Burnt Beans

'Inderdaad, ik ben de stereotiep conciërge die met een grijns op zijn gezicht voor de deur staat om alle leerlingen die te laat zijn te noteren voor een aantal uur strafcorvee.' Bij die woorden streek Julian hautain door zijn haar en keek haar streng aan, maar lachte daarna. Dat was wel het laatste wat hij was. 'Dan hebben ze in ieder geval al een goed voorbeeld.' Julian wachtte af om haar reactie te peilen.

Ze lachte met een verlegen giechel erin. 'Dat is lief van je,' zei ze en duwde daarna haar mondhoeken in een teleurgestelde glimlach. 'Ik wou enkel dat ze eens naar me luisterde. Het lijkt wel alsof het hun niets boeit, dat ze gewoon door willen gaan met jongens, drugs en seks, en niet aan hun toekomst willen denken. Ach, wie zou er dan ook naar zijn of haar cheerleader trainster luisteren?'

'Dat is niet waar. Misschien realiseren ze het nu nog niet, maar later komt er een moment waarop ze terug zullen kijken op hun tijd hier en dan zullen ze ze jou herinneren. Je rol kan nog zo klein zijn, je bent belangrijk. Je moet jezelf niet wegcijferen.' Julian keek haar met een doordringende blik aan en had zijn hand op haar bovenarm gelegd.

Ze keek hem aan en kon bijna zijn woorden niet geloven. Hij was zo lief! Ze voelde de aanraking van zijn hand ver door haar shirtje heen op haar huid en genoot van de tintelingen die dat meebrachten. 'Je hebt gelijk. Maar het is zo lastig, ze zijn zó aan het puberen!' lachte ze en maakte er zo een grapje van. Ze keek Julian weer aan en glimlachte naar hem. Ze vond het leuk om tijd met hem door te brengen.

Tegen zijn zin in trok Julian zijn hand terug, maar met zijn blik bleef hij haar vasthouden. Pas toen ze lachte, keek hij weg en grinnikte. 'Tjah, helaas zijn wij dat ooit ook geweest. Misschien dat ik daarom kinderen haat. Ik was zelf een vreselijk vervelend jongetje. Ik weet dus waartoe ze in staat zijn.' Julian lachte en legde zijn hand op zijn buik, maar hij was vrij serieus geweest. Hij had een talent gehad om zichzelf in de problemen te werken toen hij nog jonger was.

Ze wendde ook haar blik af zoals hij en glimlachte. 'Jij een klein vervelend jongetje? Dat kan ik me niet voorstellen,' plaagde ze en hield haar hoofd schuin, terwijl ze hem aan keek. 'Of misschien ook wel.' Ze had de neiging om haar tong uit te steken, zoals ze altijd bij Grace deed, maar hield zichzelf toch nog op tijd tegen. 'Ik was vroeger het meisje die het liefst stoeide met haar broers en ervan overtuigd was dat ze nooit van haar leven jurken, rokjes of make-up zou dragen.'

'Vraag het maar na een mijn moeder.' Hij lchte vervolgens, maar was verrast te horen wat voor meisje zij geweest was. 'En dat wordt uiteindelijk cheerleader trainster. Die overgang zie ik niet helemaal voor me.' Toen er een serveerster voorbij kwam, vroeg hij om een nieuwe bak koffie en keek Florrie vragend aan of ze er misschienn ook nog één wilde. Ondanks dat hij hier maar even had willen komen, probeerde hij juist nu langer te blijven.

'Nou, ik zat dus op hip hop en break dance. Daarna heb ik nog wat andere dansen gedaan en uiteindelijk op high school werd ik ook een cheerleader, enkel omdat ik verder geen enkele activiteit leuk vond. Ik was nogal in contrast met die andere meiden.' Ze moest lachen om de herinnering en knikte dat ze ook nog wel koffie wou. 'Maar inderdaad, ik had mezelf ook vroeger niet als trainster gezien. Eerder als... Dierenarts. En jij, zijn jouw ambities uitgekomen?'

Julian glimlachte omwille van haar verhaal. Ze was een erg lieve vrouw, maar tegelijkertijd had ze een bepaald eigenwijs karakter. Het maakte hem aan het lachen. 'Nou, ik denk niet dat ik vroeger conciërge wilde worden. Eerder iets als piloot of soldaat. Maar ik moet het hier maar mee doen, toch?' Eigenlijk was zijn droom uitgekomen. Als jongentje van 11 wilde hij al een échte heks worden zoals zijn moeder, maar hij zou de slechte jongens gaan bestrijden. En in principe deed hij dat ook. Alhoewel zijn geweten niet erg schoon was.

