Huis van Ruby en Willy Peterson

Alex zocht Willy's vrije hand op en hield die tussen die van haar vast. 'Het gaat prima! We hebben bijna alle wedstrijden gehad, het seizoen is al weer bijna afgelopen en we hebben best wel wat gewonnen. Met het estafette team mogen we misschien aan een regionale wedstrijd mee gaan doen. Dan moet je zeker komen kijken. Hoewel ik het niet erg vond hoor dat je er niet was! Ik kan niet verwachten dat je daarvoor tijd vrij maakte.' Ze glimlachte opgewekt. Het atletiekteam beviel haar ontzettend goed. Het was moeilijk om de maandelijkse smoes te verzinnen, maar daar had ze nu samen met haar ouders een oplossing voor gevonden.

Willy luisterde met plezier naar het geratel van Alex. Het was goed om te horen dat zij wel zoveel succes had met haar sporten. 'Ik zal de volgende keer echt weer komen kijken! Atletiek is echt enorm spannend, ik word echt altijd helemaal gek op die tribunes.' Hij kneep zacht in haar hand en drukte daarna een kus op haar lippen. 'Misschien kan je dit dorp wel ontvluchten door middel van atletiek.'

'Oh nou, die spanning heb je niet nodig om gek te zijn hoor.' Alex giechelde en schudde toen snel haar hoofd. 'Sorry, dat meende ik niet!' Ze kuste hem terug en keek verward bij zijn woorden. 'Maar ik wil misschien wel helemaal niet weg hier.' Iedereen wees er altijd op dat elke kans die haar buiten Mystic Falls bracht, een kans was die ze met beide handen aan moest grijpen. Alex was er echter neit zo zeker van of ze zel weg wilde. Waar kon ze heen met haar gen?

'Oh jawel, dat meende je wel!' lachte Willy en kietelde kort in haar buik. Daarna trok hij haar weer tegen hem aan en grijnsde breed. In tijden had hij het niet meer zo leuk gehad. Maar bij haar laatste woorden ontstond er toch een frons op zijn gezicht. 'Je wilt niet weg? Waarom niet? Wil je niet ooit de zee zien, in een grote stad wonen, een geweldige baan krijgen?' vroeg hij enthousiast en passioneel.

Alex kon wonder boven wonder tegen kietelen, maar lachte desalniettemin. Ze trok zich terug totdat hij stopte en legde haar lichaam toen weer tegen dat van hem. 'Nou, ik voel me hier prima. Dit is mijn thuis en ik ben bang voor alles dat hierbuiten is. Natuurlijk wil ik wel eens naar het strand of naar een stad, maar ik wil hier blijven.' Ze zag gewoon geen andere mogelijkheid dan hier te wonen nu ze iedere maand veranderde. Ooit had ze het dorp heel graag verlaten, maar nu leek dat irreel.

Willy keek peilend in haar ogen en zweeg voor een moment, terwijl hij haar gedachtestroom probeerde te bedenken. 'Maar we kunnen dat toch samen trotseren? Alex, er is hier geen leven voor je. Je bent een geweldige sportster en je hebt echt de ambitie om op hoog niveau te kunnen rennen. Waarom zou je dat verpesten door hier te blijven?' Als het aan hem lag, was hij nu al weg geweest.

'Ik word nooit een topsportster, Willy en een andere manier om hier weg te komen heb ik gewoon niet, als ik het al zou willen.' Alex had haar ogen afgewend en beet peinzend op haar lip. Ze had hem graag een betere uitleg gegeven, maar ze kon het hem niet vertellen. 'Maar ik zou jou nooit tegen willen houden. Je moet doen wat je wilt en als je weg wilt dan moet je dat gewoon doen.' Alex glimlachte, maar zonder veel overtuiging.

'Dat weet je niet, Alex! Dat... Dat weet je niet.' Hij zuchtte en wendde ook zijn ogen af. Wat moest hij zeggen om haar te laten geloven dat hij in haar geloofde? Met een peinzende blik keek hij haar aan. Als het er ooit van kwam, dat wist hij zeker dat hij het dorp zou verlaten, ook al zou Alex hier blijven. En andersom was hetzelfde, Alex zou hier toch wel blijven, ondanks dat hij wegging. Met een sombere glimlach drukte hij zijn lippen op haar wang.

