Huis van Tristan Belikov

Grace was verrast door deze hobby van Tristan. Ze had hem nooit als iemand gezien die van muziek hield of misschien had ze dat liever ontkend. Haar ogen sperden zich wijd open, net zoals haar mond toen ze de vleugel zag in de kamer. Ze liep er zonder er over na te denken op af en streek met haar vinger langs de zwarte laklaag. Het was een prachtig instrument en ze kon zich alleen maar voorstellen wat voor mooie klanken er uit zouden komen. Tristan was ze plotsklaps vergeten terwijl ze de vleugel van alle kanten bekeek.

Tristan leunde tegen de muur aan en keek gespannen hoe ze erop zou reageren. Zou ze zelfs wel beseffen dat een man die gymleraar was dit eigenlijk helemaal niet zou kunnen veroorloven? Toch leek ze daar niet aan te denken en enkel oog te hebben voor de piano. Met een glimlach kwam hij naast haar staan en streek liefhebbend met zijn hand over de vleugel. 'Hij is prachtig he? Kan je piano spelen?'

'Een beetje, maar ik zing liever met piano.' Kort keek Grace hem aan, maar liet haar ogen toen weer de vleugel bewonderen. 'Het is nogal wat om op het podium alleen te zingen. Of met een hele bezetting. Maar een duet met piano is geweldig, het beste.' Haar stem was een stuk zachter dan haar normale volume. Ze raakte lichtjes Tristan's hand aan en wierp haar ogen naar hem op. 'Kun je iets spelen? Nu?'

Hij keek naar haar hand die de zijne aanraakte en in een snelle beweging had hij haar hand vast. Met zachte strelingen raakte hij haar hand aan en glimlachte toen naar Grace. 'Ik kan nu iets spelen.' Hij ging achter de piano zitten en opende de klep, zodat de toetsen zichtbaar werden. Even keek hij Grace ernstig aan. 'Sorry, ik ken enkel niet zo goed de hedendaagse muziek, enkel oudere stukken. Is dat een probleem?'

Toen Tristan achter de piano plaats had genomen, keek Grace verwonderd naar haar eigen hand. Hij tintelde nog na van de aanraking. Ze schudde haar hoofd om die gedachte kwijt te raken en richtte haar blik op Tristan. 'Nee, natuurlijk niet. Speel maar wat jij wíl spelen.' zei ze. Op de een of andere manier paste Tristan precies achter de zwarte vleugel. Het instrument was net zo krachtig, maar charmant en bovendien hadden ze beiden iets geheimzinnigs en mysterieus.

Tristan glimlachte naar haar, maar wendde toen zijn blik af en probeerde haar buiten te sluiten. Als hij piano speelde, dan had hij enkel nog aandacht voor de piano en het geluid. Het duurde even voordat hij een geschikt muziekstuk had uitgekozen. Hij twijfelde eerst heel erg of hij het zou spelen, maar besloot het toen toch de doen. Hij schraapte zijn keel, keek even nerveus Grace's kant op en begon toen te spelen. Het was een stuk zonder naam, gecomponeerd door een oude man waar hij een tijdlang bij gewoon had. Die man had altijd als een soort vader van hem gevoeld en Tristan was dan ook gebroken toen hij overleed. Hij had dit stuk nog nooit aan iemand anders laten horen.

Grace werd voor ze het wist meegenomen door de muziek. Het was een prachtig stuk en de emotie die er in gelegd werd maakte het alleen maar mooier. Ze sloot haar ogen en met haar hand op de vleugel zodat ze overeind zou blijven staan. Ze hoorde het niet alleen, maar voelde het ook en dat maakte volgens Grace muziek muziek. Je moest het ook kunnen vóelen. Ze durfde haar ogen niet te openen toen het uiteindelijk stil was.

Tristan had ook zijn ogen gesloten en voelde hoe zijn vingers dansten op de toetsen. Hij speelde al zo'n ruim honderd jaar piano en hij was er gek op. Het was zijn uitlaatklep. De muziek draafde verder en bracht Tristan op een hoog, emotioneel punt. Hij herinnerde zich nog de dood van de oude, lieve man, de laatste keer dat hij ooit gehuild had. Daar was zijn angst voor liefde uit gekomen: hij wilde zich nooit meer zo voelen als op dat moment. Hij kon het niet trekken als Marise dood ging, of Grace. Abrupt stopte hij met de muziek en hield zijn ogen gesloten, om rustig weer op de aarde te komen met zijn gedachtes.