'Het lijkt me heerlijk om jong te zijn en nog te kunnen dromen over van alles of nog wat.' Ze keek hem aan en glimlachte. 'Ik vind je wel een piloot-type. Je hebt een bepaalde blik... Ik weet het niet, alsof je zoveel wereldlijker en wijzer bent dan iedereen hier in dit dorp.' Ze legde haar armen op tafel en leunde met haar gezicht op haar hand. 'Ja, we moeten het beiden hier maar mee doen.' Een tikkeltje droevige glimlach was op haar gezicht verschenen als ze dacht aan haar leven nu. Drie banen, nauwelijks vrije tijd, wanhopige single, voortvluchtig.

'Laat me niet lachen! Je bent nog hartstikke jong, Florrie. Hoe oud ben je nou eigenlijk? En dromen is niet alleen voor kinderen.' Julian keek haar sceptisch aan. Ze was een stuk jonger dan hij zelf was, dat moest wel. Hij zou er alles voor doen om van zijn leeftijd een paar jaartjes af te snoepen, maar dat de wens van iedere man of vrouw die de dertig naderde. 'We kunnen nog zoveel veranderen aan onze situaties, dus niet zo droevig doen hoor.' Hij glimlachte naar haar en zag de verse koffie werd gebracht.

'22 jaar,' zei ze zachtjes en roerde met haar lepeltje door de koffie. Ze schudde haar hoofd naar hem. 'Er zijn teveel dingen gebeurd om nog te kunnen dromen van iets beters. Ik... Ik spreek niemand van mijn familie meer, heb drie banen om de kost te verdienen en nog steeds kan ik nauwelijks eten kopen.' Haar lippen trokken naar een dunne streep en ze drukte haar nagels hard in haar been om niet te gaan huilen. Niet waar Julian bij was. 'Als ik iets aan mijn situatie had kunnen veranderen, had ik dat allang gedaan,' fluisterde ze.

Ze was nog jonger dan Julian gedacht had. Hij bekeek haar nu goed of misschien zelfs beter nu hij wist hoe oud zze werkelijk was. 'Laat je verleden niet bepalen hoe je je toekomst indeelt, Florrie. Je kunt die gebeurtenissen niet grip op je leven laten nemen, jij moet die gebeurtenissen onder de hand houden.' Zijn hand zocht automatische die van haar en hij kneep er zacht in. Hij had wellicht een belangrijkere taak hier, toch nam hij zich nu voor ervoor te zorgen dat dit meisje het beter kreeg.

Ze voelde hoe haar lip begon te trillen en ze boorde haar nagels nog dieper in haar huid, tot dat niet meer lukte, omdat hij deze vast pakte. Zijn hand was groot en ruw, maar hield de hare met verrassende zachtheid vast. Florrie veegde met de palm van haar hand haar ogen af en klom klunzig over hem heen om uit de bank te komen, terwijl ze haar hoofd had afgewend zodat hij de opkomende tranen niet zag. 'Ik moet maar weer eens gaan,' piepte ze en drukte een vluchtige kus op zijn hand. Daarna rommelde ze in haar tas en haalde er wat geld uit.

Ontzet keek Julian toe hoe Florrie ontsnapte van haar plek. Hij wilde haar tegenhouden of achter haar aangaan, maar wist niet of dat zijn taak was. Tenminste hij wist niet of hij dat nú al kon doen. Julian had haar maar al te graag bij zich gehouden, maar hij kon ook te hard van stapel lopen. Stil keek hij toe hoe ze geld uit haar tas pakte. 'Florrie, dat hoeft niet, ik trakteer, als je me belooft dat je me nog op komt zoeken om mijn hete bliksem te proeven?' Hij had haar hand nog niet los gelaten en keek haar vragend aan.

Ze hield zijn hand krampachtig vast en keek hem in zijn ogen aan. Ze had nu al spijt dat ze opgestaan was en weg zou gaan. Een geruststellend glimlach trok over haar gezicht en ze knikte. 'Vrijdag,' zei ze en haalde het viltje uit haar tas met zijn nummer en adres. 'Ik zal nog wel contact opnemen. Of ik zie je op school. Ik... Ik vond het heel gezellig, Julian. Bedankt.' Ze glimlachte naar hem, maakte langzaam en vol tegenzin haar hand los en liep het café uit.

Julian was uit beleefdheid opgestaan en keek in haar blauwe, intrigerende ogen. Ze was prachtig en dat was iets wat Julian niet snel zou zeggen over een vrouw. Sommige waren mooi, andere waren charmant, maar Florrie was oprecht prachtige verschijning. Hij zei niets meer en staarde haar alleen maar aan totdat ze uit het zicht was. Hij plofte neer op de bank en ging verder met zijn koffie. Hij moest haar niet naar zijn hoofd laten stijgen. Hij moest met zijn voeten weer de aarde vinden, maar dat was makkelijker nu ze niet voor hem zat. Pas toen hij zijn koffie op had en betaald had, kon hij weer helder nadenken en verliet hij het café.

