Het groene meer

Grace was na dagen van druilerig en koud weer eindelijk wakker geworden op een zonnige dag. Ze had daarom besloten een wandeling te maken door de omgeving, ze had er nog maar weinig van gezien. Bovendien had ze zich voorgenomen om Florrie te redden van een overvolle opvang voor dieren. Nu kon ze alvast een uitlaat route opzoeken.

Marise kon voelen - en ruiken - dat ze niet alleen was, en een geamuseerde blik verscheen op haar gezicht toen ze zag wíe het was. 'Wel wel wel, wie hebben we hier?' vroeg ze, terwijl één van haar wenkbrauwen omhoog schoot. 'Grace, was het niet? Tristan heeft me over je verteld, je hebt blijkbaar indruk op hem gemaakt.'

Grace keek geschrokken om toen ze iemand achter zich hoorde. Eerst was Grace verward toen de vrouw haar bij haar naam aansprak, maar bij het horen van Tristan's naam zuchte Grace diep en rolde met haar ogen. 'Geloof me, de enige indruk die hij van mij krijgt is dat ie uit mijn buurt moet blijven en aan jou vastgeplakt kan blijven.' Ze gaf de vrouw een niet gemeend glimlachje en sloeg haar armen over elkaar.

Marise begon te lachen. 'Volgens mij werkt dat dan niet echt,' merkte ze op. 'Gracia.' Ze sprak haar naam met een Spaans accent uit en sloeg ook haar eigen armen over elkaar heen. 'Ik weet niet wat je met hem hebt gedaan, maar zorg er maar voor dat hij snel de oude wordt.' Ze kon er niet tegen dat er een andere vrouw was in zijn leven, ook al wist die vrouw dat zelf misschien niet.

Grace bekeek Marise met een onderzoekend blik en fronste. 'Dat is belachelijk, maar ik ben graag nog onplezieriger tegenover hem.' verklaarde Grace met een geamuseerd lachje rond haar lippen. Ze liep weer verder langs het meer, zonder om te kijken of de vrouw haar volgde. Maar eigenlijk verwachtte ze dat ze dat wel zou doen.

'Belachelijk, maar waar.' Marise snapte niet wat hij in deze vrouw zag. Één: ze was menselijk. Twee: Haar persoonlijkheid was nou niet bepaald sprankelend en drie: waarom zou hij háár willen als hij iemand als zijzelf kon krijgen? 'Oh, als je nog onplezieriger wilt zijn, graag zelfs. Het is lastig voor hem om een lijn te trekken tussen vriendschappelijk en meer, dus let een beetje op wil je.'

Grace kon haar oren niet geloven, dus verwierp ze het idee maar en geloofde ze deze vrouw niet. Grace lachte spottend om de laatste woorden en wreef over haar voorhoofd. 'Zo te zien vind je me niet erg interessant, dus ik snap niet waar je bang voor bent,-' Grace keek naar haar handen. 'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg ze daarna zodat ze haar zin af kon maken.

'Ik ben niet bang, ik waarschuw je alleen maar.' ketste ze bot terug. 'Marise,' antwoordde ze kort en zette haar handen in haar zij. 'Ik snap wel dat je geen advies van mij aan wilt nemen, maar ik zou het toch maar doen. Ik ken hem langer dan je denkt en ik weet hoe hij te werk gaat. Dus het enige wat ik kan doen is je waarschuwen.'

Grace kon het niet laten om nog eens in lachen uit te barsten. Haar harde gelach schelde over het meer en toen ze was bijgekomen hield ze een hand op haar buik omdat het pijn deed. 'Nou, Marise, ik heb hem heel duidelijk gemaakt dat ik hem niet hoef te zien en dat accepteerde hij volgens mij maar al te graag. Dus het enige wat je kan doen is je geen zorgen maken en hem vooral bij mij weg te houden.' Ze wist misschien hoe Tristan te werk ging, maar ze had geen idee van hoe Grace in elkaar zat.

Marise trok haar wenkbrauw op. Ze viel op zich nog best wel mee, ze was niet zo vreselijk als ze in eerste instantie had gedacht. Ze was dan wel irritant betweterig, maar ach - daar kon Tristan ook wel wat van. 'Dat laatste lijkt me geen enkel probleem.' zei ze met een glimlach en stak haar handen in de zakken van haar leren jack.

'Mooi en ik geloof graag dat je daar heel goed in bent.' Grace keek Marise zijdelings aan. Ze was niet blond en dun- de ideale schone die Grace altijd in haar hoofd had- maar ze was wel degelijk een prachtige vrouw en in zo veel opzichten anders dan Grace. Ze pulkte aan haar gebreide wanten en kon het toen niet laten om nonchalant te vragen: 'Ben je hier gekomen om achter Tristan aan te huppelen of heb je ook een goede reden?'

Marise keek verbaasd op bij de vraag. 'Ik wist eerlijk gezegd niet dat Tristan hier ook was. Ik had wel wat gehoord, via via - maar zeker wist ik het niet. Daarbij, zijn we oude vrienden - dus het werd ook wel eens tijd dat we elkaar weer eens zagen, maar als je het wilt weten: Ik kwam hier voor een andere reden.' De reden wáárom ze hier was, hoefde ze niet te weten, maar ze had zo haar eigen redenen waarom ze dingen deed.

