Huis van Tristan Belikov

Ze zei niets en kuste hem ook. Zijn verlangen was duidelijk te merken in de handelingen die hij verrichte en het enige wat zij kon doen was dat verlangen beantwoorden met dat van zichzelf. Ze hield van hem, op haar eigen manier en het was lastig om dat duidelijk te maken aan iemand die dacht dat hij geen liefde kende. Dit was zijn manier van het vertellen, dat dacht ze tenminste altijd. Zijn verlangen kwam naar voren in zijn daden, niet in zijn woorden en dat moest ze leren te accepteren. Om hem een beetje te plagen onderbrak ze de kus. 'En wat moest je me vertellen?'

'Dat komt later wel,' murmelde hij en trok haar in zijn armen. Zijn handen gleden over haar lichaam, terwijl hij gulzig en verlangend haar lippen kuste. Hij legde haar neer op bed en ging boven haar hangen, om nog eens bewonderend naar haar lichaam te staren. 'Je bent zo perfect, Marise, zo lief en knap.' Zelf trok hij zijn shirt uit en vond haar lippen weer.

'Kom op, ik wil het weten.' zei ze tussen de kussen door en keek hem met een pruillipje aan. 'Alsjeblieft?' Met één vinger gleed ze van zijn borstkas naar zijn navel toe en weer terug. 'En daarna is dit allemaal van jou.' Ze liet haar blik over haar eigen lichaam glijden en keek hem daarna weer aan.

Hij zuchtte en haakte afwezig met zijn vinger achter de band van haar slipje. 'Nou, eigenlijk weet ik niet of je dat nog wel wil doen na mijn woorden,' zei hij eerlijk en keek haar aan. 'Ik wou praten over ons. Hoe het nou tussen ons zit, hoe we elkaar mogen noemen, en dergelijke.' Hij keek haar met een trieste blik aan dat hij hier nu opeens over begon en drukte weer zacht een kus op haar lippen.

'En hoe denk jij erover dan?' vroeg ze zich nieuwsgierig af. 'Waarom zou ik daarna niets meer willen doen?' Ze snapte de connectie niet helemaal en ging rechtop zitten. 'Ik wil geen seks hebben om er daarna spijt van te krijgen door jou woorden, dus - zeg wat je zeggen wil?' Ze was nieuwsgierig en ze wist hoe ze er zelf over dacht, maar wat er in zijn hoofd omging was een raadsel voor haar.

Hij zuchtte en rolde naast haar, om zo naar het plafond te kijken. Zijn hand zocht de hare en hij keek haar zijdelings aan. 'Ik doe niet aan relaties. Ik doe aan... liefhebben, maar niet aan het ''meer'', zoals relaties dus, en stelletjes.' Hij keek haar ook nieuwsgierig aan. 'Hoe denk jij er dan over, Marise?' Zacht drukte hij kusjes op haar buik, om zo omhoog te gaan naar haar lippen.

Marise duwde hem een stukje van zich af. 'Dus je was serieus? Het is seks en zoenen en meer niet?' Hij had overduidelijk gelijk gehad met zijn eerdere woorden. Als dat écht het enige was wat hij wilde dan was ze weg hier, dan pakte ze haar kleren en ging ze weer terug naar het hotel. 'Dus ik heb zogenaamd je hart honderd jaar geleden veroverd, maar je wilt geen relatie?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Je begrijpt het verkeerd,' zei hij en haalde een hand door zijn haren. Het was alweer veels te lang gegroeid. 'Ik bedoel dat ik geen huisje, boompje, beestje ga doen of officieel samen wonen, trouwen, dingen doen die stelletjes doen, weet ik veel.' Hij zuchtte en ging weer op zijn rug liggen. 'Ik leef al te lang om een serieuze vriendin te zoeken. Het is een leven van mensen leren kennen en weer verliezen. Stel je voor, we hebben een relatie en dan verlies ik je, wat dan?'

'Waar zou je me aan moeten verliezen?' vroeg ze verbaast. Ze was net als hij was, dus waarom zou hij haar verliezen? Ze snapte zijn argumentatie ergens wel: hij was bang dat hij hetgeen wat hij lief had kwijt zou raken, maar bij haar was dat niet van toepassing, ze was een vampier - ze hadden beiden eeuwig leven.

