Huis van Tristan Belikov

[NEW]
Tristan sloeg zijn armen over elkaar heen en bekeek zijn woonkamer nauwkeurig. Het leek wel alsof er een veld vol rozen was ontploft: de vloer was bezaaid met rozenbladen, het licht was gedempt en overal had hij kaarsjes aangestoken. De haard had hij aangestoken en vanuit de woonkamer liep een spoor van blaadjes richting de muziek kamer. Ook lagen er op de bank allerlei cadeautjes. Hij haalde een hand door zijn haren. Zou ze zo overtuigd zijn van zijn liefde? Zou ze überhaupt wel opdagen?

Marise stapte vermoeid haar auto uit. Tristan had haar opgebeld dat hij haar iPod had gevonden. Ze zou hebben gezworen dat ze hem in haar tas had gedaan, maar toen ze er naar opzoek ging, bleek inderdaad dat ze hem niet kon vinden. Ze had helemaal geen zin om hier langs te gaan en het plan was dan ook om naar binnen te gaan, haar iPod te pakken en weer richting het hotel te rijden. Zuchtend liep ze de oprit op en drukte ze op de bel.

Tristan hoorde haar al de oprit oprijden en daarna de bel gaan. Hij haalde diep adem en deed voor de spiegel zijn haar nog even goed. De bloemen trilden in zijn handen en hij herinnerde zich niet dat hij eerder zo zenuwachtig was geweest. In een zwaai had hij de deur open gedaan en glimlachte naar Marise. 'Marise-' glimlachte hij en gaf haar de bloemen. 'Kom je mee naar binnen?'

Marise fronste haar wenkbrauwen bij het zien van de bloemen en zuchtte diep uit. 'Ik kom mijn iPod ophalen, Tristan. Enkel mijn iPod.' waarschuwde ze hem en liep achter hem aan naar binnen toe. Ze had geen idee wat voor een versier poging hij nou weer over haar wilde uitvoeren, maar ze had er bij voorbaat al geen zin in.

Hij glimlachte breed en vol hoop, en die glimlach werd enkel groter toen ze met hem mee liep. Hij legde een hand op haar rug en boog naar haar oor toe. 'Niet schrikken,' fluisterde hij teder en opende de deur van de woonkamer. Zelfs hij moest weer even knipperen bij de overweldigende rode kleur en sfeer die uit de kamer kwam. Tristan liep snel de woonkamer in en pakte haar iPod op, om deze aan haar te geven. 'Fijne valentijnsdag,' murmelde hij.

Ze had er absoluut niet aan gedacht dat het vandaag Valentijnsdag was en hoewel ze het heel erg attent van hem vond om eraan te denken kwam ze nog steeds niet terug. 'Jij ook, Tristan. Fijne Valentijn.' zei ze met een kleine glimlach en keek naar de honderden kaarsjes op de grond. Het was best betoverend, zo met al die rozenblaadjes en de open haard. De open haard had nog nooit gebrand sinds ze hier was komen wonen, dus dat moest wel wat zeggen. 'Kan ik weer gaan?'

Zijn glimlach viel weg bij haar woorden en hij voelde zijn hele hoopvolle houding wegzakken. 'Ik... Dit is... Dit is allemaal voor jou, Marise. Ik heb cadeautjes, drank, ik heb de kast weer gemaakt.' Zijn stem was zacht en breekbaar. 'Ik... Ik heb een piano stuk voor je geschreven. Wil je alsjeblieft blijven?' Hij pakte haar handen vast en keek haar diep in haar ogen aan. 'Alsjeblieft, Marise.'

Marise keek hem fronsend aan en schudde haar hoofd zuchtend. 'Oké dan, ik blijf tien minuten - maar niet langer dan dat.' Ze had haarzelf voorgenomen om niet meer te luisteren naar zijn goed makende woordjes, maar die blik in zijn ogen en de klank in zijn stem kon ze nou eenmaal niet negeren.

