Het huis van de Familie Yorke.

Eli keek naar Meg met enige ontzetting en liet haar toen los. 'Meg, alsjeblieft, Ariel kan hélpen.' Zo herhaalde hij Ariel's woorden en keek zijn vrouw smekend aan. Als ze nu Ariel weg zou sturen met die woorden dan wist hij niet hoe hij het voor Ariel beter kon maken. Ze zou het vreselijk vinden. Eli had moeite om zijn frustratie te onderdrukken. 'Dat Joe echte hulp krijgt is belangrijker dan hoe jij je voelt tegenover Ariel, Meg.'

'Ga me niet vertellen hoe ik mijn zoon moet opvoeden Eli, ík heb hem opgevoed - jij bent er in totaal misschien twee jaar van zijn leven geweest. Hij heeft het twee jaar lang kunnen redden zonder jullie hulp, dus dat zal hem nu ook wel lukken.' Ze moesten niet beginnen over wat er wel en niet beter was voor Joe. Joe was haar zoon, en niet die van Ariel en Eli.

Ariel balde boos haar kleine handjes en tuitte haar lippen tot een kwade streep. 'Meg,' begon ze en stond op, 'hij gaat het nodig hebben. Hij wordt ouder, krijgt vriendinnetjes, zal examens moeten maken, later werken. Hoe gaat hij dat doen als hij zijn emoties niet in de hand krijgt? Hij heeft geen controle tijdens de volle maan, wat nou als er een andere wolf is die hem aanvalt? Hij heeft mijn hulp nodig.'

Eli stond tussen twee vuren. Hij wilde Meg bijstaan, maar hij was het echt niet met haar eens over haar besluit. Ze begreep het niet, maar hoe kon ze ook weten hoe erg het was? 'Je snapt het niet, Meg. Dit kun je niet alleen, die transformatie-' Eli slikte zijn woorden in en voelde de rillingen al over zijn rug lopen. De herinneringen alleen al lieten hem de pijn en onmacht herleven die hij iedere maand doorstond. Je raakte er in de loop der tijd gewend aan, maar het was nooit makkelijker of minder pijnlijk geworden.

Meg keek Ariel verbitterd aan. 'Als hij je hulp wilt komt hij zelf wel naar je toe.' Ze was er nog steeds van overtuigd dat Joe het zelf zou kunnen en zodra hij hulp wilde zou hij erom vragen aan zijn vader. 'Maar tot die tijd, blijf je bij hem uit de buurt - en als ik je ook maar één keer in zijn buurt zie dan weet ik niet in welke staten ik ben.' Ze probeerde haar stem te beheersen, maar nu werd het lastig. Ze was boos, beter gezegd furieus.

Ariel schudde ongelovig haar hoofd en glimlachte flauwtjes. 'Je bent in al die jaren niets veranderd, Meg,' zei ze zachtjes en liep naar haar toe. 'Je denkt alleen maar aan jezelf. Je hoeft niet meer jaloers of boos op me te zijn. Jij bent met hem getrouwd. Jij hebt kinderen met hem. Hij houdt niet van mij en zal dat ook nooit doen.' Ze keek Eli nog even aan en liep toen naar boven toe, naar Joe. Zacht klopte ze aan en deed ze de deur open. 'Joe?'

'Dit heeft helemaal niets met jou gevoelens voor Eli te maken. Dat ie niet van jou hield zoals hij van mij houdt was me allang duidelijk. Maar dit gaat over mijn kind. En jij weet niet hoe het voelt om een kind te beschermen, dus doe niet alsof je weet waar je het over hebt.' Zij had geen kinderen, zij had die liefde niet.

