Burnt Beans

Florrie keek somber naar haar kop koffie en schudde haar hoofd. 'De kennel bevalt goed, maar levert nauwelijks geld op. En ik heb nog een ander baantje en dat... Ik wil er graag vanaf.' Ze zuchtte en keek Grace aan. 'Lief dat je voor me wil rondvragen. Ik hoop echt dat er nog ergens een baan open is waar ik geschikt voor ben, desnoods conciërge,' grapte ze.

Grace besloot maar niet verder te vragen over dat andere baantje, want aan Florrie's gezicht viel af te lezen hoe leuk dat wel niet moest zijn. 'En als er niets open is, dan zorg ik wel dat er een plaats open komt. Ik kan perongeluk de gymdocent van de trap afduwen, die man komt me de keel nu al uit.' Grace grijnsde brutaal, maar schudde daarna haar hoofd. Ze meende dat niet serieus, maar ze zou echt haar best gaan doen voor Florrie.

Nieuw

Hannah zat in haar eentje in een hoek van het café. Het was rustig, gelukkig. Hannah hield niet van drukte, dan was ze het overzicht kwijt. Hoewel ze misschien beter functioneerde in een menigte, omdat ze dan nog oplettender was. In haar eentje verloor ze soms dat harde randje waar velen op stuitten. Met een zucht keek ze uit het raam en dronk van haar zwarte koffie.

Augustus zat achter een tafeltje bij het raam en hield zijn pen tussen zijn tanden. Hij moest een toets maken voor natuurkunde en had geen idee wat hij kon toetsen. Misschien was hij wel een wonder in beta-vakken, toetsen maken kon hij niet. Dus in plaats van sommen op te schrijven, schreef hij wat songteksten op. Hij had spontaan inspiratie; de sfeer hier en de muziek. Hij kwam hier vaak nu hij hier woonde en had het als stamplaats bestempeld.

Hannah streek door haar blonde lokken die ze vanochtend nog gekruld had. Ze was graag met haar uiterlijk bezig, vooral met het vooruitzicht dat mannen haar na zouden staren en vrouwen jaloers zouden zijn. Na haar laatste restje koffie op te hebben gedronken haalde ze haar agenda tevoorschijn. Met het doel een herinnering op te schrijven bleek dat ze geen pen had. Haar redder in nood was een jongeman met een pen tussen zijn tanden. Met een charmante glimlach stond ze op en naderde zijn tafeltje.

Hij kwam niet verder dan een paar zinnen, dus legde hij zuchtend zijn pen neer en keek om zich heen. Meteen zag hij iets blonds aankomen; een prachtige vrouw die hij weleens op school had bewonderd. Niet dat hij haar ooit had durven aanspreken. Hij keek even achter zich om te kijken of ze daar niet naar op weg was, maar er zat niemand, dus hij klapte snel zijn boekje dicht en staarde naar zijn koffie.

Hannah naderde en ging zonder toestemming van de man zitten aan het tafeltje. 'Sorry, zou ik misschien je pen mogen lenen?' vroeg ze zoet met een lieve glimlach op haar rode lippen. Ze had al door dat hij niet erg gemakkelijk was in het bijzijn van een mooie vrouw zoals zij en dat vond ze heerlijk. Elegant streek ze een losse krul achter haar oor en streek ze haar zwarte rok glad.

Hij was overdonderd door haar woorden, haar bewegingen, door heel haar volkomen. Hij kon niets anders dan terugstaren, tot hij zich realiseerde dat ze een vraag stelde. 'O ja, natuurlijk,' zei hij snel en pakte zijn pen tevoorschijn. Hij bekeek hem, zijn lievelingspen met al zijn tandafdrukken erin, en gaf hem toen aan haar. 'Sorry, hij is nogal oud,' gaf hij als verklaring en bloosde een beetje.

