Burnt Beans

Jeremy hield oogcontact met haar, maar typte verder. Hij moest dit afkrijgen. Het lukte hem dan ook voordat de prachtige vrouw erbij kwam zitten. Hij lachte bij haar woorden. 'Nee joh, ik overleef wel zonder. Ik denk dat ik iets te hard op ging in de Holocaust. Ik heb er voor betaald, maar hij was voor jou dus hij blijft van jou.' Het oogcontact met haar, nu ze zo voor hem zat, leek opeens zoveel inttenser. 'Ik moest even uit mijn woning komen.... Jeremy trouwens,' stelde hij zich voor meet een grijns.

'Holocaust?' zei ze verbaasd en keek hem nieuwsgierig aan. 'Heb je een beroep dat met geschiedenis te maken heeft en dergelijke?' Dankbaar glimlachte ze naar hem en nam een slokje van de koffie. Als ze werkte, nam ze nooit genoeg tijd om goed te eten of te drinken. Daarom ging ze vaak zelfs langs de snackbar na werk. 'Maia,' stelde ze zichzelf voor en stak haar hand uit. Ze keek hem recht aan en bekeek hem nog eens goed.

'Ik ben geschiedenisleerkracht,' glimlachte Jeremy naar haar. Wat ander beroep kon je anders hier doen... Misschien journalist? Daar had hij nog voor getwijfeld, maar leerkracht was minder lang studeren. Hij nam haar hand aan en schudde die even. 'Aparte naam. Sommige noemen me ook Jerry. En jij hebt de keuzen.' Hij zag hoe dat ze hem bekeek en om eerlijk te zijn vond hij wel leuk.

'Geschiedenis leerkracht?' herhaalde ze verbaasd en knipperde even ongelovig met haar ogen. Tegen het beroep had ze niets - haar opa had het ook gestudeerd - maar ze had nooit van haar leven kunnen raden dat hij dit beroep uitoefende. 'En je werkt vast op de plaatselijke high school? O, zat ik er nog maar op, er zijn nu allemaal zulke leuke, jonge leraren,' plaagde ze. 'Het wordt Jerry. Ik ben gek op afkortingen!'

Jeremy lachte even op recht bij die woorden. Maia mocht prachtig zijn; ze was nog eens gezellig ook en best wel schattig. Hij was dankbaar dat ze erbij was komen zitten aangezien hij nog niet echt iemand kende. Buiten wat leerkrachten waarmee hij had gesproken. 'Jong; check, maar leuk... Daar durf ik mezelf niet op te beoordelen.' Hierbij nam hij haar koffie even vast voor een slokje en zette die toen weer neer. 'Ja, Mystic Falls High School. En je zat erop? Je bedoelt dat je afgestudeerd bent?' Anders baalde hij erg hard.

Ze knikte. 'Ik ben twee jaar geleden afgestudeerd. Nu pas realiseer ik me eigenlijk hoe zorgeloos en heerlijk high school was.' Ze nam de kop koffie weer van hem aan en nam ook een slok. Ze moest ook lachen en keek even op een verleidelijke manier naar hem. 'Leuk: dubbel check,' giechelde ze speels en dronk haar koffie leeg. 'Mijn zusje zit nog wel op de high school, misschien geef je haar ook wel les!'

'Studeer je dan nog verder?' Jeremy glimlachte bij haar woorden en ging door zijn haren. 'Wauw, dat is een compliment voor me nog niet vijf minuten te kennen. Kan best? Wat is haar naam?' Hij keek al even verleidelijk terug en beet zacht op haar lip. 'Is er dan meer als vijf minuten nodig om je mee te vragen naar de Valentijn kermis of heb je thuis iemand op je wachten? Een vriendje misschien?'

'Nou, ik heb een jaartje rechten gestudeerd, maar dat vond ik niets. En het kwam wel goed uit, want ik had hier toch wat... zaken die ik moest oplossen.' Het voelde slecht om haar moeder zo te noemen, maar ze wilde niet zielig gaan doen en het mijn moeder is dodelijk ziek verhaal ophangen. 'Kate,' zei ze en glimlachte meteen. Ze was gek op haar jongere zusje. 'Ze lijkt heel erg op mij.' Ze keek hem overdonderd aan en wist even niets te zeggen. Langzaam knikte ze en glimlachte toen breed. 'Ja, het lijkt me hartstikke leuk om samen naar de kermis te gaan!'

