Het huis van de Familie Yorke.

Alex luisterde naar zijn woorden en wist niet hoe ze er op moest reageren. Het liefst ging ze in een balletje tegen hem aan liggen om te huilen om al die onzin die in haar lven gebeurde, maar ze had zich juist voorgenomen sterker te zijn dan dat. 'Ik ben nog niet sterk, Joe.' Ze keek hem ernstig aan en streek een pluk haar uit haar gezicht. 'Maar ik ga net zo sterk zijn als dat jij bent of als mijn vader of als mijn moeder.' Stuk voor stuk hadden die mensen zoveel meer meegemaakt en ze handelden er zoveel beter onder dan Alex zelf. Dat wilde zij ook doen.

'Kom eens hier Alex,' zei hij tegen haar en opende zijn armen zodat ze tegen hem aan kon gaan zitten. 'Ik wil dat je de woorden die ik nu ga zeggen aanneemt en gelooft, oké?' Hij zuchtte even diep uit en keek haar aan. 'Jij bent ongelofelijk sterk, niets is zo moeilijk als die transformatie. Er zijn mensen gek geworden en die hebben zichzelf van kant gemaakt omdat ze niet wisten wat ze overkwam, omdat ze niet tegen de pijn konden. Maar jij? Je bent sterk, en niet zo'n beetje ook, en als er ook maar iets is waarvan je denkt dat je het niet kan, dan moet je herinneren dat ik heb gezegd dat je het sterkste en bijzonderste meisje bent dat ik ken. Oké?'

Alex twijfelde even, maar ze kon het aanbod van zijn stevige armen niet weigeren. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en luisterde naar de woorden. 'Maar jij bent bevooroordeeld, Joe.' zei ze met een speels lachje dat al snel weer verdween. 'Ik kan het alleen niet zelf. Jij hebt het zo lang in je eentje moeten doen en mijn vader had in het begin ook niemand en er zijn zoveel andere mensen die het alleen redden. Ik wil dat ook, Joe. Ik wil onafhankelijk zijn van anderen, want ik kan niet verwachten dat jullie er altijd zijn.' Dat had ze wel geleerd in de dagen dat Joe haar genegeerd had.

Joe keek haar aan. 'Natuurlijk heb je mensen nodig, denk je dat ik het alleen had gedaan als ik mijn vader had gehad? Dan had ik ervoor gekozen dat hij erbij zou zijn, dat we het samen door zouden maken. Dat we het alleen door hebben moeten maken wilt niet zeggen dat we daardoor sterker zijn. We hadden geen andere keuze, Alex. Wees blij dat je mensen hebt die je erbij willen helpen, want geloof me: je wilt er echt niet alleen voorstaan.' Het was een hele verademing geweest dat zijn vader erbij was, al wilde hij dat misschien niet toegeven.

Alex kon niet anders dan naar Joe kijken. Zijn woorden maakten een diepe indruk op haar. Ze had altijd gedacht dat ze eens op eigen benen moest leren staan, maar misschien was dat niet altijd nodig. Hulp was er niet voor om afgewezen te worden, soms mocht je toegeven aan je wanhoop en angst en kon je steunen op iemands schouder. 'Ik heb je nodig, Joe. Alsjeblieft wil je me nooit meer negeren? Ik voelde me zo alleen.' ze fluisterde bijna toen ze hem dat vertelde. Dat ze Joe had gehad toen dit schooljaar begon was zo'n verademing geweest, anders had ze steeds alleen gezeten. En ze had pas de laatste dagen gemerkt hoe hard ze zijn aanwezigheid nodig had.

'Ik zal je niet meer negeren, dwergje van me.' Bij zijn laatste woorden grijnsde hij en omhelsde hij haar stevig. Als hij eerlijk tegen zichzelf was, kon hij ook niet zonder haar, maar steeds had hij manieren en redenen gevonden om tegen zichzelf te zeggen dat hij dat wel kon. 'Je bent niet meer alleen, nooit meer.' Als ze hem nodig zou hebben, zou hij voor haar klaar staan, altijd - al was het drie uur 's nachts en vroor het buiten 20 graden.

