Het groene meer

'Ja, hij moet echt eens tips gaan krijgen,' lachte Teoh en drukte daarna een liefdevolle kus op Eleanors wang. 'En hij heeft een vader figuur nodig. Als ik de verhalen over hem hoor die Tara me vertelt...' Hij ging rechtop zitten en wees naar het water. 'Zullen we nu maar alvast gaan zwemmen, voordat het weer om slaat? Het zou zonde zijn als we hier zijn gekomen en niet konden zwemmen.'

Eleanor lachte en stond op om haar shortje en topje uit te doen. Het zei genoeg. 'Oh kom, Teoh!' Hierbij spurtte ze in het water en met een grote plons kwam ze dan ook in het water terecht. Het was niet te koud en daarbij was het water schoner als je er eenmaal in zat.

Teoh glimlachte gelukzalig door Eleanor's enthousiasme en rustig trok hij ook zijn eigen shirt en broek uit. Hij ging aan de rand staan en maakte een sierlijke duik het water in. Soms hield hij ervan om op te scheppen met zijn vampier krachten. Snel zwom hij onder water naar Eleanor toe en sloeg zijn armen om haar heen, om onder water een kus op haar lippen te drukken.

Eleanor giechelde, maar al snel voelde ze hoe ze verder het water werd in getrokken. Ze liet zich kussen, maar kwam al snel weer boven. Het was fijn voor Teoh dat hij andere dingen kon dan zij. Toch nam het niet weg dat hij zich telkens weer moest aanpassen aan haar. Ze strekte haar armen naar achteren, waardoor ze op haar rug verder dreef en naam de wolken keek. Het was een prachtige dag. Werkelijk had ze geen idee hoe ze deze moest vol krijgen met Teoh.

Teoh kwam ook boven water en keek toe hoe Eleanor dreef op het water. Zelf dook hij weer onder en bekeek het meer zorgvuldig. Na al die jaren verbaasden zijn krachten hem elke dag weer opnieuw. Al snel zwom hij weer naar Eleanor toe en drukte een kus op haar lippen. 'Is het water niet te koud?' vroeg hij bezorgd en nam haar liefdevol in zijn armen. Teder drukte hij kusjes in haar nek en wachtte haar antwoord af.

Eleanor kuste hem zacht terug en sloeg haar benen rond hem heen. Zacht streelde ze door zijn nat haar. 'Teoh, maak je toch geen zorgen. Je bent niet de enige die hier bovennatuurlijk is.' Hierbij keek ze hem onderzoekend aan. 'Je maakt je zoveel zorgen over ons de laatste tijd?' Hierbij kuste ze zijn lippen weer.

'Maar ik ben wel de enige onsterfelijke hier,' zuchtte hij en legde zijn handen op haar bovenbenen om haar te ondersteunen. Liefdevol drukte hij een kus op haar voorhoofd en knikte daarna schuldbewust. 'Inderdaad... Ik ben bang voor de toekomst, Eleanor. Zo zorgeloos als we nu zijn zal het niet meer worden. Ik probeer gewoon van elk moment te genieten - van jou, Tara, Zoe, Daniel, hun kinderen... Willy.'

Eleanor wist dat hij ieder moment zijn leven kon eindigen als hij dat zou willen. 'Teoh, ik heb het nooit toegeven, maar ergens is het een geruststelling dat je onsterfelijk bent.' Ze keek hem aan en voelde hoe weer tranen naar boven kwamen. Als het om Teoh ging of Tara kon ze erg emotioneel worden. Op andere gebieden had ze het helemaal niet. 'Het enge gedacht dat jij zou sterven voor mij... Dat je zou lijden onder een of andere ziekte... Dat zou verschrikkelijk veel pijn doen. Ik weet dat het egoïstisch klinkt, maar het komt er ook helemaal niet uit zoals ik wil.' Zacht drukte ze haar lippen op die van hem en streelde door zijn haren. 'Hou van ons, Teoh. Want wij houden zoveel van jou. We zijn niet onsterfelijk, maar die liefde moet je gewoonweg met jezelf meedragen. Tot in de eeuwigheid.' Het gevoel dat ze had bij hem was onbeschrijfelijk. Ze zou er alles voor gedaan hebben om net zoals hem te zijn, maar dingen veranderde nu ze een dochter had om voor te leven. 'Ik ben er ook bang voor. Het leven bestaat uiteindelijk uit momenten. Momenten worden herinneringen. Laten we er dus nog maar een paar creëren.' Met een glimlachje keek ze hem aan en streelde zacht over zijn borstkas.

