Het groene meer

'Waarom niet? Ik heb altijd geleefd zoals ik nu leef, dus waarom zou ik daar nu ineens verandering in gaan brengen?' Daarbij had hij niemand die het hem kon leren en vond hij het simpelweg gewoon niet nodig. 'Ik weet zeker dat ik nu een preek krijg over hoe geweldig het wel niet is en wat je er allemaal mee kan,' zei hij met een grijns.

Julian snapte de naïviteit van Noah niet, maar tegelijkertijd begreep hij dat Noah nog niet veel wist van deze wereld. Hij haalde zijn rechterhand uit zijn jaszak, trok de handschoen die hij aan had er af en stak zowat zijn hand onder Noah's neus. 'Hiervoor.' Julian had zijn verminkte hand naar Noah uitgestoken en zag de zilverkleurige huid waar de littekens afstaken tegen de rose huid.

Noah fronste zijn wenkbrauwen bij het zien van Julian's hand. 'Hoe ben je daaraan gekomen?' vroeg hij verbaast en keek hem aan. Hij schrok er niet van, waarom wist hij zelf ook niet - maar nadat hij uitvond dat hij heksenkrachten had, deinsde hij haast nergens neer voor terug, echter was hij wel nieuwsgierig.

'Vampier.' Julian strekte zijn vingers uit en bestudeerde de littekens met zijn eigen ogen. Meestal verstopte hij zijn hand om mensen niet af te schrikken. Hij was er zo gewend aan geraakt dat hij nu zelfs als hij alleen was de gewoonte had zijn hand weg te stoppen. 'Ik was nog niet zo oud, een jaar of 16, toen ik aangevallen werd. Dit is het enige wat ik er aan over gehouden heb omdat ik die vampier af kon weren met wat basis spreuken die ik van mijn moeder had geleerd. Anders had ik hier niet gezeten.'

'Een vampier?' Dat was een van de mythes die hij nooit had geloofd, maar blijkbaar waren ze toch waar. 'Dus je gebruikt je... krachten op een defensieve manier?' vroeg hij nieuwsgierig. De man had zijn interesse opgewekt en Noah vond zijn verhaal met de minuut interessanter worden.

'Ja, grotendeels wel. Ik zou ze nooit gebruiken als ik ze niet nódig had.' Julian was blij de interesse van Noah te wekken. Heksen waren voorbestemd om hun krachten ook daadwerkelijk te gebruiken. Je had ze niet zomaar. Dat vond Julian tenminste, precies zoals zijn moeder het hem verteld had. Zijn baan was alleen maar een uitbreiding van die gedachtegang.

Zijn manier van zijn krachten bekijken, het was interessant en het leek alsof hij echt wist wat hij deed. Hij gebruikte zijn krachten niet roekeloos voor iedere situatie. 'Dat klinkt al een stuk beter..' gaf Noah toe. Noah wilde niet afhankelijk zijn van de krachten, hij had het altijd gered zonder, dus dat was de voornaamste reden dat hij er niets mee deed. 'Zou je me het kunnen leren denk je?'

Julian lachte. 'Jongen, niet té enthousiast hé! Het klinkt gewoon goed, niet beter of slechter, maar gewoonweg goed.' Hij grijnsde en bij de vraag van Noah knikte hij. 'Natuurlijk kan ik dat, maar dat doe ik niet zomaar hoor. Je moet het wíllen en niet denken dat het een leuke bijkomstigheid is of iets dergelijks.' Daar was Julian heel duidelijk in. Hij had geen zin in gezeur en geklaag.

'Ik denk er zeker niet over als een leuke bijkomstigheid geloof me, ik heb er veel over gelezen - zelfs wat dingen gehoord en gezien, maar ik dacht nooit dat het iets voor mij was. Ik wílde nooit dat het iets voor mij was. Echter zoals jij het brengt klinkt het wél alsof het iets voor mij is en ik wil er minstens een poging mee wagen, als jij dat oké vind en bereid bent me wat te leren natuurlijk.'

Julian hield zich een lange tijd stil terwijl hij nadacht. Het was al weer een aantal jaar geleden dat Julian iemand iets geleerd had. Maar hij kon wel versterking gebruiken. Hij had gezien wat voor moeite Marise met haar Tristan hem zou kunnen brengen. Alle extra kracht had hij dus zeker nodig. 'Oke. Maar dan wel onder míjn voorwaarden.'

