Het huis van de Familie Yorke.

'Oh, oke.' Alex keek naar haar handen en zuchtte. Als ze nog meer school zou missen, wist ze niet of ze het wel zou redden. Nu kon ze het zich al niet veroorloven om ziek te zijn en straks zou ze iedere maand verplicht thuis moeten blijven. Na nog een diepe zucht voelde ze haar telefoon afgaan en zag ze dat het het thuisnummer was. Verontschuldigend keek ze naar Joe en sprong op uit de bank. 'Ik moet gaan, ik had allang thuis moeten zijn.'

Joe grinnikte en knikte. 'Ga maar snel naar huis toe.' zei hij met een glimlach en stond op, om haar jas van de kapstok te pakken en deze aan haar te geven. 'Doe je ouders de groeten van me, en Woody en Elle, oké?' zei hij met een glimlach en omhelsde haar stevig. Hij gaf haar nog een kus op haar kruin en keek haar aan. 'En je weet, als er iets aan de hand is dan kan je me altijd bellen, ook al is het twee uur 's nachts.'

Alex trok snel haar jas aan en knikte naar Joe. 'Zal ik doen. En de groeten aan jouw moeder.' Alex vroeg zich af of ze ook de groeten aan zijn vader moest laten doen, maar ze kende de man niet en dus hield ze zich daarover stil. 'Joe, je bent geweldig. Echt waar.' Alex glimlachte en gaf hem een kus op zijn wang voor ze de deur uitvloog en de telefoon opnam om haar ouders gerust te stellen.

NEW

Spoiler:

Ariel had haar handen in elkaar gevouwen en stond nerveus voor de deur van het gigantische huis van Eli. Ze was er nog nooit geweest en eigenlijk had Eli er ook nog nooit over verteld. Hij had haar paar dagen geleden gebeld of ze langs wou komen, maar een echt goede verklaring of reden had hij er niet voor. Dus gehoorzaamde ze hem, zoals ze altijd deed, en stond nu voor de deur. Toch was ze heel erg zenuwachtig; ze zou Joe misschien wel ontmoeten en Meg weer terug zien.

Spoiler:

Eli had ogneduldig voor het raam staan wachten totdat Ariel zou verschijnen. Hij was zenuwachtig, waarschijnlijk voor geen enkele reden, maar toch voelde hij zich niet helemaal goed. Toen hij eindelijk haar de oprit op zag lopen en voor de deur zag staan, snelde hij naar de voordeur en trok deze met een brede lach open. Enkele seconde later had hij Ariel tegen zich aan gedrukt om haar zo te begroeten.

Joe zat op zijn kamer met een grote koptelefoon op zijn oren. De muziek denderde er doorheen, zodat hij compleet afgesloten was van de buitenwereld. Met zijn vingers tikte hij mee op de maat van de muziek en hij probeerde zich te focussen op zijn wiskunde, maar dat ging hem niet met al te veel succes af.

Ariel glimlachte breed toen Eli verscheen en sloeg haar armen liefdevol om zijn middel heen. 'Hey Eli,' zei ze tegen zijn borst aan en keek toen omhoog om hem recht aan te kijken. 'Ik heb je gemist.' Ze had hem toch een week of twee niet meer gezien, en net als elke keer dat ze Eli een tijd niet zag, ging het nogal fout met haar. Veel naar barretjes of clubs toe, dan veel drinken en misschien met een man mee. Ze haatte het als ze zo was.

'Hallo Ariel.' Met een glimlach streek Eli over haar donkere haar en drukte een kus op haar beide wangen. 'Ik jou ook.' Zijn ogen fonkelden bij het weerzien van Ariel, maar ook bij het idee dat hij haar eindelijk aan zijn zoon kon voorstellen. Eli voelde zich altijd meteen een stuk geruster met Ariel om zich heen, dan wist hij tenminste dat er iemand was die hem in toom kon houden. En dat hij haar in de gaten kon houden. 'Kom binnen.'

