Huis van Ruby en Willy Peterson

Willy keek verbaasd naar Alex toen ze onder zijn arm vandaan kroop en keek toen naar Ruby. 'Natuurlijk eet ze mee! Wie kookt, mag het ook eten!' Hij pakte bestek en borden uit de kast en zette die neer op tafel. Daarna plofte hij weer op de bank neer. 'Nu alleen nog wachten op mam en dan gaan we éíndelijk eten!'

Alex glimlachte. 'Ja, ik blijf wel mee eten.' Ze legde het schort op het aanrecht en keek kort naar Willy. Haar blik schoot terug naar Ruby. 'Ik was hier voor jou, maar je was er niet en toen heb ik gewacht.' Ze sloeg haar ogen neer en klampte haar handen samen. 'Wat was jij aan het doen vandaag?' vroeg ze haar vriendin nieuwsgierig en hopelijk om van onderwerp te veranderen.

'Aha, dat verklaard de netheid in de keuken.' Ze keek even in de richting van Willy waarbij ze hem een plagende glimlach schonk. 'Ik was bij de milkshakebar voor mijn sollicitatie,' ze had Willy nog niets verteld over dat ze een baan zocht en ook niet over haar sollicitatie. 'En raad eens! Ik ben aangenomen,' voegde ze er vrolijk aan toe.

Hij keek haar ongelovig aan. 'Jij? Werken? Ik lach me dood!' En hij lachte zich ook dood. Hij kon pas stoppen toen hun moeder binnen kwam lopen en Willy al half van de bank was afgerold. 'Mam, Ruby gaat werken, ik kan koken zonder rommel en Alex blijft eten! Mijn dag was super en de jouwe?' Hij liep naar haar toe en drukte een kus op haar wang.

'Ah, geweldig Ruby!' Alex was opgewekt voor haar en sloeg enthousiast haar armen om Ruby heen. Ze keek fronsend naar Willy, maar kon niet anders dan lachen. Ze kneep in Ruby's hand en glimlachte toen hun moeder binnenkwam. 'Hallo mevrouw Peterson, ik eet alleen mee als het goed is, anders kan ik nog naar huis.'

Ruby nam een kussen van de stoel n gooide die in de richting van Wilky, maar moest toch even glimlachen. 'Hey mam,' begroette ze haar moeder vrolijk. Ze begon met borden en bestek te pakken uit de kast. 'Alex, je hebt gekookt, je moet gewoon blijven eten, ik dwing je,' met een glimlach keek ze haar kant uit. Ze nam ook vast onderzetters om de tafel te dekken. (En als de tafel al gedekt was dan uh slaat dit nergens op haha.)

Willy was wat bijgekomen van het lachen en ging aan tafel zitten met zijn moeder en Ruby en Alex. 'Tuurlijk mag je mee eten! Niet zo bescheiden hoor! Mam, Alex heeft gekookt, daardoor is het geen rotzooi!' Hij glimlachte trots en schepte voor iedereen op. Voor zichzelf natuurlijk extra veel. Hij ging tegenover Alex zitten en knipoogde plagerig naar haar.

Alex had haar blik voornamelijk op haar bordje pasta gericht. 'Dus als iedereen het vies vind, dan is het mijn schuld.' voegde Alex met een glimlach toe aan Willy's woorden en keek op. Ze ving de knipoog met een rood hoofd op en richtte zich op Ruby. 'Wanneer mag je beginnen? Bij de milkshakebar?'

Ruby nam naast Alex plaats en zag de knipoog van Willy waarbij ze kort een blik naar haar moeder wierp. 'Over twee weken wordt ik ingewerkt en dan kan ik die zaterdag beginnen. Voorlopig mag ik alleen op zaterdag werken omdat er dan genoeg mensen zijn.' Ze nam een hap van haar pasta. Ondanks dat het over Willy ging, ging ze Alex absoluut uithoren over wat er was.

Willy gaapte en nam zich eens voor om wél op tijd naar bed te gaan en niet nog uren films te kijken als zijn zusje en moeder al sliepen. Ook op school hielp dat niet en hij merkte dat nu dan ook al zijn energie weg was, omdat hij zich zo nodig moest uitsloven voor Alex. 'Serieus, dit is echt lekker,' zei Willy, terwijl hij opnieuw opschepte.

'Oh, dat duurt nog wel even. Dan zal ik me de aankomende twee weken nog maar in moeten houden.' Alex glimlachte en trok een peinzend gezicht. 'Moet je dan ook zo'n pakje aan?' Alex vond die uniformen belachelijk. Eén van de redenen waarom ze met plezier haar moeder in de winkel hielp. 'Bedank mijn oma maar, die heeft me leren koken.' zei ze bescheiden, maar wel degelijk trots dat Willy het lekker vond.