Hannah bleef hem geamuseerd terug aan kijken totdat hij antwoord gaf. Ze pakte de pen van hem aan en keek er kort na. Bah, een afgekloofde pen, dat had ze nou echt nodig. Ze haalde haar agenda weer tevoorschijn en schreef de herinnering van zonet op. Daarna speelde ze met de pen tussen haar vingers en keek de man aandachtig aan. 'Ken ik jou?' vroeg ze hem met opgetrokken wenkbrauwen.

Toen ze met de pen wat opschreef, nam Augustus met bibberende handen een slok van zijn koffie en vervloekte zichzelf. Waarom kon hij nou nooit eens normaal doen tegenover een vrouw, of tegen gewoon een mens in het algemeen. Hij zette zijn koffie weer neer en keek haar aan. 'Ja, van werk. Ik ben natuurkundeleraar op de high school hier, ik heb je weleens zien lopen.' Hij glimlachte en keek weer naar de tafel.

'Oh!' zei ze quasi verrast en lachte toen zachtjes. Ze wist dat ze hem vaker op school had gezien, Hannah was nogal van het observeren, maar hij had haar geen natuurkundeleraar geleken. 'Dat is apart, een natuurkundeleraar en muzikant in één.' merkte ze met een glimlachje op terwijl ze naar zijn boekje wees.

Hij haalde zijn schouders op met een kleine glimlach. 'Soms heb je toch minder talent voor iets dat je graag wil doen, dan iets anders wat je minder graag doet en toch meer talent daarvoor hebben.' Hij zuchtte en klapte zijn boekje dicht. Hij schaamde zich nog weleens voor zijn teksten en liet ze daarom aan niemand lezen. 'Wat voor werk doe jij eigenlijk op school?' vroeg hij benieuwd.

Hannah besteedde geen aandacht aan die vage woorden. Ze ging zich niet met zijn problemen bezig houden, dat was niets voor haar. 'Hulpje van de grote baas.' vertelde ze hem met een glimlach. Ze zag het graag anders, maar dit was de enige baan die ze hier kon krijgen. Hannah had weliswaar vervalste diploma's, maar die waren niet uitstekend genoeg om verdacht te zijn. Dus moest ze het maar doen met een baan als secetaresse.

'Oh, van de directrice dus,' zei hij en besefte dat hij haar daar totaal een type voor vond. De baan leek hem trouwens ook vreselijk, de directrice was een heks van een vrouw en beklaagde zich altijd over Augustus. Ze had hem vast allang ontslagen als er andere natuurkundeleraren waren. 'En bevalt het een beetje?' Hij nam de laatste slok van zijn koffie en borg zijn boekje in zijn tas op.

'Geweldig. Ik mag mensen tot vervelens toe laten wachten, ze ontslaan en ze de vuile klusjes laten oplossen. Heerlijk.' Hannah maakte er een grapje van, maar ze had zeker geen problemen met deze baan. Het beviel haar wel dat ze, ondanks haar lage rang, anderen kon irriteren voor haar werk. Bovendien trok ze zich niet zoveel van de directrice aan. 'Jij bent hier pas net, toch? Al een eerste uitbarsting gehad in de klas? Of het eerste haat telefoontje van een ouder?'

Hij lachte om haar woorden en keek haar aan. 'Dat klinkt als een droombaan,' grapte hij ook en realiseerde zich toen pas hoe verschrikkelijk onbeschoft hij was. Hij stak zijn hand uit en glimlachte. 'Ik ben trouwens Augustus. Moet ik wat voor je bestellen, koffie of thee?' Hij wachtte geduldig op antwoord en lachte toen opnieuw. 'Beiden gelukkig nog niet, maar wel een boze directrice op mijn kop gehad. Ook enorm bijdehande leerlingen.'

'Ik heb het geld toch echt nodig.' Hannah keek naar haar handen en nagels en keek toen met een glimlach op. 'Nou, wat attent, ik lust nog wel wat koffie, zwart, geen poes pas.' Als iemand haar iets gratis aanbood, sloeg ze dat zeker niet af. Het was daarom een voordeel dat ze haar uiterlijk nogal eens in de strijd kon gooien. 'Dat is mooi.' zei Hannah onverschillig en een tikkeltje ongeïnteresseerd.