'Kate,' Jeremy dacht even na, maar vond al snel het gezichtje voor zich. 'Ik heb gisteren de namen geleerd bij de foto's. Echt zo hatelijk als je die niet kent, maar ja, ze is echt een erg lief meisje. Ijverige student ook. Of ligt dat soms aan mij?' Hierbij glimlachte hij naar Maia. Hij had haar nooit gezien voor rechten te studeren, maar dat was wel erg indrukwekkend. Hij was degene met de gekke droom om acteur te worden, een droom die hij achter zich ging laten. 'Geweldig! Herinner me er dan even dat ik je zo mijn nummer geef. Het lijkt me nogal beschamend als ik zo naar je zus moet gaan van: Zeg je zus gedag van mij en geef haar mijn nummer door... Oké, ik ben echt de slechte grappenmaker. Sorry.'

NEW

Nadat Noah zijn auto had afgesloten, liep hij richting het café en nam hij tegenover Elle plaats. Ze was aan een tafeltje in de hoek gaan zitten, eentje die niet al teveel opviel, maar wel bij het raam was. 'Dus, hoe gaat het eigenlijk met je Engels? Ben je er goed op vooruit gegaan? En met de boeken?'

Elle keek hoe hij tegenover haar ging zitten en glimlachte. Enthousiast knikte ze. 'Het gaat heel erg goed! Ik oefen veel en lees vooral erg veel boeken. Ben je al eens naar de bibliotheek geweest, hier net buiten het dorp? Het is niet heel erg groot, maar het heeft enorm leuke boeken!' Elle wenkte een serveerster en bestelde twee koffie's. Ze kon zich nog herinneren dat hij dat graag dronk.

'Ik heb thuis nog zoveel boeken liggen die ik nog niet heb gelezen en steeds kom ik weer in de verleiding om boeken te kopen.' lachte hij. 'Dus ik vrees dat als ik naar de bieb ga, ik nooit meer toekom aan die boeken.' Het was echt schandalig hoeveel boeken hij wel niet had liggen thuis, en dat terwijl zijn huis niet eens zo groot was én hij moest hem delen.

Ze lachte met hem mee en haalde daarna met een zwakke glimlach haar schouders op. 'Mocht ik maar weer eens boeken kopen. Doordat we het thuis niet zo breed hebben, zijn nieuwe boeken en kleding een luxe die we ons niet kunnen veroorloven. In ruil daarvoor heb ik wel een lidmaatschap bij de bibliotheek gekregen, zodat ik zoveel kan lenen als ik wil.' Ze keek op toen de koffie's werden gebracht en dankbaar glimlachte ze naar de serveerster.

Noah glimlachte naar haar. 'Lenen is net zo geweldig als kopen, je hebt ze dan misschien niet thuis liggen, maar je krijgt als nog de kans om ze te lezen.' Hij had zichzelf al meerdere malen gezegd dat hij meer moest gaan lenen in plaats van te kopen, maar iedere keer als hij een boek in een antiek zaak zag liggen, of een tweedehands boekwinkel, móest hij hem gewoon meenemen.

Ze glimlachte en knikte instemmend. 'Je hebt gelijk, Noah! Maar sommige boeken vind ik zo mooi dat ik ze zo graag nog een keertje wil lezen. En daarvoor moet ik dan weer naar de bieb, in plaats van het gewoon uit mijn kast te halen.' Eigenlijk was ze best benieuwd naar de verzameling van Noah. Misschien stonden er wel boeken tussen die zij heel erg graag wou lezen.

'Daar heb je gelijk in, maar ik weet zeker dat je op een dag die boeken in huis hebt.' Hij bedankte de serveerster die hun koffie kwam brengen en hij sloot zijn handen om zijn mok heen. Het liefste dronk Noah zijn koffie gewoon zwart, geen suiker, geen melk, gewoon pure koffie.

'Ik hoop het,' glimlachte ze. Omdat ze het zo goed op school deed, lag eigenlijk de wereld voor haar open. Ze had al eens op internet gezocht en zag dat ze voor veel beurzen in aanmerking kwam. Ze hoopte echt dat ze een betere baan dan haar ouders zou krijgen en dat ze hen dus financieel later kon steunen. Elle leegde wat suiker in haar koffie en wees toen glimlachend naar zijn koffie. 'Kan je dat echt drinken? Mijn opa drinkt het ook altijd puur, maar zelf vind ik het vreselijk,' lachte ze.