Tristan zuchtte opgelucht en keek haar met een glimlach aan. Hij pakte haar hand en nam haar mee naar de ruimte met zijn piano erin. In een gemakkelijke beweging had hij haar op het kleine vlakke stuk van de piano gezet, naast de grote opening van de vleugel. Hij ging achter de piano zitten en keek haar aan. 'Ik... Ik heb een stuk geschreven. Het gaat over mijn gevoelens over jou. Een oude vriend heeft me ooit geleerd dat ik moet vechten voor de dingen of mensen waar ik van houd. En het spijt me dat ik daar de laatste tijd nooit naar heb geluisterd. Ik hou van je.' Met deze woorden sloot hij zijn ogen en begon hij met spelen.

Marise werd neergezet op de piano en luisterde aandachtig naar wat hij speelde. Het was mooi. Nee, het was prachtig, het was ontroerend en sinds ze hem kende had hij nog nooit zoveel gevoel voor haar getoond. Nu pas merkte ze dat ze ontroert was door wat hij speelde, dit was de eerste keer dat ze echt dacht dat hij het meende. Verward veegde ze wat tranen van haar wangen af en keek ze naar hem.

Zijn gezicht had een ernstige, serieuze blik en nog steeds waren zijn ogen gesloten. Langzaam en in een ritme bewoog hij met zijn spelende vingers mee en voelde hoe de muziek voort dreef. Op het hoogtepunt van het stuk opende hij zijn ogen en voelde hij hoe er een liefdevolle en kalme glimlach op zijn gezicht kwam toen hij Marise aan keek. Hij sloot het stuk geduldig af en bleef op zijn plaats zitten. Zijn hand stak hij naar de hare uit en zacht pakte hij haar hand vast. 'Ik hou echt onvoorwaardelijk van je, Marise.'

Marise keek hem aan en kwam van de piano af om naast hem op de kruk te gaan zitten. 'Maar ik snap het niet, waarom - waarom zoen je dan met Grace, of zeg je dat ik enkel en alleen een seks speeltje voor je ben?' Hij mocht misschien denken dat woorden haar niet raakte: Die woorden hadden haar wel degelijk geraakt.

Hij slikt moeizaam en keek haar wanhopig aan. 'Ik woonde ooit bij een man, een hele oude man, die later een van mijn beste vrienden werd. Hij leerde me piano spelen, hij leerde me over het leven, over liefde. En op een dag... Hij was dood. Ik kon het niet geloven, maar hij was dood. Hij was de vader die ik nooit had gehad. Ik had in mijn leven nog nooit zoveel pijn gevoeld en vanaf dat moment hield ik mezelf voor dat ik nooit meer iemand zo dichtbij zou houden. Zodat ik nooit meer die pijn hoefde te voelen. Ik moest zorgen dat jij niet van me hield, zodat ik daardoor ook niet van je zou houden. Maar... Het werkte niet. Ik hou van je.'

'Waarom heb je dat dan niet gewoon gezegd dat het moeilijk voor je was? Weetje hoe het voelt als iemand waarvan je houdt tegen je zegt dat je praktisch alleen een seksspeeltje bent?' Ze had het niet aan hem laten merken, maar het had letterlijk haar hart gebroken. 'Wil je zoiets alsjeblieft nooit meer zeggen, niet tegen mij. Tegen geen enkele vrouw.'

Hij legde een hand op haar wang en sloot zijn ogen. 'Je weet dat ik het moeilijk vind om over emoties te praten. Het is gewoon.... moeilijk. Het spijt me, echt heel erg, en ik beloof je dat ik het nooit meer tegen jou of iemand zal zeggen. Want het zou een leugen zijn en ik zal nooit meer tegen je liegen.' Zijn lippen drukte zacht op haar kaak en zijn hand gleed over haar arm. 'Ik... Ik had zo'n spijt toen ik het zei. Je gezicht... Ik had nog nooit zoiets ergs gezien. Ik had je pijn gedaan en ik zwoor toen bij mezelf dat ik dat nooit meer zou doen.'

Marise wendde haar blik af en beet zachtjes op de binnenkant van haar lip. Ze zuchtte diep uit en keek hem aan. 'Goed, het is je vergeven..' zei ze zacht en keek hem waarschuwend aan. 'Maar als je ooit nog zoiets zegt weer ik niet of ik het wéér kan.' Het moest niet iets dagelijks worden dat hij haar uit schold voor het een of het ander.

