Burnt Beans

Haar hand voelde warm aan met de zijne erop en gefrustreerd beet ze op haar lip toen hij de zijne weer weg haalde. Ja, ze was echt wanhopig, wanhopig ook nog naar deze man. Ze pakte met beverige handen weer haar mok op en dronk hier rustig uit. Ze hield niet van te warme drankjes, ze kon ze pas drinken als ze genoeg afgekoeld waren. 'Ben je me nou aan het uit lachen, Julian?' vroeg ze met een glimlach.

'Ík?' vroeg Julian verontwaardigd en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Nouja zeg, ik wist niet dat je me zo laag in jouw achting had staan?' Hij grijnsde zijn tanden bloot naar haar en dronk toen verder van zijn koffie. Koude koffie smaakte nergens naar. Net zoals koffie met suiker en melk trouwens. Alleen púre koffie kon hij drinken.

'Ja, jij Julian!' wierp ze tegen en pakte het roddelblad weer op. 'En om eerlijk te zijn ben ik geabonneerd op zes verschillende roddelbladen, de een nog erger dan de ander. Lach daar maar eens om!' Niet dat het waar was, ze had niet eens het geld om abonnee te zijn van de krant. Ze draaide zich van hem weg en keek met een trotse blik naar het achterhoofd van de persoon die voor hen zat.

Julian hield zijn gelach in en keek naar de voorkant van het roddelblad. Vervolgens keek hij naar de starre uitdrukking van Florrie en leunde weer naar achteren. Hij legde zijn onderbeen op zijn andere been en keek eveneens naar de mensen voor hen. 'Een glimlach staat je veel en veel beter, Florrie. Neem dat advies van deze vreemde maar aan.' Hij kon het niet laten te glimlachen en haar vanuit zijn ooghoeken te bekijken.

Ze keek hem aan, voor enkele seconde verbaasd, terwijl ze probeerde te bevatten wat hij had gezegd. Al snel voelde ze hoe haar mondhoeken omhoog gingen en ze sloeg haar hand snel voor haar mond om een giechel te onderdrukken. 'Je hebt gelijk,' gaf ze toen ook maar toe en draaide zich naar hem toe. 'Kom je hier eigenlijk vaker?' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem vragend aan.

'Ik heb altijd gelijk. Dus nog een advies: geef me nooit ongelijk.' Julian grijnsde weer zelfingenomen toen hij haar zag lachen en pakte zijn mok weer op. 'Ja, ik woon hier om de hoek, en deze koffie is beter dan die van mezelf. Dus ik ben hier vaak te vinden.' Hij zette de koffie weer weg en streek met dezelfde hand over zijn hoofd. 'Maar ik heb nu nog een reden om hier vaak te komen.'

'Oh, wat toevallig, ik woon hier ook best dichtbij,' zei ze enthousiast en wikkelde haar handen om haar chocolademelk heen, zodat ze lekker warm werden. Ze nam snel een slok na zijn woorden en voelde de rode gloed weer komen. Zeker weten dat hij wel wist wat voor invloed hij op haar had. Maar ze genoot téveel van de aandacht om er iets van te zeggen. Wanhopig, ja. 'Ik kom hier inderdaad best vaak,' glimlachte ze.

Julian klikte met zijn tong en draaide zich naar Florrie. 'Echt waar? Je bent toch niet mijn bovenbuurvrouw of wat dan ook? Ik weet dat het onbeleefd is, maar ik heb haar na 3 weken nog steeds geen bezoek gebracht. En ze woont toch echt boven me.' Hij lachte zacht en leegde zijn mok. Julian wist echter dat als Florrie zijn buurvrouw was, hij dat allang geweten had. Zo iemand zoals zij liep je niet zomaar mis.

Ze schudde glimlachend haar hoofd. 'Nee, ik woon net aan de rand van het bos. In een vrijstaand, klein huisje, dus de kans dat ik boven je woon, acht ik zeer klein,' zei ze giechelend. 'Drie weken al? Ik dacht dat je pas vorige week was ingetrokken.' Verbaasd keek ze hem aan. Over zo iemand als hij had dit dorp toch allang gesproken? Je zag Julian niet zomaar over het hoofd. Ze dronk ook haar kop chocolademelk op en glimlachte vriendelijk en ook een tikkeltje nerveus naar hem.

