Huis van Tristan Belikov

Marise opende de voordeur met de sleutel en gooide hem achter zich dicht. Al snel had ze haar schoenen uit gedaan en hing ze haar jas op aan de kapstok. 'Tristan, ik ben thuis!' riep ze, zonder antwoord te krijgen. Toch hoorde ze boven geluid, dus liep ze de trap op. De slaapkamer was leeg, dus de plek waar hij dan altijd was was zijn muziek kamer. Toen ze de deur opende zag ze echter iets wat ze niet had verwacht. 'Zo, jullie hebben het gezellig samen.' merkte ze sarcastisch op. 'Iets té gezellig.'

Tristan hoorde achter zich de deur open gaan en de stem van Marise. Langzaam en vermoeid sloot hij zijn ogen en kneep even hard in de hand van Grace. Daarna zette hij haar weer op de piano kruk en draaide zich om. 'Marise,' zei hij en knipperde even met zijn ogen, terwijl hij niet wist wat hij moest zeggen. Hij wist dat dit niet goed zou aflopen. 'Ik liet Grace mijn vleugel zien.'

'Ja, en de binnenkant van je mond heeft ze vast en zeker ook verkend.' merkte Marise droog op, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en tegen de deurpost aanleunde. Het was een kwestie van wachten voor zoiets zou gaan gebeuren, dat wist ze, maar nu ze hen zo betrapte was het pijnlijker dan dat ze had verwacht.

Grace had met haar rug naar de deur gezeten, dus ze had pas door dat Marise er was toen ze haar stem hoorde. Ze wist niet of ze moest schrikken of dat het niet erg was. Tristan had gezegd dat hij niets met Marise had, maar Marise had compleet anders gereageerd. Ze zat op de pianokruk en keek naar de twee. Ze schaamde zich. Ze had geweten dat er iets was tussen Marise en Tristan, maar toch had ze doorgezet met hem. Verslagen staarde ze naar de grond.

Hij hield niet van de toon die Marise op zette. Hij stond op en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'We praten hier later nog wel over, Marise. Ik laat Grace even uit en dan mag je alles zeg wat je wil.' Hij zuchtte en pakte Grace's hand, om haar zo omhoog te trekken. 'Sorry,' bewoog hij met zijn mond zonder geluid en glimlachte geruststellend naar haar.

'Ze gaat helemaal nergens heen, ik wil weten wat er gebeurd is en ik wil het van háár horen.' Ze keek met priemende ogen naar Grace en daarna weer naar Tristan. Ze zou achter de waarheid komen wat het haar ook kostte, en ja - ze zou Tristan er later over spreken, maar ze wilde dat Grace alles vertelde.

Grace kwam omhoog met behulp van Tristan's hand. Ze trok zich echter los toen ze goed en wel overeind stond en haar hoofd geordend had. Ze beantwoordde Tristan's glimlach niet, maar keek Marise terug aan. 'Sorry, het was een fout. Een hele grote, verkeerde, stompzinnige fout die ik begaan heb.' Ze keek om naar Tristan maar zei niets tegen hem voor ze langs Marise liep om de trap af te gaan.

Tristan keek haar verslagen aan toen ze zo deed en fronste zijn wenkbrauwen. Meende ze dit nu echt? Hij keek Marise aan en daarna Grace en liep toen ook de trap af. Stilletjes liep hij naar de deur en opende deze, maar zei niets tegen Grace. Hij had geen idee wat hij kon zeggen. Vermoeid en nog steeds ongelovig haalde hij een hand door zijn haren en wenste dat ze nog iets zou zeggen.

'Tuurlijk, het was vast een éénmalige vergissing!' riep Marise hen na. Ze kookte van woede en ze zou er inderdaad ook een hartig woordje met hem over gaan spreken. Ze had werkelijk gedacht dat hij het dit keer meende, dat hij voor honderd procent voor haar wilde gaan, maar blijkbaar had ze het mis. Alweer.

