Burnt Beans

Grace lachte geamuseerd met hem mee. 'Nou, ik vind het een plan voor valentijnsdag! En dan wil ik ook jouw Engelse thee.' Ze meende het niet erg serieus, maar het was leuk om even aan iets anders te denken. Het was zo een omschakeling geweest van de drukke, gevulde huiskamer bij haar thuis met kerst naar de eenzame, lange dag in haar huisje. Ze had er niets aan gevonden, maar durfde niet Florrie of iemand anders op te bellen. Ze was niet wanhopig en ze wilde al helemaal neit toegeven aan haar heimwee.

'Deal' lachte hij en roerde door zijn koffie heen met het lepeltje wat hij erbij had gekregen. 'En als je je lesbevoegdheid op zak hebt, blijf je hier dan ook werken? Of ga je weer terug naar Spanje?' vroeg hij uit pure nieuwsgierigheid. Hij zou het jammer vinden als ze weer weg zou gaan, ze was aardig en hij beschouwde haar als een vriendin hier - en die waren aardig zeldzaam voor hem op dit moment. Hij had niet veel mensen waar hij echt mee om ging.

'Dat ga ik onthouden. Je komt er nu niet meer onderuit.' Grace grijnsde en dronk nog wat van haar koffie. 'Ik weet het niet.' Ze haalde haar schouders op en besloot toen aan Noah te vertellen wat haar ook dwars had gezeten de laatste dagen. 'Maar misschien kan ik mijn stage niet afronden. Mijn beurs stopt over twee weken en de school kan me geen loon betalen' vertelde ze met een trieste blik. Het zag er naar uit dat ze haar stage nooit zou kunnen afronden hier.

Noah fronste zijn wenkbrauwen bij het horen van haar woorden. 'Wat?' vroeg hij vol ongeloof en keek haar aan. 'Hoe lang moet je nog stage lopen? Misschien kan ik je helpen?' Hij had dan wel geen idee hoe, maar er viel vast wel wat te bedenken voor haar. Daarbij wilde de school haar vast niet kwijt, dus daar moest ook wat te regelen zijn.

'Eigenlijk heb ik nog een paar maanden te gaan, maar de school kan niet eens fatsoenlijk wc-papier betalen, laat staan een stagiair voor een waardeloos vak.' Ze zuchtte en leegde haar mok. 'Ik zou niet weten wat je nog kan doen.' zei ze zacht en keek hem toen aan. Ze waardeerde het gebaar van Noah heel erg, maar hij kon haar echt niet helpen.

'Hé, kom op. Sinds wanneer is Grace een negatief persoon geworden?' vroeg hij verbaast en keek haar aan. 'Er valt vast wel iets te regelen. En toneel is geen nutteloos vak. Het is zelfs een goed vak, want het leert kinderen omgaan met bepaalde situaties en het geeft vele zelfvertrouwen en zelfvertrouwen is voor iedereen goed.' Hij glimlachte naar haar. 'Zou het schelen als je je huur niet zou hoeven betalen? Je kan misschien tijdelijk bij mij inwonen als je wilt. Het is niet groot en niet erg bijzonder - maar het is groot genoeg voor twee mensen, als we wat schuiven en dan hoef je je daar geen zorgen meer over te maken?' Hij had een vaste baan en een aardige erfenis van zijn grootouders, dus voor een paar maanden kon het vast geen kwaad om haar te helpen.

Grace keek Noah verbaasd aan, maar een warme en vooral dankbare glimlach verspreidde zich over haar gezicht. 'Noah, dat is echt heel aardig.' Over de tafel pakte ze zijn hand en kneep er vriendschappelijk in. 'Maar ik zou wat met meneer Fernandez kunnen regelen: dat ik buiten mijn lesuren hem in de winkel help en zo mijn huur bij elkaar sprokkel. Die man is al zo oud, hij heeft vast hulp nodig. Maar dat is niet genoeg, ik moet ook nog eten en op school komen en mijn vliegticket terug bij elkaar zien te sparen.' En ze wilde Noah niet tot last zijn, dat absoluut niet.

