Het groene meer

Het meer dat een eindje verderop ligt, wordt het groene meer genoemd omdat er altijd een soort magische groene mist overheen hangt. Het is een meer dat door de mensen van Mystic Falls als bijzonder wordt beschouwd, vroeger liep hier namelijk een waterval - waarna de stad is vernoemd. Helaas is door droogte deze waterval droog te komen staan, maar het meer is er nog steeds. Het meer is dan altijd nog een populaire plek onder de bevolking van de omgeving - en altijd zul je er wel iemand vinden - nou ja - meestal dan. Er zijn ook dagen dat het er heerlijk rustig is.

Het huis van Noah gaf uitkijk over het meer dat in Mystic Falls lag en aangezien hij vrij was, was hij er uit nieuwsgierigheid naartoe gelopen. Het was heerlijk weer: er stond een koel briesje, maar de zon scheen toch - dus het was prima weer om te lopen. Noah had geen zin gehad om zijn lenzen in te doen, dus met zijn bril op zijn neus liep hij rond. De omgeving beviel hem tot nu toe zeker en hij was benieuwd wat Mystic Falls nog meer te bieden had.

Jess was er nog niet zo over uit of ze niet beter een broek aan had kunnen doen. Gelukkig scheen de zon. Gelukkig had ze ballerina's aan, ze kon zo tenminste een beetje doorlopen. Ze was bezig met het uitlaten van twee honden. De honden van de overburen om precies te zijn. Ze waren op vakantie, dus ja, zij vond het niet erg. 'Yanou, niet achter die eekhoorn aan!' riep ze met een zucht.

Noah zat met zijn gedachten alweer in Londen, toen hij er met een ruk weer uitgetrokken werd door een hond die langs hem heen rende. Verbaast keek hij de hond na en keek vervolgens achterom. 'Hoort hij bij jou?' vroeg hij verbaast aan het meisje dat een stuk achter hem liep en floot. De hond keerde om en kwam voor zijn neus zitten. 'Wauw, ik had geen idee dat dat trucje zo goed werkte.' grinnikte hij en aaide de hond over zijn rug heen.

Ze keek op bij de vraag. 'Ja,' ze moest lachen toen hij verbaasd was dat Yanou zo goed lopen. 'Beetje jammer dat ik niet kan fluiten,' voegde ze er lachend aan toe. Sandy liep braaf bij Jessica en daar hoefde ze ook niet zo op te letten. Yanou was eigenwijs. Het waren beide Dalmatiërs, prachtige beesten. 'Tenminste, niet op mijn vingers.' Ze stopte naast de man en keek even met een glimlach naar Yanou.

Hij klopte de dalmatiër op zijn rug en stond op. 'Tja..' zei hij grijnzend en zette zijn bril recht op zijn neus. 'Loop je hier vaker?' vroeg hij zich hardop af. Vast en zeker wel, iedereen in Mystic Falls kende alle plekken. 'Ik ben hier pas net komen wonen en volgens mij ben ik hier al twee keer langs gelopen.'

Ze moest even lachen bij zijn woorden. 'Net nieuw?' vroeg ze nieuwsgierig. Hij had een accent en ze wist zeker dat het een Brits accent was. 'Je komt uit Engeland of niet?' Sandy begon aandacht te vragen, dus ondertussen gaf Jess haar een aai over haar bol. 'Ik kom hier vaker. Vooral nu ik de komende week de zorg heb over deze beestjes.' Ze gebaarde naar de honden. 'Helaas zijn ze van de overburen,' biechtte ze op.

'Ja, Londen.' zei hij. Ergens was hij best trots om een Engelsman te zijn. Hij had goede herinneringen aan Londen en toch op een of andere manier lagen de wortelen van zijn familie hier. Tenminste van zijn moeders kant. 'En welke kant is de stad op? Dan kan ik het dadelijk misschien nog vinden.'

'Je kan je weg vinden in Londen, maar hier niet?' Ze keek hem aan en glimlachte vervolgens. 'Daar heen,' ze wees richting de stad. 'En mocht je toch verdwalen, het is hier klein genoeg - als je hard roept hoor ik je wel.' Ze was nooit echt in een grote stad geweest, maar dat wou ze wel graag. Reizen, ze vond het heerlijk. Enkel dachten haar vaders meer Afgelegen huisjes, maar dat vond ze ook heerlijk.

