Het huis van de Familie Yorke.

Alex zuchtte, legde haar armen op tafel weg en verborg haar hoofd er vervolgens tussen. 'Joe, ik kan dit echt niet. Ik wil niet dat je boos op me bent. Alsjeblieft ik heb je nodig. En ik weet het niet meer.' Haar stem was hard genoeg zodat Joe het zelfs door haar armen heen moest kunnen verstaan. Ze beet op haar lip en kneep haar ogen fijn zodat er geen enkele traan over haar wangen zou lopen. Toen keek ze Joe pas weer aan en wachtte af wat hij zou zeggen.

Joe sloot zuchtend zijn ogen en wreef met zijn vingers over zijn slapen heen. 'Ik... ik ben niet boos, denk ik. Niet meer in ieder geval.' Hij was enkel nog teleurgesteld en het deed hem nog steeds ontzettend veel pijn om terug te denken aan die avond, dus dat deed hij liever ook niet. Hij stond op van de stoel en ging naar haar staan. 'Kom eens hier,' zei hij zacht en hield zijn armen open zodat hij haar kleine lichaam zou kunnen omhelzen.

Alex was zo opgelucht die woorden te horen dat er een zucht haar mond verliet. Ergens had ze misschien geweten dat hij niet echt boos was, maar hoe hij de laatste dagen tegen haar had gedaan zei iets heel anders. Ze keek naar Joe op en kwam vrijwel meteen overeind toen ze zijn uitnodigende armen zag. 'Ik wilde je helemaal niet kwetsen, Joe.' zei ze zacht en sloeg haar armen om hem heen. Ze verborg haar gezicht in zijn shirt en rook zijn geur en sloeg het gretig op in haar geheugen.

'Dat weet ik...' mompelde hij en sloeg zijn armen stevig om haar heen. 'Ik weet dat je dat niet wilde.' Alex was veel te lief om iemand met opzet te kunnen kwetsen, zelfs om met opzet boos op iemand te worden, dat zat niet in haar. 'En ik wilde niet zo boos tegen je doen, maar - maar dat was de enige manier om het voor mezelf nog een beetje dragelijk te maken.' legde hij zachtjes uit aan haar, hopend dat ze het zou begrijpen.

Alex had haar handen op Joe's rug liggen en tikte met een vinger op zijn shirt. 'Ik begrijp het wel, denk ik, maar het was echt vreselijk. En toen in het bos-' Ze keek Joe weer aan en knipperde de tranen weg. Ze had zoveel gehad aan zijn woorden en aan zijn armen op dat moment. En toen had ze weer hoop gekregen dat Joe niet altijd boos op haar zou blijven. 'Maar Joe, je moet begrijpen dat-' Alex keek weer weg maar bleef tegen hem aangedrukt staan. 'Ik weet het allemaal niet zo goed meer.' besloot ze uiteindelijk.

'Het is oke... denk ik.' mompelde hij. Joe wist dondersgoed wat ze bedoelde, hij wist ook niet meer wat en hoe hij zich voelde. Hetwas verwarrend en bovenal erg frustrerend dat hij niet meer wist wat hij moest doen. Toen hij haar waterige ogen zag, streek hij voorzichtig langs haar wang. 'Niet huilen, Alex.' Hij kon er echt niet tegen als ze zou gaan huilen. Dan zou zijn hart breken... alweer.

'Sorry, ik wil ook helemaal niet huilen.' Alex beet haar tanden op elkaar en hield zo de tranen tegen, maar het duurde niet lang voor ze alsnog over haar gezicht stroomden. 'Sorry.' zei ze nog eens en verborg haar gezicht weer in zijn shirt. 'Het is zo verwarrend en frustrerend en dat wolvengedoe lúkt me gewoon niet en thuis gaat het vreselijk en jij-' Ze hield op om met happen adem te halen en de tranen weg te wrijven.

Joe tilde haar op en zette haar op de eettafel heen. 'Alex, Alex kijk me aan.' zei hij tegrn haar en wreef haar tranen van haar wangen af. 'Ik weet dat je je ouders hebt, maar vanaf nu ga ik je helpen. Het is ook moeilijk, maar het is niet het einde van de wereld. Het gaat helemaal goedkomen en daar ga ik persoonlijk voor zorgen. Daar gaan we samen voor zorgen, goed?' Het liefste zou hij haar willen vertellen hoe hij zich voelde, wat hij voor haar voelde, maar dat kon niet. Niet nu alles net weer ietsjes beter leek te gaan.