'Ik heb twee weken in een motel doorgebracht voor ik in het appartement kon. Maar ik had de sleutel al én wist dat ik buren zou hebben. Misschien moet ik ze maar eens op de koffie vragen.' Julian grijnsde en voegde toen samenzweerderig toe: 'Dan hoef ik ze daarna nooit meer uit te nodigen omdat mijn koffie zo vreselijk smaakt.' Hij ging verzitten op zijn stoel en glimlachte onverstoord.

Florrie schudde ongelovig haar hoofd en duwde een pluk haar achter haar oor. 'Nou, ik denk dat het dan ook geen nut heeft om mij een keer uit te nodigen bij je thuis,' grinnikte ze en keek hem vanonder haar wimpers aan. 'Of ik neem mijn eigen koffie mee.' Misschien bedoelde ze het uitdagend, misschien ook niet. Ze kon gewoon niet haar vinger op hem leggen en dat intrigeerde haar enorm.

'Er bestaat ook nog zoiets als thee.' Julian oogde Florrie nieuwsgierig. Was dit uitnodigend of juist spottend. Hij wist het niet zeker en dat maakte het des teleuker. 'Én ik schijn erg goed te zijn in het maken van hete bliksem.' Hij grinnikte. Hij kon ook andere dingen op tafelen toveren, maar hete bliksem leek hem een uitstekende keuze. Zijn aanbod moest niet té uitnodigend zijn.

'Misschien heb je dan toch nog een kans dat ik daarna nog een keertje langs kom. Sorry als ik nu te voorbarig praat,' ratelde ze en keek hem toen verbaasd aan. 'Hete bliksem?' mompelde ze en dacht even na. Het kwam haar zo bekend voor... 'O! Dat maakte mijn oma vroeger altijd! Toen ik nog klein was! Sorry Julian, maar je zal er wel heel erg goed in moeten zijn om haar te overtreffen.'

Julian liet dit keer zijn oprechte enthousiasme spreken en glimlachte opgewekt naar haar. 'Ik zal mijn allerbeste thee zetten.' verklaarde hij, maar zakte toen terug in zijn stoel en zette zijn onverschillige, ironische masker weer op. 'Het spijt me te horen dat je geen vertrouwen in mijn kookkunsten hebt.' stelde hij sarcastisch en steunde met een elleboog op de tafel voor hen.

'Daar houd ik je aan,' glimlachte ze verlegen en bleef hem deze keer aankijken. Hij had zo'n mooie lach en daarom was ze ook verbaasd toen opeens zijn hele houding weer veranderde. Ze beet op haar lip en wist niet wat ze moest zeggen: het was niet haar bedoeling geweest om hem te kwetsen. Zacht en lichtjes legde ze haar hand op de zijne en keek hem bemoedigend aan. 'Ik wil het met alle liefde komen proeven. Ik weet zeker dat het heerlijk is.'

Haar blik roerde Julian op een aparte wijze die hij niet kon of wilde plaatsen. Hij haalde dat idee uit zijn hoofd en keek haar slechts neutraal aan. Zijn hand trok hij terug toen hij de warmte van Florrie's hand voelde. Ze had zachte handen. Alles aan haar was eigenlijk wel zacht te noemen, maar ze had een scherp randje. 'Als je mijn thee overleeft, neem ik aan dat je bekwaam bent om je ook aan mijn hete bliksem te wagen.'

Beschaamd trok ze haar hand terug en legde deze op haar schoot. Het gebaar vatte ze op als een persoonlijke afwijzing en het liefst was ze nu zo snel mogelijk het café uit gerend. Ze pulkte wat stofjes van haar shirtje af en keek hem weer aan. 'We zullen wel zien,' zei ze vriendelijk en was niet in staat haar blik van hem af te wenden. 'Dus, het bezoekje aan je huis is een deal?'

