Huis van Tristan Belikov

Marise keek op en knikte. 'Hartstikke blij.' verzekerde ze hem en trok hem mee het bed op. Zacht kuste ze hem, terwijl ze ervoor zorgde dat hij vastgeklemd zat tussen haar en het bed. 'Hoe kan ik je er ooit voor bedanken?' vroeg ze zachtjes, terwijl ze eigenlijk het antwoord allang wist.

Zijn handen plaatste hij op haar heupen en zo kuste hij haar terug. Bij haar vraag fronste hij en draaide hen om, zodat zij vastgeklemd zat. 'Ik hoef niet overal bedankjes voor,' mompelde hij en stond op. Terwijl hij keek in de kast, streek zijn hand over een van haar nieuwe slaaphempjes. 'Al maak je me wel blij om hierin met mij een film te kijken.' Hij grinnikte en had zich in enkele secondes ook omgekleed tot hij een trainingsbroek aan had. Zo liep hij alvast naar beneden.

Marise keek hem na en stond op om naar de kast te lopen. Ze koos voor een zijden, zwart hemdje en trok deze aan, om vervolgens achter hem aan te lopen. De fleecedeken die ze vanmiddag had gekocht nam ze mee naar beneden en ze kroop op de bank naast hem.

Hij keek hoe ze aan kwam lopen en liet haar eerst even voor hem staan, zodat hij haar kon bekijken. 'Wauw, Marise,' mompelde hij en keek haar met een glimlach aan. Toen liet jij haar naast hem zitten en trok haar naar hem toe, om haar eerst zorgvuldig en uitgebreid te zoenen. 'Welke film gaan we kijken?' vroeg hij en keek haar aan. Zij was de kenner op het gebied van films.

'Romantisch of niet romantisch? Of wil je een komedie? Of een actiefilm?' vroeg ze aan hem en glimlachte. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en streek met haar vingers over zijn bovenbeen heen. Ze vond het heerlijk om hier gewoon te zitten met hem en verder niets te doen.

Hij stond op het punt om een actiefilm te kiezen, maar dat deed hij altijd als hij de keuze kreeg. Misschien moest hij de sfeer van vandaag doorzetten, gewoon voor een enkele keer. 'Doe maar een romantische,' zei hij dan toch maar en glimlachte naar Marise. Hij streek met zijn hand door haar haren en voelde aan hoe zacht de stof van dat hempje was. 'Dat kleed was een goed idee.'

Marise glimlachte en stond op om naar de dvd kast te lopen. Ze pakte Love Actually eruit, een oude klassieker. Deze stopte ze in de dvdspeler en binnen no-time zat ze weer naast hem op de bank. Ze kroop zo dicht mogelijk tegen hem aan en gaf hem een kusje op zijn schouder.

Hij nam haar weer in zijn armen en verborg zijn gezicht in haar nek, waar hij zachte kusjes drukte. 'Dat praten he, dat kunnen we nu ook gedeeltelijk doen,' zei hij en keek haar vragend aan. Hij liet zijn hand over haar arm strelen en keek toen naar de televisie. Enkele uit de film kende hij wel, maar anderen ook weer niet. Hij toonde nooit zoveel interesse voor de happenings uit zijn tijd, dus ook niet voor acteurs.

Marise was verbaast dat hij er zelf meekwam. Ze wist dat hij geen grote prater was en het liefste het verleden met rust liet, maar het voelde goed dat hij het wel tegen háár wilde zeggen. 'Dat is goed.' zei ze, terwijl ze zich een kwartslag draaide zodat ze hem goed aan kon kijken. 'Barst los.'

Hij zag hoe ze hem benieuwd aan keek en hij schraapte zijn keel. 'Wat wil je weten? Mijn eerste jaren van vampier zijn, zijn je bekend niet waar? Weet je eigenlijk wat en hoe ik daarvoor was?' Hij bedacht zich wat hij haar allemaal had verteld, en het was niet zo veel. Hij vertelde nauwelijks informatie over zichzelf aan anderen. 'En jij gaat me ook nog vertellen wat je deze honderd jaar hebt gedaan he?'

