Huis van Ruby en Willy Peterson

Oja.
_____
Ruby raakte met zichzelf in tweestrijd terwijl ze probeerde om Alex te troosten. Hoe kon ze het nu ooit nog vertellen? Ze wist hoe graag Alex het had gewild en Alex wist dat het haar niet uit maakte. Ze zou bijna voorstellen om te ruilen, als zoiets überhaupt al mogelijk was. Ze wist dat ze had gezegd dat ze het Alex zou vertellen als ze een heks zou blijken te zijn, maar dat kon ze nu nooit meer doen. Straks kreeg Alex nog een hekel aan haar. De zoute smaak van tranen begon langzaam in haar mond te ontstaan en tranen begonnen zich te vormen in haar ogen. Boos op zichzelf veegde ze snel die tranen weg. Wat was ze voor een aanstelster.

ghehe, overal is een oplossing voor (:
________
Alex liet Ruby uiteindelijk toch los en zag ook tranen in de ogen van haar vriendin. 'Maar Ruby, ik ben nog gewoon dezelfde. Alleen soms dan ben ik heel chagerijnig en dan verander ik in een wolf. Maar, maar-' Ze haalde diep adem om haar gesnik te stoppen. 'Maar ik ben nog steeds Alex.' Ze wist niet hoe ze de tranen van Ruby moest interpreteren. Misschien waren ze slechts van medelijden, maar Alex verwachtte dat er meer achter zat.

'O nee, dat weet ik!' Stelde Ruby Alex snel gerust toen ze begon over dat ze nog het zelfde was. Ze veegde opnieuw de tranen weg waarna ze Alex weer aan keek. 'Het is alleen dat...' haar stem haperde en eigenlijk wist ze niet of dit wel slim was, maar het moest, het kon niet anders, ze had het beloofd. 'Alex... Haat me alsjeblieft niet...' zachtjes, snel en onverstaanbaar mompelde ze erachteraan dat ze een heks was. 'Maar echt het heeft alleen maar nadelen!' voegde ze er snel als een soort verdediging aan toe ookal hoopte ze dat Alex niet verstaan had wat ze zei.

Alex keek Ruby met grote ogen aan en schudde haar hoofd. 'Sinds wanneer? Sinds wanneer weet je dat?' fluisterde ze vol ongeloof terwijl ze naar Ruby, maar nu anders dan ze ooit had gedaan. Hoe kon ze nou zeggen dat het alleen maar nadelen had? Alles was beter dan een weerwolf te moeten zijn. Ruby kon er voor kiezen om gewoon niets te doen met haar krachten en dan zou ze er nooit last van hebben, maar die pijn die Alex nog zou gaan voelen. Ze had het gezien in de ogen van haar vader, haar opa en in die van Joe.

Ruby had het alleen goed bedoeld. Ze hoopte dat Alex zich er in ieder geval niet rotter om ging voelen als het niet zo leuk leek als haar zus en broer het altijd deden voordoen. 'Vlak voor ik ziek werd hielp ik mijn oma in de tuin. Ik verplaatste het bankje, maar die viel toen op mijn teen waarna die spontaan ontbrande. Ik raakte in paniek en het vuur werd groter waarna mijn oma een emmer water erover gooide wat niet hielp. Ik had het vuur gemaakt en mijn oma kreeg het niet uit doordat ik het erger maakte doordat ik in paniek was. Daardoor was ik de dagen daarna ook zo ziek, ik gebruikte veel te veel kracht in een keer zonder dat ik het wist.' vertelde Ruby met een klein stemmetje. 'Wanneer was het volle maan?' vroeg Ruby.

'Vorige week.' Alex staarde voor zich uit en zat daar stil. Ze voelde zich nog kleiner dan normaal. En nog machtelozer. Het was ongelooflijk dat op vrijwel hetzelfde moment Ruby uit had gevonden dat ze een heks was, wat ze niet wilde zijn, en Alex ondervond dat ze een weerwolf was, wat ze ook niet wilde zijn. Het leven was zó oneerlijk. Wat had het voor nut de mensen zoveel slechts toe te werpen? Wie verzon zoiets belachelijks?

Na een stilte opende Ruby haar mond weer. 'Hoe is het?' vroeg ze. Behalve dat Alex het duidelijk niet leuk vond wist Ruby er verder niets over. Haar moeder had wel eens iets gezegd over dat weerwolfen fysieke pijn hebben in tegen stelling tot vampieren, maar dat ze dat niet moest onderschatten of iets dergelijks. Het klonk in ieder geval niet zo fijn. Hoewel ze geen idee had waar die opmerking vandaan was gekomen.

