Het huis van de Familie Yorke.

'Dat moet wel goed komen, volgt u mij.' Hij opende de schuifpui die naar de woonkamer leidde en liep de trap op, naar zijn kamer toe. Eenmaal daar, sloot hij de deur zorgvuldig achter zich dicht en keek hij naar Riley. 'Pak maar uit de kast wat je nodig hebt. Ik ben zo terug.' Hij liep naar de badkamer toe die aan die aan zijn kamer grensde en deed een droge boxer aan, samen met de joggingbroek waar hij altijd in sliep. Voor enkele seconde keek hij naar zijn spiegelbeeld, maar al snel liep hij de badkamer weer uit. 'Als je de badkamer wilt gebruiken, ga je gang.'

Riley had echter al meteen de handdoek laten vallen toen Joe weg was. Haar ondergoed had ze verruild voor een linnen short van Joseph die hij waarschijnlijk ooit had gebruikt om in te sporten en hierbij een zwarte sweater. Ze draaide zich om en ging op het bed zitten. 'Te laat,' Haar lingerie had ze te drogen gehangen en ging liggen. 'Ik had nooit gedacht dat we samen kwamen, Joe. Werkelijk... Ik heb je altijd al knap gevonden, aantrekkelijk, maar nooit werkelijk gelooft in dit.'

'Ik ook niet, maar ik ben wel blij dat het is gebeurd.' zei hij en kroop naast haar in bed. Joe sloeg aan arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. Nu enkel op hoop van zegen dat zijn ouders zijn kamer morgenochtend niet binnen zouden stormen, maar dat zouden ze dan wel weer zien.

Riley liet zich meetrekken en legde zich goed waarbij haar hoofd op zijn borstkas terecht kwam. Het was heerlijk om zich te focussen op zijn hartslag. Zacht drukte ze haar lippen in zijn hals, dit enkele malen terwijl haar hand zijn borstkas streelde. Misschien moest hij maar ondervinden hoe prettig ze dit vond, wat zij voelde voor hem...

Joe voelde hoe zijn hartslag steeg toen ze zijn hals zacht kuste. Het idee was leuk, dat ze hier bleef, maar hij had zich nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld als nu. Toch zei hij er niets van en glimlachte hij bij haar aanrakingen.

Riley stopte en glimlachte terug naar hem. Zacht streelde ze over zijn wang. 'Wat is er? Heb je dit nog nooit eerder gedaan? Of emh...' Ze lachte even om haar onhandigheid. Het viel haar op dat Joseph er bij lag en niets deed. Het was altijd wel fijner als iemand door je haar streek of langs je heupen, maar Riley hield zich voor dat ze niet te veel mocht verwachten. Ze moesten het rustig aandoen en dit ging al te snel. Voorzichtig kuste ze hem op de lippen en op meer afstand liggen.

Joe keek haar aan en glimlachte wat ongemakkelijk. 'Sorry, ik...' Hij zuchtte diep en keek haar aan. 'Ik heb echt geen idee wat ik aan het doen ben. Het ene moment liggen we samen in het gras, naar de sterren te kijken. De pure onschuld hen zelve en nu liggen we samen in bed. Het is gewoon verwarrend, ik moet er aan wennen. Meer niet.' Het was gewoon allemaal veel te snel gegaan en hij had werkelijk géén idee wat hij moest doen.

'Stiekem probeerde ik je al te verleiden door je onder die sterren te laten liggen...' Ze maakte zich los van zijn armen en stond op. Hierbij zocht ze voor haar handtas. 'Ik ga anders wel naar huis, Joe. Voor dit...' Ze ging door haar haren en zuchtte. 'Zijn we toch nog niet klaar?' Wie weet wat hem bezield had om haar te kussen. De gedachte dat hij het niet zou menen bleven de hele tijd in haar gedachten rondspoken.

Joe wilde haar terugroepen, zeggen dat ze hier mocht blijven, dat het geen probleem was. Maar diep van binnen wist hij dat ze gelijk had, dat hij dit eigenlijk helemaal niet wilde. Niet nu in ieder geval. 'Zal ik je naar huis toe rijden?' Hij vond het lullig, voor haar, dat hij zo ongelofelijk dom en socially-awkward moest zijn dat hij niet eens een meisje gelukkig kon maken voor één dag.

Riley voelde zich op dit moment erg klote. Op een andere manier kon ze het niet echt beschrijven. Ze had haar oom ge-sms't en deze had blijkbaar zijn mobiel bij de hand. 'Nee, mijn oom komt me zo wel halen...' Hierbij ging ze wel de badkamer in en deed zijn kleren weer uit waarna hij in haar gewone kleren schoof en de natte kledij van de verwarming afnam. Hierna keek ze enkel naar Joe, maar deed niet meer. Ze had het gevoel al dat ze dit had verpest. 'Sorry... Het is... Ik wil je wel, Joe. Maar vanavond lijkt het niet geheel wederzijds. Dat is niet erg... Maar... Ik wil niet langer hier blijven in de wetenschap dat je me niet hier wilt zoals ik hier wil zijn.'