Alex keek Willy niet aan maar kneep zacht in zijn handen. Ze deed het voor nu liever af als een zorg voor later. Ze wilde zich daar nu geen druk over maken. Er waren op het moment belangrijkere dingen. De sfeer was plots zo omgeslagen dat Alex moeite had woorden te vinden. Ze kuste hem teder op zijn lippen terug en nestelde zich terug in Willy's armen.

Willy streek een pluk uit Alex' gezicht vandaan en glimlachte breed. 'Ik denk dat het misschien wel een goed idee is als we gaan slapen. Misschien kunnen we morgenochtend dan nog wel een filmpje kijken?' Hij ging op zijn rug liggen met zijn ene arm onder zijn hoofd en de andere nog steeds om Alex geslagen. 'Ik ga dromen over jou en Jackie Chan en enorme hamburgers. Jij?'

Alex glimlachte even gelukkig terug en knikte toen. 'Hmm Jackie Chan bij het ontbijt. Dat klinkt als een prima vooruitzicht.' Ze giechelde om zijn droom en legde haar arm rond zijn middel. 'Ik houd het maar bij jou als Jackie Chan. Willy, waarom zit je eigenlijk niet op karate ofzo?' Ze lachte zachtjes en hoopte vurig dat ze echt over hem zou dromen. Ze had nogal vaak last van haar nachtmerries over wolven, maar misschien zou ze daar nu wel geen problemen mee hebben.

'Mijn moeder wou het nooit. Ze heeft me nooit een reden gegeven en ik ben dan wel weer zo braaf om niet door te vragen,' zei hij schouderophalend. Hij mocht wel vaker de gekste dingen niet van zijn moeder. Misschien had het wel met iets uit het verleden te maken of met wat zijn moeder en Ruby zijn. 'Dat klinkt als een leuke droom,' glimlachte Willy en sloot zijn ogen. 'Pas op, voordat je het weet ben ik in slaap gevallen.'

'Ik wist niet dat jij zo braaf was.' plaagde Alex met een glimlach, ook al begreep ze maar al te goed waarom hij niet tegen zijn moeder in ging. Vaak hadden ze erg goede redenen om iets te verbieden. 'Slaap lekker, Willy.' Voordat ze haar eigen ogen sloot, bleef ze kort naar hem kijken met een groot ongeloof dat ze hier werkelijk naast hem lag. Uiteindelijk sloot ze haar eigen ogen ook en viel ze vrijwel meteen in slaap.

De volgende ochtend werd Willy pas laat wakker. Hij had heerlijk gedroomd en voelde zich dan ook uitgerust. Zijn arm was nog steeds om het lichaam van Alex geslagen en hun gezichten lagen dicht naast elkaar. Glimlachend blies hij tegen haar neus aan en duwde zichzelf daarna omhoog. Hij zou het wel merken als Alex wakker zou worden, ze lag er nog zo vredig bij. Hij opende een raam en keek naar buiten.

Alex had erg diep en zonder dromen geslapen. Maar toen ze eenmaal wakker werd, voelde ze zich wel uitgerust. Eerst draaide ze zich nog om, om rustig verder te slapen, tot ze zich realiseerde dat ze niet in haar eigen bed lag. Vlug kwam ze overeind en zocht naar Willy, die ze al snel bij het raam vond. Met een glimlach keek ze naar hem en murmelde een goedemorgen terwijl ze in haar ogen wreef.

Bij een stem draaide hij zich om en met een glimlach zag hij dat Alex wakker was geworden. Hij nam een aanloopje en sprong op het bed. 'Wakker worden, Alex, wakker worden!' lachte hij en plofte daarna naast haar neer. Liefdevol drukte hij een kus op haar lippen en veegde wat plukken uit haar gezicht. 'Hoe heb je geslapen? Was ik aantrekkelijk als Jackie Chan?' vroeg hij lacherig.