Hij trok haar op zich en keek haar serieus aan. 'Omdat dat de hele reden van gisteren was waarom ik kwaad werd. Je had je verdomme in een gevaarlijke situatie gebracht en ook nog eens met de Originals! Wat nou als ze je gedood hadden? Wat nou als opeens een andere vampier je doodt? Dan verlies ik je. Marise, je bent nog maar honderd jaar oud. Je bent nog een kind in de vampier wereld.'

'Dus de enige reden waarom je niet samen wilt zijn als een stel is omdat je bang bent om me te verliezen?' vroeg ze vol ongeloof. 'Je zult altijd mensen verliezen in je leven maar dat is geen reden waarom je jezelf moet tegenhouden om lief te hebben.' Ze snapte zijn argumenten, maar vond ze slap. Natuurlijk zou je mensen verliezen in je leven, zo was het nou eenmaal. Maar om jezelf nou te stoppen omdat je daar bang voor bent? Nee, dat snapte ze niet.

Hij rolde haar gefrustreerd en boos van zich af en stond op van het bed. Hij had moeite om zijn woede te beheersen en het liefst reageerde hij het weer af tegen de kast. 'Wat weet jij er nou van, Marise? Hoeveel mensen ben jij nou kwijt geraakt? Tientallen? Nou, ik heb er honderden, duizenden misschien wel, verloren. Je snapt er niets van.' Hij pakte een stomme pannenkoek en gooide die tegen de muur aan. 'Wat moet ik in godsnaam doen als jij doodgaat? Ooit daar aan gedacht?'

'Wat moet ík doen als jij doodgaat?' vroeg ze op dezelfde toon aan hem. Ze stond op en liep naar hem toe. 'Iedereen is bang om mensen te verliezen, wij zijn daar geen uitzondering van, maar waarom kan je niet genieten van de tijd die je wel samen bent met iemand? Die je wel samen bent met mij? Misschien heb ik niet zoveel mensen verloren als jij, maar dat betekend niet dat ik niet snap hoe je je voelt.'

Hij zuchtte en ging weer op bed zitten. Haar woorden waren waar en eerlijk, maar het gold zo niet voor hem. Hij wou juist niet die tijden met die persoon door brengen, om steeds maar meer van die persoon te houden en uiteindelijk de persoon te moeten missen. In het leger had hij geleerd dat als je liefde van je af hield, dat je dan nooit pijn zou lijden. Dat was ook iets dat waar was. 'Ik weet dat je snapt hoe het voelt,' zei hij en leunde naar achteren op het bed.

Ook Marise ging weer op het bed zitten en zuchtte uit. 'Zou je het kunnen proberen, denk je?' vroeg ze aan hem, vurig hopend dat het antwoord ja zou zijn. 'Zou je kunnen proberen om me lief te hebben zoals je zou kunnen en niet alleen door middel van handelingen, maar ook door gevoelens en woorden? Ik wil je nergens toe dwingen en we kunnen het volledig op jou tempo doen, maar als je het enkel zou proberen dan...' Ze maakte haar zin niet af en wachtte enkel op zijn antwoord.

Hij keek voor zich uit en dacht over haar woorden na. Kon hij ''meer'' doen met Marise? Een relatie aan gaan? Een stelletje worden? Hij stond op en liep de kamer rond. Maar hij had ook nog Grace, die werkelijk een raadsel voor hem was. Wou hij een monogame man worden? Hij wist dat hij niet de man was voor ''meer'', maar hoe kon hij dat Marise nou vertellen? Want het stomme was, was dat hij het wel zou kunnen, de vraag was enkel of hij het wou. 'Is het goed als ik nog over na denk?' vroeg hij, terwijl hij de pannenkoek van de muur haalde.

'Als je het zou willen zou je er niet meer over hoeven nadenken...' Ze verweet het hem, hij had diep van binnen wel geweten dat zíj het wel wilde en toch was hij doorgegaan met alles, hij was doorgegaan tot dit punt en als dit het enige was wat ze konden hebben wist ze niet of ze dat wel wilde. 'Maar als jij erover na wilt denken, dan hou ik je niet tegen.' Ze stond op uit het bed en trok een badjas aan. Dan moest hij het zelf weten.

