veel over hen gehoord, maar was eigenlijk nooit met een van hen in aanraking gekomen, tot vandaag. Marise zag wat Tristan aan het doen was en liet hem zijn gang gaan. Zelfs zei ze niets en keek toe wat er zou gebeuren.

'Oh nee, daar schat je mijn talenten te hoog in. Of simpelweg verkeerd. Eigenlijk neem ik meestal de tijd voor ik mijn werk uitvoer.' Julian's lach was nog aanwezig op zijn gezicht, maar zwakte enigszins af. Dit zou nog een moeilijke klus gaan worden. Niet dat Julian daarvoor uitweek. Hij zag het juist als een uitdaging.

Tristan streek geruststellend met zijn hand over de hare, maar bleef Julian aan kijken. Hij haalde wat propjes uit zijn zak en liet deze op de grond vallen. 'Ga vooral iets doen waar je wel goed in bent, conciërge. Andermans problemen en zooi opruimen.' Hij draaide zich om, maar bedacht zich opeens iets. 'Waarom Marise, Julian? Wie is je werkgever? Heeft ze je zelf iets geflikt?'

Het realiseerde haar nu pas dat hij achter háár aanzat, maar waarom? Wat had ze gedaan? Ze was nieuwsgierig naar het antwoord wat hij zou geven op de vragen van Tristan. Marise was zelf ook nieuwsgierig wie hem achter haar aan had gestuurd, maar vooral de reden waarom. Dat zat hem het meeste dwars.

'Waarom? Voor het geld. Werkgever? Beroepsgeheim. Heeft ze mij iets geflikt? Dat mag ik hopen van niet.' Julian beantwoordde de vraag, kort en bondig. Dat Marise zelf niets zei verbaasde hem enigszins. Hij had te horen gekregen dat ze nogal een pittige tante was, maar ze leek zich nu vooral op Tristan te beroepen. Hij zette zijn bezem klaar en veegde de propje achteloos aan de kant. 'Ik los graag andermans problemen op. En hun zooi is me ook niet onbekend.'

Tristan drukte zijn kaken hard op elkaar en moest zich inhouden om hem niet aan te vliegen. Als hij iets haatte, dan waren het wel heksen. Vooral hooghartige zoals deze. Toch zou hij Marise daardoor in gevaar brengen. 'We gaan naar huis, Marise,' mompelde hij en nam haar in zijn armen, om zo richting de auto te lopen, hem niet de rug toe kerend. 'Neem een andere zaak aan, Julian. Ik wil je best het geld betalen dat je gekregen zou hebben voor deze zaak.'

Marise trok zich los uit Tristan's greep en liep Julian's kant op. 'Wie is het? Ik wil nu weten wie het is.' siste ze en bleef voor zijn neus staan. Ze wilde weten wie dit op zijn geweten had, want dat persoon zou ze eens grondig gaan aanpakken en ze kon niet garanderen dat ie er levend vanaf zou komen.

Julian keek hen na en sloeg zijn armen over elkaar. Hij keek naar zijn handen en keek op toen Marise ineens voor hem stond. 'Ik zou het niet weten. Het enige wat ik weet is de beloning en het doel. Dat is het. Geen waar, geen wie. Bovendien, Tristan, moet ik mijn eer en reputatie hoog houden. Wie benadert mij nou nog als ik zo gemakkelijk om te kopen zou zijn.' Hij bekeek het gezicht van Marise en draaide zich vervolgens toen zelf om.

Een dierlijk gegrom ontsnapte Tristans keel toen Marise zich los trok. Waarom stond hij hier in godsnaam nog en waarom beschermde hij überhaupt Marise als ze zelf in de armen van haar vijand rende? Hij kon haar wel wurgen om haar naïviteit. Met grote stappen beende hij weer terug. 'Of ik dood je, of je neemt het geld aan. Denk erover na, Julian, want je hebt werkelijk geen idee in wat voor situatie je jezelf hebt gebracht.' Hij greep Marise's polsen hard vast in één hand en trok haar zo naar hem toe, terwijl zijn ogen brandden van razernij.

Marise had haar hand uitgestoken om hem een klap te verkopen, maar op datzelfde moment trekte Tristan haar aan haar andere pols mee de andere kant op. Ze wilde tegenstribbelen, maar ze zag ook dat Julian zich had omgedraaid van hen. Hier zou hij niet makkelijk vanaf komen.

Julian had ijs in zijn aderen. Hij liet dan ook geen sprankje angst of wanhoop uit zijn blik spreken. Misschien voelde hij het wel, maar zijn gezicht was neutraal. Het was echt niet zo dat Julian niet vaker in gevaar was geweest wanneer hij een vampier bedreigde. Het was alleen zeldzamer dat hij nu tegenover twéé vampieren stond. De meeste van hun soort waren loners. 'Over mijn goddelijke lijk.' riep Julian nog over zijn schouder terwijl hij verder het schoolplein veegde. Hij wist genoeg voor nu.