Grace had haar jas aangetrokken en pakte haar tas nu op. Ze draaide zich om naar Tristan en legde haar hand op zijn arm. Ze kon niet boos op hem zijn, maar ze voelde zich wel geraakt. 'Je kunt niet twee vrouwen tegelijkertijd gelukkig maken, Tristan.' Grace keek hem aan en trok toen haar hand terug. Wat haar betreft was dit voorbij zo snel als dat het begonnen was. Ze wilde geen tweede keus of bijgerecht zijn. Ze wilde hem niet delen. Ze had hem niets eens. Met een zucht stapte ze naar buiten en liep terug naar huis.

Tristan keek Grace wanhopig aan en voelde hoe haar woorden in sloegen als een bom. Ze had gelijk, hij kon niet meerdere vrouwen tegelijk beminnen. Hij wou nog zoveel zeggen, haar tegen houden, maar hij wist dat het geen zin had, dus zweeg hij. Nadat Grace weg was, sloot hij de deur en liep naar de woonkamer toe, om neer te zakken op een stoel. 'Brand maar los, Marise,' mompelde hij.

Marise was toen de ze deur hoorde dicht gaan, de trap af gelopen en stond voor Tristan's neus. 'Waarom?' Dat was de enige vraag waarop ze antwoord wilde hebben. 'En zeg niet dat je het niet weet en dat het een opwelling was!' siste ze woedend. Dit was geen opwelling, hij wist donders goed waar hij mee bezig was.

Hij haalde langzaam zijn schouders op en keek van haar weg. 'Het gebeurde gewoon, denk ik.' Hij had geen idee wat hij moest zeggen. En ondanks dat hij vond dat hij geen uitleg aan haar verschuldigd was, deed hij het toch. 'Ik had net een piano stuk gespeeld die veel voor me betekende. Ik was, ik weet het niet, kwetsbaar? Het gebeurde gewoon, oké? Het is vast gewoon tijds verdrijf voor haar, ze heeft me vaak genoeg laten weten dat ze me een vreselijke man vindt.'

'En dit is dus precies wat ik bedoel. Zo gaat het namelijk iedere keer. "Ik weet niet wat me overkwam" "Het gebeurde gewoon." "Het betekende vast niets."' Ze moest zichzelf kalm houden door constant te blijven ademen, anders werd ze letterlijk gek. 'Nou, blijkbaar vind ze je zo vreselijk niet, want vrouwen kussen geen mannen die ze vreselijk vinden!' riep ze naar hem. 'En wat betekende het dan voor jou? Vertel dat eens, was het voor jou ook gewoon maar tijdverdrijf, of ben ik dat? Ben ik enkel tijdverdrijf?'

Haar stem boorde in hem als messen en hij sloot zijn ogen geërgerd tot ze opgehouden was met schreeuwen. Hij stond op en liep op haar af. 'Wij hebben geen relatie, Marise, dus ik hoef me niet te verontschuldigen. Ik heb het geprobeerd, ik heb geprobeerd om meer te voelen, om je trouw te blijven en van je te hóúden. Maar het lukt me niet, ik doe niet aan relaties. Ik heb nog nooit een relatie gehad. En ik zal hem ook niet met jou en Grace krijgen of er moet iets heel speciaals gebeuren. Ik ben gek op je, Marise, maar ik kan het niet. Wat je net zag... Dát ben ik.'

'Nou, als ik slechts je fuck-maatje ben, dan denk ik dat ik maar beter terug kan gaan naar mijn stinkende hotelkamer, denk je ook niet?' Haar stem was kalm, hoewel ze van binnen kookte van woede en verdriet. Ze voelde de tranen achter haar ogen branden, maar deed er alles aan om ze niet te laten lopen.

Hij kende de blik in haar ogen maar al te goed en hij draaide zich van haar weg. In zijn lichaam voelde hij een pijnlijke stroom lopen en ook zijn gezicht stond in een verbeten, pijnlijke uitdrukking. 'Je bent inderdaad enkel voor mijn seksuele pleziertjes,' zei hij formeel en sloeg zijn armen over elkaar heen, terwijl hij naar het schilderij keek die op de muur hing. De leugen deed pijn, maar als hij haar nog langer aan het lijntje zou houden, zou hij haar enkel meer pijn doen. Hij kon haar niet liefhebben, niet in de gedachte dat hij haar ooit kon verliezen. Dat kon hij niet aan.