'Hoe ís het? Dat vraag je me? Van alles dat je me kan vragen?' Alex keek Ruby verontwaardigd aan hoewel ze het probeerde te verbergen. Het was voor Ruby waarschijnlijk ook moeilijk om te begrijpen. Alex merkte toen pas dat ze overeind was gekomen en naast de bank stond. Beschaamd ging ze weer zitten. Op het randje van de bank weliswaar en omklemde haar mok stevig.

'Sorry,' piepte Ruby toen ze blijkbaar een verschrikkelijke vraag had gesteld. Ruby bleek stil op de bank zitten en durfde eigenlijk niet zo goed meer iets te zeggen. Ze was bang het erger te maken. Iets wat ze altijd erg goed leek te kunnen. Ongemakkelijk plukte ze aan het randje van de trui die eerst comfortabel had geleken maar nu haar meer leek te verstikken. Haar thee was waarschijnlijk koud, maar toch liet ze deze staan, alsof ze daar nu zin in had.

Alex keek naar Ruby en had door dat haar reactie veel te heftig was geweest. Ze werd rood en daarna lijkbleek. Straks had ze al invloed van de maan vóórdat deze ook maar in de buurt van vol kwam. Ze wreef over haar voorhoofd en herinnerde zich er aan dat haar vader én opa hadden gezegd dat dat alleen rond volle maan gebeurde. Maar toch, ze was bang. 'Sorry.' mompelde ze en keek in haar mok die nog bijna tot het randje vol was. 'Het is niet zo leuk.' voegde ze vervolgens nog toe als antwoord op Ruby's vraag.

Nieuw

Alex stond met een grote tas op haar rug en een groot kussen onder haar arm bij de voordeur van de Petersons. Ze was zo nerveus als maar zijn kon, maar op een goede manier. Het waren goede zenuwen. Om hier te mogen komen had ze haar ouders moeten vertellen hoe het precies zat tussen haar en Willy. En haar ouders hadden niet enthousiaster kunnen reageren. Ze vonden Willy een geweldige jongen en ze kenden hem goed, dus dat waren alleen maar pluspunten voor hem. Toch had ze de preek met enige beschaamdheid moeten ontvangen. Ze belde aan en wachtte.

Willy had zijn kamer al helemaal omgetoverd tot een enorme chill plek, vol met kussens, dekens, eten en drinken. Ook had hij de televisie van beneden naar boven genomen en aangesloten in zijn kamer. Gelukkig waren zijn moeder en zusje niet thuis, anders had hij haar natuurlijk nooit durven vragen om te komen logeren. Opgewekt rende hij naar de voordeur en opende deze snel. 'Alex!' zei hij vrolijk en drukte een kus op haar lippen. Meteen nam hij haar spullen over en bracht ze alvast naar zijn kamer toe.

Alex nam de kus enthousiast aan en stapte snel naar binnen. Haar spullen werden al snel van haar overgenomen en naar boven gebracht terwijl ze zelf nog haar jas uitdeed en ophing. Ze was hier natuurlijk al hartstikke thuis, maar de enige kamer waar ze niet erg vertrouwd was, was die van Willy. Met een verlegen glimlach stond ze in de deuropening en keek ze rond. 'Dat ziet er comfortabel uit.' merkte ze op.

'Ja hè!' zei hij trots en keek nogmaals bewonderend naar zijn kamer. Hij was er misschien wel de hele middag aan bezig geweest, het was het waard geweest. 'Als je wil, dan mag je vannacht wel in mijn bed slapen! Dan ga ik op het luchtbed! Maar als we film gaan kijken, kunnen we beiden op de grond, het is best comfortabel met die kussentjes!' Hij sloeg zijn arm om haar heen en knuffelde haar zo. 'Ik vind het echt super dat je er bent!'

Alex schudde haar hoofd abrupt. 'Ik ga je niet uit jouw bed houden!' verklaarde ze. Het idee alleen vond ze al niet fijn. En misschien was ze ook wel teleurgesteld dat- Ze haald ehet idee uit haar hoofd en glimlachte bij de omhelzing. 'Ik ook. Sorry als ik raar ga giechelen en lachen. Ik ben heel nerveus.' vertelde ze hem eerlijk waarna ze al meteen haar gegiechel liet horen. Gelukkig kon ze hem dat soort dingen gewoon zeggen.

'Nee joh! De gast is koning! En ik heb nog weleens de neiging om te gaan rollen in mijn slaap, dus als ik in mijn bed lig, is er de kans dat ik zo op je rol.' Hij lachte en moest nog harder lachen om haar woorden. 'Ik ben ook nerveus!' gaf hij lachend toe en nam haar mee de kamer in. 'Maar we gaan gewoon een film kijken! Jackie Chan! Geen rare romantische films met ongemakkelijke scenes!'