'Ligt er natuurlijk maar net aan wat jóu voorwaarden zijn.' zei Noah en keek hem nieuwsgierig aan. Noah was niet iemand die snel moeilijk deed, dus hij verwachtte niet dat hij veel moeite zou hebben met de voorwaarden, maar hij wilde natuurlijk wel weten wat de voorwaarden waren, voordat hij overal mee ging instemmen.

'Eén: Ik ben ouder, wijzer en heb meer ervaring dus je spreekt me nóóit tegen.' Julian keek Noah serieus aan. 'Twee: Je doet wat ik je zeg, gaat geen dingen verzinnen om iets simpeler te doen, want geloof me, ik heb het geprobeerd en het de makkelijke manieren werkten nóóit.' Er verscheen een grijns op Julian's lippen. Hij vond het wel komisch. 'Eigenlijk heb ik niet zoveel voorwaarden vantevoren. Meestal verzin ik die gaandeweg.'

'Ah,' lachte Noah en stak zijn hand uit. 'Dat is dan geregeld, machtige meester.' zei hij met een grijns. Zijn voorwaarden waren nog niet eens zo slecht. Het was logisch: hekserij was niet iets waar je mee kon spotten, zo had hij wel gemerkt aan de dagboeken van zijn ouders. Er waren in het dorp genoeg ongelukken geweest door heksen die niet goed oplette.

Julian pakte Noah's hand aan en gebruikte daarvoor automatisch weer zijn linkse. 'Ik zou het ook niet erg vinden als je me zo noemt, mijn jonge leerling.' Hij schudde lachend zijn hoofd. Het was goed om iemand te hebben die tenminste één van zijn geheimen wist. Je kon nooit alles voor je houden, dat was niet te doen. 'Nou, wil je al meteen beginnen met een eerste les?' Julian pakte zijn rugzak erbij en opende deze.

'Dat geloof ik graag.' zei Noah lachend en knikte. 'Waarom niet, ik ben benieuwd wat je me allemaal kan leren.' Het was voor hem een voordeel dat hij veel las: hij had al de dagboeken van zijn ouders gelezen en daar had hij veel informatie uit gehaald. Noah wist natuurlijk niet alles, maar het voelde als een goede voorbereiding.

'Stel niet té hoge verwachtingen. Dan kunnen ze alleen maar tegenvallen.' Julian had nogal wat ervaringen met zijn egien verwachtingen die tegenvielen. Hij haalde wat flesjes uit zijn tas en uiteindelijk ook een dik, oud en versleten boek. De glaasjes zette hij op een rijtje tussen hen in en het boek sloeg hij op de eerste bladzijde open. 'Dit is mijn versie van de bijbel. Het behoort toe aan mijn familie en rouleert al jaren van generatie op generatie. Hieruit put ik zowat al míjn kennis. Weet jij van wie je, je krachten hebt?'

NEW


Zoë had besloten dat ze er weer eens tussenuit moesten, met z'n tweeën, dus had ze Daniël meegenomen naar het meer, waar ze nu heerlijk op een dekentje lagen met een glas wijn en wat nootjes tussen hen in. De zon brandde op haar gezicht, maar dat vond ze alleen maar heerlijk en het feit dat ze even alleen was met haar man, deed haar goed. 'Ik ben blij dat we weer wat tijd voor onszelf hebben gevonden.' Thuis was het af en toe net oorlog met die meiden en zij zaten er altijd tussen in. Natuurlijk kozen ze geen kanten, maar ook dát kon voor ruzie zorgen.

Danny genoot van de zon op zijn lichaam. Ook hij had een T-Shirt aan en een lichte jeans. Met een glimlach keek hij even naar zijn vrouw. Haar haren in de zon waren prachtig. Ze zag er nog steeds prachtig uit. Zacht dukrte hij zijn lippen even op die van haar. 'Denk daar maar niet te veel aan, Zoe. Vandaag is het even ons dagje. Zozo en Dan. Echt een geweldig idee van je.'