Joe keek haar aan, niet in staat om iets tegen haar te zeggen. 'Ik... het spijt me Riley. Echt.' Meer dan dat kwam er niet uit. Alle woorden die in zijn hoofd opkwamen, leken niet gepast en hij wilde haar niet nóg meer kwetsen. 'Ik zal wel even mee naar beneden lopen dan...' mompelde hij zachtjes en keek haar kort aan, om vervolgens de deur van zijn kamer voor haar open te maken.

'Nee, Joe.' Ze zuchtte even kort en stak weer wat haar weg achter haar oor. 'Ik vind wel de weg naar buiten...' Dit voelde weer als een zware teleurstelling. Kon ze werkelijk niet afleiden of dit één grote grap ging zijn of niet. 'Dag.' Hierbij drukte ze een korte kus op zijn lippen, streelde nog eens langs zijn wang waarna ze werkelijk naar de voordeur vluchtte.

Nieuw

♥:

Riley was eindelijk de oprit opgereden van de familie Yorke. Het was enkele dagen geleden sinds ze Joe nog had gesproken. Enkel maakte het de situatie er erg ongemakkelijk op. Hierbij stapte ze dan maar ook uit en liep ze met zoveel mogelijk moed op de voordeur af. Dit keer was ze minder uitdagend gekleed als anders. Vooral omdat het avond was waardoor het wat kouder werd buiten. Ze wist niet wat er fout was gegaan en dat kwam ze hem dan ook vragen. Uiteindelijk was ze ook kwaad op Joe; waarschijnlijk was zij niets meer dan een verzetje. Ze wist wel wat er tussen hem en Alex speelde.

Joe had nog steeds hoofdpijn van de transformatie en lag met een ice-pack op zijn hoofd op de bank. Zijn herinneringen waren nog steeds één grote vage boel en hij wist niet hóe hij zich op dit moment moest voelen. Toen de deurbel klonk, stond hij kreunend op en slofte hij er naartoe. Hij had absoluut geen behoefte aan gezelschap en dat zou hij degene die voor de deur stond ook duidelijk maken. Echter toen hij de deur had geopend verstijfde hij. 'Riley, hé..'

Riley bekeek hem enkel toen hij voor haar neus stond. Opeens voelde ze hoe verdriet omsloeg in teleurstelling en die in woede. Hij had haar beloofd dat hij haar niet zou kwetsen, dat ze geen spijt zou krijgen van het openstellen aan hem, maar toch had hij zijn beloftes niet nagekomen. 'Ik ben mijn hoedje vergeten, weet je wel? Zo'n paar nachten geleden toen ik nog verdomme in m'n ondergoed hier rondliep.' Ze was slecht in ruzie maken en vooral in het kwetsen van mensen, maar toch kwam altijd alles er erg bot uit. 'Dus zou ik het terug mogen aangezien jij het niet brengt op school of wat dan ook.' De ice-pack viel op, maar het kon haar niets schelen dat hij pijn had. Hij was namelijk ook niet de enige.

Joe keek haar aan en knikte. 'Ik zal hem wel even voor je pakken.' Dat ding zat al dagen in zijn tas, maar hij durfde het simpelweg niet aan haar te geven: bang voor de confrontatie. Hij was zich bewust van wat hij had gedaan. Wat hij tegen haar had gezegd en hoe hij haar behandeld had, maar het was gewoon moeilijker dan dat. Zij wist niet wie hij was, wát hij was en dat wilde hij graag zo houden ook. Als ze het zou weten zou het alles alleen maar moeilijker maken. 'Kom maar binnen als je wilt.' mompelde hij en zette een paar stappen naar achteren. De moeite om tegen haar in te gaan nam hij niet. Hij was veel te moe en alles wat hij zou zeggen, zou waarschijnlijk niet erg aardig zijn.

'Nee, ik sta goed hier.' Echter was de wind koud buiten en was het lichtjes aan het regenen, maar Riley trok er zich niks van aan. Ze wou niet binnen. Ze wou niet dat hij zag in het licht hoe haar ogen vol tranen stonden. Hij had haar oneerlijk behandeld. Zij had natuurlijk ook schuld op zich te nemen, maar de speelsheid die zij had vertoont leek helemaal niet verkeerd te zijn. Uiteindelijk was hij uit zijn schulp gekomen en had hij genoten van haar aandacht. Enkel bleek die aandacht voor zijn doeleinde te zijn; Alex te vergeten.

