Het groene meer

Ze glimlachte om zijn woorden en keek hem aan. 'Ik zou zo graag eens naar Engeland toe willen gaan. En dan niet enkel Londen, maar ook die kleine dorpjes waar misdaadseries zich altijd afspelen. Mijn opa kijkt altijd.' Ze glimlachte bij de herinnering, maar voelde zich ook meteen ziek worden. Haar opa die zo ziek was en misschien niet lang meer leefde. Ze keek snel naar haar handen en produceerde weer een glimlach. 'En natuurlijk een Brits accent krijgen zoals de jouwe.'

Noah schudde zijn hoofd lachend. 'Het is vervelend hier hoor, de helft van de mensen kan je niet verstaan.' grijnsde hij. Er waren al diverse mensen geweest waarvoor hij zijn woorden had moeten herhalen omdat ze er geen bal van snapte en dat terwijl hij dacht dat hij zo duidelijk praatte. Blijkbaar niet dus.

Ze keek hem verrast aan en moest lachen. Ze hield haar hand voor haar mond en een hand op haar buik en grinnikte zo. 'Zal ik je dan maar een geheim vertellen,' giechelde ze en keek hem aan. 'Bij de eerste bijles... Ik heb nauwelijks een woord van je verstaan,' lachte ze. 'Maar toen heb ik goed geoefend door Britse televisie te kijken en nu versta ik je perfect. Dus ik begrijp wel dat je vaak last ermee hebt.'

Noah grijnsde. 'Ik wist het wel - leerlingen vinden me gewoon goed lesgeven omdat ze er toch geen ene flikker van snappen.' zei hij grijnzend, terwijl het eigenlijk helemaal niet zo grappig was. 'Maar ik ben blij dat je me nu tenminste een beetje normaal kan verstaan.' De rest van de leerlingen zouden er ook vast wel aan gewend zijn.

Ze schudde haar hoofd. 'Ach, ik denk dat de eerste lessen misschien lastig waren, maar nu zal iedereen er vast aan gewend zijn.' Ze glimlachte terug en knikte oprecht. 'Ja, ik ben ook blij dat ik je nu goed kan verstaan. Het was ook niet heel erg hoor, maar je sprak toen over je hobby's en was heel enthousiast over de boeken. Heb je dat weleens gemerkt? Dan ga je steeds sneller praten, steeds enthousiaster...' Ze werd rood en keek weer eens naar haar handen. O god, ze leek net een van de handtekeningenmeisjes.

Noah knikte enkel en grijnsde. 'Ja... daar ben ik me ergens wel van bewust - ik heb het vaker gehoord inderdaad.' zei hij met een klein glimlachje. Zijn oma had altijd gezegd dat hij niet te stoppen was als hij eenmaal begon te praten over zijn hobby's en daar had ze inderdaad gelijk mee gehad. 'Mijn grootouders zeiden dat altijd tegen me.'

Ze glimlachte met hem mee en knikte begrijpelijk. 'Mijn grootouders hebben ook altijd iets aan mijn boekenliefde op te merken. ''Haal je neus eens uit de boeken en ga naar buiten'', of ''je praat nu al een half uur tegen me over een boek, waar ik nog steeds geen idee van heb waar het over gaat''.' Ze giechelde en keek even naar de lucht. Ze was gek op haar grootouders. Als er mensen waren in deze wereld waar ze echt onvoorwaardelijk van hield, dan waren zij dat wel.

Noah keek haar glimlachend aan. Hij praatte liever niet over zijn grootouders. Ze waren er niet meer. Ze waren er altijd voor hem geweest, ze hadden hem met al de liefde die ze hadden opgevoed en daar was hij hen dankbaar voor. 'En ben je al bijna klaar met het boek dat je had geleend?'