Alex moest lachen om zijn grijns en omhelsde hem maar al te graag terug. 'En jij ook niet, Joe. Dus als je je deze week verveeld in dit veel te grote huis zonder mensen, dan kom ik de leegte graag opvullen.' Glimlachend keek ze Joe aan en ging toen weer tegen hem aanzitten. Ze wist dat er nu iets tussen hen in stond, maar ze konden tenminste wel weer normaal met elkaar om gaan.

'Dan bel ik je vast en zeker.' zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht en pakte de afstandsbediening van de radio van de salontafel af, om zo de radio zachtjes aan te zetten. 'Dus..' zei hij uiteindelijk toen het eventjes stil was en keek haar aan. 'Wil je nog iets doen? Of wil je misschien iets te eten?'

'Oh, moet je nu een hele week voor jezelf koken?' Alex keek Joe vragend aan en giechelde toen. 'Maar je kan helemaal niet koken! Eet je nu iedere dag pizza?' Ze tikte ondertussen onbewust met de muziek mee. Zij zelf hield van koken en eten en alles dat er bij hoorde. En ze kon het ook aardig goed dankzij haar moeder en oma en des te eerder had ze door als iemand niet zo goed kon koken.

Joe haalde onschuldig zijn schouders op. Hij had inderdaad al drie dagen pizza gegeten en eigenlijk was hij van plan om nog wat simpele opwarm maaltijden bij de supermarkt te halen. 'Tenzij je je aanbied om te koken, denk ik inderdaad dat ik alleen maar pizza ga eten, of slechte opwarm maaltijden... Of ik ga fast food halen.' Hij had absoluut niets met koken.

Alex lachte hardop en gaf hem een duwtje tegen zijn schouder. 'Dan kook ik toch een keer voor je? Ik vind het juist leuk om voor je te koken en dan blijf je tenminste gezond. Je hebt vitamientjes nodig, Joseph!' Alex glimlachte naar hem en knuffelde hem nog eens. Ze zou het alleen maar heel gezellig vinden om eten voor Joe te koken.

'Dat is dan een deal.' zei hij met een grijns en glimlachte toen ze hem knuffelde. Zijn gedachten dwaalde weer af naar de muziekavond, maar hij dwong zichzelf om die gedachten weg te duwen. 'En heb je al wat in gedachten? Het moet wel iets lekkers zijn hè, Alex.' lachte hij en woelde door haar lange bruine krullen heen.

'Heb je ook maar iets in huis dat niet een opwarm of diepvries maaltijd is?' vroeg ze met een lach en dook onder zij hand vandaan. Alex kwam van de bank overeind en streek haar haar glad. 'Of misschien heb je wel iets anders in die kastjes staan. Het kan toch niet dat je echt niets in huis hebt, toch?' Ze keek Joe sceptisch aan en liep alvast naar de keuken. Die was zó groot: het kon toch niet dat er niets in al die kastjes stond?

'Eh...' Joe keek haar twijfelend aan en stond op om naar de keuken te lopen. 'Ik heb volgens mij nog wel wat pasta of zoiets in de kast staan.. maar verder zijn het alleen maar opwarm maaltijden?' Zijn moeder had ervoor gezorgd dat er geen verse dingen meer in de keuken waren, zodat deze niet konden bederven. Ze kende Joe: Hij nam niet de moeite om zelf te gaan koken. 'Ze zei dat als ik iets vers wilde hebben, dat ik het dan zelf moest gaan halen, dus veel verder dan dat pak met pasta kom ik denk ik niet.' zei hij lachend.

Alex keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan en lachte. 'Oke, nee, dan zal ik maar moeten improviseren.' Ze opende alle kastjes die open konden en waar eten in stond en rommelde tussen de potjes en pakjes totdat ze wat ingrediënten bij elkaar had gevonden. 'Dan gaan we iets met die pasta doen. Ik kan vast wel wat leuks verzinnen.' mompelde ze in zichzelf en opende toen de verbazingwekkend lege koelkast. 'Joe, hoe houd je dit uit?' vroeg ze verbaasd.

Joe haalde lachend zijn schouders op en ging op de eettafel zitten. 'De vriezer is mijn beste vriend Alex, de koelkast dient er enkel en alleen maar voor om melk en cola koud te houden.' lachte hij. 'Normaal is hij wel gevuld hoor, alleen m'n moeder was bang dat ze een koelkast vol verrotte etenswaren terug zou vinden als ze thuis zou komen, dus had ze hem voor de zekerheid maar geleegd.'