Alex keek zwijgend naar Joe en had haar handen in haar schoot liggen. Uiteindelijk keek ze beschaamd naar haar handen en knikte. Ze vond het heel erg dat ze dit niet alleen kon. Maar ze was nooit erg onafhankelijk geweest van anderen, ze had altijd wel haar broer of zus gehad of haar ouders. En ze had Ruby en toen nog later Joe en sinds Willy haar hielp met school steunde ze ook op zijn hulp. Ze liet haar schouders hangen en sloot haar ogen vermoeid. 'Dankje, Joe.'

'Geen probleem,' zei hij zacht tegen haar en streek even langs haar lange bruine lokken. Ze was prachtig, ook al had hij haar dat nooit verteld. 'Het - eh... het spijt me dat ik de laatste tijd zo'n zak tegen je was, Alex.' Hij wist dondersgoed hoe hij zich had gedragen en erg fatsoenlijk was dat niet geweest. 'Het spijt me echt heel erg.'

Alex voelde een tinteling door haar lichaam heen gaan toen Joe haar haar aanraakte. Ze keek hem met een klein glimlachje aan. 'Het geeft niet. Nu ben je weer de Joe die ik ken.' Ze pulkte aan de onderkant van zijn shirt en kauwde op de binnenkant van haar wang. Er was nog één vraag die haar evengoed bezig had gehouden. Ze keek naar hem op en glimlachte voordat ze het vroeg. 'Hé, Joe, dat meisje met wie je bij de kermis was, vind je haar leuk?' Alex wist niet welk antwoord ze prefereerde, maar wachtte geduldig af wat hij zou zeggen.

Joe schudde haar hoofd. 'Ze was op die muziekavond en hoorde me zingen, dus ze kwam naar me toe op school en we raakte een beetje aan de praat...' mompelde hij. 'Dus toen heb ik haar uiteindelijk meegevraagd omdat ik toch niemand anders had en alle kansen om het huis te ontvluchten aan nam...' zei hij tegen haar en zuchtte. 'Maar nee, ik vind haar niet leuk. Ze is aardig, we hebben dezelfde interesses, dat is het.'

'O' Alex keek naar alles behalve naar Joe. 'Oke.' voegde ze nog toe. Ze wist niet zo goed wat ze aan deze informatie had, maar ze was in ieder geval blij dat ze wist hoe het in elkaar zat met dat meisje. Ze wiebelde met haar benen en draaide toen om haar as om haar glas te pakken en een slok water te nemen. 'En.. en dat meisje bij de transformatie. Mama leek haar te kennen, maar ze wilde niet vertellen wie ze was.' Ze probeerde een beetje een gesprek op gang te krijgen.

Joe zuchtte uit en keek haar aan. 'Dat ligt nogal ingewikkeld... Dat is Ariel - enne - nou ja, ze gaat veel met mijn vader om. Ze is, eh.. een soort weerwolf, maar ook weer niet. Ze is een eh... een hybrid.' zei hij tegen haar en fronste zijn wenkbrauwen. 'Blijkbaar kwam ze hier al toen onze ouders jong waren.'

Alex keek over de rand van haar glas naar Joe en trok haar wenkbrauwen op. Ze snapte al waarom haar ouders er niets over wilden zeggen. Ze waren altijd al gesloten over al dat mythe gedoe. Ze hadden haar en haar breor en zus veel verteld over heksen, maar weerwolven, vampieren en hybrids waren onbekend geweest. 'O.' zei ze weer en zette haar glas weg. Ongemakkelijk schoof ze heen en weer en keek de keuken rond.

Joe besloot dat het maar beter was als hij er verder niets over zei. 'Dus... is het weer goed tussen ons?' vroeg hij zacht en keek haar aan. Er brandde nog veel meer vragen op zijn tong, maar hij was bang om daarover te beginnen. Hij wilde weten wat ze voelde, wat ze wílde. 'Ik weet dat je waarschijnlijk geen antwoord op deze vraag hebt, of niet gaat geven, maar... Alex, wat voel je?' Dat was de enige vraag waar hij echt antwoord op wilde hebben. 'Voel je überhaupt wel iets... voor - mij?'