Ze knikte enthousiast. 'Ja, eigenlijk al een tijdje, maar ik kon je op school steeds niet vinden. Zo stom, ik heb hem steeds bij me gehad, behalve nu!' Ze pruilde kort en glimlache toen weer. 'Maar hij was echt heel erg leuk, vooral ook heel erg anders dan ik het had verwacht. Zal ik hem anders naar de volgende bijles weer meenemen?' vroeg ze en keek hem afwachtend aan.

Noah knikte. 'Ja dat lijkt me een goed idee, dan kan ik je weer een andere meegeven.' grinnikte hij. Hij vond het leuk dat er tenminste leerlingen waren die enthousiast waren over Engelse Literatuur, maar na wat hij daarnet allemaal had gehoord wilde hij zich ook niet teveel "binden" en hij wilde zeker niet het verkeerde idee geven.

Ze glimlachte enthousiast; ze verheugde zich er alweer op om weer een boek te lezen. Hij leek precies te weten welke boeken leuk en interessant, maar toch te doen voor haar waren. Ze haalde een hand door haar warrige haren en legde haar hand voor haar mond toen ze moest gapen. Het was nog vroeg in de ochtend en ze had vreselijk slecht geslapen.

Noah staarde enkel wat voor zich uit. Honderden gedachten maalden door zijn hoofd heen. Had hij echt "magische krachten"? Zo ja, wat kon hij er mee, en beter gevraagd hoe zou hij ooit zoiets onder controle krijgen? Zijn ouders waren er niet meer om het hem te leren en om nou naar iemand toe te lopen met de mededeling dat je magische krachten hebt is niet echt iets realistisch. Maar als hij krachten had, moesten er ook andere mensen rondlopen.

Elle nam de gelegenheid dat hij totaal niet oplette om hem eens goed te bekijken. Hij had een... peinzende blik, alsof hij diep in gedachte was. Ook zag hij er vermoeid uit, net zoals zij was. Desondanks zag hij er altijd knap uit, dat kon ze niet ontkennen. Ze zuchtte om haar eigen gedachten en stond op. 'Ik ben bang dat als ik langer blijf zitten zonder te bewegen, dat ik dan in slaap val,' lachte ze. 'Ik was van plan om even naar de brug te lopen. Ga je mee?'

Noah keek op vanuit zijn gedachten en knikte. 'Ja, ja is goed.' zei hij zacht en haalde een hand door zijn krullen heen. Hij was moe, uitgeput en het liefste wilde hij naar huis. Echter dwong hij zichzelf om buiten door te brengen en zijn gedachten van zijn zorgen af te houden, maar dat lukte niet altijd even goed.

Hij leek met tegenzin mee te gaan, wat Elle een knoop in haar maag gaf, en een droge mond. Ze had geen idee wat ze moest zeggen; ze wou spontaan doen, enthousiast zijn, zoals alle andere meiden waren. Niet dat ze dat per se tegen Noah wou zijn, maar in het algemeen. Uit het niets hoorde ze iets boven haar knakken en in een snelle reflex hief ze haar hand op en zag tot haar schrik dat ze een vallende tak tegenhield. Geschrokken door wat ze deed liet ze hem toch naast hun vallen en keek met grote ogen Noah aan.

Noah keek geschrokken op toen hij gekraak hoorde. Verbijsterd keek hij naar de zwevende tak, vervolgens naar Elle en zag dat de tak die zojuist in de lucht hing, nu op de grond viel. 'Wat - hoe... jij - die tak?' brabbelde hij verward. Hij sloot zijn ogen voor enkele seconde en opende ze weer, om in lachen uit te barsten. 'Oh - sorry hoor..' gierde hij. Dit was te belachelijk voor woorden, mensen probeerde hem gek te maken, ja dat was het. Dit was één grote freak show en hij zat er midden in.

In paar stappen stond ze bij hem en pakte zijn shirt wanhopig vast. 'Vertel het aan niemand, Noah, aan niemand. Alsjeblieft, alsjeblieft, aan níémand!' Zo probeerde ze hem te overtuigen en had alle reacties verwacht, behalve dat hij zou lachen. Ze sloot haar ogen en ademde diep in. 'Vertel het aan niemand, Noah,' fluisterde ze en keek hem smekend aan. 'Dit is ons geheim, oké?'

