Het groene meer

'Sorry het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken.' Hij toverde een klein glimlachje op zijn gezicht en keek haar aan. 'Wat was je eigenlijk aan het doen? Het is nou niet echt geweldig weer.' Hij was benieuwd wat ze hier deed, het was nou niet echt een druk bezochte plek rond deze tijd van het jaar en toch zat ze hier vrolijk alleen te wezen.

Ze glimlachte terug en keek naar het water. 'Ik denk... Alle hectiek van deze tijd van het jaar vermijden. Thuis is het ook enkel druk. En hier... Het lijkt wel alsof dit helemaal losstaat van wat er ook in de wereld gebeurd. Ik ben gek op dat gevoel. O, en net... Ik probeerde of ik iets in het water kon zien,' loog ze. Ze keek hem aan en haalde benieuwd haar wenkbrauwen op. 'En wat doe jij hier dan?'

'Ontstressen.' gaf hij met een grijns toe. 'De school geeft veel druk.' legde hij uit. Het was totaal niet waar hij zich zorgen over maakte. In tegendeel zelfs, zijn werk haalde wat van de druk thuis weg en dat was fijn. 'En aangezien ik hier makkelijk kan komen vanuit thuis en aangezien het zo rustig is, leek me dit de perfecte plek.' Eigenlijk had hij gehoopt dat hij niemand tegen zou komen: hij had zijn bril op en daarbij had hij zich de afgelopen twee dagen niet geschoren.

Ze keek hem verrast aan. 'Vanaf je huis... Dus je woont hier dichtbij? Wauw, dan zal je dus wel prachtig wonen!' zei ze opgewekt. Ze heeft het altijd jammer gevonden dat zij niet aan het bos woonden. Ze knikte begrijpelijk, nou ja, voor hem. Ze snapte dat hij misschien als leraar stress had door school. Bij haar was school juist iets om van alle heisa en druk te ontsnappen. Ze keek naar zijn nonchalante uiterlijk en glimlachte verlegen. Zelf had ze ook geen make up op, had haar haar in een slordige vlecht en liep in haar oude, maar warme jas.

'Ja, ik woon aan de overkant van het meer.' zei hij met een kleine glimlach. Het was een van de weinige huizen die te huur stond en die hij ook nog eens kon betalen. 'Het is niet veel bijzonders hoor.' Alleen de ligging was perfect, verder was het niet een erg interessant huis. Het was simpel, niet erg groot - maar groot genoeg voor hem.

'Ach, een mooie tuin hebben, dat maakt al heel veel goed,' glimlachte ze. 'Ik woon ook niet in een bijster groot huis en hebben ook geen mooi uitzicht, jammer genoeg.' Ze lachte zachtjes en keek toen verlegen naar de grond. Alsof hij het boeiend vond om te weten hoe zij woonde. 'Hoe gaat het eigenlijk?' vroeg ze beleefd en keek naar hem op. Zelfs met dit nonchalante uiterlijk zag hij er nog leuk uit, merkte ze blozend op.

Noah ging op een bankje zitten en keek haar even aan. 'Het gaat wel goed.' zei hij met een glimlach. Het tegendeel was waar, hij was moe - uitgeput zelfs - en verward, echt ontzettend verward over al die rare verhalen. Op een of andere manier was hij aan een stel oude familie papieren gekomen, blijkbaar was zijn familie belangrijk geweest tijdens de opbouw van Mystic Falls, het was verwarrend om dit allemaal te lezen en al helemaal het "magische" gedeelte. 'En met jou?'

Ze twijfelde even, schoof wat op haar plek, en besloot toen om naast hem te gaan zitten op het bankje. Ze keek hem aan en knikte. 'Ja, het gaat goed,' loog ze met hopelijk een overtuigende glimlach. Integendeel, het ging verschrikkelijk. Haar campagne ging slecht, thuis was de spanning te ruiken en haar toveren wou ook maar niet lukken. Ook ging het niet goed met haar opa, en was haar vader daar bijna elke dag, wat ook weer stress in huis opleverde. 'Het organiseren van het gala gaat goed, dus dat is erg fijn,' zei ze eerlijk.

'Ik ben blij dat het goed gaat met het gala.' Hij wist nog niet zeker of hij zou komen - zeker nu niet - maar hij was er nog steeds over na aan het denken. 'Hoe gaat het eigenlijk met je campagne? Ik ben de laatste tijd zo druk geweest dat ik er helemaal niet meer op heb gelet.' Nee, hij liep echt met zijn hoofd in de wolken de afgelopen tijd.