'Ik weet praktisch niets, dus ik zou zeggen begin bij het begin.' Ze was razend benieuwd naar zijn verleden en hoe hij was geworden wie hij nu was. Wat hij deed voordat hij een vampier werd en alles wat daarna kwam. 'Ik zal je ook vertellen wat ik heb gedaan, maar je zal het vast niet zo interessant vinden.'

'Ik was een Russische man en leefde voor het oorlogen voeren. Ik was er goed in, won alle oorlogen met mijn ridders, en ik was bekend door heel Rusland. Tot we eens een echt grote oorlog hadden. Ik wou de andere kampen bespioneren en ging daarvoor door de bossen. Ik werd beschoten en dat was zo absurd, omdat iedereen in die tijd enkel met zwaard vocht. Toen werd ik getransformeerd door paar mensen en ik weet nog steeds niet wie het zijn. Toen ik vampier was, maakte ik daar kogel gebruik van. Ik kon niets anders, niemand had me ooit geleerd wat ik was en wat het allemaal inhield. Ik doodde de ene na de anderen, ik kan niet eens meer schatten hoeveel mensen ik in die tijd heb doodgemaakt. Tot ik ontdekt werd...' Hij besloot bij een spannend stuk te stoppen en trok haar nog wat dichter naar hem toe. Eigenlijk had hij haar nu al half zijn schoot op getrokken. 'Heeft u tot dusver vragen?'

Marise keek hem met een glimlach aan. Hij was zo heldhaftig geweest als mens. Hij had gevochten in de tijden waar ze nu enkel over las. 'Dus als ik jou naam opzoek op Wikipedia dan vind ik een Russische strijder, omgekomen door de eerste kogels van die oorlog?' vroeg ze giechelend. 'Maar ga verder!' Hij wist wel wat hij deed: stoppen op het spannendste moment.

Hij knikte en grijnste breed. 'Dat zal vast kunnen. Ik heb het eigenlijk nooit zelf opgezocht,' vertelde hij eerlijk en keek haar aan. 'Ze belaagde me met tientallen mannen, bonden touwen om mijn polsen en enkels, ik kon nergens naartoe en had me paar dagen al niet meer gevoed. Ik was slap en ik kon ook niet mijn krachten gebruiken, want dan zouden ze mij herkennen. Ze trokken me in de zon en zagen wat er met mijn huid gebeurde... Met het laatste beetje kracht trok ik me los en rende ik weg, weg uit Rusland, om nooit meer terug te komen.'

Marise had direct een daglicht ring van Tristan gekregen toen hij haar had veranderd, maar hij was wel eens kwijtgeraakt en het was geen fijn gevoel om je huid te voelen verschroeien in het licht. 'Dat bewijst maar weer eens hoe dapper en sterk je bent.' zei ze met een glimlach, kroop bovenop hem en kuste hem zachtjes. Ze hield van dit soort verhalen.

Hij genoot van haar lippen en kuste haar terug. Hij deed niet aan zacht of teder, maar probeerde nu erop te letten. 'Oké, maar dat was mijn verhaal. Vertel eens over deze jaren zonder mij. Wat heb je gedaan? Nog problemen gehad? Mensen ontmoet?' Hij keek haar nieuwsgierig aan en nam niet meer de moeite om naar de televisie te kijken.

'Je kent me, op een of andere manier kom ik altijd in de problemen.' zei ze met een grijns en bleef op zijn borstkas liggen. Met haar nagel draaide ze rondjes op zijn borstkas en ze dacht even na. 'Ik heb rond gereisd. Ik heb vrienden gemaakt en weer verloren, ik weet dat the Originals niet bepaald blij met me waren toen ik wat tijd door heb gebracht in New York. Ik was nogal... losbandig.' Ze grijnsde bij het idee en keek hem aan. 'En ik heb jou gezocht, nooit gevonden tot ik hier kwam.'