Alex lachte terug naar Willy en grinnikte toen hij het bed opsprong. Ze trok de dekens om zich heen tegen de koud en kuste hem net zo zacht terug. 'Heerlijk. Als een roos. En ik heb besloten dat ik je in ga ruilen voor de Jackie Chan Willy, want, goh, die was woest aantrekkelijk!' Ze lachte en omhelsde hem met dekens en al.

'Dat weet ik allang, Alex, oud nieuws! Je bent gewoon dom dat je mij hebt gekozen, in plaats van Chan,' lachte hij en kroop ondertussen weer onder de dekens. Zo omhelsde hij haar en drukte zijn lippen in haar hals. 'Ik heb ook echt heerlijk geslapen. Ik denk dat je een goede invloed op mijn slaapgewoonte heb. Normaal moet ik 's nachts altijd naar de WC!' Hij grijnsde en wees daarna naar haar buik. 'Heb je honger?'

'En toch vind ik dat ik de beste keuze ooit heb gemaakt.' Alex glimlachte naar Willy. Ze meende haar woorden oprecht. Het was lang geleden dat ze zich zo goed had gevoeld. Hoewel ze al lang neit mee zo onbezorgd als vroeger was. 'Ik weet zeker dat ik sowieso een goede invloed op je heb, William Peterson. Ik zal er wel eens voor zorgen dat je manieren krijgt.' Met een grijns tikte ze op zijn neus. 'En ik heb inderdaad honger, maar het is hier zo warm en comfortabel enzo.'

Willy glimlachte gelukzalig en vrolijk terug naar Alex. Het was niet niets om dat uit de mond van een meisje te horen. Hij moest lachen om haar woorden en schudde zijn hoofd. 'Dat kan niet meer, Alex, geef de moed maar op!' zei hij, een tikkeltje uitdagend, en met pretoogjes keek hij haar aan. Daarna pakte hij een pak koekjes van onder zijn bed en legde ze tussen hen neer. 'Ontbijt?' grinnikte hij.

'Echt niet dat ik nu al op ga geven!' Alex giechelde. Ze vond het maar al te leuk om zo elkaar te plagen. Het was als goede vrienden, maar dan nog meer dan dat. Ze lachte toen ze de koekjes tevoorschijn zag komen. 'Lijkt me heerlijk.' gaf ze als reactie waarna ze het pak dat Willy vasthad aan één kant opende.

'Dat had ik ook niet verwacht van je, Alex,' lachte hij. Het was zo'n heerlijk gevoel als hij vanmiddag buikpijn zou hebben van het lachen, omdat het zo leuk geweest was met Alex. Hij haalde er een koekje uit en stopte deze in zijn mond. Daarna hield hij er eentje tegen Alex' lippen. 'Ik heb een geheime voorraad eten onder mijn bed liggen,' lachte hij met volle mond.

Alex nam een hap van het koekje en pakte het toen over van Willy. 'Dat heb je goed voor elkaar.' Ze glimlachte naar Willy en rolde toen op haar rug. Ze keek naar het plafond terwijl ze het koekje verder op at. 'Dit voelt eigenlijk ook wel een beetje als een droom.' vertelde ze met rode wangetjes.

'Ja, ik heb ooit wormen onder mijn bed verzameld, dus nu durft mijn moeder nooit meer onder mijn bed schoon te maken en kan ik mijn eigen voedselvoorraad daar houden.' Hij grinnikte en dacht terug aan het moment dat zijn moeder de wormen had ontdekt. Hij had nog nooit iemand zo hard horen gillen. Bij haar woorden bloosde hij verlegen en drukte hij een kus op haar neus. 'Dat voelt het inderdaad.'

Alex ging terug op haar zij liggen en legde met een glimlach haar voorhoofd tegen dat van hem aan. Zo sloot ze haar ogen en hield ze kort haar adem in terwijl ze naar de stilte luisterde en naar Willy's ademhaling. Uiteindelijk haalde ze diep adem en keek ze Willy weer met een glimlach aan. Het was zo'n moment waarop je eigenlijk niets wilde doen, maar gewoon wilde genieten.