'Zeer zeker. Je kan er niet meer onderuit.' Julian had eindelijk zijn blik af kunnen wenden en staarde naar zijn ene hand. De andere was nog altijd verstopt in zijn jaszak. Hij draaide een onderzetter om en haalde een pen uit zijn binnenzak om er zijn adres én telefoonnummer op te schrijven. 'Wanneer komt het je uit? Vrijdagavond?' Hij liet de keuze aan haar over. Hij zou wel tijd voor haar maken.

Ze glimlachte breed en keek hoe hij zijn adres en telefoonnummer op het viltje schreef. Ze kon bijna haar geluk niet op, ze zouden écht samen gaan eten. Enkel nu hopen dat hij echt zo goed kon koken als hij steeds zei. 'Vrijdagavond is prima,' zei ze, nadat ze vluchtig in haar agenda had gekeken, en nam het viltje van hem over. Ook zijn pen pakte ze om de afspraak in haar agenda te zetten. 'Om acht uur misschien?' Ze keek naar hem en hield even enthousiast de pen tussen haar lippen - stom trekje. 'Ik kijk ernaar uit.'

'Acht uur klinkt geweldig. En kom niet te laat, want ik heb een hekel aan laatkomers.' Ondanks die woorden glimlachte Julian naar haar en richtte zijn ogen daarna weer op iets anders. Je kon een vrouw niet té lang aan blijven kijken, dat was onbeleefd én ze werden dan al gauw achterdochtig. Julian had nogal wat slechte ervaringen met achterdochtige vrouwen. Die kon hij nooit lang uitstaan.

'Ik zal niet te laat komen,' beloofde ze en bekeek het adres dat hij op het viltje had geschreven. Ze herkende het wel, wist waar die straat lag. Snel zette ze ook zijn nummer in haar oude mobiel, voordat ze nog zijn nummer zou kwijt raken. Ze keek hem stiekem weer aan, maar hij leek gefixeerd op iets anders, dus stopte ze weer zorgvuldig al haar spullen in haar tas. 'Hoe bevalt je baan tot nu toe?' vroeg ze met een vragende glimlach.

Julian zag haar oude mobiel maar besloot er maar geen opmerking over te maken. Hij keek haar aan toen ze een vraag stelde en fronste met een lach. 'Niet echt, maar ik had niet anders verwacht van de baan 'conciërge'. Ik snap nog steeds niet wat die term allemaal inhoudt, maar tot nu toe is het meeste onzin en vervelend.' Hij had er zelf voor gekozen, maar het was niet zijn beste keuze ooit. Zelfs zijn baan als zwembad schoonmaker had hem beter bevallen.

'Het blijft waarschijnlijk ook enkel onzin en vervelend,' zei ze zachtjes en keek hem een beetje droevig aan. Conciërge op de high school stelde echt heel weinig voor en ze was ook niet iemand die hem beloofde dat het allemaal zoveel beter zou worden. Toch was ze stiekem wel heel blij dat hij het baantje had; zo zou ze hem bijna elke dag wel zien. 'Ach, je krijgt goed betaald,' zei ze schouderophalend. Ze had drie banen en nog steeds kwam ze nog maar net van dat geld rond.

'Ik ben blij dat je het ten minste niet probeert op te fleuren. Het is een rot baan. Vooral als je niet van kinderen houdt.' Hij lachte schamper, maar glimlachte toen naar Florrie. 'Voor een arme man zoals ik kan ik het geld inderdaad goed gebruiken.' Hij zou haar vanzelfsprekend niet vertellen over de bron van inkomsten die voortkwam uit zijn échte werk. 'En het trainen bevalt je wel?' vroeg hij haar geïnteresseerd.

Ze keek hem verbaasd aan. 'Je houdt niet van kinderen? Wauw, dan is deze baan misschien toch nog iets voor je, conciërges doen niets anders dan klagen op de leerlingen.' Ze had zich helemaal naar hem omgedraaid en speelde nu met de lokken van haar korte haren. 'Het trainen? Ja, ik vind het enorm leuk om te doen, niet enkel het fysieke gedeelte, maar ook sociaal. Om van die meiden echte onafhankelijke, leuke vrouwen te maken.'