Nieuw

Jeremy was nog niet zo lang in dit dorp, maar na vandaag een luie zondag alles écht eens netjes uitpakken, zat hij nu in het koffiezaak. Hij had een volledige week nodig gehad om zich helemaal te settelen. Nu zat hij met zijn handen rond een tas koffie en las nog zijn las na die hij morgen moest geven. Mystic Falls was niet wat hij gewild had, maar het gaf hem wel de vrijheid om over het mythische te leren.

Maia neuriede zachtjes een liedje en had een dienblad in haar handen. Vrolijk draaide op haar tenen een rondje en kwam toen tot stilstand naast een tafeltje waar een leuke man aan zat. 'En, wilt u nog wat drinken?' vroeg ze formeel en keek hem met een glimlach aan. Haar hele week kon niet meer stuk; de tumor van haar moeder was aan het krimpen! Misschien zou ze wel beter worden! 'Of wat te eten? Leuk gezelschap, want ik ben over precies tien minuten klaar met werken.'

Jeremy keek op en keek in de ogen van een erg knappe vrouw. Bood ze hem nu werkelijk aan om gezelschap te houden? 'In dat geval; neem iets op mijn rekening, ik trakteer. Misschien dat je dan ook kan afrekenen al?' Hierbij glimlachte hij naar haar. Het was uitzonderlijk dat hij zo'n aanbod had gekregen... En al helemaal van zo iemand aantrekkelijk. 'Waar heb ik het genoegen aan als ik vragen mag?'

Ze keek hem nog een keer met een glimlach aan en pakte toen de pinautomaat tevoorschijn, waar ze zijn bestellingen op bijhield. 'En een koffie voor mij,' fluisterde ze in zichzelf en zette toen de automaat voor hem op tafel. 'Bedankt trouwens, dat is lief van je.' Ze nam even plaats tegenover hem nu hij toch bezig was en haalde haar schouders op. 'Je zat alleen, ik zou ook mijn middag alleen doorbrengen. Waarom zouden we elkaar dan niet gezelschap houden, dacht ik bij mezelf.'

Hij glimlachte bij die woorden. In eerste instantie omdat hij haar écht, maar dan ook écht, een knappe vrouw vond. Het was niet dat waar hij vandaan kwam, ze die niet hadden, maar ze kwamen er nooit zomaar bij zitten. 'Nog tien minuten zal je het dan toch zonder mijn gezelschap moeten doen niet waar?' Hij gaf haar een briefje van vijf dollar. 'Houd de rest maar. Een zekere vergoeding omdat ik je ga kwellen met mijn slechte grappen.' Hij glimlachte en nam nog een slokje van zijn koffie. 'Graag gedaan trouwens.'

Ze nam dankbaar het biljetje aan en glimlachte nog een laatste keer naar hem. 'Dan zie ik je over tien minuten weer,' zei ze veelbelovend en knipoogde speels naar hem, waarna ze weer moest lachen. Met sierlijke draaien verplaatste ze zich weer door het café en ging toen achter de bar staan, om het geld op te bergen en alles op te ruimen. Ondertussen bleef ze de man in het oog houden en beet even op haar lip. Het was een tijd geleden dat ze zo zorgeloos en vrolijk weer eens met een man flirtte.

Jeremy verwaarloosde zijn koffie even voor her herschrijven van zijn notities. Dankzij de kleine laptop de hij bij had, kon hij gemakkelijk informatie sprokkelen zoals filmpjes die leuk zouden zijn. Nu had hij een documentaire over concentratiekampen die erg interessant was. Het was nagespeeld, zonder klank, waardoor het pakkend was. Hij merkte hoe iemand naar hem keek. Hoe zij naar hém keek. Het was ongelofelijk, maar waar. Toen hij opkeek vonden zijn ogen de hare en keek hij haar met een glimlachje aan dat al even speels was. Als ze het zo wou spelen...

Ze sloeg haar ogen weer neer toen hij terug keek en ging verder met het schoon maken van de bar. Zo ging dat oogcontact even door en voordat ze het wist, riep haar baas dat ze weg mocht gaan. Snel kleedde ze zich in de personeelskamer om, maakte nog een koffie en ging tegenover hem zitten. 'Hè hè, eindelijk vrij,' glimlachte ze en nam een slok van de koffie die hij al erg lang niet meer had aangeraakt. 'Hij is helemaal koud, gekkie! Neem de mijne maar, hij is toch eigenlijk van jou.'