Burnt Beans

Elle voelde ook hoe ze kwaad begon te worden. 'Ik laat me niet door je rond commanderen, enkel omdat je zes stomme jaren ouder bent en mijn leraar. Want voordat je het weet, gebruik je een spreuk verkeerd en dan ben je er helemaal niet meer, Noah! Ik ben een heks en ik heb er zelfs eentje verkeerd gebruikt. Toen zijn mijn vader en ikzelf bijna verbrand, Noah! Dat kan ook bij jou en Grace gebeuren...' Ze liep naar zijn achterbak toe en opende deze.

'Jezus Elle, ik gebruik die fucking spreuken niet eens! Ik kijk er alleen maar naar, ik doe helemaal niets. Zit jezelf niet zo op te fokken en ga iets nuttigs doen, zoals leren of weet ik veel wat, maar laat me met rust. Als je het nog één keer opbrengt, waar dan ook of wanneer dan ook dan is dit de laatste keer dat ik je buiten school om zal helpen. Met wat dan ook.' Hij sloeg de achterbak weer dicht en draaide deze op slot. 'Nog een fijne dag verder Elle.'

'Noah, alsjeblieft, luister nou naar me!' smeekte ze en pakte zijn arm vast. 'Ik geloof best dat je er niets raars mee doet, maar als het boek in foute handen valt... Je mag altijd bij ons thuis langs komen, ik wil je alles over deze heksenwereld vertellen, maar ga nou niet in je eentje op onderzoek uit. Mijn oma waarschuwt me altijd over de gevaren van dit wereldje.' Ze keek hem nogmaals serieus, maar vooral smekend aan. 'Ik bedoel het goed, Noah.'

Noah keek haar aan. 'Het enige wat ik je vraag is om erover op te houden en om je er geen zorgen over te maken. Ik weet wat ik doe.' Met deze woorden stapte hij in de auto en sloeg hij het portier dicht, om de auto te starten. Hij had zichzelf beloofd het aan niemand te vertellen, niemand mocht weten dat hij zelf ook krachten had en hij was vastberaden om het ook werkelijk aan niemand te vertellen.

Elle keek hem met grote ogen na en pakte pas haar fiets toen hij de hoek om was gegaan. Stilletjes en langzaam liep ze naar de garage toe en zette daar haar fiets neer. Eenmaal binnen negeerde ze de begroetingen van haar ouders en rende meteen naar boven toe. Ze ging op bed liggen en staarde naar het plafond. Hoe kon ze in godsnaam achter zijn geheim komen? Want dat was een ding wat zeker wist; hij hield iets verborgen.

Nieuw

Grace zat op haar vaste plek in de Burnt Beans. Als ze Noahs thee beu was, ging ze maar naar de Burnt Beans voor een goede bak koffie. Nu nipte ze aan haar espresso terwijl ze uit het raam naar de voorbijgangers keek. Het ging prima om bij Noah te wonen. Hij was een makkelijke man. Soms had hij zijn rust gewoon nodig en dan begreep Grace dat ze even weg moest zodat hij die stilte had. Zij kon nou eenmaal niet stil zijn of stilte verdragen. Daarom was ze ook meer dan blij als het rumoerig was in het café.

Clark was nog niet lang in dit stadje, maar het beviel hem nu al. Hij had in deze korte tijd al een aantal slachtoffers gespot, enkel wist hij nog niet hoe hij ze kon overhalen. Natuurlijk kon hij altijd nog wat onschuldige veranderen met zijn beet, maar dat was pas deel van plan B. Als afleiding, en om even na te denken, besloot hij naar een druk uitziend café te gaan, daar tot de conclusie komend dat het propvol zat.

Grace zette haar kopje koffie weg om haar tas van de stoel tegenover haar te halen en er een boek uit te halen. Haar broer had er één opgestuurd met de woorden: vergeet je roots niet. Het was een Spaans boek met een Spaanse setting en alles er op en er aan. Het kon niet Spaanser, zeg maar. Met een glimlach op haar gezicht sloeg ze het boek open.

Grace keek op toen een man haar aansprak. Met een vriendelijke glimlach wees ze naar de stoel. 'Ga je gang. Mijn tas is gelukkig net zo tevreden met de grond.' Ze zette haar tas aan de kant en legde haar boek gesloten op het tafeltje. Zelf dronk ze het laatste beetje espresso dat in haar kopje zat op. 'Ik kan niet zeggen of ik je wel eens eerder heb gezien in Mystic Falls. Ben je pas net hier?'

'Ik ben hier inderdaad net ingetrokken. Een week woon ik hier nu om precies te zijn,' vertelde hij haar en bestelde een large koffie. 'Valt het zo erg op dat ik nieuw ben? Of ken je gewoon iedereen uit dit dorp?' vroeg hij lachend en hing zijn jas op aan de achterkant van de stoel. 'Ach, als ik hier nu toch zit, kan ik me net zo goed even voorstellen. Clark, aangenaam.'

Grace grinnikte en sloeg haar benen over elkaar. 'Ach, het is een dorp. Dat verklaart een hoop. Bovendien ben ik lerares, dus ontmoet ik niet alleen de kinderen maar ook de ouders.' Ze glimlachte bij het horen van zijn naam. 'Aangenaam Clark. Ik ben Grace.'

'Ah, een lerares. Welk vak geef je?' vroeg hij zich nieuwsgierig af. Het was een mooie vrouw, jong, jonger dan dat hij was - dat was zo te zien. Menselijk, dat was ook één ding dat duidelijk was voor hem. Niet veel bijzonders dus, niet zijn doelgroep om het zo maar te plaatsen. Toen het meisje hem een grote bak koffie voorschotelde glimlachte hij dankbaar en nam hij een slok. 'Ik moet toegeven dat ze hier verdomd goede koffie serveren.'