Voor één enkele seconde liet Marise de tranen stromen, maar niet lang daarna veegde ze ze ruw van haar wang af. 'Je bent vast en zeker blij dat dát eruit is.' merkte ze op en haalde een hand door haar haren heen. 'Dan ga ik maar inpakken.' Met deze woorden liep ze naar boven toe, waar ze tegen de kledingkast door haar knieën zakte en in huilen uitbarstte. Dit was niet hoe ze het had willen zien, dit was niets zoals ze had gepland.

Hij knikte enkel en wachtte tot ze boven was. Nu pas realiseerde hij zich eigenlijk wat hij gezegd had en wat de consequenties ervan zouden worden. Een dierlijke kreet ontsnapte zijn keel en in een snelle beweging vloog de vaas met rode rozen die hij een week geleden nog aan Marise had gegeven tegen de muur. Hij pakte er eentje van de grond af en rende naar boven toe. Sprakeloos keek hij naar Marise die huilde en hurkte naast haar neer. 'Ga alsjeblieft niet weg.'

Marise keek hem aan en schudde haar hoofd. 'Als ik hier enkel ben als seks-speeltje dan hoor ik hier niet, Tristan.' Hoe graag ze ook wilde blijven, nu ze dit wist kon ze het niet. Ze stond op, trok de koffer onder het bed vandaan en opende de kledingkast. Stuk voor stuk pakte ze haar spullen eruit, shirts, broeken, lingerie, pyjama's alles. 'Ik zie je wel weer..' zei ze, nadat ze haar koffer dicht had geritst en zo liep ze naar beneden om haar jas aan te trekken.

'Ik meende het niet, Marise, dat weet je ook wel. Dat meende ik niet.' Hij wou haar vastpakken, maar wist dat hij het er enkel erger door zou maken. Zijn blik werd met het kledingstuk die de koffer in ging wanhopiger en toen ze naar beneden ging, liep hij snel achter haar aan. 'Marise, ik smeek het je, blijf alsjeblieft. Het was een fout, een grote fout. We beginnen overnieuw, ik probeer het opnieuw, ik zal nog meer mijn best doen!'

Marise schudde weer haar hoofd. 'Je zult het altijd blijven proberen en dat is alles wat er zal gebeuren, want je blijft maar tot de conclusie komen dat je niet van me houdt zoals ik van jou doe.' Ze keek hem aan en veegde wat tranen van haar wangen af. 'We kunnen overnieuw blijven beginnen Tristan, en dat is het niet waard, het is het niet waard om iedere keer weer m'n hart te laten breken.'

Hij legde zijn handen op haar wangen en bracht zijn gezicht dicht bij de hare. 'Ik zal het echt proberen en misschien lukt het wel. Als we elkaar helpen, dan... dan moet het toch gewoon lukken? Alsjeblieft, ik wil je niet kwijt.' Hij veegde haar tranen af en drukte zijn lippen op haar wang. 'Ga niet weg,' fluisterde hij wanhopig in haar oor en keek haar toen weer aan. 'Ik zal nooit meer je hart breken.'

Marise keek in zijn grote bruine (?) ogen, ze wist niet wat ze moest doen. Haar hoofd zei dat ze weg moest gaan, maar haar hart wilde blijven. Ze wilde hem nog een kans geven, maar ze wist niet of dat ze daar goed aan deed. Al zijn hopeloze beloftes die hij nooit nakwam. 'Ik kan het niet... ik, ik weet niet of ik je nog kan vertrouwen, ook al wil ik het wel. Het is beter zo.' Ze gaf hem nog een laatste kus op zijn lippen en draaide zich toen om, om het huis uit te lopen en in haar auto te stappen.

Hij sloot zijn ogen bij haar lippen, terwijl haar woorden maar vaagjes bij hem door kwamen. Hij opende zijn ogen weer en zag dat ze weg liep. 'Nee...' zei hij en liep de deur uit. 'Nee, nee, Marise, ga niet!' Hij ging voor de auto staan en keek haar zo aan. 'Ga nou alsjeblieft niet,' smeekte hij, maar moest haar toen toch laten gaan. Hij beet op zijn lip en rende regelrecht het bos in. Het enige wat hem nu nog in bedwang kon houden, was bloed. Heel erg veel bloed.