Huis van Tristan Belikov

Hij glimlachte bij de kus en gaf er daarna meteen enkele terug. 'Dat vrees ik ook,' grinnikte hij en lachte nog harder bij de por. 'Ik denk dat het je goed zal doen om te gaan werken, Marise. Dat meen ik oprecht.' Hij keek haar met een serieuze glimlach aan en streelde liefdevol over haar wang. 'En hoe denk je erover om nu met mij te gaan zwemmen?' vroeg hij met pretoogjes. 'Want ik zweet nogal.'

'Tristan,' verzuchtte ze. 'ik kom nét onder de douche vandaan. Ik heb mijn haren gewassen, geföhnd, m'n make-up gedaan en nú vraag je of ik mee wil zwemmen?' Toch moest ze lachen. 'Voor deze ene keer dan, máár de volgende keer zeg ik er geen ja meer tegen want nu kan ik dadelijk weer alles opnieuw gaan doen.'

Hij glimlachte verontschuldigend en gleed met zijn duim over haar lippen. 'Ik vind dat je er altijd mooi uit ziet, met of zonder make-up.' Hij zette haar voorzichtig weer recht op en stond daarna ook weer op. In een snelle beweging had hij zijn shirt uit en liep richting het zwembad. 'Wie het eerste de ander in het zwembad heeft?' vroeg hij met uitdagende stem. Hij hield van spelletjes.

'Dat is niet eerlijk!' lachte ze en wurmde zichzelf uit haar laarzen en strakke spijkerbroek. Nadat ze ook haar top had uitgetrokken keek ze hem aan. 'Je weet dat jij veel sterker bent dan ik,' lachte ze, terwijl ze aan de andere kant van het zwembad ging staan.

Hij moest lachen en trok ook zijn trainingsbroek uit. Onschuldig hield hij zijn handen omhoog. 'Daar kan ik niets aan doen!' lachte hij en liep langzaam rond het zwembad naar haar toe. 'Je zult me te slim af moeten zijn, Marise. Maar dat lukt je wel. Ik heb enkel spieren, jij hebt hersenen.' Hij grinnikte jongensachtig naar haar en spande uitdagend zijn spieren, terwijl hij zorgeloos lachte.

'Daar heb je inderdaad gelijk in.' Binnen nog geen seconde stond ze aan de andere kant van hem, maar toen ze hem erin wilde duwen, was hij te sterk en bewoog hij geen centimeter. 'En toch heb je in dit geval meer aan spieren dan aan hersens.' grinnikte ze en sprintte naar de andere kant van het zwembad.

Nog voordat hij het wist, voelde hij haar tegen hem duwen. Lachend bleef hij gewoon staan en wilde haar vast pakken, maar ze was al weg. 'Of ik ben gewoon een beetje dik, dat kan ook nog,' glimlachte hij en stond ook binnen een seconde naast haar, om haar zacht in zijn armen te nemen en op te tillen. 'Je kan me ook omkopen, Marise,' fluisterde hij tegen haar nek aan en drukte er een kus op. 'Honderdduizend kusjes in ruil ervoor dat jij mij erin mag duwen,' grinnikte hij plagerig.

Marise keek hem twijfelend aan. 'Honderdduizend? Je bent wel erg veeleisend zeg, jeetje. Laat me erover nadenken.' Ze wilde hem op een onverwacht moment duwen, maar nog steeds had het niet veel zin. 'Het is echt onmogelijk om je erin te duwen, echt!' lachte ze en gaf hem nog een klein duwtje. 'Misschien moet ik dan toch meegaan in die omkoping.'

'Je wilt half niet weten hoe veeleisend ik ben, lieverd,' lachte hij en draaide zich om. Met zijn hielen ging hij over de rand van het zwembad staan en hij spreidde zijn armen. 'Kom maar op, Marise, laat me eens zien hoe sterk je bent!' plaagde hij haar en wees daarna naar het water. 'En doe het snel, want ik heb wel zin in al die kusjes.' Hij keek haar uitdagend, maar ook verlangend aan.