Alex liet hem los en trapte haar schoenen uit zodat ze gewoon over de kussens heen kon lopen. Ze besloot maar geen weerwoord te geven, maar ze had al besloten dat ze hem echt niet op het luchtbed liet slapen. Het luchtte haar echter op te horen dat hij ook zenuwachtig was. 'Ik heb me ingelezen! Ik weet vanaf gisteren álles over Jackie Chan: dat hij eigenlijk Kong-sang Chan heet en dat hij uit Hong Kong komt en nog veel meer.' Glimlachend ging ze op de grond zitten.

Willy liet zich op de kussens vallen en ging naast Alex zitten. Met de afstandsbediening deed hij snel de film aan, waarna hij haar bewonderend aan keek. Alex was echt een droomvrouw. 'Gelukkig hoef je voor deze film enkel te weten dat hij geweldig kan vechten!' lachte hij en nam haar in zijn armen, terwijl hij half naar de film keek. 'Trouwens, hoe was je dag vandaag?'

Zoiets leren ging Alex prima af, maar als ze een natuurkunde hoofdstuk moest leren dan ging het helemaal fout. Het was maar goed dat ze in een later jaar een aantal vakken kon laten vallen. Ze kroop tegen Willy aan en richtte haar aandacht op de film. Tenminste, ze bleef zich erg bewust van de jongen die naast haar zat. 'Mijn dag?' Alex dacht na en glimlachte. 'Ik heb vandaag mama in de winkel geholpen en het was zo druk! We konden niet eens eten rond de middag. Alleen na 3 uur kwam er niemand meer.' Ze streek een pluk haar naar achteren en keek op naar Willy. 'En jouw dag?'

'Mijne was enorm saai. Vanochtend moest ik weer vrouwenboodschappen gaan doen voor Ruby en mijn moeder. Daarna ging ik het huis verbouwen en alle kussens naar mijn kamer brengen. Luchtbed opblazen. Maar ik was dus op zolder he, en ik vond deze foto.' Hij haalde de foto uit zijn zak en gaf deze aan haar. Het was zijn moeder toen ze nog jong was, samen met een jongen. Hij was een stuk groter en breder dan haar, maar hij had dezelfde aanstekelijke glimlach op zijn gezicht die Willy ook had. 'Ik heb geen idee wie dit is!'

Alex luisterde naar zijn verhaal en keek verbaasd naar de foto. Ze bestudeerde de jongen en keek Willy toen enthousiast aan. 'Ik ken hem! Mama heeft een foto van het gala samen met hem. Toen trok hij ook zo'n gekke bek.' Alex lachte, maar fronste al gauw. Ze hield de foto op en keek toen naar Willy. 'Denk je- Zou dat kunnen?' Van opwinding ging ze op haar knieeën zitten. 'Heeft je moeder een jaarboek? Misschien staat hij daar wel in!'

'Dat meen je niet! Mag ik die een keertje zien?' vroeg hij enthousiast en keek toen opnieuw gefascineerd naar de foto. Hij haalde onzeker zijn schouders op. 'Ik weet het niet, Alex. Mijn moeder heeft deze foto altijd verstopt, dus... de kans is er.' Snel sprong hij op en keek haar bewonderend aan. 'Daar heb ik helemaal niet aan gedacht! Ik weet waar ie staat, wacht even hoor.' Al snel had hij het boek gevonden en hij ging weer naast Alex zitten.

Alex bekeek de foto goed toen Willy weg was om het jaarboek te halen. Ze kon er wel degelijk trekjes uit halen die precies op die van Willy leken, maar misschien was dat wel omdat ze die zo graag wílde vinden. Ze pakte het boek van hem over en bladerde er langzaam door zodat ze iedere foto konden bekijken. Alex glimlachte toen ze bij twee bladzijden vol gala foto's zag. 'Kijk dat zijn mijn ouders! En dit is de foto van mama met die jongen.' Ze wees ze allebei aan en legde de foto van Willy er naast.

Hij ging dicht naast haar zitten en staarde gespannen naar de foto's van de verschillende leerlingen van dat jaar. 'He, je lijkt heel erg op ouders! Zie je dat?' Hij bekeek de twee foto's van de jongen en constateerde dat het echt dezelfde gast was. 'Teoh Gard,' las hij onder de foto voor en keek Alex gepuzzeld aan. 'Mam heeft het nog nooit over ene Teoh gehad, jammer genoeg.'

Alex kon maar moeilijk haar ogen van haar ouders afwenden. Ze zagen er zo jong uit en onbezorgd en gelukkig. Dat waren ze nu nog, volgens haar, maar toch: er was veel veranderd. 'Je vader speelde football, toch? Er staat een teamfoto in.' Ze pakte het boek van Willy over en bladerde verder naar de teamfoto die ze al erg vaak had gezien. Haar vader toonde die foto graag aan Woody. Intens zocht ze naar bekende gezichten op het plaatje.