'Wees blij dat ik geen nee zeg, Marise, en dat ik bereid ben om het te overwegen,' zei hij en keek hoe zeg weg liep. 'Ik zei toch dat we na mijn woorden niet meer verder zouden gaan?!' Hij zuchtte en plofte neer op het bed, terwijl hij zijn handen door zijn haar haalde. Relaties zouden enkel problemen met zich mee brengen. Je verwachtte dingen van elkaar, en die verwachtingen konden enkel door elkaar de grond in geslagen worden. Hij trok zijn shirt weer aan en liep naar beneden.

Hij had inderdaad gelijk gehad, veel zin om het bed in te duiken had ze niet meer. Ze keek hem na hoe hij naar beneden liep en trok vervolgens de kast open. Ze had eigenlijk helemaal geen zin om zich aan te kleden, maar om nou in lingerie rond te gaan lopen was ook een beetje teveel van het goede. Uiteindelijk pakte ze gewoon de eerste de beste joggingbroek van Tristan uit de kast en trok deze aan. Hij was veel te groot en ook veel te lang, maar dat maakte haar niet uit. Ze trok een simpele top erover aan en liep zo ook naar beneden toe.

Tristan liep, nadat hij de pannenkoeken had weggegooid, rechtstreeks naar zijn werkkamer en ging daar op zijn bureaustoel zitten. Langzaam begon hij rond te draaien en zag hoe zijn werkkamer aan het voorbij vloog. Hij deed dit altijd als hij moest nadenken; gewoon, weer even een kind zijn, en alles vergeten. Nee, een relatie zou hem niet lukken. Niet gepland, in elk geval. Misschien, heel misschien, kon hij het wel. Maar aan iemand beloven lukte niet.

Marise kon de ongemakkelijkheid en de spanning die in het huis hing voelen, maar ze had dat gesprek liever nu gehad dan dat ze er pas over een paar weken achter zou komen. Ze wist niet goed wat ze ervan moest denken en hoe ze zich erover moest voelen. Ze hield van hem, dat was één ding wat zeker was, maar hield hij ook van haar? Dat was de vraag waar ze een antwoord op wilde, een eerlijk antwoord.

Tristan zette zijn voeten op de grond, zodat hij niet meer rond draaide en legde zijn gezicht in zijn handen. 'Verdomme,' gromde hij en stond op, om naar de woonkamer te lopen. Hier zag hij Marise staan, in zijn kleding, en toch zag ze er nog verdomd sexy uit. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en leunde tegen de muur aan. Hij keek haar enkel aan en probeerde zich te verontschuldigen met zijn ogen. Te verontschuldigen dat hij zo fucked-up was.

Marise keek hem recht in zijn ogen aan. Ze zag het wel, wat hij wilde zeggen - maar ze wilde het hóren. Ze liep naar hem toe en bleef voor hem staan. Ze was veel kleiner dan dat hij was, dus ging ze op haar tenen staan om hem een klein oppervlakkig kusje op zijn lippen te geven. Marise zuchtte uit en streek wat haren achter zijn oor. 'Ik weet dat het moeilijk is voor je, om je zo open te stellen, maar ik waardeer het wel.' Ze waardeerde het dat hij dat voor haar wilde doen.

Hij moest naar beneden kijken om haar recht aan te kunnen kijken en glimlachte. Hij ging op de rand van de bank zitten, zodat ze op ooghoogte waren, en trok haar tussen zijn benen naar zijn lippen toe. 'Het spijt me dat ik zó ben. Dat ik niet die droomprins voor je kan zijn, die je wenst.' Hij streek met zijn hand langs haar middel en bleef haar recht aan kijken.

'Je bent mijn droomprins wel.' zei ze lachend. 'Mijn eigen prins Charming.' Een glimlach streek over haar lippen heen en ze bekeek hem. 'Je moet niet zo negatief zijn over jezelf Tristan.' Hij moest inzien hoe leuk hij was en dat hij ook ontzettend lief kon zijn.