Tristan negeerde Julian voor de rest en rukte Marise met al zijn kracht met zich mee, nog steeds haar polsen gevangen in zijn ijzeren greep. 'Jij. Luistert. Voortaan. Naar. Mij.' Hij siste door zijn tanden heen en liep hard, veels te hard naar de auto toe. In tijden had hij zich niet meer zó kwaad gevoeld. 'Wil je graag doodgaan?' riep hij in haar gezicht en sloeg de deur van de auto open. 'Godver!' schreeuwde hij uit en schopte hard tegen zijn band aan, terwijl hij naar zijn eigen kant van de auto liep.

Toen Marise eenmaal in de auto zat barstte ze ook los. 'Ik heb alle redenen om te weten wíe dit heeft veroorzaakt en je denkt toch niet dat hij zo dom is om me midden om een schoolplein om te brengen, kom op nou. Daarbij ben ik je slaafje niet, wen daar maar aan Tristan.' Ze deed niet alles wat hij tegen haar zei. Ze was niet iemand die bevelen opnam en enkel ja knikte als er haar wat werd gevraagd.

Hij sloeg de deur met een klap achter zich dicht en draaide zich naar haar toe. 'Ík ben diegene die je gaat beschermen, Marise!' schreeuwde hij. 'En je gaat het me niet moeilijker maken dan dat het al is. Zonder mij ga je dood, Marise. Je hebt echt niet door hoe ernstig dit is, he? Hij wil je dood en zal niet stoppen tot een van jullie twee dood is.' Hij pakte haar kin vast en draaide die naar hem toe, haar dwingend om hem aan te kijken. 'Doe nooit meer zoiets doms!'

Marise wendde haar blik af naar de grond en keek hem voor een enkele seconde in zijn ogen aan. 'Oké..' murmelde ze, haast onverstaanbaar. Misschien had hij wel gelijk, hij leefde tenslotte een stuk langer dan zij en dit was waarschijnlijk niet de eerste keer dat hij een vampierenjager tegen het lijf aan liep.

Hij keek haar nog even doordringend aan en liet haar toen los. Zuchtend leunde hij met zijn hoofd tegen de hoofdsteun en sloot zijn ogen. 'Er zijn paar manieren om van een heksenjager af te komen. Of je doodt hem of je mijdt hem zolang zodat hij de zaak opgeeft of te oud is om je te kunnen opjagen.' Hij draaide zich naar haar om en legde zijn hand op haar wang. 'Ik zorg dat hij je niets aan doet. Ik ga proberen hem te doden. Ga hem doden. Dan ben je weer veilig.'

Marise had het niet zo op zijn plan, maar als dat de enige manier was, dan moest dat maar zo zijn, dus knikte ze. 'Bedankt..' Was het enige wat ze nog kon uitbrengen, voordat ze de auto startte. Ze reed echter nog niet weg, maar pakte hem met beide handen bij zijn kin beet en kuste hem zachtjes op zijn lippen.

Hij legde zijn armen rond haar middel en kuste haar zo terug. Hij was nog steeds in een staat van shock, godver, hij had dit echt niet verwacht. 'Ik ga je eens leren om gedeisd te blijven,' lachte, maar was ook doodserieus. Hij drukte nog een snelle kus op haar lippen en keek haar toen aan. 'Ik hou er niet van om niet te kunnen rijden,' protesteerde hij grijnzend. 'En ga nu snel weg. Ik wil weg bij die gast.'

'Ik hoef me anders nooit gedeisd te houden in bed.' merkte Marise met een schuine grijns op en reed achteruit de parkeerplaats af. De opmerking was een kleine uitdaging geweest, maar ook tevens een beetje om hem te irriteren. Ze wist dat hij het allemaal goed bedoelde en dat hij haar alleen maar wilde beschermen, maar ze vond het lastig om zo afhankelijk van iemand te zijn, zeker omdat hij nogal... onvoorspelbaar was.

Hij schudde ongelovig zijn hoofd. 'Je bent onmogelijk, Marise,' grijnste hij en legde zijn hand op haar knie. Langzaam trok hij met zijn hand een weg naar boven en keek haar ondertussen onschuldig aan. 'Let wel goed op de weg he, Marise,' grinnikte hij. Ze kon hem altijd weer verbazen. 'Ik zorg dat je niets overkomt. Onthoud dat, oké?' Hij moest thuis eens goed gaan nadenken over dit.

Marise hield haar ogen op de weg gericht, maar keek af en toe om naar hem, of zijn hand die over haar bovenbeen lag. 'Je maakt het me wel moeilijk.' grapte ze en sloeg de straat in waar ze woonde. Het was aan de rand van het dorp, dichtbij de bossen en bovenal was een alleenstaand huis. 'Ik zal het onthouden, Tristan.' zei ze met een glimlach en draaide de oprit op.

the end.