'Ach ja, ik ben opgegroeid in de grote stad dus ik ben dit totaal niet gewend. Londen is anders, maar dit is ook leuk.' gaf hij toe en knikte. 'Dat geloof ik graag ja,' Hij was haar in ieder geval dankbaar dat ze hem de weg had gewezen. 'Daarbij zijn al die kleine bospaden heel verwarrend hoor.' probeerde hij nog als excuus, maar begon toen zelf ook te lachen.

'Ik zou graag een keer naar Londen gaan. Als ik je hier wegwijs maak, kun jij dat dan niet voor mij doen in Londen?' probeerde ze. Ze moest alsnog lachen en keek even naar Yanou die op het gras was gaan liggen. 'Dan wil ik wel je naam weten hoor,' ze stak haar hand uit, 'Jessica. Jess of Jae-Hwa voldoet ook.' stelde ze zich met een glimlach voor.

'Wie weet als je ooit een keertje komt.' zei hij met een grijns en schudde haar hand. 'Ik hou het gewoon op Jessica.' zei hij met een grijns. 'Noah, aangenaam.' De zon was achter de wolken verdwenen en ineens werd alles een stuk kouder. 'Geweldig dat wisselende weer, niet waar.' merkte hij ietwat sarcastisch op en grinnikte. Het hoorde er nou eenmaal bij.

'Ooit kom ik er wel, geloof mij,' eigenwijs of niet, ze zou een keer naar Londen gaan. Londen, Parijs, New York, Tokyo, Sydney, Amsterdam, Madrid, Rome, Venetië, Hong Kong, Seoul, Los Angeles, Bejing, ze stonden allemaal op haar stedentrip wishlist en ze zou er komen ook. Ze sloeg zijn naam op in haar geheugen en keek even omhoog toen de zon verdween. 'Ja, ik had beter een broek kunnen aandoen.' Lachtte ze, ondertussen besefte ze dat dat eigenlijk best een vreemde opmerking was, maar dat maakte haar niet uit. Ondanks dat ze het koud had gaf ze er ook niet aan toe. 'Waarom ben je eigenlijk hier? Londen lijkt me een geweldig. Hier is het leuk, daar niet van, maar ook klein.'

'Via via kreeg ik hier een baan aangeboden, dus vandaar. Eigenlijk mis ik Londen wel - maar goed, gewoon een kwestie van wennen denk ik.' Hij wist zeker dat hij zich over twee weken zich prima thuis voelde hier in Mystic Falls. 'Woon je hier je hele leven al, of niet?' vroeg hij zich nieuwsgierig af en keek naar de twee honden.

'Anders dan maken we een mooie rode telefooncel voor je huis, of staan die er niet zo vaak als op foto's altijd lijkt?' Ze glimlachte even. Bij zijn vraag schudde ze haar hoofd. 'Op mijn vierde ben ik hier gekomen. Ik ben geadopteerd vanuit Zuid-Korea. Vandaar ook Jae-Hwa. Ik weet er alleen niets meer van.' Ze pakte de lijnen van de honden en maakte Sandy alvast vast. 'Wat denk je van ergens in een café iets drinken? Ik bevries. Dan wijs ik je de weg en zet ik Yanou en Sandy thuis af.'

'Ze staan er inderdaad veel, alleen werken er verdomde weinig.' grinnikte hij. 'Zuid-Korea, wauw! Daar zou ik nog wel eens een keertje naar toe willen.' Ja, zodra hij een land hoorde waar hij nog niet was geweest, wilde hij er naartoe - eigenlijk wilde hij gewoon een wereldreis maken, maar dat zat er met zijn magere salarisje helaas niet in. 'Dat lijkt me een prima idee, ik begin het inderdaad ook aardig koud te krijgen.'