'Dat is het punt, Ellie! Ik denk dat elke dag over jou! Als ik je zie, dan... Je wordt ouder, Eleanor, en het doet pijn om dat te zien. Het doet elke dag weer pijn om te beseffen dat Tara nu fysiek bijna even oud is als dat ik ben.' Hij werd rustig door haar strelingen, maar voelde toch zijn onderlip trillen. Hij had deze gevoelens zo lang opgekropt. 'Ik wil je niet verliezen, Ellie, ik wil het echt niet. Ik wil niet leven zonder jou, geen jaar, geen eeuw, geen eeuwigheid. Het idee dat ik je op elk moment kan verliezen, door zoiets als een auto-ongeluk of een of andere gek met een mens. Het vreet me van binnen kapot!'

Ze legde haar vinger tegen zijn lippen. 'Sttt, Teoh.' Zacht drukte ze haar lippen op zijn voorhoofd en keek hem met tranen aan. Het was de waarheid dat ze afscheid van elkaar moesten nemen. Dat afscheid zou snel komen; het was tijd om uit zijn leven te verdwijnen. Ze wou niet dat hij bij haar bleef voor zolang ze nog te leven had. 'Stop met zo te denken. Er gaat niets met me gebeuren. Wat we kunnen doen is genieten van de tijd die we samen hebben.' Haar lippen vonden dit keer verlangend die van hem.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Omdat hij zo overstuur was, besloot hij samen met Eleanor naar de kant te zwemmen en uit het water te klimmen. Vermoeid legde hij zijn gezicht in zijn handen en haalde diep adem. 'Ik haat Genevieve tot in het diepst van mijn hart. Het enige wat ik in mijn leven wou, was jij, een goed huwelijk, lieve kinderen, met mijn vrouw samen overlijden. Ik wil dit klote eeuwige leven helemaal niet. Ik ben jou helemaal niet waard, Eleanor, je verdient een lieve man waar je kinderen mee kan krijgen en waar je normaal mee over straat kan lopen. Een man die samen met jou oud zal worden.'

:

Eleanor keek hem aan. Hierbij werd haar gezicht enkel een teleurstelling. Was dit wat ze dacht dat het was? Ze sprong meteen recht. 'Verdomme Teoh! Weet je wat? Ik hou werkelijk van je en kan het werkelijk aan dat we nooit kinderen gaan krijgen, jij en ik niet oud gaan worden, dat je jong gaat blijven terwijl ik achteruit takel tot weer iemand voor me moet zorgen alsof ik een baby ben. Aanvaard dat jij die persoon zou kunnen zijn.' Ze hapte even naar adem. 'Enkel ben ik het beu om deze praatjes van je aan te horen. Voel je soms je beter als we niet bij elkaar zijn? Veel plezier met jezelf die leugen wijs te maken, Teoh. Stop met nadenken en leef gewoon deze tijd met mij. Ook al word je niet ouder; we hebben Tara, je woont nu bij me en...' Haar stem sterfte weg terwijl ze hem aan keek en een traan haar ogen verliet. Ze draaide zich om en liep naar de auto. Ondertussen raapte ze haar kleren bij elkaar. Ze kon het niet meer aan.

Teoh hoorde vermoeid haar woorden aan, maar reageerde niet. Hij wist niets gepast te zeggen. Toen ze weg liep, bleef hij nog zitten en keek over het water. Hij had vaak gedacht om haar te verlaten. Haar de kans te geven om een man te zoeken, snel nog kinderen te maken en te trouwen. Een normaal leven te leiden. Teoh stond op en liep richting de auto, terwijl hij ook zijn eigen kleding verzamelde. Maar aan de andere kant had ze ook gelijk: nooit zou hij meer gelukkig zijn. Niet zonder Eleanor. Zonder iets te zeggen ging hij achter het stuur zitten en wachtte hij tot Eleanor ook kwam zitten.

Eleanor wist niet in welke staat ze zich zou bevinden als Teoh haar zou verlaten. Ze hadden er niet echt meer over gesproken in een lange tijd waardoor Ellie nu dan ook huilde. Dikke tranen verlieten haar ooghoeken. Ze wist niet waar ze zou staan zonder hem. In al die tijd had ze veel nieuwe mensen leren kennen, maar geen enkele wist de plaats van Teoh in te nemen.Daardoor bleef ze ook met opgehaalde benen, koppig zitten en verborg haar snikkende hoofd tussen haar benen. Echter zou ze niet bij hem zijn. Niet als hij zo dacht.

Teoh wachtte en wachtte tot Eleanor zou komen, maar ze kwam niet. Ongerust stapte hij uit de auto en zag haar op de grond zitten, in elkaar gekropen en met schokkende schouders. In een seconde stond hij naast haar en knielde hij. Liefdevol pakte hij haar gezicht in zijn handen en keek naar haar tranen. Hoofdschuddend suste hij haar en kuste de tranen weg. Daarna sloeg hij zijn armen om haar heen en legde haar gezicht tegen zijn borst. De tranen deden hem meer pijn dan hij zich ooit had kunnen voorstellen: hij besefte dat hij echt niet zonder haar kon, en zij ook niet zonder hem.