'Jep, inclusief pakje' eigenlijk waren die pakjes ronduit belachelijk, maar aan de andere kant vond ze het ook wel grappig. Hoewel ze nog niet zo zeker wist of ze het ook nog grappig vond als ze zo'n pakje aan had. 'Dankje oma van Alex,' glimlachte Ruby waarna ze nog een paar happen nam.

Hij fronste en wees met zijn vork naar Ruby. 'Die pakjes zijn echt gaaf. Kan je er ook eentje voor mij regelen? Graag in het zuurstokroze.' Hij grinnikte en nam nog een flinke hap van de pasta. Het was echt heel erg lekker. Toen hij klaar was met eten, leunde hij naar achteren in zijn stoel en bekeek Alex nog eens kort. Ze was schattig, op toch een volwassen manier.

Alex was al een tijdje klaar met eten en ging op haar handen zitten die nog steeds koud waren van de wandeling in het bos. Ze zag Willy naar haar kijken en ze glimlachte lief naar hem. Ze streek haar haren achter haar oren en keek naar het lege bord voor haar. In haar hoofd zocht ze naar een gespreksonderwerp, maar ze bleef stil zitten wachten totdat iemand een onderwerp aan zou snijden of iedereen klaar was met eten.

'Pas op met wat je wenst.' waarschuwde Ruby Willy. 'Het is tenslotte bijna kerst,' hielp ze hem herinneren. Rustig at Ruby verder. 'Maar, Alex, zal ik anders morgen naar jou toe komen? Kunnen we misschien ook even aan economie... Ik kom echt niet uit die vraag en aanbod vragen.' -Eigenlijk weet ik niet of Alex economie heeft, maar anders verander je het maar in iets leuks- Goed het klopte dat ze daar niet uit kwam, maar dat was niet de reden dat ze bij Alex thuis wou afspreken. Eigenlijk wou ze gewoon weten wat er was.

new
Zonder iets te zeggen liepen ze naar Ruby haar huis. Zodra ze binnen waren en Ruby haar schoenen had uitgedaan en jas had opgehangenstak ze haar hoofd om de hoek vanuit de hal; 'Mam?! Willy?!' na even te wachten constateerde ze dat er niemand thuis was. 'Je mag wel iets van me lenen als je iets droogs aan wilt?' stelde ze voor terwijl ze haar doorweekte haar uitkneep zodat in ieder geval niet het water over haar gezicht bleef lopen. 'Anders mag je wel vast iets te drinken pakken, je kent de weg.' Ruby keek Alex aan en zag aan haar gezicht al dat ze helemaal geen zin hier in had en dat gaf Ruby toch enige tegenzin. Aan de andere kant was ze te nieuwsgierig en wou ze het ook gewoon weten.

Alex trok haar natte jas, muts en sjaal uit en wreef het water uit haar haren. De regen was gelukkig niet door haar jas heen gegaan, dus behalve haar sokken en een deel van haar broek was ze helemaal droog. 'Mag ik wat droge sokken van je?' vroeg Alex aan Ruby, dankbaar voor het aanbod. Haar eigen sokken trok ze uit en op blote voeten liep ze naar de keuken om alvast de waterkoker aan te zetten. Ze had heel veel zin in iets warms, want zehad het ongelooflijk koud.

Ruby liep naar haar kamer en verruilde snel haar kleding voor een warme trui en droge broek en liep in haar lievelingssokken weer terug naar beneden met een ander paar droge sokken in haar hand. Ze had haar haar gedroogd met een handdoek en had ook een handdoek voor Alex meegenomen. 'Alstu,' bood ze de sokken en handdoek aan Alex aan toen ze weer beneden was. Ruby moest zich enigszins inhouden om Alex niet gelijk te bestoken met de vraag wat er nu was.

Alex steunde op het aanrecht en keek zo naar de waterkoker. Toen deze klaar was schonk ze meteen water in twee mokken en zocht ze een theezakje uit. Dankbaar nam ze de sokken aan en trok ze meteen over haar voeten. 'Jij ook thee?' vroeg ze aan Ruby terwijl ze haar de andere mok met heet water al overhandigde. Ze zag er misschien kalm uit, maar in haar hoofd was het een stuk chaotischer.