'Oké.' Schouderophalend liep hij naar binnen toe, maar liet de deur open voor als ze zich bedacht. Sloom liep hij de trap op, richting zijn kamer en pakte haar hoedje uit zijn rugzak. Kort hield hij het in zijn handen en keek hij ernaar, maar al snel liep hij naar beneden toe: ze wou hier waarschijnlijk niet al te lang blijven en Joe had eigenlijk ook niet echt behoefte aan haar gezelschap.

Riley kon het niet meer verdragen dat hij zo deed. Toen hij van de trap afkwam was het dan ook de druppel die de emmer liet overstromen. 'Het kan je echt zo weinig schelen hé, Joseph? Wel, het lijkt dat je eindelijk terug vriendjes bent met je Alex? Speel in het vervolg een spelletje met iemand anders. Omdat jij zo behandeld bent moet je niet gelijk hetzelfde gaan doen met andere.' Ze stak haar hand enkel uit voor het hoedje. Het was nog van haar opa geweest en zag er nog perfect uit. 'Ik weet ook al meteen hoeveel ik voor je betekenen. Heb ik dat verdomme wel ooit gedaan?' Enkele tranen ontsnapte uit haar ooghoeken. 'Je zei verdomme dat ik je kon vertrouwen. En dan doe je dit. Waaraan heb ik, wij, dit verdiend, rotzak?' Zo was Riley; kwaad eenmaal ze geen vertrouwen meer kon hebben.

Joe trok zijn wenkbrauw op bij haar uitbarsting en gaf het hoedje aan haar. 'Dingen liggen niet zo makkelijk als jij ze nu brengt en Riley, ik heb echt geen zin om hier nu ruzie over te gaan maken.' mompelde hij en keek haar aan. 'Je noemt me maar hoe je me wilt noemen, rotzak, klootzak, lul - wat je dan ook maar beter laat voelen. Het enige wat ik wil zeggen is dat ik het niet zo heb bedoeld, ja het was fout van me om het toe te zeggen die avond. Ik heb een fout gemaakt, en het spijt me daarvoor oké!'

'Niet zo gemakkelijk? De ene avond doet je alsof je mijn beste vriend bent. Je bent de enige vriend die ik heb, had, hier in Mystic Falls! En niet simpel? Ik snap niet wat er niets simpel aangegaan is. Alles leek toen zo gemakkelijk te gaan.' Ze nam het hoedje abrupt en zette het op. 'Och, Joe, als je zo gaat beginnen... Sowieso dat je nooit iets meer van je laat horen. Wanneer dacht je dan wel iets tegen me te komen zeggen? Niet oké. Ik ben weg hier.' Ondertussen was het harder gaan regenen en draaide ze zich om voor zo naar de auto te lopen.

'Riley, wacht nou even.' zuchtte hij vermoeid en sloot zijn ogen. Iets in hem zei dat hij de deur gewoon dicht moest gooien en haar moest laten gaan: er viel toch niet meer met haar te praten op dit moment, maar hij luisterde niet naar die stem. In plaats daarvan pakte hij haar bij haar pols beet en trok hij haar mee naar binnen om de deur achter haar te sluiten. 'Nee, het is niet gemakkelijk. Het is niet zwart of wit, er zijn veel meer dingen aan vooraf gegaan, dingen die niemand weet en dat maakt het lastig. Misschien niet voor jou, maar wel voor mij oké. En ja, alles léék gemakkelijk te gaan, maar dat was het hem juist. Het voelde goed op dat moment, maar het is niet eerlijk Riley! Voor jou lijkt het zo makkelijk, alsof het je geen moeite kost om leuk te zijn, of om er goed uit te zien. Weet je hoe bang ik was, de eerste keer dat ik met je praatte. De enige reden waarom mensen me altijd leuk vinden is omdat mijn vader bekend is. Daarom doen ze alsof ze me aardig vinden, behalve Alex, Alex begreep me en toen, toen was jij er ineens en jij was hetzelfde. Jij leek me aardig te vinden om wie ik was en daar had ik behoefte aan... Alles is gewoon kut in mijn leven op dit moment. Ik mag dan wel in een groot huis wonen en een zwembad in m'n achtertuin hebben, maar dat betekend niet dat ik gelukkig ben! En jij, jij liet me daar niet aan denken. Tot ik terug kwam in de realiteit en me bedacht wat ik aan het doen was. Ik gebruikte je en ik haat mezelf daarvoor!' Alles was eruit voordat hij er erg in had en hij keek haar aan. 'Dus het spijt me, oké.'