Noah keek haar aan. 'Denk nou even na. Stel je zou bij mij intrekken: Ik betaal voor die periode de huur wel, je kan met mij meerijden dus dan zijn de kosten een stuk minder. Daarbij woon ik dichtbij school, dus je zou zelfs nog kunnen lopen. We delen de kosten van het eten en als je dan ook nog werkt dan moet het toch wel goed komen?' Ze moest het natuurlijk zelf weten, maar hij wilde duidelijk maken dat het voor hem geen probleem was.

Grace keek Noah aarzelend aan, maar schudde uiteindelijk haar hoofd. 'Nee, Noah ik vind het ontzettend aardig van je, echt waar. Je bent geweldig.' Ze glimlachte naar hem, maar beet toen op haar lip. 'Maar ik moet dit zelf doen. In mijn eentje. En als het niet gaat dan, dan -' Ze stopte met praten en keek naar haar koffie. Misschien moest ze gewoon ja zeggen. Ze kon niet alles in haar eentje doen, daar was het leven niet voor gemaakt.

Noah keek haar aan. 'Je weet dat het aanbod altijd open blijft staan.' zei hij met een glimlach en dronk het laatste slokje koffie op. Ze was veel te koppig, maar als ze zijn hulp niet aan wilde nemen, dan moest ze het zelf weten. Hij zou altijd voor haar klaar staan, want zo was hij nou eenmaal. Dat deed hij.

Grace keek over de rand van haar kopje naar Noah. Na een slok genomen te hebben, haalde ze diep adem. 'Laat me er nog over na denken. Misschien, als ik het echt niet weet, dat ik het aanbod dan aanneem.' Daarna glimlachte ze nog eens naar Noah en stootte hem grijnzend met een voet aan. 'Dan kun jij je ondertussen alvast mentaal voorbereiden op een Spaanse senorita in je huis. Heb je een grote keuken?' Dat ze nu deze vragen stelde en er op in ging, gaf al aan dat ze overwoog om de hulp aan te nemen.

Noah lachte en schudde zijn hoofd. 'Nee, de keuken is echt miniscuul klein.' grijnsde hij, 'Alles is klein eigenlijk, dus bereid je maar alvast voor.' Voor zichzelf was het groot genoeg, maar met iemand als Grace in huis wist hij niet of dat het zou werken, maar daar zouden ze snel genoeg achter komen. 'Maar ik stel de keuken geheel tot uw beschikking.' Hij kon wel koken, maar hij zou waarschijnlijk een minderwaardigheidscomplex krijgen bij het zien van haar kookkunsten.

Grace keek teleurgesteld, maar lachte daarna. 'Geloof me, als je ook maar een voet durft te zetten in de keuken als ik bezig ben. Dan heb je een probleem. Vraag het maar aan mijn broers.' Ze glimlachte, maar keek daarna triest naar haar koffie. Het hele probleem van dat geldgebrek was dat ze het aan de ene kant helemaal niet erg vond om terug naar huis te gaan. Ze miste haar familie ontzettend. Maar Grace was er nog niet aan uit of dat genoeg reden was om haar droom hier op te geven.

Noah moest lachen. 'Ik zal vooral erg ver bij je uit de buurt blijven.' lachte hij. Hij ging er eigenlijk al vanuit dat ze wel ja tegen hem zou zeggen. Het was tenslotte een goede oplossing en, afgezien van de loterij winnen, waarschijnlijk de beste. Daarbij kon hij ook wel wat gezelschap gebruiken en hij had zo het idee dat voor haar hetzelfde gold.

'Als je me beu zou zijn, dan kun je me ook altijd nog uit huis zetten.' Grace leegde haar mok en grinnikte zachtjes. Ze had het idee alsof ze bij iemand ging logeren, niet dat ze maandenlang dezelfde woning zouden delen. Maar ze had nog niet toe gezegd en daar hield ze stevig aan vast. Het was niets voor haar om verbonden te zijn, ze hield niet van verwachtingen die mensen hadden als je ergens mee instemde.

'Ik kan wel wat hebben hoor Grace, ik gooi mensen niet zo snel uit huis.' verzekerde hij haar en stak een arm naar haar uit om over haar bovenarm heen te wrijven. 'Het komt allemaal wel goed Grace, echt. Het ziet er misschien op dit moment niet naar uit, maar ik weet zeker dat er naast mij nog genoeg mensen zijn die je willen helpen. Iedereen is dol op je.'