Joe had zijn muziek weer aangezet en bewoog zijn hoofd mee op het ritme. In eerste instantie hoorde hij het geklop op zijn deur niet, maar toen deze open werd gedaan keek hij op. Hij zette zijn koptelefoon af. 'Hé,'

Ariel negeerde de woorden van Meg en liep met een verlegen glimlach de kamer van Joe in. Ze wist inderdaad niet hoe het was om kinderen te hebben en dat zou ze ook niet weten. 'Hé,' antwoordde ze. 'Is het goed als ik hier even blijf? Ik denk dat je moeder me nu liever niet ziet dat wel. Ik heb haar denk ik erg boos gemaakt.' Ze ging naast Joe op bed zitten en keek hem aan. 'Ik bood aan om jou te helpen met controle te krijgen over je transformaties, net zoals ik bij je vader heb gedaan. Maar dat wil ze absoluut niet.'

Joe haalde zijn schouders op. 'Doe wat je niet laten kunt.' antwoordde hij op aan en zette de muziek uit. 'Geef haar eens ongelijk. Je verteld net dat je een of ander vampierachtig wezen bent dat ook nog eens in een wolf veranderd en dan wil je tijd doorbrengen met haar zoon? Ze zit misschien niet in onze wereld, maar ze is niet achterlijk. Hij koos de kant van zijn moeder, omdat ze zijn moeder was en altijd deed wat het beste voor hem was, dat was de afgelopen jaren wel duidelijk geworden. 'Als ze niet wilt dat je in mijn buurt komt, waarom ben je hier dan eigenlijk?' Ariel zou vast aardig zijn, maar hij snapte haar niet helemaal.

Ze zuchtte zachtjes en leunde met haar rug tegen de achterkant van het bed aan. 'Het is geen tijd doorbrengen als vrienden, maar het is hulp. Hulp om te zorgen dat je je transformaties te baas blijft.' Ze haalde een hand door haar lange haren en keek Joe aan. 'Joe, jij en je moeder hebben geen idee wat de transformaties tot in staat zijn. Ze proberen je langzamerhand over te nemen. Ik móét je helpen.' Ze glimlachte. 'Ik mag je wel helpen als je het zelf wil. Dus stiekem ben ik hier gewoon om je over te halen.'

Joe keek haar aan. 'Ik heb geen idee wat transformaties tot in staat zijn? Ik verander al twee jaar in een harig monster, twee jaar lang en ik ben nog steeds wie ik eerst ook was.' sprak hij haar tegen. Hij wist donders goed wat transformaties konden doen. Zijn koppigheid had hij absoluut van zijn moeder over genomen en hij was dan ook niet iemand die makkelijk over te halen was. 'En wat kan je precies doen als ik vragen mag? Me tegenhouden met je vampieren krachten?'

Eli voelde de frustratie en wanhoop door zijn lichaam heen schieten, maar hij hield zich in. Het was jaren geleden dat hij een inzinking had gehad en dat wilde hij graag zo houden. Hij zocht houvast bij Meg en omsloot haar met zijn armen. Zo kon hij haar meteen hier houden. 'Meg, je moet me begrijpen. En als je het niet begrijpt, neem het dan van me aan. Joe heeft niets aan mij. De laatste keer, al dat bloed, dat kwam door een andere wolf die zich op Joe had willen storten. Ariel zou dat allang in de gaten hebben gehad. Ik kan je niet beloven dat ik Joe kan beschermen, Meg.'

'Joe, ik verander al honderden jaren. Je hebt er nog geen idee van.' Ze bedoelde het vriendelijk en ging wat dichter bij hem zitten, zodat ze hem goed aan kon kijken. 'En wat ik kan doen, maakt niets uit. Je zal er de eerste keren niets van merken, maar juist omdat ik je ga trainen, helpen, zal je steeds meer door krijgen van de transformatie. Je vader zal er bij blijven en ik zal er bij blijven. Maar alsjeblieft, neem mijn hulp aan.'

'Natuurlijk doet het er wel toe wat je doet. Als je dat nog niet eens wilt vertellen, hoe kan ik je dan in vertrouwen nemen en instemmen?' vroeg hij zich oprecht af. Het was niet aanvallend bedoeld, maar het was gewoon een vraag. Joe was niet iemand die graag hulp aannam van anderen, als hij het zelf kon dan zou hij het ook zelf doen. En natuurlijk was het lastig geweest in het begin, maar hij werd er langzaam maar zeker beter in.