Na een half uur had hij twee sommen af en Joe had het inmiddels opgegeven. Hij had de muziek uitgezet en zijn gitaar van de standaard en begon er wat op te tokkelen. Echter had hij geen inspiratie en na een paar minuten was hij ook dat zat. Hij had zo'n dag dat hij wel wat wilde doen, maar hij had geen idee wat.

Ariel liep naar binnen en zette meteen grote ogen op. Het was binnen net zo luxueus en modern ingericht als de buitenkant liet zien. 'Wauw, Eli,' zei ze verwonderd en liep de woonkamer binnen. Haar hand gleed over de zachte bank en ze keek Eli aan met een grote glimlach. 'Dan geef je zoveel geld uit aan een huis, en zo weinig aan je kleding,' plaagde ze hem en liep weer naar hem toe. 'Zijn Joe en Meg er?'

Eli glimlachte bij het zien van haar bewonderende blik. Zelf was hij er al gewend aan geraakt. Hoewel hij zich er soms nog wel eens op betrapte dat hij de weg kwijt was in het grote huis. 'Sorry, maar dat doe jij normaal voor me, toch?' Eli grinnikte en knuffelde haar nog eens. 'Joe is er, Meg is nog aan het werk.' Hij keek haar twijfelachtig aan en zuchte toen. 'Meg weet het en ik heb Eli over jou verteld. Ik dacht dat het dus wel eens tijd was om je aan Eli voor te stellen.'

Ze giechelde toen hij haar nog een keer knuffelde en keek hem toen bestraffend aan. 'Alsof jij óóit naar mijn advies hebt geluisterd,' grinnikte ze en tikte met haar vinger op zijn neus. Ze klapte vrolijk en enthousiast in haar handen en liep de woonkamer uit richting de trap. 'Hij is vast boven, niet waar? Zullen we snel naar hem toe gaan?' Ze had zoveel over hem gehoord, maar nog nooit ontmoet.

'Sorry, Ariel.' Eli lachte en liep haar achterna naar de trap. 'Is goed, maar Ariel, overrompel hem niet te erg, oke? Ik denk dat hij niet goed zal weten wat hij met ons aan moet.' Het was al vreemd genoeg dat een dertiger omging met een tiener, laat staan dat ze beste vrienden waren, beide wolf en zij overigens nog een vampier. Dat zou moeilijk te begrijpen zijn.

Joe zette uiteindelijk maar de tv aan en plofte neer op zijn bed. Zijn gitaar had hij weer teruggezet en hij focuste zijn aandacht op de tv. Ook deze bleef niet lang hangen. Een gaap ontsnapte uit zijn mond, maar zin om te slapen had hij niet. Soms was het vermoeiend om je te vervelen.

Ze draaide zich om naar Eli en keek hem serieus aan. Nu ze zo op de trap stond, was ze net zo lang als Eli. Ze legde haar handen op zijn wangen en glimlachte geruststellend. 'Ik zal rustig aan doen. Maar je kent me, ik ben altijd enthousiast.' Ze keerde zich weer om en liep naar boven. Uit een enkele kamer hoorde ze geluid komen, dus ging ze ervoor staan en wees er vragend naar. 'Is dit hem?' fluisterde ze. Ze vond het zo leuk, maar ook zo spannend!

Eli schudde lachend zijn hoofd en volgde haar. Hij knikte bij haar vraag, maar ging voor haar staan zodat hij eerst kon kloppen. Hij keek haar serieus aan, als een laatste waarschuwing, maar grijnsde daarna en deed de deur open. 'Joe, sorry dat ik zo binnen kom vallen, maar ik zou je graag aan iemand voor willen stellen.' Met een glimlach wachtte hij de reactie van zijn zoon af en keek hij om naar Ariel.

Joe keek fronsend op toen er op de deur geklopt werd en keek zijn vader nieuwsgierig aan. 'En aan wie mag dat dan wel niet zijn? De nieuwe schoonmaakster?' merkte hij sarcastisch op en zapte verder. Het enige wat er rond dit uur te zien was, waren tell-sell kanalen of astrologische onzin. Oh en Dora, natuurlijk Dora.