Grace voelde de spanning in de kamer hangen. Ze voelde de emotionele druk en het maakte haar ongemakkelijk. Ze keek Tristan aan en schuifelde heen en weer. Haar stem tintelde om zich ook aan de muziek te wagen en haar lichaam voelde de neiging om de emoties er uit te acteren, maar dat hield ze tegen. Ze had geen woorden om te beschrijven wat er door haar heen was gegaan toen Tristan speelde, dus bleef ze hem roerloos aankijken.

Hij opende zijn ogen, knipperde om aan het licht te wennen en keek Grace aan. Hij schrok toen hij haar gezichtsuitdrukking zag en hij wist dat hij op emotioneel punt veel te ver was gegaan. Snel trok er een grijns over zijn gezicht en draaide hij zich om op zijn stoel, zodat hij haar kon aan kijken. 'En, mening?' Hij had het nog nooit aan andere laten horen, dus was hij benieuwd naar wat zij ervan vonden. Vooral wat Grace ervan vond.

Grace had een moment zijn gezicht gezien zonder die maskerende grijns en was geraakt geweest door wat ze daar zag. Het was zoveel meer dan zij ooit kon bevatten. 'Mening?' Grace toverde haar eigen grijns tevoorschijn. 'Ik durf nu niet meer voor je te zingen. Ik kan niet eens in de buurt komen van jouw muzikale perfectie. Alhoewel ik wel ergens een dissonante klank hoorde die er niet paste.' Het was makkelijker zichzelf te verschuilen achter sarcasme dan haar gevoelens te tonen.

Hij wuifde haar woorden weg, maar was stiekem toch trots dat ze mooi vond. Zijn goede vriend had dan toch goed werk geleverd. Misschien moest hij het toch eens uitbrengen, maar hoe egoïstisch hij ook was, eigenlijk wilde hij liever dat het zijn eigen geheimpje bleef. Iets dat hem herinnerde aan zijn oude vriend. Hij strekte zijn vingers. 'Kom op, nu wil ik je horen zingen ook. Er is vast wel een lied dat we beiden kennen.'

Met een grote lach zette Grace het intro van America uit West Side Story was één van die musicals waar ze als klein kind hard had meegedanst en meegezongen. Ze vond het heerlijk om haar accent in het Engels de overhand te laten nemen in plaats van het te verstoppen. Natuurlijk week haar Spaans wat af van het Puerto Ricaanse, maar dat merkte niemand behalve zij. Ze stopte na een kort couplet en refrein en grinnikte. 'Ik ken alles dat in een bekende musical of theaterstuk heeft gezeten.' Glimlachend keek ze Tristan aan.

Tristan zette zijn elleboog op de piano en luisterde zo gefascineerd naar Grace. In tegenstelling tot zijn weinige kennis van hedendaagse muziek kende hij dit lied wél. Al snel stond er een glimlach op zijn gezicht en hij klapte in zijn handen toen ze klaar was. 'Dat klonk goed!' zei hij bewonderd, zijn trots eens weg stoppend. Hij stond op en wees naar de piano kruk. 'Wil je jezelf begeleiden?'

Grace nam het compliment van Tristan ter harte. Ze vond die musical heerlijk, hoewel ze het niet helemaal eens was met de beeldvorming van vluchtelingen nog met die van vrouwen. Ze was nogal feministisch ingesteld. Grace keek naar de piano kruk en twijfelde. Uiteindelijk ging ze toch zitten en legde haar vingers op de toetsen. 'Heb je een verzoeknummer?' Ze had geen idee wat ze voor hem moest spelen.

Hij keek haar aan en haalde even zijn schouders op. 'Ik ben nogal klassiek ingesteld, dus ik zou nu voor een klassiek stuk kunnen kiezen. Maar om heel origineel te zijn, wil ik liever jou horen zingen.' Hij pakte er een stoel bij en zette deze naast de kruk van haar, zodat hij haar vingers kon bestuderen, als ze zou gaan spelen. 'Een musical nummer. Verras me, zou ik zeggen.'