'Ik kan misschien niet in jullie wereld thuis horen en ik weet misschien niet hoe het voelt om zo'n transformatie door te gaan, maar ik weet wel wat het beste is voor mijn zoon. En weetje hoe ik dat weet? Daar ben ik een moeder voor. Ik heb zeventien jaar lang beslissingen voor hem gemaakt en zolang hij dat nodig heeft zal ik dat blijven doen.' zei ze tegen hem. 'Maar omdat dit misschien buiten mijn bereik valt laat ik hem kiezen. Hij kan zelf aangeven of hij hulp nodig heeft of niet en als hij het niet wilt moet je me beloven dat je haar bij hem weg houdt.' Het was eerlijk: het zou zijn eigen keuze zijn en niet die van haar.

Eli keek meg aan en knikte uiteindelijk tegen zijn zin in. Hij begreep haar redenen, maar het was voor hem nog niet de juiste oplossing. Joe had waarschijnlijk nog niet eens het ergste van het weerwolf zijn meegemaakt. Had hij al wel eens het bloed van een ander aan zijn kleding af moeten smeren? Eli had het hem niet durven vragen. Eli sloot zijn ogen en trok Meg tegen zich aan, meer voor zichzelf dan voor haar bestwil.

Meg omhelsde zijn lange lichaam ook en verborg haar hoofd tegen hem. Zijn schouder bereikte ze niet eens omdat ze zo klein was, maar het was heerlijk om zo met hem te staan. Het voelde veilig en vertrouwd, ondanks dat dingen op dit moment lastig waren. Ze hield nog steeds van hem, net zoveel als toen ze zelf zeventien was. Ze kon zich nog goed herinneren hoe ze zich voelde toen ze weg moest uit Mystic Falls, het was vreselijk geweest en zo had ieder moment gevoeld dat hij weg was. Weg van huis, ergens in Amerika in een hotel. Met haar hand wreef ze zachtjes over zijn rug heen en keek hem van onderen aan.

'Het hangt een beetje van de situatie af. Waarschijnlijk ben ik gewoon mens en zorg ik ervoor dat jullie niets overkomt terwijl jullie weerwolf zijn. Als er gevaar dreigt, verander ik waarschijnlijk in een wolf en bescherm jullie.' Ze haalde haar schouders op en keek hem weer vriendelijk aan. 'Wil je nog wat weten? Anders moet je eerst maar even met je ouders erover praten en dan je beslissing maken.'

'Ik zal er wel over nadenken..' mompelde hij en stond op van het bed. Eigenlijk had hij helemaal geen hulp nodig, hij wist echt wel wat hij deed en die twee jaar had hij zich prima kunnen redden in zijn eentje. Hij was best sterk en daarbij wist hij vaak de dag erna nog wat er was gebeurd. In het begin was dat wel anders geweest, maar nu kon hij het vaak nog goed navertellen, waar hij blij mee was.

Eli sloot zijn ogen en genoot van het moment. Ergens wist hij hoe egoïstisch hij de laatste jaren bezig was geweest. Of eigenlijk in alle jaren sinds Joe's geboorte. Hij had Meg en zijn zoon willen behoeden van zijn uitbarstingen en slechte zelfbeheersing. Hij had hen willen beschermen tegen zijn eigen monsterlijke kant. Maar tegelijkertijd had hij hen iets veel ergers aangedaan door er niet te zijn als vader en man. En Ariel. Ariel had hier misschien nog wel de vreemdste plek in. Zij was degene die het gewoon maar met Eli moest doen, in zijn goede buien maar vooral ook in zijn slechte. En de hele slechte. Eli voelde haar hand en keek naar beneden naar Meg.