Ariël was toch wel verlegen; het voelde alsof ze nu Eli's en Megs leven binnen trad, iets wat Eli heel lang niet had toegestaan. Toen Eli de deur open deed, bleef Ariël eerst even verstopt achter Eli staan en pas toen ze genoeg zelfvertrouwen had, kwam ze achter hem vandaag. Ze liep langzaam de kamer in en glimlachte naar Joe. 'Ik ben Ariël,' zei ze zachtjes en drukte een pluk achter haar oor. Ook stak ze haar hand uit en negeerde zijn opmerking maar gewoon. Hij leek echt heel erg op zijn vader, maar je kon ook zo zien dat hij de zoon van Meg was.

Eli keek naar zijn zoon en sloeg zijn armen over elkaar. 'Joe, wil je de tv uitzetten? En nee dit is zeker geen schoonmaakster.' Eli keek toe hoe Ariel verlegen de kamer in stapte en Joe benaderde. Hij hield ondertussen zijn hart vast. Er waren niet veel mensen van wie hij hield, maar deze twee mochten zich tot de gelukkigen rekenen en hij hoopte dat ze elkaar zouden mogen.

Joe drukte op het uit-knopje op de afstandsbediening en keek naar de jonge vrouw die naar binnen liep. Ze was misschien één of twee jaar ouder dan dat hij was en hij had geen idee wat ze hier deed. 'Wie is het dan?' vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw en besloot toch maar haar hand te schudden. 'Joe, aangenaam...'

Ze schudde ook zijn hand en keek toen over haar schouder naar Eli. Het liefst wou ze haar armen om hem heen slaan, maar daarvoor had Eli haar juist gewaarschuwd. Dus bleef ze gewoon netjes staan en wachtte tot Eli iets zou zeggen. Ondertussen bekeek ze even Joe's kamer en toen weer Joe zelf. Ze glimlachte geruststellend naar hem en speelde met de onderkant van haar witte jurkje.

Eli overzag de ongemakkelijke situatie en snapte dat hij degene was die het beter moest zien te maken. 'Joe, ik heb je wel eens wat verteld over Ariel. Ze is een oude vriendin-' Eli wist niet goed wat hij verder moest zeggen, hij had met Ariel niet overlegd wat zij kwijt wilde geven over wie ze was. Kon hij vertellen dat ze een weerwolf was? Maarnog belangrijker: mocht hij zeggen dat ze een hybrid was en al jarenlang er hetzelfde uitzag? Vragend keek hij naar Ariel.

Joe fronste. 'Dat oude kan je er wel aflaten.' merkte hij op. Hij had geen idee wie de jonge vrouw die voor zijn neus stond was. Misschien iemand die hij had ontmoet tijdens zijn tournee, of een of andere fan. 'Je deelt toch niet de lakens met haar hè?' vroeg hij, terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg en Ijn vader bekeurend aankeek. Hij was terug, en hij probeerde het zo goed mogelijk te maken voor Joe en zijn moeder, maar af en toe was er nog een spoor van wantrouwen in Joe tegenover zijn vader.

Ariël giechelde bij Joe's woorden en keek even Eli aan. Toch schudde ze haar hoofd en keek weer Joe met een hartelijke glimlach aan. 'Nee, dat hebben je vader en ik nooit gedaan,' zei ze nog steeds giechelend. Ze ging op Joe's bed zitten en bleef hem aankijken. 'Ik ben net zoals je vader en jij, een weerwolf. Alleen dan... Net een tikkeltje anders. Er is een reden dat ik nog zo jong ben en ook nog eens jong blijf.' Ze beet op haar lip en keek Eli aan. Was ze te ver gegaan?

Eli was wat uit het veld geslagen door Joe's opmerking, maar was blij te horen dat Ariel zich er niets van aan leek te trekken. Hij glimlachte bemoedigend naar haar. Zij was degene die het het beste kon vertellen, het was haar verhaal. Bovendien waren Eli's woorden lang niet zo geloofwaardig meer voor Joe. Hij hield zich stil en bekeek zijn zoon aandachtig.