Ze keek naar de grond en beet op haar lip. 'Ehm, de campagne? Die gaat niet zo goed... Ik sta op verliezen in de tijdelijke peilingen.' Ze haalde haar schouders op, alsof het haar niets boeide, maar alles was minder waar. Nu zou er een of andere populaire gast winnen die het enkel om de eer gaat, en niet om de school beter te maken. 'Dus ik zal een hele goede speech moeten houden. Praten voor een grote groep mensen... Niet mijn grootste talent,' gaf ze glimlachend toe.

Noah keek haar aan. 'Het is niet zo eng als het lijkt. Je moet je focussen op je goede punten en niet denken dat je het niet kan.' zei hij tegen haar. 'Je moet niet denken aan alle mensen die naar je kijken, maar probeer te focussen op iets dat je vertrouwd, of iemand. Je hebt toch een broer? Ik weet zeker dat hij komt en probeer dan naar hem te kijken.' Dat hielp bij hem altijd: focussen op iets vertrouwds.

Ze keek hem aan en overdacht zijn woorden. 'Dat is... Dat is het beste advies dat ik tot nu toe heb gekregen,' zei ze glimlachend. 'Bedankt!' Ze zou gewoon naar Woody, Isobel of Alex kijken. Nieuwsgierig keek ze hem weer aan. 'Is dat uit eigen ervaring? Toen jij je speech moest houden, keek je toen ook naar broers of zussen of vrienden?' Meestal keek ze gewoon strak naar haar blad of naar de leerkracht als ze een speech moest houden, maar dat kon ze nu natuurlijk niet doen.

Noah grijnsde. 'Ja, de "stel je voor dat iedereen in zijn ondergoed zit"-truc werkte bij mij niet, dus moest ik iets anders verzinnen.' vertelde hij haar. 'En toen heeft mijn Engels docent me een goede tip gegeven. En ondanks dat ik niet had gewonnen heeft dat me wel een hoop geholpen.'

Ze lachte met hem mee en schudde haar hoofd. 'Nee, die heeft ook nooit bij mij gewerkt,' giechelde ze. 'Wat zou er nou met al die leiders zijn gebeurd als er geen Engelse leraren waren geweest?' Ze giechelde opnieuw en realiseerde zich toen opeens niet. Ze legde met een brede glimlach een hand op zijn schouder. 'Oké, Noah, niet schrikken. Maar ik vind dat je moet weten dat er wat dingen... gebeuren op school die over jou gaan.' Ze kon zich bijna niet beheersen en had grote moeite om haar lach in te houden. 'Blijkbaar gaat er een handtekeningen actie rond om te zorgen dat je naar het gala gaat. En er is een weddenschap...' Ze beet op haar lip en besloot niet verder te praten. Het was zo raar om dit tegen hem te zeggen.

Noah keek haar verbaast aan. 'Een handtekeningen actie en een weddenschap?' vroeg hij spottend en keek nieuwsgierig naar haar. 'Ga verder...' Het was belachelijk, waarom was er nou weer een handtekeningen actie voor hém? Hij snapte het allemaal niet, maar hij kon er ergens wel om lachen. Het was in ieder geval niet zo dat hij dat soort dingen afkeurde. Iedereen mocht een crush hebben, maar waarom zouden mensen een crush hebben op hém?

Ze proestte het uit van het lachen bij zijn ongelovige blik en besloot om het toch maar te zeggen. 'Is er nu al ongeveer honderd euro verzameld in een pot door een weddenschap wie jou het eerste...' Ze dacht na over haar woorden. '...veroverd? Die persoon krijgt al het geld.' Ze giechelde opnieuw en hield haar hand voor haar mond om het gelach te onderdrukken. Paar vriendinnen van Elle deden ook aan de weddenschap mee en dachten echt een kans te maken. Elle wist het niet... Zouden die meiden misschien een kans bij Noah maken? Hij was zo onvoorspelbaar.

Noah trok zijn wenkbrauwen in een plooi. 'Er is geld ingezameld voor de persoon die mij als eerste veroverd? Waar slaat dat nou weer op?' vroeg hij lichtelijk geïrriteerd. 'Jullie realiseren je toch wel dat ik een leraar ben en jullie mijn leerlingen?' vroeg hij verbaast. Dachten ze nou echt dat hij naar hem keek als vrouwen met wie hij een relatie aan kon gaan? Daar was hij op dit moment helemaal niet mee bezig. 'Het klinkt misschien leuk in jullie oren, maar jullie moeten er echt mee ophouden,' zei hij vervolgens kalm. 'Echt.'