'Echt waar? Dat is ook stom.' merkte ze op. Ze riep Yanou en ook hen maakte ze vast aan de riem. 'Ja, ik wil er ook graag nog een keer heen. Eigenlijk wil ik overal nog een keer heen.' Het was zelfs zo erg dat ze een boek had gemaakt met op elke bestemming een locatie waar ze nog heen wou, inclusief foto en to-do lijstje. Tot nu toe had ze alleen nog niets afgestreept. 'We kunnen ook een deal maken, jij maakt mij wegwijs in Londen, ik neem jou mee naar mijn oma in Zuid-Korea, dan speel ik de tolk.' Ze wou graag reizen, het enige probleem was alleen nog dat ze geld moest hebben en het liefst ook een reismaatjr....

---
Verder in Queen of hearts?

NEW
Jessica liep eigenlijk zonder doel langs het meer en strandde ergens op de grond neer. Het maakte haar eigenlijk niet zo heel veel uit dat het koud was, het was nog niet te koud, zeker niet met sjaal om en winterjas aan.

Thomas kuierde wat op het zand rond en schreef ondertussen enkele regels. Deze plek werkte voor inspiratie. Door de muziek die hij had opstaan hoorde hij werkelijk niks. Band Of Horses gaf hem altijd inspiratie. Hij nam ergens plaats en schreef verder. Denkend dat hier niemand was.

Jessica haar oog viel op een jongen die dingen op leek te schrijven. Andere mensen waren er eigenlijk niet. Nieuwsgierig bleef ze richting de jongen kijken. Ze dacht hem te herkennen van school. Ze zocht zijn naam, maar kon er even niet op komen. Als ze zich niet vergiste begon zijn naam met een A, of misschien was het iets met een J.

NEW
Elle zat op de grond en had haar benen over de rand geslagen. Haar tenen raakte net niet het water en zo keek ze naar het groene meer. Elle had dit altijd beschouwt als een prachtige plek; haar vader nam haar hier altijd mee naartoe. Ze hief haar hand op en zorgde er zo voor dat enkele blaadjes werden opgewaaid door haar krachten. Er kwam hier toch niemand die dit kon aanschouwen, dus haar geheim was veilig.

Noah liep weer eens langs het meer waar hij tegenover woonde. Op een of andere manier had hij het een goede indruk gehad van het meer en hij kwam er vaak terug. Terug om na te denken over wat hij allemaal uit gevonden had over zijn familie. Blijkbaar was er zoiets als magie. Hij had zijn grootouders er wel eens over gehoord, maar hij had altijd aangenomen dat het verzonnen was. Nu bleek echter het omgekeerde en alles wees erop dat hij het gen ook had. Niet dat hij er ooit iets van had gemerkt en eigenlijk wilde hij het ook helemaal niet weten. Het was verwarrend. Veel te verwarrend.

Ze moest glimlachen toen de blaadjes steeds hoger kwamen. Langzaam liet ze ze op het water zakken en probeerde het nu ook met wat takjes. Dat lukte ook, wat haar enthousiast liet giechelen. Ze ging op haar buik liggen en raakte met haar vinger het wateroppervlak aan. Ze concentreerde zich hevig en zond zo kleine signaaltjes over het wateroppervlak. Ze glimlachte nog eens, tot ze opeens voetstappen hoorde. Ze stond in een ruk overeind en keek paniekerig om haar heen. Had iemand gezien wat ze aan het doen was?

Noah was zo in zijn gedachten verzonken dat hij niet eens doorhad dat hij bijna tegen iemand opliep. Gelukkig stopte hij net op tijd en keek ik de ogen van een bekend persoon. 'Elle, hé - sorry, ik had je niet gezien.' zei hij en keek naar haar geschrokken blik. 'Je bent toch niet van me geschrokken hè?' vroeg hij verbaast en stopte zijn handen dieper in de zakken van zijn jas. Het was koud, zelfs voor zijn doen - en hij was aardig wat gewend vanuit Engeland.

Nog steeds geschrokken staarde ze in het gezicht van Noah. 'Noah!' Van alle mensen die ze had kunnen tegenkomen, was precies hij het. Ze verborg haar rode gezicht een stukje in haar sjaal en knikte glimlachend met haar hoofd. Gelukkig had hij niet gezien wat ze aan het doen was. 'Ja... Ja, ik schrok best van je. Normaal kom ik hier nooit mensen tegen, mijn hele leven lang niet.'