Noah hinnikte nog wat na en keek haar met de tranen in zijn ogen aan. 'Rustig, rustig ik zal het tegen niemand zeggen. Niet dat iemand me zou geloven als ik zou zeggen dat een meisje een tak liet zweven met haar handen.' Weer barstte hij in lachen uit. Met de seconde werd dit hele gedoe vreemder. De enige die hij voor de gek hield was zichzelf.

Ondanks dat het niet persoonlijk was, voelde ze zich toch geraakt door zijn gelach. Ze begreep dat het er voor hem raar uit zag en vandaar ook zijn reactie. Ze beet op haar lip en leunde van haar ene op haar andere been. 'Oké, gelukkig,' zei ze opgelucht toen hij het beloofde en wist toen niet meer wat ze moest zeggen. Ze liet hem maar verder lachen. Zelf leunde ze tegen een boom aan en keek naar hem.

Noah stopte uiteindelijk met lachen en keek haar aan. 'Sorry hoor,' grijnsde hij na en veegde de tranen van zijn wangen. Het was gewoon onwerkelijk en het was tevens grappig. Grappig, omdat het nergens over ging: het sloeg nergens op dat iemand krachten zou hebben - maar toch zag hij het nu met zijn eigen ogen. De dingen die in de dagboeken van zijn ouders stonden waren werkelijkheid en dat zou betekenen dat ook híj krachten zou hebben.

Ze keek hem aan en voelde zichzelf wanhopig. Ze geloofde zijn woord niet door zijn reactie. Hij geloofde waarschijnlijk niet eens wat hij had gezien; dacht dat hij gek was waarschijnlijk. 'Je weet wel dat dat net echt waar was, he?' vroeg ze zachtjes en keek hem aan. Ze hoopte dat hij zou stoppen met lachen en gewoon naar haar zou luisteren. 'Wat ik net deed...'

Noah grijnsde en knikte. 'Ik weet wat ik zag, maar dat betekend niet dat ik het wíl geloven Elle.' zei hij tegen haar en stond op. 'Ik denk niet dat het een goed idee is dat ik nog mee ga naar de brug.' Dat leek hem zeker geen goed idee. Hij had rust nodig, rust om dit beeld uit zijn hoofd te verbannen en morgen weer opnieuw te kunnen beginnen. Een frisse start, dat had hij nodig.

Ze knikte langzaam en ook een tikkeltje teleurgesteld. Ze had altijd gedacht dat mensen enthousiast op haar krachten zouden reageren. Niet... Niet zoals Noah. Dat was dus de reden dat ze het nooit aan iemand mocht laten zien, omdat mensen de krachten niet begrepen. 'Oh, oké,' zei ze zachtjes en keek hem nog een enkele keer aan. 'Dus, ons geheim, he? Niemand mag het weten.'

Noah knikte. 'Ik zal het aan niemand vertellen, beloofd.' Als hij haar geheim zou verraden, zou hij in feite ook zijn eigen geheim verraden en dat wilde hij niet doen. Hij wilde niet gezien worden als een of andere freak die dingen kon laten bewegen door zijn gedachten of mensen kon veranderen in padden door middel van spreuken. Nee, bij deze had hij besloten dat hij nooit en te nimmer aan iemand zou vertellen dat hij het heksengen bezat en hij zou al helemaal geen gebruik maken van deze zogenaamde krachten. 'Ik denk dat ik er maar eens vandoor ga Elle, ik zie je volgende week op school wel weer.'

- gone.

NEW

Marise liep langs het meer dat aan de rand van de stad lag. Ze was hier nog niet geweest en volgens Tristan moest ze de omgeving eens gaan bekijken.Het maakte haar niets uit in welke omgeving ze leefde, zolang er maar een club was en een plek om te jagen, maar aangezien ze toch niets te doen had, was ze erop uit getrokken.