De meest gelukkige blik die hij misschien ooit in zijn leven had gehad brak op zijn gezicht uit en hij nam haar in zijn armen. Zo trok hij haar op zijn schoot, zodat hij haar nog dichter tegen hem aan had. 'Ik zal je nooit en nooit meer pijn doen. Ik hou van je, Marise, je bent de enige van wie ik zal houden.' Zijn ogen werden waterig van opluchting, maar gelukkig kon hij de tranen inhouden. Hij drukte zijn lippen teder op de hare en hield haar stevig vast.

Marise kuste hem zachtjes terug, maar maakte zich al snel weer los van hem. 'Ik moet wel nog even terug naar het hotel. Ik zei dat als ik in een uur niet terug was ze de politie moesten bellen.' lachte ze. Ze was best paranoïde geworden door die vampierenjager, maar zei er verder niets over tegen Tristan. 'Dus ik neem aan dat ik weer welkom ben in dit huis?'

Hij lachte met haar mee en kuste opnieuw haar zoete lippen. 'Ik wil niet dat je weggaat,' klaagde hij als een klein jongetje en hield haar nog steviger in zijn armen vast. 'Kom je wel weer snel terug? Zal ik anders met je mee gaan, dan kan ik je helpen met je spullen.' Zacht drukte hij zijn lippen in haar nek en liet haar langzaam los. 'Ik laat je nooit meer in een vies, smerig hotel slapen.'

Marise stond op en glimlachte naar hem. 'Soms voel ik me echt de volwassenen in deze relatie...' lachte ze. 'Als ik het vanaf nu wel een relatie mag noemen.' Hij had nog nooit gezegd dat ze een relatie hadden en nu snapte ze pas waarom. Alles was zoveel makkelijker geweest als hij gewoon had gepraat. 'Je mag wel mee gaan hoor, graag zelfs.'

Hij stond op en tilde haar teder in zijn armen. 'We hebben een relatie,' fluisterde hij in haar oor en kuste weer haar lippen, terwijl hij de trap af liep. Hij zette haar neer en keek naar de kaarsjes. 'Het is zo zonde om ze uit te blazen, het is zo romantisch,' mompelde hij en keek haar aan. 'Zullen we even snel gaan? Dan houd ik dit allemaal aan en dan hopen we gewoon op geen brand.' Hij glimlachte jongensachtig en deed zijn jas aan.

[even naar hotel toe skippen? (qua tijd)]

Marise had de sleutel van haar hotelkamer afgegeven en gezegd dat ze de aankomende tijd ergens anders zou verblijven. De spullen had ze achterin de auto gegooid en inmiddels stonden ze al in de gang van Tristan's huis - nou ja, nu was het ook haar huis. Haar jas hing ze aan de kapstok en met een glimlach keek ze naar alle kaarsjes. 'Je hebt je wel uitgesloofd hè.' zei ze lachend en sloeg haar armen van achteren om hem heen.

Hij glimlachte toen hij haar armen voelde en hij legde zijn handen op de hare. Zacht streelde hij ze, terwijl hij langzaam rond draaide, tot ze voor hem stond. Hij tilde haar weer op en liep zo naar de bank, om te gaan zitten met haar op zijn schoot. 'Ik heb cadeautjes voor je,' glimlachte hij en gebaarde naar alle pakjes. Hij had lingerie, make-up, douchespullen, geurtjes, van alles voor haar gekocht.

'Je dacht vast dat het kerst was.' zei ze grijnzen en draaide zich naar hem toe. 'Ik hoef geen cadeau's Tristan,' lachte ze. 'Ik heb al een heel groot cadeau gekregen. Jou.' Ze gaf hem een zacht kusje op zijn lippen en glimlachte. 'In welke zit de lingerie?' vroeg ze lachend, ze wist dat hij dat had gekocht: ze was hem tenslotte tegengekomen in de winkel, met lingerie in zijn handen.

Hij grinnikte en keek haar aan, terwijl hij een pluk haar achter haar oren stopte. 'Het was leuk om allerlei cadeautjes voor je te kopen. Zo had ik het idee dat je er toch nog was of terug zou komen. Het hield me staande, terwijl ik op het punt stond om te breken,' fluisterde hij en pakte het pakje waar de lingerie in zat. Het waren er best veel, maar zijn lieveling was een lichtblauwe met wit kant. Het was dan ook de duurste en hij hoopte dat ze allemaal goed pasten.