'Nee, nog steeds niet oké, Joe.' Riley zei de woorden meteen nadat hij die van hem had gezegd. Hij liet haar voelen alsof ze echt niets betekend had. Enkel een verzetje. Een plaatsvervanging van Alex aangezien hij er nu nog steeds mee omging. 'Ik stel me nooit open aan mensen. In het verleden heeft het me veel gekost. Ik deed het bij jou. En nu... Je bent niet de zoon van de rockster voor mij, maar je bent ook niet degene die ik had gedacht. Mij gebruiken? Dan gebruik je Alex toch ook? Maar ik hoorde al zeggen dat het daar weer mee was opgelost. Dus ik ben back-up plan? Ik snap je echt niet. Alex dit, Alex dat. We weten beiden wat je voor haar voelt, maar toch... Als dit niet werkt tussen ons zou onze vriendschap perfect kunnen blijven. Enkel denk jij er zo te horen niet over. Wat heeft ze dat het dan zo gemakkelijk met haar maakt? Urgh, Joseph. Laat het. Vergeet het allemaal maar.' Hierbij rukte ze haar polsen los en liep weg naar haar auto. Dit keer rende ze eerder.

Niet wat hij zei leek goed terecht te komen bij haar. Hij gaf haar geen ongelijk, maar stiekem had hij op een beetje begrip gehoopt. 'Met Alex is niets opgelost Riley. We praten weer met elkaar, ja dat is waar, maar daar is op dit moment ook alles mee gezegd.' Hij wilde haar zoveel uitleggen, maar er waren nou eenmaal dingen die hij niet met haar kon bespreken. 'Natuurlijk beteken je wel iets voor me en je was geen back-up plan!' Nog voor hij verder kon praten was ze naar buiten toe gerend. Licht geïrriteerd zuchtte hij uit, maar rende toch achter haar aan. Hij had maar enkele stappen buiten gezet, of hij had haar al ingehaald. Zijn haren plakte aan zijn voorhoofd en hij keek haar aan. 'Riley, alsjeblieft. Je hebt alle reden om boos op me te zijn, maar - ach laat ook maar. Wees maar boos op me, je hebt alle recht.' Hij liet haar los en keek haar aan. 'Ik ben gewoon fucked-up en daar haat ik mezelf voor, maar op dit moment heb ik niet alles op een rijtje. Ik weet niet hoe ik over ons denk, ik weet niet wat ik erover móet denken, Riley.' Alle opgekropte emoties leken eruit te komen op dit moment, ook al wilde hij dat niet aan haar laten zien. 'Riley, je moet me geloven als ik zeg dat er dingen zijn die Alex van me weet, dingen die ik met haar kan delen die ik met niemand anders kan delen. Niet met mijn ouders, niet met wie dan ook. Dat is wat haar bijzonder maak en ik ben zo'n lul geweest om verliefd op haar te worden, waarom weet ik ook niet. Maar zeg nou zelf, wat nou als we die avond hadden doorgezet, dat je hier was gebleven en alles geweldig was gegaan. Was je dan gelukkiger geweest? Achteraf wetend dat ik misschien niet hetzelfde voelde als dat jij deed die avond? Wat nou als we iets hadden gekregen en ik het na een tijd had uitgemaakt, had je je dan beter gevoeld? Ik probeer mijn acties niet te rechtvaardigen en ik probeer je ook niet om te praten om me te vergeven, want je hebt verdomd goede redenen om dat niet te doen. Ik wil je alleen laten zien dat ik het niet doe om je te kwetsen, dat ik het niet met opzet deed.' Al zijn woorden waren één grote wir-war en hij had al geen idee meer wat hij zojuist allemaal uitkraamde. Waarschijnlijk was het niet eens logisch, hij zei enkel wat er in hem opkwam.

'Ik geloof niet dat iemand ooit zoiets zou doen met opzet, Joe. Maar je snapt het verdomme niet. Mijn punt is dat je me niet had moeten laten zitten. Had gezegd tegen me dat het een fout was, je er over na moest denken, maar in plaats daarvan ga je zelfs die confrontatie uit de weg tot ik hier sta. Stop toch met dat zelfmedelijden. Vond ik je fucked-up? Hadden we soms geen plezier? Kon je soms niet met me praten? Juist ja, ik dacht dat wij wat speciaals hadden. Niet in de zin van liefde, want ik zag het toen al. Je geeft teveel om Alex. Ik was daar om ervoor te zorgen dat je haar vergat.' Riley keek hem kwaad aan. 'Wees maar zeker dat ik kwaad ben. En ga nu maar naar binnen voordat je nog kou vat.' Hierbij deed ze haar portier open en stapte in om en zo vanachter de ruit te bekijken. Ze kon het niet helpen om de tranen tegen te houden. Ze was verdomme een vriend kwijt.