Marise begon te lachen. 'Nou... weet je wat, laat die omkoping maar zitten.' Terwijl ze dat zei, duwde ze hem het water in en begon te lachen. 'Ha! Misschien heb je toch meer aan die hersenen dan aan de spieren.' giechelde ze, terwijl ze zelf ook het water in sprong en haar armen rond zijn nek vlocht. 'Ik hou van je,'

Voordat hij het wist, lag hij opeens in het water. Al snel kwam hij weer naar de oppervlakte en spuugde al het water in zijn mond uit. 'Je bent ook echt vreselijk, Marise!' lachte hij en zwom naar Marise toe, toen ze ook in het water lag. Liefdevol drukte hij zijn lippen op de hare, terwijl hij zijn armen rond haar middel wikkelden. 'Ik hou ook van jou, Marise. Zo verdomd veel,' fluisterde hij en kuste haar opnieuw.

'Ik weet dat ik verschrikkelijk ben.' lachte ze en keek hem liefdevol aan. Het feit dat hij hardop zei dat hij van haar hield deed haar goed. Een paar maanden geleden zou hij zoiets nooit hebben gezegd. Hartstochtelijk kuste ze hem en liet haar vingers over de contouren van zijn gespierde rug strelen.

'Dat ik het zo lang met je uit houd, dat is een wonder!' lachte hij en tilde haar in het water op, zodat ze haar benen om hem heen kon slaan. Liefdevol kuste hij kusjes op haar wangen en lippen en keek haar daarna met pretoogjes aan. 'Het is dat we buren hebben, anders was je allang van die kleding verlost. God, Marise, wat ben je toch aantrekkelijk.' Grinnikend streelde hij met zijn handen langs haar heupen en hield onschuldig zijn hoofd schuin.

'Ik vraag mezelf ook steeds af hoe ik dat toch doe.' grapte ze en sloeg haar benen om hem heen. 'Doe dat maar niet, voordat er dadelijk naaktfoto's op het internet verschijnen, gemaakt door onze lieftallige buurjongen.' grinnikte ze en kuste hem teder. 'We moeten echt eens wat meer tijd met elkaar doorbrengen, we doen dit veel te weinig, en dat terwijl we de eeuwigheid voor ons alleen hebben.' Letterlijk.

Tristan gromde en keek naar het huis van de buren. 'Dat joch is het meest vervelende rotjong die ik ooit heb ontmoet. Heb je weleens gemerkt dat hij naar je staart vanuit zijn raam als je zont of iets dergelijks? En dan maar constant ballen in onze tuin schoppen als ik eens train in de tuin,' lachte hij. Liefdevol wreef hij over haar rug en trok haar nog dichter tegen hem aan. 'Je hebt gelijk. Ik denk eraan om wat minder te gaan werken. Ik vind het niet eens leuk werk en ik draai al veel uren per week. Ik mis je en als het aan mij lag, deden we dit elke dag van de week.'

Marise schaterde van het lachen. 'Wees niet zo jaloers, het is een puber, hartstikke onschuldig. Daarbij heb je geen concurrentie. Jij bent de enige die ik wil.' zei ze met een kleine, zoete glimlach op haar gezicht en knikte. 'Iedere dag van de week... dat klinkt nog eens goed.' Natuurlijk konden ze dit niet iedere dag doen, maar wat vaker zou zeker niet verkeerd zijn.

'Een beetje jaloezie is gezond,' lachte hij en drukte glimlachend een kus op haar lippen. 'Ook al is het op een puber.' Hij grinnikte en zwom naar de kant toe met Marise in zijn armen. Hij zette haar op de kant en drukte zichzelf een stukje omhoog, zodat ze weer op ooghoogte waren. Met speelse ogen keek hij haar aan. 'Heb ik ooit concurrentie gehad? In al die tijd dat we elkaar niet hebben gezien, waren er toen andere mannen?'