Noah knikte. 'Als je een hardwerkende student bent, leer je het wel zo te drinken. Dan werkt het het beste, om je wakker te houden.' lachte hij. Hij had genoeg nachten als student doorgebracht met een hoop werk en een grote thermoskan met koffie naast zich. 'Maar als je nog eens een boek wilt lenen dan hoor ik het wel.'

Ze moest lachen en dronk van haar koffie. 'Dat geloof ik graag. En ik zou heel gaat weer eens een boek van je lenen! De boeken die ik eerder van je leende waren allemaal geweldig!' Ze pakte een lepeltje en begon wat afwezig en twijfelachtig door haar koffie te roeren. 'Trouwens, Noah, zou ik je misschien om advies mogen vragen?' Afwachtend keek ze hem aan en haalde diep adem. Misschien wou hij haar hier wel helemaal niet mee helpen.

'Ik zal binnenkort wel weer eens wat boeken meenemen voor je.' Noah nam een slok van zijn koffie en keek haar aan. 'Ja, ja natuurlijk. Waar heb je advies over nodig?' Als hij één van zijn leerlingen kon helpen, met wat dan ook, dan deed hij dat graag. Hij had dan wel geen idee waar dit over ging, maar daar zou hij vast en zeker snel genoeg achter komen.

'Ik- sorry, het gaat heel stom klinken, maar ik dacht gewoon- jij bent niet zoveel ouder dan dat ik ben, maar natuurlijk wel wijzer, dus ik dacht dat jij me wel goed kon helpen.' Ze haalde diep adem. 'Mijn- mijn vriend is vreemd gegaan. Maar hij was dronken! Hij wist niet wat hij deed. En hij vroeg aan me of ik hem wou vergeven, maar ik weet niet wat ik moet doen... Ik heb nog nooit eerder een relatie gehad...' Haar wangen werden rood en ze durfde Noah niet aan te kijken. Hij zou haar vast net een klein kind vinden.

Noah keek haar een paar seconde verbaast aan en grinnikte toen even. 'Je komt naar mij toe, voor relatie-advies. Sorry, ik moet bekennen dat ik ook niet heel erg ervaren ben, maar... vreemdgaan blijft vreemdgaan. Het is natuurlijk aan jezelf, of je hem nog wel kan vertrouwen. Vertrouwen is wat mij betreft het belangrijkste, maar ik kan niet voor je kiezen. Ik kan enkel zeggen wat ik zou doen en als míjn vriendin vreemd zou gaan, dronken of niet, dan stond ze buiten de deur.'

Elle was verbaasd om te horen dat hij niet zoveel ervaring had. Noah was zo aardig, slim en ook nog eens heel knap, de vrouwen stonden voor hem in de rij. Eigenlijk had ze stiekem gedacht dat hij iets met Grace had. Ze knikte instemmend. 'Bedankt voor je advies, Noah, echt waar,' zei ze dankbaar en keek toen bedachtzaam naar haar koffie. 'Het is zo stom als je zoveel vertrouwen in iemand hebt, dat dan zoiets gebeurt,' zei ze verdrietig.

'Zulke dingen zullen altijd gebeuren, of we het nou willen of niet, en het erge is: we kunnen er niets aan doen.' Mensen maakte fouten en andere mensen waren daar de dupe van. Zo is het altijd gegaan en zo zal het in de toekomst ook altijd zijn. 'Je komt er wel weer bovenop, in het begin is het moeilijk... maar er zijn genoeg andere leuke kerels op de wereld.'

'Je hebt helemaal gelijk,' stemde ze in en haalde vermoeid een hand door haar haren. Ze kon er helemaal niets aan doen. Hoopvol keek ze hem aan. 'Denk je echt?' In de gangen gingen nog steeds allerlei roddels rond en daardoor werd ze er steeds aan herinnerend. Zwak en nogal triest glimlachte ze. 'Kerels die me nooit hebben en gaan zien staan. Ik ben maar gewoon Elle, een grijs muisje die houdt van leren en boeken lezen. Ze houdt niet van feesten en is de meeste tijd saai. Misschien is Thomas dat eindelijk wel in gaan zien.'