Hij schraapte zijn keel en stond toen op. 'Dan zal ik er eentje halen,' glimlachte hij voorzichtig en bestelde twee koffie, beiden zwart, zonder poes pas, zoals zij het had gezegd. Voorzichtig liep hij terug en zette de koffie voor haar neer. Hij blies zacht in de zijne en keek haar nog even aan. Ze was mooi, echt bloedmooi, maar ze leek het zelf ook te weten. Aan de ene kant vond Augustus dat prima, als je mooi was, dan mocht je dat weten ook, maar aan de anderen kant had hij het gevoel alsof dat ook heel erg veel over haar karakter zei. Ach, wat wist híj nou van vrouwen en karakters.

Hannah keek Augustus na en stelde dat hij te slungelig was voor haar doen. Ze hield haar hoofd iet wat schuin en bekeek hem nog eens goed, voordat hij zich omdraaide en Hannah hem recht aan keek. Ze nam de koffie aan en nam direct een slok zonder hem te bedanken. 'Dus, Augustus, wat brengt je naar Mystic Falls behalve de baan?' Toen ze zijn naam zo uitsprak, grijnsde ze, ze vond het een vreselijke naam.

'Oh, niet erg veel, ik kon hier een baan krijgen, dus ben ik gewoon hiernaartoe verhuisd.' Hij nam een slok van de koffie en staarde naar buiten. Het regende en was koud. Hij had geen idee hoe hij droog thuis zou komen, hij was dan ook zo stom op lopend te gaan. 'En jij dan? Woon je hier al lang?' Hij keek haar geïnteresseerd aan. Hij had nog niet echt hoogte van haar kunnen krijgen.

'Wat verassend, Augustus!' Hannah noemde zijn naam met opzet nog een keer en glimlachte bemoedigend naar hem, zodat hij meer zou vertellen. 'Waar kom je vandaan?' De vragen over zichzelf negeerde ze simpelweg. Als het moet zou ze een hele leugen ophangen over haar eigen redenen, maar liever praatte ze er gewoon niet over. Ze kon hem moeilijk de waarheid vertellen. Of eigenlijk kón ze dat wel, hij zou haar toch niet geloven.

Hij keek even verward naar zijn koffie; zo verrassend waren zijn woorden toch eigenlijk niet? 'Oh, ik kom uit Canada,' zei hij, 'we verhuisden vaak, dus een woonplaats kan ik je niet vertellen.' Hij nam nog een slok en keek haar aan. 'En jij?' probeerde hij voorzichtig nog een keer. Hij werd er nerveus van dat hij constant maar aan het woord was en zij enkel vragen stelde.

'Oh, Canada! Gewéldig land.' Inwendig lachte Hannah om zijn verwarde blik, maar ze behield de mooie glimlach op haar lippen. 'Ik kom niet van hier.' zei ze met een zacht lachje en dronk toen van haar koffie. Zij las graag anderen als een boek, maar hield zichzelf het liefst gesloten en mysterieus. Velen haakten dan al af en dat vond Hannah wel prima eigenlijk. Ze was toch geen gezelligheidsmens.

'Oh oke,' zei hij enkel. Hij had geen zin om verder te vragen, omdat hij toch geen antwoord zou krijgen, en hij besefte dat hij op moest passen met wat hij zei. Want ook al leek Augustus dom, hij was verre weg van dat. Hij dronk rustig van zijn koffie en keek nog even het café rond. Veel mensen begon hij al te herkennen, vaste klanten, net zoals hij. 'Was je eigenlijk naar het gala? Ik hoorde dat het een prima feest was. Zelf had ik geen zin.'

'Geen alcohol, dus geen plaats voor mij. Bovendien moet ik me inhouden bij die kinderen, daar had ik geen zin in.' Hannah volgde Augustus' blik en keek ook het café rond. Ze was hier nog niet zo vaak geweest, maar hij leek er wel vertrouwd. Hannah zocht liever een levendiger iets op waar ze kon dansen en drinken. Maar misschien was dit juist wel een plek waar de vampieren zich mengden met het gewone grut.