Een klein glimlachje speelde over de lippen van Meg heen. 'Het had niet uitgemaakt wie het was.' zei ze plots. 'Of dat het nou Ariel was of iemand anders, ik was hoe dan ook boos geworden, het was geen persoonlijke aanval op haar.' legde ze uit. Ze wilde niet dat hij zich slecht ging voelen omdat zíj tekeer was gegaan tegen Ariel. Natuurlijk vond ze het raar, bizar eigenlijk, dat ze nooit ouder werd en het maakte haar bang, maar dat liet ze niet aan hem zien.

Eli glimlachte nadat hij Meg had aangehoord en knikte. 'Dat scheelt mij een hoop gepieker.' gaf hij toe en nam toen met tegenzin afstand van haar. 'Ik snap het ook wel. Je hebt het zo lang alleen gedaan en dan kom ik er ineens tussenin.' Eli liep naar het aanrecht (stonden ze in de keuken? xd) en zette de waterkoker aan om thee te zetten. Hij pakte ook maar een mok voor Isobel. Toen hij weer omkeek, was zijn blik serieus. 'Je hebt het zo goed gedaan, Meg, als moeder. Joe mag boffen. En ik ook.'

'Dan hoor ik het nog wel,' zei ze zachtjes en stond op. 'Ik ga maar eens naar huis. Nou ja, naar mijn hotel, bedoel ik.' Ze had nooit een thuis gehad, nu niet en nooit niet. Ze gaf Joe een vluchtige knuffel en liep snel naar de deur. 'Doei Joe!' fluisterde ze en liep weer naar beneden. Ze bleef staan in de deuropening naar de woonkamer en keuken en wou Meg en Joe nog gedag zeggen, maar ze leken druk bezig te zijn met elkaar. Ariël beet op haar lip en besloot maar niets te zeggen. Ze liep richting de voordeur, om hier haar jas en muts op te doen.

Meg keek hem aan en knikte. 'Je doet wat het beste is voor je kind en dat is het enige wat je doet.' Dat had haar pleegmoeder gezegd toen Meg bij hen kwam wonen. 'Bedankt Eli.' Zijn woorden deden hem goed, hij zei praktisch dat ze haar enige taak goed deed en daar was ze blij mee. Ze wist dat Ariel nog boven zat bij Joe, maar dat maakte haar niet uit. Ze ging op het aanrecht zitten en trok Eli naar zich toe om hem zacht te kussen. 'Je bent er misschien niet altijd geweest, maar als je er wel was, was je een geweldige vader voor Joe. En dat ben je nog steeds, ook al denk je daar zelf anders over.'

Eli streek met zijn hande langs Meg' heupen en kuste haar liefdevol terug. 'Maar ik ben er te vaak níet geweest, Meg en dat verwijt hij me. Misschien wil hij dat jou niet laten merken, omdat hij bang is dat jij me dan wegstuurt of wat dan ook, maar ik zie het in zijn ogen. Hij is nog achterdochtiger dan jij bent.' Hij glimlachte bij zijn laatste opmerking en kuste haar nog een keer toen hij iets in de gang hoorde. Eén voordeel van het weerwolf zijn. 'Meg, ik moet even naar Ariel.' Hij liet haar met een schuldige blik los en verdween toen naar de gang. 'Je gaat toch niet weg zonder gedag te zeggen, kleine bosnimf?' vroeg hij met een kleine glimlach.

Meg glimlachte naar hem en knikte. 'Ik weet het, maar hij houdt wel van je. Dat heeft hij me vaak genoeg duidelijk gemaakt.' Joe hield van hen beide, dat wist ze zeker. En ja, Eli was vaak weg geweest, maar ooit zou Joe hem dat vergeven. 'Ik weet dat hij achterdochtiger is, maar hij leeft niet al praktisch twintig jaar met je en ik wel, en ik weet dat je een goed hart hebt en dat je waarschijnlijk ook een hele goede reden had om weg te blijven. Ik weet dat ik vaak boos was dat je er niet was en ik weet dat het niet lijkt of ik het accepteer, maar ergens heb ik dat wel altijd gedaan..' Het was lastiger om haar gevoelens onder woorden te leggen dan dat ze dacht. 'Ga maar,' zei ze met een klein glimlachje en schonk alvast twee glazen thee in.