Het groene meer

Julian werd afgeleid door het prachtige uitzicht over het meer en was op één van de bankjes gaan zitten. Zijn gedachten dwaalden af naar Marise en Tristan, maar vooral naar Florrie. Hij had zich al een lange tijd niet zo gevoeld: tegelijkertijd gelukkig en ongelukkig. Meestal maakte alles hem niets uit, maar nu stond er meer op het spel dan normaal. Hij voelde dat dit een plek was die hij niet graag zou verlaten.

Noah kon al vanuit de verte zien dat zijn favoriete plek bezet was. Er zat een man op het bankje waar hij normaal altijd zat. Daar had je het beste overzicht en uitzicht over het meer, maar veel nut om daar nu naartoe te gaan had het niet: hij kwam hier voor rust, niet voor een gesprek met een of andere onbekende gozer. Toch toen hij dichterbij kwam, bleek het dat hij niet geheel onbekend was voor Noah: Hij herkende hem als de nieuwe conciërge bij hen op school.

Julian spitste zijn oren toen hij voetstappen hoorde. Hij was uit zijn gedachten opgeschrokken en keek naar de man die dichterbij kwam. Julian herkende hem als één van de jonge leraren van de school. Hij verbaasde zich er nog steeds over dat er zoveel jong grut rondliep. Het was moeilijk om op die leeftijd zo een baan te krijgen. En Julian kon het weten. Hij had het meerdere malen geprobeerd, weliswaar met valse papieren, maar toch. Hij glimlachte beleefd toen de man dicht bij hem was. 'Goedemorgen.'

Noah knikte als begroeting. 'Goedemorgen,' zei hij eveneens en bleef een paar stappen van het bankje verwijderd staan. 'Het is een prachtige morgen, is het niet?' Hij was enigszins verbaast hem hier tegen te komen, hij leek niet echt het natuurlijke type, niet iemand die voor zijn plezier van het gebied zou genieten.

'Geweldig. Die vind je niet op veel plekken.' Julian bekeek de leraar van top tot teen en hield zijn hoofd iet wat schuin. Er was iets aan hem dat Julian's nieuwsgierigheid opwekte, maarhij wiilde er nog niet te veel op in zetten. Hij haalde een pakje sigaretten uit zijn zakken en stak er één in zijn mond. 'Wil je er ook één?' vroeg hij hem en stak alvast die van hemzelf aan.

'Nee hoor,' zei hij met een grijns, als er een ding was waar hij een hekel aan had, dan was het aan roken. Hij vond de geur en smaak zo vies. Hij had ooit één trekje genomen van een sigaret en dat was ook meteen de laatste. 'Mag ik?' vroeg hij, wijzend naar het bankje om naast hem plaats te nemen.

Julian spiegelde zijn grijns en blies de rook vna zijn eerste trekje uit. 'Natuurlijk.' Het was niet aan hem om iemand een plek hier te verbieden. Bovendien wilde Julian wel weten wat dat gevoel was dat hij had bij deze man. Er was iets aan hem. Voorzichtig baande hij zich een weg door de aura van de leraar die naast hem zat.

'En bevalt het hier in Mystic Falls? Ik hoorde dat je uit de grote stad kwam, dus dan moet het vast en zeker een grote verandering zijn.' Zelf had hij dat ook ondervonden, maar hem beviel het wel.

'Het is inderdaad nogal een verandering, maar dat past wel bij me. Ik kan niet lang naar hetzelfde uitzicht kijken.' Julian verschoof op zijn plek en stak toen zijn linkerhand naar Noah uit. 'Sorry voor mijn slechte manieren, ik ben Julian, conciërge en jij bent een leraar?' Vragend keek hij de man aan en wachtte tot deze hem de hand zou schudden. Een aanraking zou vaak meer dan een aura. Als je maar wist waarnaar je moest zoeken.

Noah schudde hem de hand. 'Noah, docent Engels.' zei hij vriendelijk en haalde zijn hand door zijn zwarte krullen heen. 'Ik ken het gevoel, ik werd Londen ook na een tijdje zat en verandering is ook eens een keer goed, niet waar? Maar waarom Mystic Falls?' Het was een vraag die vaak werd gesteld ook aan hem.

'Aangenaam kennis te maken.' Julian schudde Noah's hand en lachte beleefd en vriendelijk. Er was niet véél te voelen, maar er was íets. Julian oogde Noah en liet zijn hand langzaam weer los. Hij nam een trekje van zijn sigaret. 'Een betere vraag is waarom niet? Er is niet mis met dit dorp, toch?' Julian stak zijn hand uit en wees naar het prachtige uitzicht dat ze voor zich hadden.

'Nee, er is niets mis mee. Enkel is het zo onbekend, als iemand hier niets te zoeken heeft zou hij of zij hier niet naartoe komen, dat is mij tenminste verteld toen ik hier kwam. Dus vandaar de nieuwsgierigheid.' verklaarde hij zichzelf en stak zijn handen in de zakken van zijn jas. De wind was koud en guur en dat stond heb absoluut niet aan.

Julian knikte bij de uitleg en had een zelfingenomen grijns op zijn gezicht. 'Ik weet niet goed hóe ik deze woorden op moet vatten.' Hij stopte de sigaret terug tussen zijn lippen en keek bedenkelijk naar het donkere meer. 'Zou ik mogen veronderstellen dat we hier beiden zijn omwille van meer redenen dan we willen toegeven?' Julian kon soms nogal omslachtig zijn met zijn woorden zoals nu.