Ze keek hem ongelovig aan en fronste ook haar wenkbrauwen. Dacht hij nou echt dat zij aan die onzin meedeed? Dat ze twintig euro gaf aan een stomme weddenschap die ze nooit zou winnen, die geen enkel meisje van school zou winnen? Ze was boos en gekwetst. 'Ik wou het je alleen vertellen, zodat je niet zou schrikken,' mompelde ze en sloeg haar ogen neer. 'Ik heb wel betere dingen te doen dan aan zulke onzin mee te doen. En je bent geen leraar, maar een stagiair.' Ze stond op en liep naar het water. Meteen had ze al spijt van wat ze had gezegd, maar durfde hem niet meer aan te kijken na haar felle woorden.

'Over twee weken ben ik een leraar Elle.' zei hij tegen haar. Hij kon het zich niet permitteren om zo met leerlingen om te gaan. Hij wilde hier voorlopig niet weg en hij wilde al helemaal zijn baan niet kwijtraken. 'Ik weet dat het allemaal spannend en leuk klinkt, maar een relatie tussen een leraar en een leerling werkt niet. En ik zeg ook niet dat jij er aan meedoet, maar de mensen die dat wel doen moeten er mee ophouden.' Hij was op het bankje blijven zitten, deed de moeite niet om haar achterna te gaan.

Ze draaide zich weer om en staarde schuldbewust naar haar handen. 'Het spijt me, dat had ik niet mogen zeggen,' zei ze zachtjes en zette weer enkele stappen naar hem toe. Ze haalde langzaam haar schouders op en keek hem hulpeloos aan. 'Ik.. Ik heb het niet bedacht. Ik wou je enkel waarschuwen, omdat de school dit misschien niet goed keurt, en je daardoor in de problemen kan komen. Ik weet het niet, ik dacht gewoon dat het je vertellen het beste was. En ik weet prima dat dat helemaal niet mogelijk is, zulke relaties, en er is niets spannends aan.'

Noah keek haar aan. 'Misschien is het beter als je ermee naar de directeur gaat of weet ik veel wat, want ik kan er niet veel mee. Ik wil mensen niet in de problemen brengen en jou al helemaal niet, maar ik denk niet dat ze mijn woorden serieus gaan nemen. Het maakt het alleen maar leuker voor hen.' zei hij tegen haar. Eigenlijk had hij het helemaal niet willen weten, nu had hij nog meer dingen om over na te moeten denken.

Ze kon niet geloven dat hij wou dat zij het ging oplossen. Als al die meiden daarachter zouden komen... Ze zouden Elle nog meer pesten dan dat ze nu al deden. Haar kleding nog vaker verstoppen na gym, haar lunch weggooien, propjes met gemene dingen erop naar haar toe gooien. 'Ik zal kijken wat ik kan doen,' zei ze zachtjes en voelde haar hoofd pijnlijk kloppen. Hoe moest ze dit in godsnaam ook nog oplossen? Ze wilde hem gewoon aan het lachen maken en waarschuwen, verder niets.

'Je hoeft het niet te doen hoor, als je er zelf mee in de problemen komt.' zei hij nog tegen haar. Hij wilde niet dat zij moest opdraaien voor iets wat hij op dit moment niet goed kon hendelen. 'Ik ga wel praten met de directeur binnenkort - en als ik eens iemand tegenkom die in dat gekke complot zit dan zal ik wel met diegene gaan praten.' Als hij ooit nog eens tijd had om aan dat soort dingen te denken.

Zonder iets te zeggen, ging ze weer naast hem zitten en zuchtte luid. Hij klonk vermoeid, zij was vermoeid... Wat deden ze toch verkeerd? 'Misschien is dat inderdaad een goed plan,' zei ze en keek hem zijdelings weer aan. Eigenlijk was hij helemaal niet zo sprookjesachtig als alle meiden beweerden. Hij was gewoon... gewoon Noah. Ze probeerde iets te bedenken om hem op te vrolijken, om de sfeer weer goed te krijgen. Waarom was ze daar toch zo slecht in?

Noah keek haar aan. 'Sorry voor mijn humeur hoor.' mompelde hij en grijnsde. 'Laten we het erop houden dat het nogal wennen is vanuit Londen om ineens hierheen te komen.' zei hij tegen haar. Dat was het ook, maar het was niet de voornaamste reden waarom hij zich zo voelde. Hij was verward over alles wat hier gebeurde en hoe het er hier aan toe ging. Gisteren was hij naar de bieb gegaan om wat boeken te halen over de Mythes van Mystic Falls. Hij wist dat er ééntje waar was, maar hoe zat het met de andere? Bestonden er weerwolven en vampieren?