Eleanor keek toe hoe Teoh haar geruststelde, maar de tranen zorgde ervoor dat ze niet veel zag. Hij had haar trouw beloofd net zoals zij hem. Opeens zei hij dat het allemaal niet meer nodig was. 'Teoh, als je echt het zo wilt; sta dan nu op en rij weg. Dan neem ik je niets kwalijk. Maar... Ik kan dit niet nog eens aan. Niet weer.' Het kwam er snikkend uit waardoor niet alle woorden even goed weerklonken, maar er zat vastberadenheid in.

Teoh ging op de grond naast haar zitten en nam haar volledig in zijn armen. 'Het was dwaas en onwaar wat ik net allemaal zei, Ellie. Ik ga je niet verlaten, nooit, jou niet en Tara niet. Ik hou van je, Eleanor Greenheart, en dat voor de rest van mijn leven. Kom eens hier...' Hij drukte liefdevol een kus op haar voorhoofd en veegde opnieuw haar tranen weg. 'Je bent helemaal koud geworden,' merkte hij bezorgd op en tilde haar op, om zo naar de auto te lopen.

Eleanor voelde hoe ze werd opgetild en ze tegen de auto werd gezet. 'Ik ook van jou, stomme idioot van een Teoh Gard dat je bent.' De tranen waren gestopt, maar Eleanor voelde meer en meer de neiging om hem helemaal tegen zich aan te drukken. Wat ze dan ook deed en hem een zachte kus op zijn lippen drukte. Toch snikte ze nog, maar ze kon er geen reden op plakken. 'Zeg me alsjeblieft dat we naar huis gaan, in bed gaan liggen met thee of warme choco en gaan plakken tegen elkaar?'

Teoh glimlachte en hield plagerig zijn hoofd schuin. 'Een idioot zal ik waarschijnlijk altijd blijven, lieve Ellie.' Hij zette haar neer op de passagiersstoel en deed zorgvuldig haar riem vast. Daarna drukte hij een kus op haar lippen en glimlachte geruststellend. 'Dat gaan we doen, lieverd. De hele middag, avond en nacht. Zo lang als je wilt.' In een seconde was hij op de rijdstoel gaan zitten en startte hij de motor, om naar huis te rijden.

Nieuw

Woody was aan de rand van het meer gaan zitten en had zijn schoenen en sokken uitgedaan zodat hij zijn voeten in het water kon laten bungelen. Hij had net gevist met zijn opa en Alex, maar die waren al op huis aan gegaan, terwijl hij was blijven zitten om op Elle te wachten. Ze hadden elkaar al een tijdje niet gesproken zonder het alziende oog van hun ouders of vrienden. Hij hoopte dat ze hem nu eens zou vertellen wat er allemaal aan de hand was.

Elle had haar handen diep in haar zakken gestopt en liep langs de kant van het meer. Ze had een dubbel gevoel over haar afspraak met Woody: aan de ene kant wou ze dolgraag weer eens met hem praten, maar aan de andere kant wist ze dat ze dingen aan hem moest vertellen waar hij niet blij mee zou zijn. Zuchtend zag ze hem zitten en liep ze snel naar hem toe. 'Hey Woody!' Ze ging naast hem op de kant zitten en drukte begroetend een kus op zijn wang.

Woody glimlachte toen hij Elle op hem af zag komen. Hij sloeg kort zijn armen om haar heen. 'Hé, Elle.' Hij gaf haar met een glimlach een klein broeder-zuster duwtje. 'Ik vraag me nog steeds af hoe het kan dat we in hetzelfde huis wonen en elkaar toch bijna nooit zien.' Hij nam maar aan dat ze het beiden gewoon ontzettend druk hadden gehad. Hij met zijn trainingen en Isobel en zij- Tjah, hij wilde graag weten waar zijn zusje allemaal mee bezig was geweest.

Elle moest lachen en haalde haar schouders op. 'Het lijkt wel hoe ouder we worden, hoe drukker we het krijgen.' Hoe moest ze in godsnaam vertellen dat ze zo veel mogelijk het huis vermeed, omdat ze met Thomas af sprak? Of dat ze 's middags pas laat thuis kwam, omdat ze met Julian aan het trainen was? 'Ik heb je wel gemist, Wood,' zei ze eerlijk en kneep even in zijn arm. 'Hoe gaat het met je? En met Isobel? Football?'

Woody nam Elle goed in zich op om te zien of ze er misschien slecht of juist goed uitzag. Ze leek voornamelijk wat moe, maar dat was het. 'Het gaat goed. Ik heb ontzettend veel training en met Isobel gaat het ook prima, geloof ik.' Hij glimlachte en keek uit over het water. Hij wilde Elle graag advies vragen over Isobel, maar ook over iets compleet anders: over die verdomde dromen.