Het huis van familie Dallas-Lewis

'O nee joh, blijf zitten! Hier, anders eten we gewoon de koekjes die ik je heb gebracht.' Hij opende het pak en stopte er eentje in zijn mond, terwijl zijn ogen die van Alex niet verlieten. Ondanks dat het prima was dat Joe er ook was, voelde Willy toch een drang om alleen te zijn met Alex en de echte waarheid te horen. Het gedetailleerde verhaal, zodat Willy op zoektocht uit kon gaan naar dat beest. Hij hield ervan om raadsels en geheimen op te lossen. En ook, dat moest hij toegeven, wou hij het liefste bij Alex gaan liggen en haar in zijn armen houden.

Joe rolde met zijn ogen en stond op. 'Ja het is tijd om te vertrekken voor mij zodat jullie... nou ja - je gang kunnen gaan.' Hij had geen zin om erbij te gaan zitten als één of andere halve zool. Daarbij wilde hij het niet toegeven, maar toch voelde hij jaloezie. Niet dat hij er ook maar íets aan kon veranderen, maar toch. 'Alex, als er iets is dan kan je me altijd bellen, dat weet je.' Als ze met hem wilde praten over de dingen waar ze niet met Willy over kon praten, stond hij altijd voor haar klaar.

'Dat blijven zitten is geen probleem.' grinnikte Alex. Ze mocht van haar moeder het bed niet uit én ze zou niet eens willen rondlopen aangezien ze wist dat het pijn zou doen. Ze was alweer teleurgesteld toen Joe voorstelde dat hij beter kon gaan. Ze gaf hem nog een kneepje in zijn hand en liet hem toen los. 'En als er iets bij jou is, dan kun je mij bellen.' Met een glimlach keek ze haar beste vriend aan en wendde zich toen tot Willy. 'Zou je even met Joe mee willen lopen? Ik vind het zo stom dat ik niet mee kan..'

Hoewel hij het nooit zou toegeven was Willy toch opgelucht dat Joe weg ging. Het was alsof er grote spanning in Alex' kamer hing nu Willy erbij was gekomen. Willy knikte en glimlachte. 'Ik zal meneer uitlaten,' zei hij plechtig en stond op, om een hoofdknikje naar Joe te geven, als teken dat hij klaar was. En als dat gebeurd was, kon hij eindelijk aan Alex vragen wat er nou echt was gebeurd. Een dierenbeet? Erg onmogelijk. Hij had daar nog nooit van gehoord in Mystic Falls.

Joe keek Alex nog kort aan en gaf haar een kneepje in haar hand. 'Hou je taai,' mompelde hij en liet haar hand los, om vervolgens samen met Willy richting de voordeur te lopen. Hij begroette Alex' ouders nog en wenste ze het beste toe, voordat hij de deur van de hal achter zich dichtsloot. Hij keek Willy kort aan en keek vervolgens naar de voordeur. 'Zorg goed voor d'r.'

Alex glimlachte dankbaar naar beide jongens en keek hen toen na terwijl ze de kamer verlieten. Ze kon niet anders dan een zucht van opluchting slaken nu de spanning samen met Willy en Joe uit de kamer verdween. Ze had graag gewild dat het anders was, maar dat was het nou eenmaal niet. Ze moest het er maar mee doen. Ongeduldig wachtte Alex totdat Willy terug zou komen.

Willy liep achter Joe aan en bleef stil staan in de deuropening. 'Dat zal ik doen,' beloofde Willy en glimlachte naar Joe. 'Maak je daar maar geen zorgen over. Nog een fijne middag.' Hij bleef staan tot Joe uit het zicht was en rende toen weer naar boven richting Alex. Hij sloot de deur achter zich en ging op de zijkant van het bed zitten, terwijl hij Alex serieus aan keek. 'Alex... Dat beesten verhaal... Is dat wel waar?'

Alex glimlachte naar Willy toen hij de kamer weer inkwam, maar haar blik veranderde al snel toen ze zag hoe serieus hij haar aankeek. Alex hield niet van liegen. Ze was een vreselijke leugenaar en vooral als iemand haar dringend om de waarheid vroeg, vond ze het moeilijk de schijn op te houden. 'Ja-' Ze fronste en keek van hem weg. 'Ja, natuurlijk. Waarom zou ik zoiets verzinnen?' vroeg ze hem.

'Alex.... We weten beiden dat ik deze smoesjes niet ga geloven. Ik woon al mijn hele leven in Mystic Falls, ik ben zelf-uitgeroepen junior-detective bij de politie sinds mijn zesde en ik weet dat er niet zulke beesten in het bos bestaan.' Alhoewel, zijn moeder vertelde hem altijd verhalen over weerwolven. Ze bestonden, net zoals dat zijn moeder en zusje natuurlijk heksen waren. 'Dus ga je me de waarheid vertellen of niet? Joe is nu weg, je kan me alles vertellen!'