'Graag,' antwoorde Ruby met een glimlach. 'Ik had niet gedacht dit ooit te zeggen, maar god na zo'n dag vol koude milkshakes maken, heb ik het voorlopig wel even gehad met milkshakes.' Ruby nam de mok aan en pakte een willekeurige smaak om die in de thee te hangen en er gelijk suiker aan toe te voegen. Ze was nu eenmaal een zoetekauw en dat was misschien ook wel een beetje te zien. Met de mok in haar handen liep ze naar de tafel en ging ze op de bank zitten. Bij het uitstrekken voelde ze hoe in haar rug er vanalles kraakte. Afwachtend richtte ze haar ogen op Alex. 'Oke, ik hou het niet meer... Wat was er nou?'

Alex glimlachte naar Ruby, maar gaf geen antwoord op haar opmerking over milkshakes. Afwezig doopte ze het theezakje in haar mok en keek ze naar de donker gekleurde thee. Toen deze bijna zwart was, haalde ze het zakje er uit en liep achter Ruby aan naar de woonkamer. Ze ging op het andere uiteinde van de bank zitten en dook zowat in elkaar toen ze haar benen op de bank trok en haar armen er om heen sloog. Haar thee stond op de salontafel af te koelen. Ze keek Ruby niet aan en haalde diep adem. 'Ik ben een weerwolf.'

Ruby haar ogen waren op Alex gericht ondanks dat ze haar niet aankeek. 'Ik ben een weerwolf.' De woorden die Alex haar lippen hadden verlaten klonken na in de gedachten van Ruby. Zonder dat ze echt besefte wat ze nou precies gezegd had. De molens in Ruby haar hersenen begonnen langzaam op gang te komen terwijl ze zich probeerde te herinneren wat ze wist over weerwolfen. Haar moeder had haar vanalles verteld erover, maar hield zich verder stil over of er mythische wezens in hun omgeving waren. Ze wou niet dat we mensen raar aan gingen kijken zonder dat we ze kende. Alex kende ze. Alex was een schat. Is. Weerwolfen ontstonden uit een gen en veranderde elke volle maan. Op het moment dat ze besefte dat ze al een hele poos niets gezegd had besloot ze haar armen om Alex heen te sluiten. Het was vrij duidelijk dat ze het alles behalve geweldig vond en daarbij wist Ruby hoe graag Alex een heks wou zijn, net als haar moeder en broer en zus. 'Sorry ik weer niet zo goed wat ik moet zeggen,' verontschuldigde ze zich terwijl ze Alex half plette in een knuffel.

Alex wist niet wat ze moest denken toen Ruby zo lang stil was. Ze staarde naar haar handen en hoorden de seconden wegtikken. Uiteindelijk voelde ze de vertrouwde armen van Ruby. Ze verborg haar gezicht in de rode krullen van Ruby en voelde haar lichaam trillen toen ze haar armen om Ruby's nek sloeg. Ze was hier helemaal niet klaar voor om een weerwolf te zijn. Hoe het haar zo overkomen was kon ze sowieso nog steeds niet bevatten. En ze vond het vreselijk dat ze niets wist en zich kon herinneren. Wat voor vreselijks had ze wel niet aan kunnen richten?

Oké ik weet niet hoe Ruby er even achter komt dat ze heks is haha nouja ach
________
'Hey, lieverd,' mompelde Ruby toen ze voelde hoe Alex haar lichaam trilde. Waarschijnlijk was het ook gewoon beter om even niets te zeggen. Zachtjes trok Ruby Alex tegen haar aan zodat zij op haar kon leunen in plaats van andersom. Troostend wreef Ruby met haar handen over de rug van haar beste vriendin. Een egoïstische opmerking doemde in haar hoofd op hoewel ze het absoluut biet egoïstisch bedoelde. Ze wist tenslotte hoe graag Alex een heks was geweest en een weerwolf was toch wel een tikje anders. Eigenwijs bande ze de gedachte uit haar hoofd en hield ze zich even alleen nog bezig met hoe het met Alex ging.

Ze kan het ook gewoon al weten?
____
Ze huilde, alweer. Alex haatte het dat ze niet zoals Joe kon zijn. Hij was vast sterker dan haar geweest. En hij had vast nooit zo vaak gehuild. Maar als ze eenmaal begon te huilen kon ze er niet zo veel meer tegen doen. Alex snikte, maar de tranen waren niet alleen voor haarzelf maar ook voor Joe en haar vader en haar opa. Dat drie van de mensen die ze lief had hetzelfde lot hadden, wilde ze helemaal niet accepteren. Het was gewoonweg niet eerlijk.