Grace trok een wenkbrauw op en grinnikte toen. 'Ik had nu willen zeggen dat ik je dan mijn redenen ook niet zou vertellen, maar ik ben nogal voorspelbaar en zit hier voor mijn stage en dat wist je vast al. Of niet.' Het kon Grace niet zoveel schelen of Marise dit iets zou boeien, maar ze praatte graag over stiltes en ongemakkelijke situaties heen. En dit was er zeker eentje.

Marise keek haar aan. Ze wist dat ze hier was voor haar studie, ze wist wel meer van haar en ze snapte nog steeds niet wat Tristan in haar had gezien, afgezien dat ze kon salsa dansen, maar zo bijzonder was dat nou ook weer niet. 'Het is nu niet zo dat omdat jij het hebt vertelt, ik het ook ga vertellen.' merkte ze op met een grijns.

'Oh, maar daar ben ik ook helemaal niet geínteresseerd naar hoor.' loog Grace met een lach. Ze was wel degelijk nieuwsgierig naar Marise, maar eigenlijk had ze haar al afgeschreven toen ze haar met Tristan had gezien. Een heel groot deel van haar zei dat ze niets met Tristan te maken wilde hebben, dus ook niet met Marise. Maar tegelijkertijd- Grace schudde haar hoofd en liep verder door langs het meer.

Natuurlijk was ze daar niet in geïnteresseerd, maar Marise ging er verder niet op in. 'En bevalt het hier in Amerika? Ik hoorde van Tristan dat je uit Spanje kwam. Je mist de warmte zeker wel?' vroeg ze zogenaamd geïnteresseerd. Ze had absoluut geen interesse in Grace haar leven, slechts in de relatie tussen haar en Tristan, dat was het enige wat ze interessant aan haar vond.

Bij het noemen van haar geboorteland trok Grace een zuur gezicht en sloeg haar armen over elkaar. Ze wilde het hier helemaal niet met Marise over hebben, maar ze kon moeilijk onderuit. 'Ik mis de warmte vreselijk en ik heb een pest hekel aan dit land.' Ze kneep haar ogen samen. 'Wat heeft die eikel je nog meer over mij verteld?' vroeg ze achterdochtig.

'Die eikel heeft niets meer verteld. Alleen dat je hier bent voor je studie en een stagiaire bent en toneellessen geeft op school. Meer niet.' verzekerde ze haar. Meer had hij haar ook niet verteld en ze wist natuurlijk dat het een mens was, maar dat was geen informatie die belangrijk voor haar was.

'Nou, mooi zo.' Het verbaasde Grace dat Tristan geen tirade had gehouden over haar tegenover Marise. Hij mocht haar zeker niet, dus waarom deelde hij dat niet met Marise? Dan was Grace tenminste ook van die vrouw af. Ze zuchtte overdreven en keek het meer over. Gelukkig was het hier wel mooi, anders dan in Spanje, maar nog steeds mooi. Dat compenseerde een beetje met de koud.

Marise merkte op dat ze stil was, waarschijnlijk verbaast - maar ze besloot er niet over door te gaan. Ook zij keek uit over het meer en glimlachte. 'Een adembenemend uitzicht, is het niet?' vroeg ze zich hardop af en keek om naar Grace.

Grace was in eerste instantie niet van plan om op Marise te reageren, maar ze keek ook om en glimlachte. 'Inderdaad.' Daarna trok ze haar jas verder dicht en wreef haar handen over elkaar. 'Ik ga maar weer eens op huis aan.' deelde ze mee en keek haar nog eens kort aan. 'Het was een genóegen je te ontmoeten, Marise. En geef je vriend de boodschap door, zijn jullie beiden van mij af.'

Marise keek haar aan en knikte. 'Dat zal ik doen.' verzekerde ze haar. Ze geloofde er nog steeds niets van, maar het was wel duidelijk dat ze de waarheid niet aan Marise zou vertellen, maar ze zou er hoe dan ook achter komen. Als het niet vandaag was dan was het wel een andere keer. 'Ik zal je vast nog wel een keertje zien,'

'Fijn.' Grace knikte naar Marise. 'Helaas wel.' Met die woorden liep Grace terug langs het meer, zodat ze Marise niet mee tegen hoefde te komen als ze verder zou gaan. Misschien had Marise best aardig kunnen zijn, als ze niet beiden Tristan hadden gekend. Eigenlijk kon het Grace niet zoveel schelen. Ze wist alleen dat ze geen vriendinnen zou worden met deze vrouw en dat scheelde haar ook weer een hoop moeite.

Gone.

Julian had een volle rugzak meegenomen op zijn trip naar het meer. Hij had wat eten ingepakt, maar vooral spullen om een nieuwe spreuk uit te proberen. Het was een soort bindingsspreuk. Iets dat een bepaald voorwerp met iets anders kon verbinden. Het had hem een tijd gekost om de midelen te vinden, maar hij had nu alles en was er klaar voor om hem uit te proberen. Uit zijn tas klonk een metalen geluid terwijl hij over het pad langs het meer hobbelde.

Noah liep met zijn handen in zijn zakken en diep verzonken in zijn gedachten langs het meer. Soms werd hij echt gek van al die Spaanse drukte van Grace in huis en moest hij gewoon even naar buiten toe. Hij was zo gewend geraakt aan de rust van alleen wonen, dat het lastig was om die ineens kwijt te zijn en de enige plek waar hij echt rustig van werd was hier.