Alex sloeg haar ogen neer en beet op haar lip. Ze wist dat haar verhaal niet erg sterk was, maar ze had toch echt gehoopt dat ze Willy voor de gek had kunnen houden. Ze wilde hem meer vertellen, maar keek geraakt op bij zijn laatste woorden. 'Willy! Joe weet alles van me. Denk je dat ik zomaar iets voor hem achter zou kunnen houden? Hij is mijn beste vriend! Ik vertrouw hem volledig honderd procent en-' Ze slikte en overdacht haar woorden van net. Misschien was ze nu iets te eerlijk.

Willy keek haar aan en sloot zijn mond. Zo bleef hij haar bedenkelijk aan kijken, tot hij zuchtend zijn blik afwendde. 'Zou je dan wel iets voor mij achter houden?' vroeg hij zachtjes en ging op de stoel naast haar bed zitten. Zijn ogen vielen op alle spullen die hij voor had meegebracht. 'Ik wil dat je mij ook honderd procent kan vertrouwen, Alex! We hebben een relatie, maar ik ben vooral aan vriend van je. Net zoals Joe!'

Alex keek Willy angstig aan en hoopte dat hij het niet compleet verkeerd op zou vatten. Ze boog zo ver ze kon naar hem toe en pakte zijn hand vast. 'Ik vertrouw je honderd procent , Willy. Tweehonderd procent als dat zou kunnen, maar er is maar weinig dat ik niet ook aan Joe zou vertellen. Hij en ik- We hebben nogal wat meegemaakt. Maar jíj bent mijn vriendje.' Ze eindigde uiteindelijk met een smekende glimlach. 'Dat voordeel heb je dan weer wel.' grapte ze zachtjes.

Hij glimlachte om haar woorden en drukte een kus op haar hand. 'Je draait eromheen, Alex,' grinnikte hij, maar keek haar daarna weer serieus aan. 'Want je hebt me nog steeds niet verteld wat er nou echt gebeurd is. En ik heb geen problemen met Joe, dat weet je.' Hij ging weer op de zijkant van haar bed zitten en streek met zijn hand door haar haren. 'Vertrouw me dus ook met de echte waarheid, Alex.'

'Ik weet dat jij geen problemen met Joe hebt.' verzuchtte Alex. Dat wist ze net zo goed als dat Joe wel problemen had met Willy, ook al claimde hij van niet. Ze glimlachte zwakjes en begreep dat ze hem wel iets van de waarheid moest vertellen. 'Ik weet niet of je weet welke dag het een paar dagen geleden was? Misschien heb je het wel helemaal niet gezien, maar het was volle maan.' Ze haalde haar schouders ongemakkelijk op en keek weg. 'Ik ben geloof ik door een weerwolf aangevallen.'

Willy keek haar eerst enkele seconden ongelovig staan en stond toen abrupt op. Bedachtzaam begon hij in haar kamer te ijsberen en stopte pas na enkele minuten. 'Hoeveel weet je over weerwolven?' vroeg hij voorzichtig. Zou Ruby haar ooit hebben verteld over dat ze een heks is? Hoeveel wist Alex van de mythes? 'Is... Is een weerwolf beet niet gevaarlijk voor een mens? Niet alleen qua wond, maar ook qua gif? Ik weet het niet meer...'

Alex slikte terwijl hij op en neer ging door haar kamer. 'Willy wil je alsjeblieft gaan zitten? Kom hier..' Ze klopte weer op het bed en moest met tegenzin toch om hem lachen. Ze kon merken dat hij voorzichtig probeerde te zijn, maar dat was natuurlijk nergens voor nodig. 'Mijn moeder is ook een heks, net zoals jouw moeder en Ruby. Woody en Elle hebben het van mama en oma enzovoort geërfd.' vertelde ze hem. Zijn laatste vraag negeerde ze voor nu, omdat ze daar nog geen verklaring voor kon verzinnen.

Hij deed zoals ze zei en ging weer naast haar op bed zitten. 'Wacht, Woody en Elle zijn ook heksen? Net zoals je moeder en oma?' vroeg hij verbaasd. 'Waarom weet ik dat niet?! Ik kom ook overal altijd als laatste achter!' Hij moest lachen en sloeg voorzichtig zijn arm om haar heen. Liefdevol drukte hij een kus tegen haar wang. 'Dan hoef ik daar in elk geval niet meer over te liegen. En we zijn maar saai mensen, niet waar, Alex? Alhoewel, jij bent allesbehalve saai.'