Grace legde haar hand op de hand die over haar arm gleed en lachte naar hem. 'Ik moet wel echt gaan wennen aan je accent. Ik vind het geweldig, maar het is zó anders dan de rest dat je hier hoort.' Ze grinnikte en praatte over zijn compliment, of hoe ze het ook kon noemen, heen. 'Maar ach, mijn accent is waarschijnlijk vreselijk. Ik heb nog steeds momenten dat ik geen idee heb wat een bepaald woord in het Engels is.'

Noah moest grijnzen. 'Het valt wel mee hoor,' verzekerde hij haar en wenkte naar de ober dat hij wou betalen. 'Ik denk dat ik er maar weer eens vandoor ga, en als je je keuze hebt gemaakt dan hoor ik het van je hè.' Hij wilde haar echt heel erg graag helpen en hij hoopte dan ook dat ze zijn aanbod aan zou nemen, maar als er één ding duidelijk was geworden, was het dat ze koppig kon zijn, heel erg koppig.

Grace knikte. 'Ik zal het je laten weten. En nogmaals bedankt Noah. Ik waardeer het heel erg.' Ze was opgestaan en had haar helft van het geld al op tafel gelegd, zodat Noah niet alles zou betalen. Nu kon ze nog voor zichzelf zorgen en dan zou ze dat doen ook. Ze begon zich alvast weer aan te kleden tegen de kou en glimlachte naar Noah. 'Dan zie ik je wel weer op school?'

Noah zuchtte uit toen ze geld op de tafel neerlag. Hij pakte dit op, maar in plaats van het te gebruiken, pakte hij enkel zijn eigen geld en gaf dit aan de bediende. Haar geld liet hij weer in haar jaszak glijden en hij knikte. 'Ik zie je op school wel weer, morgen ben ik er enkel niet.' Woensdagen waren altijd de dagen dat hij vrij had.

Grace wilde tegenstribbelen toen hij het geld in haar zak had gestopt, maar ze hield zich in en legde haar hand op zijn arm. 'Dan zie ik je donderdag.' Ze drukte twee zoenen op allebei zijn wangen, zoals ze dat gewend was te doen vanuit Spanje en glimlachte daarna. 'Fijne dag morgen, Noah!' Ze knoopte haar jas dicht, pakte haar tas op en liep toen het café uit. Met een zwaai naar Noah liep ze weg.

Gone

De vorige dag had Florrie haar salaris gekregen, dus besloot ze om zichzelf vandaag te trakteren op een kop chocolade melk. Grace moest jammer genoeg werken, anders had ze haar zeker weten meegevraagd. Maar eens in de zoveel tijd iets alleen doen was ook wel eens fijn, even totaal nergens aan denken, geen enkele zorgen. Ze nam een slokje en las uit het roddelblaadje die nog op haar tafel lag.

Julian was de Burnt Beans binnengewandeld en bestelde aan de bar een kop koffie. Hij woonde om de hoek van het café en dronk liever hier zijn koffie dan thuis. Zijn koffie smaakte altijd bagger en hier was het heerlijk. Toen hij zich omdraaide zag hij een bekend hoofd en ging er met een grijns en één hand in zijn zak op af. 'Ik had toch verwacht dat deze intelligente ogen wat beter leesvoer zouden verslinden.' Zonder het te vragen nam hij plaats naast Florrie en keek haar geamuseerd aan.

Ze zat compleet in het dramatische verhaal van een bekend stelletje en schrok zich dan ook kapot toen ze opeens een stem hoorde. In een snelle beweging had ze haar blaadje van de tafel geschoven, maar toch was het al te laat. Ze legde een hand op de plek van haar hart en schudde ongelovig haar hoofd. 'Je moet me niet zo laten schrikken,' waarschuwde hem en schoof een stukje voor hem op. Ze voelde zichzelf rood worden. 'Normaal lees ik dat niet hoor!'

Julian likte over zijn lippen en nipte van zijn koffie. Hij lachte toen hij haar geschrokken gezicht zag en zette zijn mok weg om zijn hand op die van haar te leggen. 'Ik geloof je maar al te graag.' Hij liet haar hand weer gaan en glimlachte vriendelijk, of misschien zelfs spottend. Julian dronk rustig verder van zijn koffie terwijl hij de mensen op de straat bestudeerde.