Alex vond in een ander kastje een potje met tomatensaus en toen ze voorraadkast goed had uitgekamd, trof ze daar nog wat knoflook en een uitje aan. Een prima basis voor lekkere pasta. 'Dat is heel slim van je moeder. Alhoewel ze je straks wel ondervoed aan gaat treffen, hoor.' Ze lachte naar Joe en zette alvast een pan met water op het vuur. In de koelkast trok ze het vriesvak open en vond er nog wat gehakt. Altijd makkelijk zo'n vriezer.

'Nee hoor, ik heb jou om voor me te koken dus dat komt helemaal goed.' zei hij lachend. 'En daarbij red ik het ook makkelijk met wat opwarm maaltijden en afhaal chinees.' grapte hij vervolgens en keek haar aan. 'Weet je zeker dat je dit wilt doen? Het hoeft niet als je het niet wilt.'

Alex duwde Joe tegen zijn schouders zodat hij niet meer in de weg stond en ging toen aan de gang met het eten. 'Ja, natuurlijk! Ik vind het hartstikke leuk om voor je te koken. Ik vind koken sowieso leuk, dus waarom zou ik het niet willen?' Ze keek hem met een vragende blik aan en glimlachte. Dit was wel het laatste dat ze voor hem kon doen. Zoveel andere dingen had ze hem niet te bieden.

Joe haalde zijn schouders op. 'Weet ik veel, ik dacht misschien doe je het enkel uit liefdadigheid ofzo?' Hij wist niet wat zij voelde op dit moment en hetzelfde gold voor hem. Hij snapte er helemaal niets meer van. 'Oké, dat was best een onzin opmerking. Alles is weer goed tussen ons, toch?'

'Nee, ik doe niet aan liefdadigheid.' zei Alex met haar hoofd boven het kokende water. Mooi niet dat ze dat toe zou geven. En ze vond het ook echt niet erg eten voor hem klaar te maken. Ze draaide zich naar hem om en knikte. 'Ja, toch? Tenminste: dat hoop ik heel erg. Ik kan mijn beste vriend niet missen.' zei ze met een glimlach naar hem.

'Oké, dan is het goed.' zei hij zacht en knikte bij haar volgende vraag. 'Ja, ja het is allemaal weer goed.' constateerde hij met een zo overtuigend mogelijke glimlach. Hij wist niet meer wat hij ervan moest denken en wat hij wilde. Misschien moesten ze het er maar gewoon een tijdje niet meer over hebben. Moest hij het allemaal maar even met rust laten en misschien kwam hij dan wel een ander leuk meisje tegen.

'Oke.' Alex haar stem was niet erg overtuigend. Ze keek naar zijn gezicht en liep toen naar Joe toe om hem te omhelzen. 'Je bent geweldig, Joe. Knoop dat maar goed in je oren voordat je door mij een minderwaardigheidscompelx krijgt.' Ze zei het op speelse toon, omdat ze niet wist hoe ze het anders zou moeten brengen. Ze wilde zich nog 100 keer verontschuldigen tegenover hem, maar dat zou hij ook niet waarderen. Alex liet hem weer los en ging verder met het eten.

Joe knikte toen ze hem omhelsde. 'Uhu..' mompelde hij enkel en keek naar hoe ze aan het koken was. Zelf liet hij altijd alles aanbranden, omdat hij gewoon vergat dat hij aan het koken was. 'Jij bent ook geweldig.' mompelde hij er nog achteraan, al wist hij niet of ze hem wel hoorde. Iedere keer als hij erover nadacht, sloeg zijn bui om.

Het speet Alex dat ze niet meer uit hem kreeg. Hij leek zo dichtgeslagen. Maar tegelijkertijd was ze er ook niet zo zeker van of ze de woorden die hij dacht wel wilde horen. Onverstoord ging ze echter verder met koken. 'Hé, Joe, kkun je alvast de tafel dekken? Het is zo klaar.' Ze keek niet naar hem om, omdat ze te druk was met het afgieten van de pasta.