'Drama.' Grace zag de onderzoekend blik van Clark en trok een wenkbrauw op. Ze hield zich er maar stil over en vroeg het meisje dat met de koffie kwam om nog een espresso. Ze kon het wel gebruiken die dag. 'Daar heb je gelijk in. Ze kunnen zelfs de competitie aan met de Spaanse espresso van mijn moeder.' glimlachte ze terwijl ze haar blik weer op het raam richtte. 'En wat doet zo iemand als jij hier in Mystic Falls?'

'Hè jammer, ik had op Spaans gegokt.' grinnikte hij en haalde zijn schouders op. 'Niet veel bijzonders. Rust zoeken, voornamelijk.' loog hij, iets dat hem gemakkelijk afging. Hij loog vaak genoeg, inmiddels was hij er aardig goed in geworden. 'Een leven proberen op te bouwen, weg van alle onrust.'

'Dat had net zo goed gekund. Ik ben zowel dramatisch als Spaans.' Grace streek haar haar achter haar oren en stopte uiteindelijk haar boek weg om wat meer plaats op het klein tafeltje te maken. Al snel kwam haar nieuwe espresso er ook aan. 'Nou, Mystic Falls is een rustig dorp, maar het kan ook een complete chaos zijn.' vertelde ze hem terwijl ze zich afvroeg waar een man zoals hij van weg vluchtte.

Clark moest lachen. 'Ach, tot nu toe bevalt het me redelijk, we zien wel wat ervan komt. Ik kan er altijd nog voor kiezen om verder te reizen.' Zo'n man was hij wel: zodra het hem niet beviel was hij ook zo weer weg. Settelen deed hij niet en hij raakte ook niet bepaald snel gehecht aan mensen, dus dat probleem had hij ook niet.

Grace kon zijn instelling wel waarderen, ook al was die van haar compleet anders. Zij hield er juist van om een plek helemaal haar eigen te maken. Zo was ze erg gehecht geraakt aan Mystic Falls en ging ze er liever niet weg. Maar haar band met haar thuis in Spanje was nog altijd erg sterk. 'Het is hier in ieder geval niet saai.' Ze bekeek Clark kort en nipte toen aan haar koffie.

'Dat is dan in ieder geval een goede zaak. Aan saaie plaatsen hebben we niets.' Ze had gelijk, het was hier alles behalve saai. Voor mensen was het er niet saai, maar voor hem al helemaal niet. Zodra hij de stad binnen was gekomen, voelde hij een energie hangen. Er woonde hier veel soort genoten, hij had wel verhalen gehoord, maar het nooit geloofd. Waarom leefde ze juist híer, waarom was het híer zo overbevolkt met bovennatuurlijke wezens? Het antwoord had hij nog niet, maar hij was vastberaden het te vinden.

Grace voelde zich nogal overbodig toen Clark zo in gedachten verzonken leek. 'Maar als je echt rust zoekt, zou ik maar geen contact met mij houden. Ik sta er nogal om bekend dat ik luidruchtig ben, te veel praat en iedereen helemaal gek maak.' Ze zette een licht geamuseerde grijns op en dronk verder van haar espresso. 'Ik geloof dat de kinderen zelfs een beetje geintimideerd zijn door mij.' grapte ze met dezelfde lach. 'Niets voor jou dus.'

Clark begon te lachen. 'Een intimiderende drama-docent.' grinnikte hij en nam een slok van de koffie. 'Ach, tot nu toe valt het best wel mee hoor Grace, maak je geen zorgen.' Hij geloofde best dat ze een kletskous was, maar op het moment dat hij zich eraan begon te irriteren, zou ze het vanzelf wel merken.

Grace streek haar blouse glad met een kleine glimlach. Het was altijd goe dom te horen dat iemand je wel mee vond vallen. 'En Clark, heb je hier ook al een baan gevonden?' vroeg ze benieuwd toen ze Clark weer aan keek. Er was iets rondom de man dat haar wel intrigeerde. Waarschijnlijk had dat te maken met het feit dat hij haar zojuist had verteld dat hij rust zocht. Waarom in godsnaam zocht hij rust?

'Een soort van. Laten we het erop houden dat ik waarschijnlijk een baan krijg op school. Via via.' Hij keek haar even peilend aan. 'Ik ga geen lesgeven, maar ik zal twee dagen per week aanwezig zijn als schoolpsycholoog.' vertelde hij vervolgens en dronk het laatste beetje koffie op, om vervolgens weer een nieuwe te bestellen.

'Schoolpsycholoog?' Dat had Grace niet verwacht. Hij had niet een psycholoog uiterlijk, of hoe je het ook wilde noemen. Ze zag hem eerder als een zakenman of iets dergelijks. Hij kwam zo ordelijk en netjes over. Bovendien dacht Grace dat iedere zakenman minimaal één geheim had. Vaak vertrouwde ze hen niet met al haar vooroordelen. Maar bij Clark had ze dat gevoel veel minder sterk. 'Dan kunnen we nog heel vaak een koffiemoment delen.' glimlachte ze.

'Wie weet,' lachte hij en keek hoe zijn lege kop werd omgewisseld voor een volle. 'We zullen zien hoe dat baantje gaat lopen. Natuurlijk heb ik er een diploma voor, maar je weet nooit hoe het bevalt. Hoe de kinderen erop reageren is altijd de vraag.' Het was nog waar ook: hij had zijn studie psychologie afgerond, in die tijd dat hij niets met zijn familie te maken wilde hebben, was hij gaan studeren.