Zoë glimlachte en knikte. 'Ik dacht daar is het wel weer eens tijd voor. We hadden al zo lang niets meer samen gedaan.' Dan zat met zijn werk, zijzelf ook en dan hadden ze de kinderen nog. Ze waren nu gelukkig oud genoeg dat ze niet meer constant op hen hoefden te passen. Daar waren ze nu zelf verantwoordelijk genoeg voor. Zoë liet haar vingers over zijn bovenbeen glijden en glimlachte. 'Soms wou ik dat we nog jong waren, dat we alles weer overnieuw konden doen, gewoon om het nog eens mee te maken. Ik zou alles hetzelfde hebben gedaan... Alhoewel, ik zou geen ruzie hebben gemaakt met Teoh en ik zou hem waarschuwen, als ik had geweten wat ik nu weet.'

Dan knikte instemmend. 'En ik zou godverdomme eigenhandig gezorgd hebben dat Eleanor en Teoh gingen trouwen zodra ze achttien waren. Ik vind het echt erg jammer om ze nu zo gelukkig samen te zien. Ik vond Ellie nooit iets voor hem, altijd maar Alicia... Maar aan de andere kant; als we het zouden veranderen zou het zeker niet meer zijn zoals nu. Niets. En nu is best oké voor nu.' Met een geheimzinnige grijns keek hij haar aan en drukte zijn lippen langzaam, maar zeker op die van haar. Hij wou alles maar al te graag opnieuw doen. Op dezelfde manier.

'Ik gun het Ell, dat weet je.' zei ze met een kleine glimlach. 'Het is zeker oké voor nu. We hebben drie prachtige kinderen, daar mogen we trots op zijn.' Bij zijn geheimzinnige grijns, begon zij ook te grijnzen en kuste hem teder. Ze zou willen dat ze zelf nog achttien waren. De gedachten aan vroeger zaten altijd nog in haar hoofd. 'Ik hou van je Daniël.'

Daniël kuste zijn vrouw met een diep verlangen. Zoë was werkelijk alles wat hij ooit gewild had in een vrouw en hij was een van de gelukkige die zo iemand zo snel had gevonden. 'Ik ook van jou, Zoë.' fluisterde hij terug en streelde door haar prachtige, blonde, krullen. 'Nooit gedacht dat die ene Halloween ervoor ging zorgen dat ik dit heerlijke leven met je mocht delen. Ik ben blij dat het dat deed. Die drie kinderen en jij zijn alles wat ik nodig heb.'

Zoë lachte. 'Goh, weet je dat nog. Ik verkleed in dat veel te korte jurkje.' zei ze lachend. 'En jij als vampier zonder hemd.' grapte ze en kroop tegen hem aan. 'Ik weet dat ik het vroeger ook deed, maar ik moet er niet aan denken dat Lexi of Emma in zo'n kort jurkje zou rondlopen.' Ze wilde ook niet de bezorgde moeder uit gaan hangen, dus als ze zoiets droegen, zei ze er meestal niets van, maar het idee vond ze toch niet prettig. Gelukkig had Lexi nu een vriend en daar was ze dol op, dus vreemde dingen zou ze vast niet gaan uithalen.

'Ik denk eerder dat we niet ongerust moeten zijn over die te korte kleren, maar op het feit dat onze zoon en dochter nu verliefd zijn. Je weet hoe pubers zijn... Buiten wij dan. Uitzondering op alles; erg trouw, erg lang gewacht op onze eerste keer en niet elke week van de bil... Ik ben bang dat Thomas en Lexi zich te hard op dat verliefd zijn storten. Ik bedoel... Dat geruzie met Emma en Lexi... Het moet stoppen. Allemaal om een of andere Jay als ik Lexi goed begreep?' Zachtjes streelde hij langs Zoë haar schouder.

Zoë knikte. 'Ik vertrouw Thomas, hij weet wat hij doet en hij lijkt echt smoorverliefd op haar te zijn. Daarbij is Elle een rustig meisje, ze is de dochter van Frances en Logan, nou niet echt de types om wildebrassen te creëren.' lachte ze. 'En Lexi... tja, ik weet het niet. Ook zij lijkt die jongen echt leuk te vinden, ik heb hem nog niet vaak thuis gezien, maar dat komt misschien ook door Emma. Ik zal wel eens met die twee gaan praten, of ze het nou leuk vinden of niet.'