Grace keek bedachtzaam naar de zwart-witte toetsen. 'Ken je Funny Girl?' vroeg ze hem terwijl ze de eerste intro tonen speelde. Ze was geen zangeres maar een actrice, dus toen ze begon met zingen keek ze naar Tristan en acteerde zo goed ze kon, terwijl ze bleef spelen, haar rol. 'Don't Rain On My Parade' was een nummer dat ze van haar toneelleraar had geleerd, omdat volgens hem haar karakter perfect paste bij de tekst.

Tristan kon niet ophouden met lachen en wilde zich eerst op haar piano spel richten, maar kon zijn ogen niet losmaken van haar gezicht, van haar zingende mond en stralende ogen. Hij kende het lied niet, laat staan de musical. Toen ze uitgezongen was, klapte hij weer verbijsterd in zijn handen en bleef haar even zo aankijken. Langzaam strekte hij zijn handen uit, om deze op haar wangen te leggen, en zijn lippen op de hare te drukken.

Grace vond het heerlijk om iemand anders te zijn. Al was het voor een musical nummer, al was het voor een diepgaande monoloog, ze vond het allemaal geweldig. Toen ze klaar was, was ze buiten adem, maar ze kreeg geen tijd om weer op adem te komen. Ze voelde Tristan's lippen en kuste hem zacht maar met overtuiging.

Een hand gleed door haar haren en trok zo haar hoofd dichter naar de zijne toe. Zijn lippen waren voor eens niet hard en ruw, maar juist begerig en teder. Zijn hele houding was veranderd na zijn muziekstuk, misschien juist doordat zijn oude vriend hem altijd vertelde dat hij niet het monster was waarvan Tristan altijd dacht dat hij dat was. Zacht liet hij haar lippen los en keek haar in haar ogen aan. 'Wat doe je met me, Gracia?' vroeg hij oprecht verward. Hij hoorde dit niet met mensen te doen.

Grace schoof dichter naar hem toe en legde één hand op zijn been voor steun en de andere op zijn wang. Haar verlangen duwde haar naar hem toe als een magneet. 'Ik weet het niet.' gaf ze als antwoord toen ze hem terug aankeek. Ze begreep er zelf ook niets van. Het was niet dat ze dit eerder met een man had meegemaakt. Natuurlijk had ze aantrekkelijke mannen voorbij zien komen, maar Tristan had zo een sterke uitwerking op haar dat ze het niet normaal kon noemen.

Hij keek haar aan en liet zacht zijn lippen over de hare strijken. 'Ik vind het wel een fijn gevoel,' murmelde hij en keek haar recht in de ogen aan. 'Gracia, Gracia, Gracia. You turn my world upside down.' Hij kuste haar lippen weer en sloeg zijn armen om haar middel heen. Eenmaal toen hun lippen elkaar weer los lieten drukte hij zijn lippen in haar nek en streelde met zijn hand door haar haren.

Grace genoot van het moment. Ze genoot van zijn aanrakingen en de manier waarop hij haar naam zei. Haar hoofd werd licht en haar wangen rood. Ze streek met haar hand langs zijn been en vervolgens zijn zij. Ze verkende zijn lichaam en nam haar tijd. Het was deze keer niet zo gehaast als in de kleedkamer en dat vond ze helemaal niet erg. Grace bleef echter stil, omdat ze geen woorden kon vinden die ze gepast vond in deze situatie.

Hij tilde haar zo op dat ze op zijn schoot zat en zijn handen rond haar middel waren. Zijn lippen vonden weer de hare en deze keer was het meer onderzoekend en rustig dan vurig en verlangend. Hij betrapte zichzelf erop dat hij haar het liefst mee naar zijn slaapkamer zou nemen, maar wist dat ze dat niet op prijs zou stellen. Toch erkende hij die kant van zichzelf. 'De vorige keer... Ik was er echt overtuigd van dat je weg zou gaan.'

Grace liet een vinger over zijn wang glijden en knikte. 'Ik ook. Anders dan-' Ze keek naar de stoppeltjes op zijn kaaklijn en bestudeerde toen zijn ogen. 'Ik denk niet dat ik mezelf ooit toe zou hebbe gestaan dit te doen, als ik niet echt had gedacht dat ik weg zou gaan.' Ze was oprechter dan ze van plan was geweest te zijn. Ze was het hem wel verschuldigd. Na haar woorden pakte ze zijn hand vast en verstrengelde zijn vingers met de hare.