Hij lachte en knikte instemmend. 'Wist je nog in die bar, toen we elkaar ontmoette, doordat jij bijna misbruikt zou worden door een paar mannen? Toen kon je je al perfect in de nesten werken.' Hij streek met zijn duim over haar onderlip en keek haar toen serieus aan. 'De Originals? Mijn god, Marise...' Hij haalde een hand door zijn haren en leunde verbijsterd naar achteren. 'Wat hebben ze je toen met je gedaan?'

Marise lachte. 'Altijd al een talent ervoor gehad.' grapte ze en haalde haar schouders op. 'Niet veel, ze gaven me een waarschuwing en dat was het.' Dat was de korte versie en niet geheel de waarheid: Ze was het bed in gedoken met één van de broertjes: Tommy en hij heeft haar geholpen om weg te komen. Daarna zorgde ze er wel voor dat ze niet meer in hun buurt kwam.

Hij keek haar afkeurend aan en zuchtte opnieuw vermoeid. Hij kon het niet geloven dat ze zich in zulke gevaarlijke situaties bracht. Zelf kende hij de Originals goed en voor hem vormde ze dus een veel kleiner gevaar. 'Als je jezelf maar niet meer in de problemen brengt,' bromde hij en haalde een hand door zijn haren. 'Ik had je nooit alleen moeten laten. O wacht, jíj had me nooit moeten verlaten,' zei hij beschuldigend. Zijn gemoedstoestand was helemaal omgeslagen.

Marise keek hem fronsend aan. 'Jeetje, meneer chagrijn.' Ze klom van hem af en ging naast hem op de bank zitten. Ze sloeg haar armen om haar benen heen en staarde naar het beeld van de tv. De film was nog steeds aan het spelen, maar ze nam de moeite niet meer om het verhaal te volgen. 'Dan had je misschien wat beter je best moeten doen om me te behouden, want volgens mij was jíj degene die niets wilde, maar me ondertussen wel van achteren nam. Ik was toen anders, Tristan. Ik was een onschuldig meisje, ik heette Marie Louise en ik had lange haren. Ik was anders en ik was gekwetst. Dáárom ben ik weg gegaan.'

'Doe nou niet alsof je toen zo onschuldig was in die tijd!' zei hij hard en balde zijn vuisten. 'Je gebruikte me enkel om je te veranderen. Om je de macht te geven die ik zelf ook had en waar je naar verlangde. Je hebt nooit van mij gehouden, Marise, maar dat had ik toen niet door. Ik was blindelings verliefd geworden en dat laat ik niet nogmaals gebeuren!' Hij sloeg de deken van zich af en stond opgefokt op. 'Bekijk het maar met je rot film.'

'Jij bent degene die wegloopt voor liefde. Zo was ik vroeger niet. Ja - nu ben ik zo ja, maar dat komt niet enkel door mezelf. Dat komt ook door jou!' Ze stond op en liep achter hem aan. 'Waag het niet om van me weg te lopen dit keer!' Ze was boos, gefrustreerd, maar vooral gekwetst. Marise was nooit gekwetst - maar nu wel.

Hij draaide zich om en met een ruw gebaar hield hij haar tegen. 'Ik loop inderdaad weg van de liefde, omdat er geen enkel sprankje liefde in mij zit. Of in deze wereld. Liefde is nep, ontastbaar en het maakt mensen kapot en roekeloos. Je verdient iemand die beter dan mij is. Ik kan enkel je liefde beantwoorden door seks en gekochte spullen. Ik zal nooit meer van je houden.' Hij hoorde de trilling in zijn eigen woorden, het bewijs van zijn leugenachtige woorden, en hij keerde zich om, om naar de slaapkamer te lopen.

Zijn laatste woorden staken haar en raakte haar meer dan dat ze had verwacht. Er kwamen tranen in haar ogen, tranen die ze niet wilde - maar toch voelde ze ze over haar wangen lopen. 'Dat is niet waar, Tristan.' zei ze zacht, maar ze wist dat hij ze toch wel kon horen. Met haar hand sloeg ze verwoed op de salontafel, die ze nog net niet brak, en liep achter hem aan de slaapkamer in. 'Dat is niet waar...' herhaalde ze nogmaals.