'Natuurlijk is het weer goed tussen ons.' zei Alex met een opgeluchte glimlach en prikte hem in zijn zij voordat ze van de tafel afsprong. Ze had haar glas al leeg gedronken en liep nu naar het aanrecht om hem bij te vullen. Pas toen ze hem gevuld had draaide ze zich weer om naar Joe en keek hem ernstig aan. 'Ik voel heel veel op het moment, Joe. Maar ik ben pas zéstien en jij bent negentien en zoals je zelf zei ik weet helemaal niets over relaties en liefde en dat soort dingen, dus hoe zou ik dan moeten weten wát ik voel?' Alex haalde haar schouders op. 'Maar natuurlijk voel ik iets voor je, Joe..'

'Wat maakt het uit dat jij zestien bent en ik negentien? Wij jongens lopen mentaal twee jaar achter zeggen ze hè, dus als je het zo bekijkt scheelt het maar een jaartje.' Hij probeerde het om te zetten naar een grapje, en het lukte hem zelfs om een klein glimlachje op zijn gezicht te toveren. Joe legde met een zucht zijn hoofd op de tafel neer en sloot zijn ogen. 'Waarom kan er niets in mijn leven gewoon simpel zijn en goed gaan?'

'Je hoort achter volwassen, bloedmooie, sexy vrouwen aan te gaan. Niet achter kleine, onschuldige en kinderachtige meisjes.' Alex glimlachte naar Joe. Ze was zo blij hem te zien glimlachen. Ze zette haar glas weg en ging op de stoel naast hem zitten om vervolgens haar armen om hem heen te slaan. 'Omdat je anders nooit hartverscheurende mega grote hits kunt gaan schrijven. Kijk naar je vader en zie waar hem dat heeft gebracht.' Het kon haar niet schelen of het allemaal waar was wat ze zei, ze was allen opgelucht dat ze weer zo tegen hem durfde te praten.

'Misschien vind ik volwassen, bloedmooie, sexy vrouwen wel helemaal niets.' merkte hij op en keek haar aan. 'Ja, het heeft hem naar de drugs en drank gebracht - geweldig man.' zei hij sarcastisch en keek haar aan. 'Sorry, op dit moment is hij niet echt het voorbeeld figuur wat ik me had ingedacht.' Hij had haar nog lang niet alles verteld en hij wist ook niet of dat hij dat wel ging doen.

Alex maakte een verontwaardigd geluid. 'Joe, je hóeft niet zo negatief te zijn, dat weet je toch?' Ze gaf hem een duwtje en glimlachte zwakjes. 'En dankzij je vader ben jij er. Dat is toch wel iets geweldigs.' Ze wilde en hoopte dat hij eens wat minder gespannen zou zijn en bovenal positiever. Het had helemaal geen zin zo tegenover het leven te staan. Alex zag het op het moment ook niet helemaal zitten, maar ze probeerde het doemdenken te vermijden.

Joe keek haar aan. 't Zal wel.' mompelde hij en liep naar de koelkast toe om wat voor zichzelf in te schenken. Zij had makkelijk praten. 'Weetje, ik wil het helemaal niet over mijn vader hebben,' Hij wilde er niet aan denken op dit moment. Eindelijk had hij een week rust en eigenlijk wilde hij dat ook graag zou houden.

Alex zuchtte en wreef met haar handen door haar haar. Ze had weer eens te vlug gehoopt en gedacht dat het weer zoals eerst was. Maar gelukkig bleek dat zij niet de enige factor was die zijn humeur verpestte. 'Als je het wel over hem wilt hebben, dan weet je me te vinden.' Ze keek naar Joe en kwam toen overeind. Ze had haar jas nog steeds aan en misschien was het ook wel tijd om weg te gaan. Het zag er in ieder geval niet naar uit dat het zomaar zoals voorheen tussen hen zou gaan, wat ook wel logisch was, maar Alex had het heel graag anders gezien.

Joe zag dat ze opstond en keek haar aan. 'Zou je - wil je nog eventjes blijven?' Hij zou een week lang alleen zijn, dus wat gezelschap kon hij wel gebruiken op dit moment. Hij wilde helemaal niet alleen zijn. Eigenlijk wilde hij gewoon bij haar zijn, maar die gedachten probeerde hij te blokkeren: Het zou toch niet gaan werken, dat had ze wel duidelijk gemaakt.

'Ik ging alleen mijn jas ophangen, gekkie.' zei Alex met een glimlach. Ze maakte er dat maar van, maar ze had echt op het punt gestaan om weg te gaan. Ze wist namelijk echt niet wat Joe nou wilde dat ze deed. Maar het liefst bleef ze hier bij hem, dus was ze blij die vraag te horen. Terwijl ze haar jas en sjaal uitdeed liep ze terug naar de hal en hing ze daar op.