Marise keek hem aan en haalde haar schouders op. 'Er zijn wel andere mannen geweest, vampieren, mensen - maar niemand kon tippen aan jou.' Verzekerde ze hem. 'En ik? Heb je mij ooit in twijfel getrokken? Is iemand mij ooit overstegen?' Ze was benieuwd naar zijn antwoord, want ze wist het werkelijk niet.

'Gelukkig,' zei hij met een glimlach en dacht daarna diep na. 'Of er anderen zijn geweest? Ja. Mensen inderdaad, vampieren ook, ik heb zelfs wel eens een heks en weerwolf gehad,' grinnikte hij, 'enkel voor het plezier. Het idee dat je ze met enkel een kleine beet kon doden was erg opwindend.' Hij drukte paar kusjes op haar buik en ging zo naar boven, tot hij bij haar lippen was. 'Maar ik ben nu gelukkig met deze vrouw hier,' fluisterde hij. 'En dat zal de enige vrouw zijn bij wie dat zo is.'

'Zelfs niet die Spaans-lerares?' vroeg ze zich oprecht nieuwsgierig af. Ze wist wat er tussen hen gebeurd was, enkel wist ze niet hoe het er nu voorstond? Wie weet spraken ze wel samen af, achter haar rug om. Iets in haar wilde Tristan zo graag vertrouwen, maar ze wilde ook de waarheid weten. Als het waar was wat hij zei: dat zij echt de enige vrouw was van wie hij hield, dan was ze gelukkig.

'Zelfs niet Grace,' zei Tristan zacht en keek Marise serieus aan. Zacht streek hij met zijn vinger over haar wang en hield daarna haar kin vast, zodat hij haar liefdevol kon kussen. Zelf klom hij ook uit het water en nam Marise in zijn armen. 'Ga met me mee hier vandaan... Ik wil overal huizen voor je kopen, we kunnen op de meest mooie plekken in de wereld gaan wonen. Maar niet hier, niet met Julian in de buurt,' mompelde hij.

Marise keek hem aan en glimlachte gelukzalig. 'Dan is het goed.' Zachtjes drukte ze haar lippen op die van hem en verborg haar gezicht tegen zijn brede schouder aan. 'Maar we hebben het hier toch goed? We wonen in een mooi huis, een leuk stadje... ik snap niet dat je je zo'n zorgen maakt over die Julian, hij heeft ons tot nu toe nog niets aangedaan, enkel gedreigd met loze woorden.'

'Nog niet, Marise...' Lichtelijk gefrustreerd stond hij op en ijsbeerde langs de rand van het zwembad. 'Waarom heb je nou niet door dat Julian een bedreiging voor ons is, Marise? Als jou iets overkomt, Marise, dan...' Hij legde boos zijn handen in zijn haren en knielde naast Marise neer. 'Ik hou van je, Marise, en ik doe er alles aan om je veilig te houden. Maar je moet me wel de kans geven, lieverd.'

Marise keek hem aan en stond op, om hem te laten stoppen met het ijsberen. 'Je houdt me hier veilig, ik ben hier gelukkig, samen met jou. Wat zou het verschil maken als we naar een andere stad zouden verhuizen? Hij heeft ons hier ook gevonden, waarom zou hij ons daar dan niet kunnen vinden?' Ze had oprecht het idee dat het niets uit zou maken als ze zouden verhuizen, hij zou hen daar net zo goed vinden en wachten tot hij zijn zetten kon maken.

Wanhopig keek Tristan Marise aan: hoe kon hij haar in godsnaam overtuigen dat Julian echt gevaarlijk was? Hij legde zijn handen op haar wangen en drukte zijn voorhoofd tegen de hare, terwijl hij zijn ogen sloot. 'Ik houd je inderdaad veilig,' fluisterde hij, 'en ik hou van je.' Hij pakte daarna haar handen vast, om haar mee te nemen naar binnen. 'Kom, dan trekken we droge kleding aan.' In de slaapkamer deed hij de kast open en zocht naar wat kleding.