Alex wist dat ze snel heelde en zeker na een aantal dagen voelde ze hoe het met het uur beter ging met haar schouder. Toen Willy weer bij haar zat, leunde ze tegen hem aan. 'We zijn maar saai mensen.' herhaalde ze zachtjes. 'Sorry dat ik het nooit verteld heb, maar het was niet mijn geheim. Ik had gehoopt dat het wel mijn geheim was geweest..' Ze glimlachte triest en gaf Willy een kus op zijn lippen. 'Jij bent ook niet saai. Alles behalve dat.'

'Ik weet het, ik ben hilarisch en totaal niet saai,' lachte hij gespeeld hooghartig en drukte een kus op haar lippen terug. Nogmaals keek hij bezorgd naar haar wond. 'Hoe erg is het?' vroeg hij zachtjes en keek haar vragend aan. 'Kon je moeder je niet helen? Of je broer of zus?' Zijn moeder deed dat altijd bij hem als hij weer eens gevallen was. Zo ongeveer elke week. 'Want anders dan kan mijn moeder je vast wel helpen!'

'Het was een stuk erger een paar dagen geleden. Maar ik hoefde niet naar het ziekenhuis omdat mama me kon helpen.' Alex wilde Willy heel graag geruststellen, maar tegelijkertijd gaf ze hem zoveel mogelijk van de waarheid. 'Mama is heel goed in het helen, maar ze kan niet álles helen. Ik had nogal wat bloed verloren en dat kan ze niet aanvullen. Bovendien is het nooit goed te veel te maken met magie. Dat is het lichaam niet gewend.' Het was deels waar. Maar ze liet een hoop informatie weg.

'Oh, gelukkig! Dus het was op het begin vast wel heel erg?' vroeg hij geschrokken. 'Wie heeft je eigenlijk gevonden? Of ben je zelf naar huis gegaan?' Teder streelde hij met zijn hand over haar haren en keek haar afwachtend aan. Opeens verstijfde zijn hand en gezicht. 'Wat deed je trouwens tijdens de volle maan in het bos?' vroeg hij zich plotseling af. 'Dat is hartstikke gevaarlijk! Dat weet je toch? Dan ben ik zelfs niet in het bos te vinden!'

Alex keek naar haar handen en probeerde niet te breken onder de druk om de waarheid te vertellen. Ze durfde het niet eens. 'Mijn ouders hebben me gevonden. Ik lag niet in bed in de ochtend, dus zijn ze me meteen gaan zoeken.' Ze keek Willy schuchter aan en haalde haar schouders op. 'Het was heel vroeg in de ochtend, ik kon niet slapen en besloot een wandeling te maken. We wonen tegen het bos aan en ik dacht niet dat een weerwolf zo dicht bij huis zou komen. Maar dat deed hij toch-' Ze schrok er zelf van dat ze 'hij' had gezegd.

'Je ouders? Ze zullen zich vast doodgeschrokken zijn, niet waar?' Zijn moeder had hem ook weleens in het bos gevonden, al was hij toen niet aangevallen door een weerwolf, maar was hij uit een boom gevallen of zoiets. Hij merkte hoe de sfeer in de kamer geladener en geladener werd, naarmate hij meer vragen stelde. Waarom had hij nog steeds het idee dat ze niet de waarheid sprak? 'Wil je anders dat ik naar huis ga?' vroeg hij voorzichtig en stond op. 'Dan kan je uitrusten.'

Alex knikte. Haar ouders waren geschokt geweest toen ze na haar eerste transformatie thuis kwam, maar ze waren nu nog verbaasder geweest als dat al kon. 'Nee, Willy, alsjeblieft, blijf nog even. Ik verveel me hier dood en ik wordt gek van mijn overbezorgde ouders. Ik vind het fijn dat je hier bent.' Ze wist dat ze dan zijn vragen er ook bij moest nemen, maar dat was beter dan geen Willy. Ze wilde uitrusten met hém en niet alleen op haar kamer zitten terwijl ze geteisterd werd door al die beelden en boze ouders.

Willy keek haar peilend aan en ging toen toch maar weer op haar bed zitten. 'Geloof je echt in weerwolven? Hoe zeker ben je dat het er eentje was?' Hij zat vol met vragen, die onbeantwoord bleven, zoals Alex nu doorging. Hij nam haar opnieuw in zijn armen en streek zacht en afwezig met zijn hand door haar haren. 'Zal ik anders ook maar blijven eten?' vroeg hij grijnzend. 'Dan kan ik je hele dag boeiend maken.'