'Misschien wel.' gaf Noah toe, maar zei verder niets over zijn eigen bedoelingen in Mystic Falls. Uit zijn opmerking maakte Noah uit dat Julian hier zelf ook was met bepaalde redenen die hij niet kwijt wilde, en hoewel Noah nieuwsgierig was vroeg hij er verder niets over.

Julian lachte geamuseerd bij Noah's antwoord en leunde achterover op het bankje. Het was altijd zo typisch dat je in dorpen meer geheimen tegenkwam dan in de stad. Misschien had het er mee te maken dat de stad vaak onpersoonlijker was. Daar leerde je andermans problemen niet kennen, maar in een klein dorp wist je alles van iedereen. De problemen stapelden zich dan in rap tempo op. 'Dus, Noah, bevalt Mystic Falls jou? Een hele verandering in vergelijking met het regenachtige Engeland, niet?'

'Mystic Falls bevalt me goed, beter dan dat ik had verwacht. Ik had in eerste instantie niet gedacht dat ik een dorp-type was, maar het blijkt meer weer dat ik daar verkeerd mee zat.' Hij hield veel meer van het dorp van de van stad, en hij was dan ook blij dat hij die overgang gemaakt had. 'En ja, het was inderdaad een hele verandering, enkel had ik geen reden meer om in Londen te blijven, dus het was wel weer tijd voor een nieuw avontuur.'

'Dat is mooi, dat je hier je plek weer hebt gevonden.' Julian drukte zijn sigaret uit onder zijn schoon en legde toen een arm over de rugleuning heen. 'Maar Noah, alle gekheid op een stokje. Jij bent hier vast en zeker ook voor de spannende verhalen die de ronde doen over dit dorp.' Julian zei het alsof het een feit was. Natuurlijk wist hij het niet zeker, maar dat wat in Noah's aura had gezien en wat hij had gevoeld gaven hem een indicatie.

'De legendes van Mystic Falls? Nee dat is niet waarom ik hier ben, jij wel dan?' Het verbaasde hem enigszins dat Julian hierover begon, natuurlijk was het hem wel duidelijk dat hij hier niet was gekomen om conciërge te spelen, maar dat hij dáárvoor kwam had hij niet verwacht. Noah wist dat er heksen bestonden, hij was er zelf min of meer ook eentje - al gebruikte hij zijn krachten niet en dat was hij ook niet van plan om te doen.

'Niet?' Julian had moeite zijn teleurstelling te verbergen. Hij had graag iemand gevonden die net zoals hem was. Of hoe je dat ook moest noemen. Hij zag zichzelf niet graag als een 'soort'. Weerwolven en vampieren waren 'soorten' volgens hem, maar heksen niet. Zo was hij opgevoed door zijn moeder. 'Ik dacht dat jij wel in was voor wat avontuur.' Julian zei maar wat, omdat hij zo gauw geen andere woorden kon vinden.

'Ik heb nooit gezegd dat ik niet in ben voor een avontuur, enkel weet ik niet of ik dát avontuur aan wil gaan. Maar vertel, ik ben één en al oor.' Hij was nieuwsgierig geworden door zijn vragen en zijn gedrag. Noah wilde weten wat deze man kon, wie weet was hij ook we een heks, of iets in die richting

Julian hief zijn kin de lucht en overdacht wat hij zou zeggen, hoe hij het zou noemen. 'Noah, je kent de verhalen, dus je weet dat er mensen zijn die 'anders' zijn, toch?' Julian gaf hem geen tijd om antwoord te geven. 'En ik heb zo mijn vermoedens dat jij ook bij die groep hoort.' Afwachtend keek hij naar Noah.

'Dan heb je dat heel goed door,' zei Noah. Ja, hij hoorde er overduidelijk ook bij. Hij wist niet waarom hij het wist, maar op een of andere manier voelde hij het aan. 'Je bent een heks, of hoe je het dan ook wilt noemen. Welkom bij de club.' Inmiddels had hij het wel geaccepteerd, zeker omdat hij het niet gebruikte.

Julian lachte. 'Welkom bij de club? Jij verwelkomt mij bij de 'club'?' Hij vond het wel een komisch idee. Julian wist al vanaf zijn achtste dat hij een heks was. Sindsdien had hij les gehad van zijn moeder en andere goede leraren. De activiteit bij Noah lag veel lager, of hij moest het zo goed kunnen verbergen, maar Juian nam liever het eerste aan. 'Hoe lang weet je het al, Noah?'

'Niet lang, gelukkig. Sinds ik hier ben dus een paar maanden geleden. En jij?' Noah was er vrij zeker van dat hij het al eeuwen wist en ontzettend getraind erin was. 'Maar ik wil er eigenlijk niets mee te maken hebben, ik doe er niets mee. Ik heb het gen, maar daar blijft het ook bij.'

'Lang.' Julian vond het niet nodig uit te wijken over zijn talenten. Met grote ogen keek hij Noah aan toen hij verklaarde er niets mee te maken willen hebben. Julian had geen keus gehad toen hij jong was, maar geen haar op zijn hoofd zou zijn krachten hebben willen laten voor wat ze waren. 'Waarom?' vroeg hij onbegrijpelijk. Het frustreerde hem zelfs dat hij dit niet begreep en in zijn frustratie stak hij nog een sigaret op.